Ο πατριαρχης δεν δίνει γραμμή , δεν εχει ουτε ρόλο επι του θέματος ,ουτε γνώσεις.ο αριστερός στη δεδομένη περίοδο δεν με αφορά .
Όπως μου υπενθύμισε ένας φίλος, στο «Μουσικόν Τριώδιον» του Θρασυβούλου Στανίτσα (1969), στη σελίδα 339, ορίζεται η χρονική αγωγή των αργών Δοξολογιών σε 112 χτύπους το λεπτό. Μονοσήμαντα φυσικά, χωρίς αστερίσκο για απλές Κυριακές. Επισυνάπτω το αντίστοιχο απόσπασμα.
Για όποιον ενδιαφέρεται, μετρονόμος υπάρχει εδώ. Μπορείτε να τον βάλετε και να συγκρίνετε τη χρονική αγωγή με την πρόσφατη ηχογράφηση.
Παράδειγμα: Το δυνάμωμα (crescendo) η σβήσιμο (diminuendo) της έντασης της μουσικής υπάρχει παντού. Από άποψη ρυθμού το γνωστότερο κοινό "τέχνασμα" η σταδιακή καθυστέρηση (ritenuto) η επιτάχυνση (accelerando) του ρυθμού υπάρχει σε όλα τα ήδη μουσικής ανα τον τον κόσμο.
Το ότι ένα μουσικό κομμάτι εμπεριέχει κάποιο από αυτά ή ένα από τα εκατομμύρια άλλα μουσικά τεχνάσματα δεν σημαίνει ότι μπορεί να είναι δυτικό βυζαντινό ιαπωνικό ρωσικό ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι αυτά που καθορίζουν το είδος της μουσικής.
Το να συγκρίνει κανείς τον ρυθμό ενός αργού χερουβικού και μιας δοξολογίας τι άλλο δείχνει παρά μια πλήρη σύγχυση; Το χερουβικό είναι έτσι δομημένο, είναι έτσι γραμμένο ώστε να μην του ταιριάζει μια πολύ γρήγορη εκτέλεση. Είναι η φύση της γραφής τέτοια.
Οι μουσικοί κυνηγούν τους δασκάλους που έχουν επαφή με την "παράδοση". Ακούν και διδάσκονται από τους ίδιους τους συνθέτες.
το πατριαρχικό ύφος που υπενθυμίζω ότι τείνει στο «σεμνό, απέριττο και μυστικοπαθές»
Εκεί αναγνωρίζετε τις περιορισμένες ελευθερίες. Όταν καλείται κάποιος να υπηρετήσει στη δική μας μουσική μια συγκεκριμένη παράδοση, γιατί εκεί του αναγνωρίζετε το δικαίωμα να αυθαιρετεί; Τη στιγμή μάλιστα που οι φορείς της παραδόσεως έχουν αποτυπώσει εγγράφως και ηχητικώς τη χρονική αγωγή, το ρυθμό, τα ποικίλματα κλπ; Δε λέμε τι θα κάνει ένας ανεξάρτητος ψάλτης στην εκκλησία του. Εκεί μπορεί να καταθέσει τη μουσική άποψή του εφόσον εδράζει σε παραδοσιακούς δασκάλους, αλλά δεν είναι Πατριαρχείο η κάθε ενορία για να έχει καθορισμένη παράδοση!Η μεγάλη διαφορά της δυτικής μουσικής με την δική μας είναι ότι οι πιθανές ελευθερίες είναι πολύ περιορισμένες γιατί συνήθως οι συνθέτες έχουν καθορίσει πολύ αυστηρά τον ρυθμό, την ένταση την δομή, τις νότες και την έκφραση. Ο τρόπος γραφής της δυτικής μουσικής που είναι πολύ πιο ακριβής τους επιτρέπει να το κάνουν. Αυτό όμως δεν εξαφανίζει την προσωπικότητα και την έκφραση. Το αντίθετο. Η προσωπική έκφραση γίνεται πολύ πιο σημαντική προκειμένου να προσδώσει ενδιαφέρον και ζωή στην σύνθεση.
