Ἡ παλαιὰ τάξη ὁρίζει καὶ προσκύνηση τῶν εἰκόνων τοῦ τέμπλου, ὅπως ὅταν λαμβάνει καιρὸ ὁ λειτουργός.
Τὰ προσκυνητάρια τοποθετοῦνται ἐκεῖ οἰκονομικὰ γιὰ λόγους εὐταξίας. Ἡ ὕπαρξή τους δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὴ, ὑποχρεωτικὴ εἶναι ἡ τοποθέτηση εἰκόνων στὸ τέμπλο ἀλλὰ καὶ αὐτὴ οὐ πρὸς θάνατον.
Παλαιὰ ὑπῆρχε φορητὸ δισκέλιο ὅπου τοποθετοῦσαν τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Κυριακή ἤ τὴν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς καὶ μετὰ τὸ ἀπέσυραν.
Προσωπικά, ὅταν πηγαίνω τὸ πρωΐ στὸ ναὸ ἀσπάζομαι πάντα ΚΑΙ τὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου.
Ἐπίσης, ὁ ἀσπασμὸς τῶν τοιχογραφιῶν δὲν εἶναι παράξενος κι αὐτὲς εἰκόνες εἶναι καὶ γιὰ προσκύνηση προορίζονται δὲν εἶναι διακοσμητικὲς.
Έχω καιρό να συμφωνήσω με τον domesticus σε
όλα όσα γράφει σε ένα μήνυμα.
Ό,τι ορίζεται από τυπικές διατάξεις καλό είναι που συζητιέται, για να το μαθαίνουμε, και καλό είναι να ξεχωρίζει στη διατύπωση από τις προσωπικές εικασίες για την ορθή τάξη (πράγμα που όντως γίνεται, με μικρές εξαιρέσεις).
Η θεολογικά και ιστορικά τεκμηριωμένη έννοια της τιμής ως αποδιδόμενης στο
πρόσωπο της εικόνας, δεν αναφέρεται στην επανάληψη και το είδος της τιμής. Τουτέστιν, μπορεί να απαντά στο ότι ένας και ο αυτός είναι ο Χριστός όλων των εικόνων, αλλά δεν περιορίζει το πού, πότε και κάθε πότε θα τον προσκυνήσεις.
Όσο για το "τετ-α-τετ", αν είναι απαύγασμα γνήσιας, αγαπητικής καρδιάς και δεν διασαλεύει την τάξη, μακάρι και να γινόταν. Το όποιο πρόβλημα δηλαδή έγκειται στη διασάλευση της τάξης, όχι στα ξυλοπόδαρα καθ' εαυτά (ούτε στον δια Χριστόν σαλό που θα τα χρησιμοποιήσει).