«Ασματική πράξη» / ψαλτική παράδοση

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
[Σημ. συντ. (π.Μ.)] μετακίνηση μηνυμάτων/συζήτησης από το θέμα: Η Βυζαντινή Χορωδία Κερκύρας στη 2η Ψαλτική συνάντηση.

Κοίτα. Τα ίδια θα έλεγα κι αν ήταν από "άλλη σχολή". Έχω σχολιάσει χορωδίες της αντίπερα όχθης "ων ουκ έστιν αριθμός". Δεν το βάζω ταμπέλα το θέμα.

Απλά δεν έχω την αίσθηση πως ακολουθεί μια συγκεκριμένη ασματική πράξη, μια παράδοση (άποψη την οποία υιοθέτησα από γνωστό μου, φίλο και έγκριτο μουσικολόγο ερευνητή).

Από κεί και πέρα συγχαρητήρια για την προσπάθεια, αφού πρόκειται για μαθητική χορωδία. Καλό είναι να αποφεύγονται οι υπερβολές και οι "παρωδίες" με την κακώς νοούμενη "μίμηση" σχολών ή κακών αρθρώσεων (π.χ. παχύ σσσσίγμα...)

Γιὰ διευκρίνισε τὴν ἁσματικὴ πράξη. Ἔχουμε πολλὲς;
 
Last edited by a moderator:

dkalpakidis

Dimitrios Kalpakidis
Γιὰ διευκρίνισε τὴν ἁσματικὴ πράξη. Ἔχουμε πολλὲς;
Ναι. Πατριαρχείο, Άγιον Όρος, Κρητική Παράδοση, Επτάνησα, και άλλα κατά τόπους και χρόνους...
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Ναι. Πατριαρχείο, Άγιον Όρος, Κρητική Παράδοση, Επτάνησα, και άλλα κατά τόπους και χρόνους...

Ἄ, ὅταν λὲς ἁσματικὴ πράξη ἐννοεῖς ψαλτικὴ παράδοση ...

Μὴ συγχέουμε τὸ τραγουδιστικὸ ὕφος μὲ τὴν ψαλτική ... Καὶ μόνο ποὺ βάζεις τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἰσοδύναμα μὲ τὶς ὑπόλοιπες ...

Μπορεῖ νὰ εἶναι πολιτικὰ ὀρθὸ μὲν, μέσα στὸ σύγχρονο πνεύμα τοῦ ... τζάμπορι, ἀλλὰ καλὸ εἶναι νὰ διαχωρίζουμε τὴν ψαλτικὴ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα.

Μπορεῖ νὰ δεχεσαι τὴν τραγουδιστικὴ παράδοση ὅ,τι ἐξυπηρετεῖ λατρευτικὲς ἀνάγκες, ἀλλὰ ψαλτικὴ δὲν εἶναι ... Καὶ μὴ μοῦ ἀναφέρεις τὶς παρεκκλίσεις κάποιων ψαλτῶν, οἱ ἐξαιρέσεις δὲν ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα ...

Βέβαια γιὰ τοπικιστικοὺς λόγους ὁ καθείς μπορει νὰ ὑποστηρίζει ὅ,τι θέλει ...
 

Αντωνης Μιχελουδακης

παλαιόν στρουθίον μονάζον
Μπράβο στον Πατέρα Σπυρίδωνα που με όλες του τις δυνάμεις προσφέρει στην διάδοση της μουσικής σε ένα νησί που δεν είχε τέτοια παράδοση ή που άλλη μουσική παράδοση υπερίσχυε.Πάντως θα ήθελα να μου πείτε, σαν τοπικιστής που είμαι, ποια είναι η κρητική παράδοση στην ψαλτική, γιατί εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι ιδιαίτερο τουλάχιστον σήμερα.Παλαιότερα υπάρχουν μαρτυρίες, αλλά σήμερα άραγε, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο το οποίο μάλιστα απέχει και από τον κατανυκτικό χαρακτήρα της ψαλτικής όπως εκφράζεται από την Μεγάλη Εκκλησία και το 'Ορος;Πάντα γειά
 

dkalpakidis

Dimitrios Kalpakidis
Πάντως θα ήθελα να μου πείτε, σαν τοπικιστής που είμαι, ποια είναι η κρητική παράδοση στην ψαλτική, γιατί εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι ιδιαίτερο τουλάχιστον σήμερα.Παλαιότερα υπάρχουν μαρτυρίες, αλλά σήμερα άραγε, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο το οποίο μάλιστα απέχει και από τον κατανυκτικό χαρακτήρα της ψαλτικής όπως εκφράζεται από την Μεγάλη Εκκλησία και το 'Ορος; Πάντα γειά

...κατά τόπους και χρόνους...

Πολλοί οικειοποιούνται την "Πατριαρχική Μουσική Παράδοση"...
πολλοί υποστηρίζουν ότι ψάλλουν κατά το ύφος της Μ.Χ.Ε. ...
 