Ακριβώς! Και εδώ, επειδή δεν έχεις την ηχογράφηση του Ιακώβου Πρωτοψάλτου, ψάχνεις τις παλαιότερες καταγραφές της αυτής παραδόσεως για να τις έχεις ως αναφορά! Αυτή είναι η σημασία των εγγραφών του Πρίγγου και του Στανίτσα, όπως και του Ειρηναίου και του Ψάχου που έχουν επίσης ηχογραφήσει αργές Δοξολογίες.Όσο για την απουσία προφορικής παράδοσης πρέπει να πω ότι επίσης είναι εντελώς ανακριβές. Στην δυτική μουσική υπάρχει πολύ μεγαλύτερος όγκος παράδοσης από ότι στην δική μας με πολλές, ποιοτικές και παλαιότατες ηχογραφήσεις. Οι μουσικοί κυνηγούν τους δασκάλους που έχουν επαφή με την "παράδοση" . Ακούν και διδάσκονται από τους ίδιους τους συνθέτες. Το να ακούς Ravel η Rachmaninoff να παίζουν τα ίδια τους τα έργα είναι σαν να ακούς τον Ιάκωβο να ψάλλει την δοξολογία του.
Εκεί αναγνωρίζετε τις περιορισμένες ελευθερίες. Όταν καλείται κάποιος να υπηρετήσει στη δική μας μουσική μια συγκεκριμένη παράδοση, γιατί εκεί του αναγνωρίζετε το δικαίωμα να αυθαιρετεί; Τη στιγμή μάλιστα που οι φορείς της παραδόσεως έχουν αποτυπώσει εγγράφως και ηχητικώς τη χρονική αγωγή, το ρυθμό, τα ποικίλματα κλπ;
Η μεγάλη και ουσιαστική διαφορά είναι ότι εκεί ο ίδιος ο συνθέτης εγγράφως και όχι μόνο με μουσικά σημεία αλλά και με σχόλια έχει αποτυπώσει τον τρόπο με τον οποίο επιθυμεί να γίνει η ερμηνεία ενώ στην δική μας περίπτωση αυτό έγινε από τους διαδόχους και μάλιστα όχι με τόση λεπτομέρεια.
Θα κάνω ακόμα μια σύγκριση για να γίνω περισσότερο κατανοητός: Κάθε μουσικό κομμάτι δυτικής φέρει σημείωση σχετική με τον χρόνο από τον ίδιο τον συνθέτη. Κάποιες φορές είναι ένα απλό allegro για παράδειγμα οπότε ο κάθε ερμηνευτής αποφασίζει σε ποια περιοχή του allegro θα ερμηνεύσει το κομμάτι, αλλά κάποιες άλλες φορές φτάνει σε σημείο να καθορίζει συγκεκριμένα και το πόσους χτύπους το λεπτό επιθυμεί περιορίζοντας απόλυτα τον ερμηνευτή ο ίδιος ο συνθέτης.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου ο συνθέτης δεν καθορίζει τις λεπτομέρειες. Περιπτώσεις στις οποίες δεν έχει γράψει ούτε ρυθμό ούτε καν ποιο όργανο επιθυμεί να ερμηνεύσει το κομμάτι του. Και σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε μια απόλυτη ελευθερία και το μόνο όριο είναι η φαντασία των ερμηνευτών καθώς και το αισθητήριο της καλαισθησίας.
Στην δικιά μας περίπτωση ο ίδιος ο συνθέτης έχει αφήσει κληρονομιά την μουσική και έχει αφήσει τα υπόλοιπα ανοιχτά. Το ερώτημα είναι τι οριοθετεί η παράδοση μας.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν η δοξολογία εψάλλει με κοφτό γρήγορο ρυθμό.
Τιμάται ή προσβάλλεται η παράδοση με αυτή την πράξη;
Τι επιτυγχάνεται τόσο μουσικά όσο και λατρευτικά;
Προάγεται το πατριαρχικό ύφος;
Προσεγγίζεται το «σεμνό, απέριττο και μυστικοπαθές» ;
Ξεκινώντας από το τελευταίο πρέπει να παραδεχτούμε ότι το σεμνό και απέριττο είναι πολύ πιθανότερο να επιτευχθεί από μια γρήγορη μουσική εκτέλεση από ότι από μια αργή.
