Ένας άλλος φίλος έχει πολύ εύστοχα παρατηρήσει. "Δεν είμαστε σε παρακμή, είμαστε μετά την παρακμή" , δυστυχώς έχει δίκιο.
Σίγουρα για όλους ισχύει ότι το τέλος ο χρόνος απαιτεί . Εδώ όμως δεν μιλάμε απλά για έναν μεγάλο ψάλτη αλλά για έναν από τους τελευταίους, για την ίδια την μουσική, που όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζει κανείς, ακόμα και πολλοί θιασώτες του Ταλιαδώρου, πόσο τεράστια αξία έχουν οι τελευταίοι φορείς της ακουστικής μας παράδοσης όπως αυτός. Αν γνώριζαν θα τον έβαζαν τον ίδιο τον Ταλιαδώρο στα προστατευόμενα στοιχεία υπό εξαφάνιση και θα ίδρυαν χωρίς καμία υπερβολή μουσείο Ταλιαδώρου. Τι κάνει αλήθεια η UNESKO για αυτό..; δεν έλαβαν ενημέρωση; δεν το θεωρού μείζων θέμα; δεν έχουν αναλάβει την διαφύλαξη της ψαλτικής ; Μήπως όλα είναι μια κοροϊδία; Μήπως κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πια τι ακριβώς είναι η ψαλτική τέχνη και πόσο βασικός είναι ο ρόλος της στην λατρεία; Ο τρόπος που γίνονται προσλήψεις και απολύσεις ιεροψαλτών τα τελευταία χρόνια, καθώς και η αντιμετώπιση του λειτουργήματος του ιεροψάλτη, αυτό φανερώνει. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Ταλιαδώρος ένα ατυχές περιστατικό. Ο Ταλιαδώρος είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Με το υπάρχον ψαλτικό, εκκλησιαστικό, ακαδημαϊκό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να ξανακούσαμε την μουσική που επί χιλιετίες διατηρήθηκε σε αυτόν τον τόπο.
Η μετριότητα έως ανεπάρκεια,, έχουν λάβει τις επιτελικές θέσεις σε όλους τους τομείς. Το μέλλον της ψαλτικής δυστυχώς δεν υπάρχει. Επίσης δεν θα υπάρχουν σε λίγο άνθρωποι που να τους ενοχλεί αυτό, αφού ήδη μια γενιά έχει μεγαλώσει με την μετριότητα και την ανεπάρκεια, οπότε έχουν άλλα μέτρα και σταθμά.