Ο γρήγορος χρόνος δεν αφήνει περιθώρια για κορώνες και περιττούς καλλωπισμούς.
Αναδεικνύει την ιδέα του συνθέτη και επιτρέπει καλύτερη εκφορά και κατανόηση του κειμένου.
Λατρευτικά, επιτυγχάνεται το εξής: Ο πιστός ακροατής έρχεται σε επαφή με θεσπέσιο και ιδιαίτερα κατανυκτικό μουσικό κομμάτι γραμμένο από τον Ιάκωβο. Ο γρήγορος ρυθμός κρατάει το ενδιαφέρον και βοηθάει τον πιστό να παραμείνει συγκεντρωμένος.
Βοηθάει όμως και τους ιερείς και τον πατριάρχη να προετοιμαστούν για το "ευλογημένη η βασιλεία" δίνοντάς τους κατά τι περισσότερο χρόνο από μια σύντομη δοξολογία.
Επιπλέον όπως είπα και προηγούμενα, επιτυγχάνεται ακόμα κάτι πολύ σημαντικό: η διαφοροποίηση και με αυτόν τον τρόπο ο τονισμός του αργού ρυθμού της δοξολογίας που θα ψαλλεί σε εορτή.
Μουσικά ο γρήγορος ρυθμός στέκει ασυζητητί. Όπως ήδη προείπα ο ίδιος ο συνθέτης προτρέπει τον ψάλτη να ακολουθήσει έναν κοφτό ρυθμό με το στυλ του γραψίματος του.
Επίσης γίνεται δυνατή η επίτευξη της, πολύ σημαντικής, ποικιλίας. Στην μουσική η μονοτονία και η επανάληψη είναι θάνατος.
Εν τέλει ποια είναι πραγματικά η παράδοση;
Είναι παράδοση η μίμηση;
Θα είχαμε Πέτρο και Ιάκωβο αν αυτοί απλά μιμούνταν τους προηγούμενους τους;
Οι μεγάλοι ψάλτες και μουσικοί δεν χάνουν ευκαιρία να στηλιτεύουν την ξερή και άγονη μίμηση.
Το πατριαρχικό ύφος είναι το ύφος είναι το «σεμνό, απέριττο και μυστικοπαθές». Είναι αυτό της κατάνυξης. Είναι αυτό των μεγάλων μουσικών δημιουργών. Είναι αυτό της ατέρμονης μουσικής αναζήτησης.
Εφόσον επιτυγχάνονται τα παραπάνω δεν διατηρείται πραγματικά ζωντανή η παράδοση;
Αν σταματήσουμε να προσθέτουμε και να αναζητούμε, δεν θα ξεραθεί και θα πεθάνει η παράδοση όπως ξεραίνεται και πεθαίνει το κομμένο λουλούδι;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν η δοξολογία εψάλλει με κοφτό γρήγορο ρυθμό.
Τιμάται ή προσβάλλεται η παράδοση με αυτή την πράξη;
Λατρευτικά, επιτυγχάνεται το εξής: Ο πιστός ακροατής έρχεται σε επαφή με θεσπέσιο και ιδιαίτερα κατανυκτικό μουσικό κομμάτι γραμμένο από τον Ιάκωβο. Ο γρήγορος ρυθμός κρατάει το ενδιαφέρον και βοηθάει τον πιστό να παραμείνει συγκεντρωμένος.
η διαφοροποίηση και με αυτόν τον τρόπο ο τονισμός του αργού ρυθμού της δοξολογίας που θα ψαλλεί σε εορτή
Εν τέλει ποια είναι πραγματικά η παράδοση;
Είναι παράδοση η μίμηση;
Θα είχαμε Πέτρο και Ιάκωβο αν αυτοί απλά μιμούνταν τους προηγούμενους τους;
Οι μεγάλοι ψάλτες και μουσικοί δεν χάνουν ευκαιρία να στηλιτεύουν την ξερή και άγονη μίμηση.
Μήπως υπερβάλλεις;δεινοπάθησε; .... προσπαθεί τόσο να μυηθεί;
Μήπως υπερβάλλεις;
Ναί! Συνάντησε δυσκολίες, αλλά με τη βοήθεια του Α. Μ. (όπως ο ίδιος είπε) τις αντιμετώπισε και όχι μόνο.... και τελικά έκανε τον Μεγάλο Πρίγγο να πει «Μετά από αυτόν (δηλ. τον Στανίτσα) δεν θα υπάρξει άλλος!!» Κι εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο....
Όσο για τη χρονική αγωγή στη δοξολογία που ακούσαμε, τη θεωρώ υπερβολικά σύντομη. (Σαν να μη θέλει κάποιος να τρέξει και τον σπρώχνεις διακινδυνεύοντας να πέσει πράγμα που γίνεται στην αλλαγή ... σκυτάλης...
Δεινοπάθησε με την έννοια ότι ο Πρίγγος εξαντλούσε την αυστηρότητά του,....
Μια σύγκριση με ηχογραφήσεις από τον ίδιο ναό αρκεί ως απάντηση.
Αν θέλετε τη γνώμη ενός από τους ακροατές, χωρίς να τους εκπροσωπώ, νιώθω περισσότερο αγχωμένος παρά ηρεμώ και συγκεντρώνομαι. Προτιμώ μια σύντομη με αρχοντιά, παρά μια αργή με τέτοια ταχύτητα. Ίσως παίζουν ρόλο και τα ακούσματά μου, σας παραπέμπω πάλι στις ηχογραφήσεις από τον ίδιο ναό.
Η αργή δοξολογία είναι αργή δοξολογία και έχει συγκεκριμένη χρονική αγωγή και λαμπρότητα, είτε λέγεται καθημερινή, είτε μεγάλη γιορτή, είτε στο μάθημα είτε σε συναυλία.
Στον συγκεκριμένο ναό η παράδοση έρχεται αιώνες πριν. Καθένας προσάρμοσε τον εαυτό του στην παράδοση, μιμούμενος τους διδασκάλους και εντρυφώντας σε αυτή όσο ήταν στις κατώτερες ιεραρχικά θέσεις (κανονάρχης, δομέστικος, λαμπαδάριος) και ύστερα έχοντας «χωνέψει» καλά τα της παραδόσεως ,κατέθετε το προσωπικό του στοιχείο, με μεγάλη προσοχή και φειδώ, χωρίς υπερβολές, αισθανόμενος την ευθύνη να παραδώσει αυτά που του παραδόθηκαν. Ο Στανίτσας που δεν ακολούθησε αυτήν την πορεία, 20 χρόνια δεινοπάθησε να μυηθεί απέναντι στον Πρίγγο. Γιατί να μην ακολουθεί απλά την κατάνυξη και την ιεροπρέπεια όπως την έλεγε η καρδούλα του με την εκπληκτικά ευλύγιστη φωνή του; Γιατί να προσπαθεί τόσο να μυηθεί; Ίσως γιατί την παράδοση την υπηρετούμε και δεν μας υπηρετεί, την σεβόμαστε και νιώθουμε πάνω μας το βάρος και την ευθύνη όσων την υπηρέτησαν πριν από εμάς.
Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις με το συγκεκριμένο. Ότι είναι διαφορετικό είναι. Ότι δεν είναι χαρακτηριστικό του, δεν είναι. Όσο και να προσπαθήσεις δεν θα βρεις παρόμοιο άκουσμα. Μου ακούγεται περισσότερο σαν δοκιμή παρά σαν οτιδήποτε άλλο.Αυτό το στουντιακό άκουσμα τί είδους παράδοση εκπροσωπεί; Βοηθά να προσευχηθείς λιγότερο ή περισσότερο;
Ευχαριστώ,
δ
Συγκρίνοντας τις ηχογραφήσεις βλέπω πολύ λιγότερες ελευθερίες και κορώνες. Περισσότερη πίστη στο αρχικό κείμενο. Ταχύτερο και σταθερότερο ρυθμό. Συνολικά πολύ πιο λιτή και απλή εκτέλεση.
Αν παράδοση είναι το αρχικό κείμενο είναι σίγουρα πιο κοντά στην παράδοση.
Αν παράδοση είναι το «σεμνό, απέριττο και μυστικοπαθές» και πάλι μου φαίνεται πιο παραδοσιακό άκουσμα.
Αν παράδοση είναι η μίμηση των προηγουμένων τότε όντως δεν είναι και πολύ πιστή εκτέλεση...
Εγώ σαν ακροατής χαίρομαι πολύ ένα αργό μάθημα που το ακούω την Μεγάλη Εβδομάδα ή τον Δεκαπενταύγουστο, ή στην πανήγυρη του εορτάζοντος ναού. Από την άλλη αν ακούω αργά ψαλλόμενα μαθήματα στις καθημερινές κουράζομαι. Η μικρή μου εμπειρία από την επαφή με το εκκλησίασμα δείχνει ότι οι πιστοί αφενός μεν αγαπούν τις όμορφες αυτές δοξολογίες που δεν ακούγονται συχνά, αφετέρου εκτιμούν την γρήγορη χρονική αγωγή. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λές ότι σε αγχώνει. Είναι αλήθεια ότι το συγκεκριμένο είναι ένα υποκειμενικό κριτήριο.
Το εξήγησα και πριν, θα το γράψω ξανά. Οι δοξολογίες αυτές είναι γραμμένες με μεγάλη μαεστρία. Δίνουν την ευχέρεια στον ψάλτη να αποδώσει το συναίσθημα που επιθυμεί ανάλογα με το πώς θα τις ψάλλει. Ο αργός ή σύντομος ρυθμός. Το σταθερό ή μεταβαλλόμενο ισοκράτημα. Η ένταση. Μια παράμετρος να αλλάξει, αλλάζει εντελώς το ηχητικό αποτέλεσμα και κατ'επέκταση το συναίσθημα που μεταφέρεται. Από πανηγυρικό και μεγαλοπρεπές σε λιτό και απλό. Από λαμπρό και δυναμικό σε ησυχαστικό και κατανυκτικό.
Δεν βλέπω να συντρέχει κανένας λόγος να απορρίψουμε όλες τις προσφερόμενες δυνατότητες και να κλείσουμε αυτά τα πανέμορφα μουσικά κείμενα σε καλούπια.
Ακούγοντας τις ηχογραφήσεις, παρατηρώ ότι αφενός μεν ο κ. Νεοχωρίτης ψάλλει αποκλειστικά και μόνο παραδοσιακά κείμενα, αφετέρου δε συγκριτικά με οποιονδήποτε από τους παλαιότερους είναι ο πλέον πιστός σε αυτά. Οι αναλύσεις του είναι οι συντομότερες. Οι ρυθμοί του είναι οι σταθερότεροι και οι λιγότερο μεταβαλλόμενοι. Τα διαστήματά του άμεμπτα.
Είναι το μη παραδοσιακό η επιλογή του να ψάλλει με κομμένο ρυθμό, κάτι το οποίο στηρίζεται από το ίδιο το κείμενο;
Εδώ οι προηγούμενοι έγραψαν και εισήγαγαν τα κείμενά τους στον Πατριαρχικό ναό.
Μια αντιστοιχία θα ήταν να έψαλλε από το Δοξαστάριο του Νεοχωρίτου (αν υπήρχε).
Αν εγείρονται συζητήσεις και αμφισβητήσεις για την επιλογή του ρυθμού φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν έκανε κάτι τέτοιο;
Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις με το συγκεκριμένο. Ότι είναι διαφορετικό είναι. Ότι δεν είναι χαρακτηριστικό του, δεν είναι. Όσο και να προσπαθήσεις δεν θα βρεις παρόμοιο άκουσμα. Μου ακούγεται περισσότερο σαν δοκιμή παρά σαν οτιδήποτε άλλο.
Αν παράδοση είναι το αρχικό κείμενο είναι σίγουρα πιο κοντά στην παράδοση.
Αν παράδοση είναι το «σεμνό, απέριττο και μυστικοπαθές» και πάλι μου φαίνεται πιο παραδοσιακό άκουσμα.
Αν παράδοση είναι η μίμηση των προηγουμένων τότε όντως δεν είναι και πολύ πιστή εκτέλεση...
Ακούγοντας τις ηχογραφήσεις, παρατηρώ ότι αφενός μεν ο κ. Νεοχωρίτης ψάλλει αποκλειστικά και μόνο παραδοσιακά κείμενα, αφετέρου δε συγκριτικά με οποιονδήποτε από τους παλαιότερους είναι ο πλέον πιστός σε αυτά. Οι αναλύσεις του είναι οι συντομότερες. Οι ρυθμοί του είναι οι σταθερότεροι και οι λιγότερο μεταβαλλόμενοι. Τα διαστήματά του άμεμπτα.
Είναι το μη παραδοσιακό η επιλογή του να ψάλλει με κομμένο ρυθμό, κάτι το οποίο στηρίζεται από το ίδιο το κείμενο;
Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις με το συγκεκριμένο. Ότι είναι διαφορετικό είναι. Ότι δεν είναι χαρακτηριστικό του, δεν είναι. Όσο και να προσπαθήσεις δεν θα βρεις παρόμοιο άκουσμα. Μου ακούγεται περισσότερο σαν δοκιμή παρά σαν οτιδήποτε άλλο.
Αυτό το στουντιακό άκουσμα τί είδους παράδοση εκπροσωπεί; Βοηθά να προσευχηθείς λιγότερο ή περισσότερο;
Ευχαριστώ,
δ
Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Τὶ εἶναι τὸ Πατριαρχικὸν λεγόμενον ὕφος; Σεμνότης καὶ μεγαλοπρέπεια, ἡγεμονικὴ ἢ μυστικοπαθὴς ἐκτέλεσις ὅπου δεῖ, ὁ ἐνδεδειγμένος χρόνος, ἡ ὀρθὴ ἀπαγγελία, ὁ τονισμὸς τῶν λέξεων καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ σωματικὴ στάσις τοῦ ψάλλοντος, ὅλα αὐτὰ ὁμοῦ συνυφασμένα δίδουν, κατὰ τὸν Πρίγγον, τὸν ὁρισμὸν τῆς ἐννοίας τοῦ Πατριαρχικοῦ ὕφους, τὸ ὁποῖον μεταδίδεται διὰ ζώσης καὶ μόνον καὶ ἀποκλειστικῶς ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ.
Παράδοση σε αυτόν το ναό είναι ο τρόπος του ψάλλειν, όπως έχει διαμορφωθεί διά μακράς και ομοιομόρφου ασκήσεως, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για παράδειγμα αναφέρεται είτε σε μέλη, είτε σε αναλύσεις, είτε σε έκφραση, είτε σε χρονική αγωγή, αλλά και σε πολλά άλλα. Όλα αυτά, υπερτερούν του προσωπικού στοιχείου, το οποίο μετά από την μαθητεία του, έχει τη συνείδηση και το σεβασμό ο πρώτος να το προσαρμόζει στα παραδεδομένα. Μέσα από αυτό αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες που ξέρουμε. Με απλά λόγια, αν όλοι πήγαμε σε ένα δάσκαλο και κάποια πράγματα μας έχουν μείνει παράδοση από το δάσκαλό μας και δεν τα παραβαίνουμε, πόσο μάλλον ένας Ιάκωβος Ναυπλιώτης που μαθήτευσε πάνω από 20ετία στον πατριαρχικό ναό ή ο Στανίτσας, πριν αναλάβουν πρωτεύοντα καθήκοντα...
Όταν η ποιότητα και η ποσότητα των αναλύσεων είναι μέρος της εκεί παράδοσης, όχι, δεν ψάλλει παραδοσιακά. Ψάλλει παραδοσιακά για μένα και για σένα, αλλά όχι για τον πατριαρχικό ναό. Και οι Δανιηλαίοι ψάλλουν παραδοσιακά, αλλά όχι για τον ναό εκείνο.
Έχεις απόλυτο δίκαιο. Την είχα ακούσει και παλαιότερα αλλά την διέγραψα από την μνήμη μου Ο κυριότερος λόγος είναι το φρικτό ισοκράτημαΠρόκειται για ηχογράφηση από τα σύμμεικτα του Χατζηγιακουμή.
Δεν βλέπω κάτι άσχημο εδώ πέραν του ότι ακούγεται να είναι μάλλον άρρωστος...Ε όχι και δοκιμή (πάλι)!