Αντωνης Μιχελουδακης

παλαιόν στρουθίον μονάζον
Διευκρινηση:Για το σήμερα ρώτησα αν μπορείτε να μου πείτε.Τώρα τα υπόλοιπα είναι γνωστά -περί οικειοποιήσεως του ύφους εννοώ-και συμβαίνουν σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδος.......και όχι μόνο στην Κρήτη.Αρα δεν νομίζω να θεωρείτε παράδοση και μάλιστα Κρητική, την προσπάθεια κάποιων προς αυτή την κατεύθυνση.Αυτό είναι απλά μια τάση που έχει τα ψυχολογικά της αίτια.Πάντα γειά
 

Μανώλης Παπαδάκης

Πρωτοψάλτης Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Εξω Μουλιανών
Μπράβο στον Πατέρα Σπυρίδωνα που με όλες του τις δυνάμεις προσφέρει στην διάδοση της μουσικής σε ένα νησί που δεν είχε τέτοια παράδοση ή που άλλη μουσική παράδοση υπερίσχυε.Πάντως θα ήθελα να μου πείτε, σαν τοπικιστής που είμαι, ποια είναι η κρητική παράδοση στην ψαλτική, γιατί εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι ιδιαίτερο τουλάχιστον σήμερα.Παλαιότερα υπάρχουν μαρτυρίες, αλλά σήμερα άραγε, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο το οποίο μάλιστα απέχει και από τον κατανυκτικό χαρακτήρα της ψαλτικής όπως εκφράζεται από την Μεγάλη Εκκλησία και το 'Ορος;Πάντα γειά

Κι εμένα (τυχαίο;) θα μ'ενδιέφερε να μάθω τι εστί Κρητική παράδοση.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Πολλοί οικειοποιούνται την "Πατριαρχική Μουσική Παράδοση"...
πολλοί υποστηρίζουν ότι ψάλλουν κατά το ύφος της Μ.Χ.Ε. ...

Γιὰ τοὺς «χρόνους»: Πόσο πίσω πρέπει νὰ πᾶμε συνάδελφε; 100 χρόνια, 200, 300, 400, 500, 600, 700, 800, 900, 1000, ..., 2000;

Ὅπου βολεύει τὸν καθένα; Μήπως ὁ σημερινὸς Κρητικὸς ἔχει σχέση μὲ τὸν Βενετοκρατούμενο κρητικὸ τοῦ 1669; Καὶ μὲ ποιὸν Κρήτικὸ τότε, τὸν ἀστὸ ἤ τοῦ χωριοῦ;

Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ Ἑπτάνησα. Ποιὰ ἐποχὴ προτιμᾶς; Ποιὲς ἱστορικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες;

Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν Ἀθήνα. Ποιὰ ἐποχὴ προτιμᾶς; Ποιὲς ἱστορικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες; Ὅταν ἦταν ἕνα χωριὸ στη μέση τοῦ ἀττικοῦ πουθενά; Ἤ μήπως βολεύει ἡ πολυφωνία τῆς βαυαροκρατίας τῶν ἀστῶν; κλπ. κλπ.

Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία (σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος), τουλάχιστον στη μεταβυζαντινὴ περίοδο ποὺ μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε, φαίνεται νὰ διατήρησε τὴ συνέχεια.

Τώρα ἄν κάποιοι τὴν οἰκειοποιοῦνται καὶ τὴν παραχαράσσουν αὐτὸ δὲν ἔχει σχέση. Τὰ παλαιότερα ἀκούσματα αὐτὴ καὶ μόνη ἐμφανίζουν. Τὰ νεότερα ἀκούσματα δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν ἱστορικὰ, ἑκτὸς ἄν θεωρεῖς παράδοση τὰ τελευταία σαράντα χρόνια.

Ἐγώ λ.χ. δὲν ἀποδίδω ὅσο θὰ ἤθελα τὸ ὕφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλσίας, προσπαθῶ ὅμως νὰ τὸ ἀφομοιώσω στὴ φωνή μου καὶ στὴ νοοτροπία ἐπὶ τοῦ ἀναλογίου.

Ἑκτὸς κι ἄν στην ψαλτικὴ θεωρεῖς πὼς μὲ βάση θεωρητικες καὶ μόνο μουσικολογικὲς ὑποθέσεις ἐργασίας μποροῦν νὰ στοιχειοθετήσουν πραγματικότητα ἤ ὅτι δικαιούμαστε ὁ καθείς νὰ σχηματίζει ἄποψη μὲ βάση τὴν χρονικὴ περίοδο ποὺ ἐπιθυμεῖ ἤ θεωρεῖ ὅτι πουλάει στοὺς κουτόφραγκους καὶ κουτοέλληνες ποὺ ἀκοῦνε «παλαιορωμαϊκὸ» ἤ «παλαιοβυζαντινό» μέλος ἤ «ψαλτική» τῆς Ἁγίας Σοφίας ἤ Αγίας Εἰρήνης:rolleyes: καὶ ... λιγοθυμοῦν σὰν ... ρουβίτσες ...

Σὲ λίγο θὰ μοιράζουν ἰδρωμένα ... ράσα καὶ ... μανδύες ...:eek::rolleyes:
 

Ἐγώ λ.χ. δὲν ἀποδίδω ὅσο θὰ ἤθελα τὸ ὕφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλσίας, προσπαθῶ ὅμως νὰ τὸ ἀφομοιώσω στὴ φωνή μου καὶ στὴ νοοτροπία ἐπὶ τοῦ ἀναλογίου.
Αυτά μπορούμε να το κρίνουμε όταν σε ακούσουμε.:wink:

Ἐπειδὴ μᾶλλον καὶ ἀπ' ὅτι κατάλαβα ζητήθηκε ἠχογράφηση δική μου γιὰ τὸ ἐπίμαχο θέμα, σᾶς λέω πὼς θὰ τὴ δεῖτε ὅταν παγώσει ἡ ... κόλαση ...:cool::rolleyes:
:
Κι όμως, έχουμε ελπίδες να σε ακούσουμε κάποια στιγμή.:wink:
 

dkalpakidis

Dimitrios Kalpakidis
Γιὰ τοὺς «χρόνους»: Πόσο πίσω πρέπει νὰ πᾶμε συνάδελφε; 100 χρόνια, 200, 300, 400, 500, 600, 700, 800, 900, 1000, ..., 2000;
Μιλάω γενικότερα για την ασματική παράδοση και ειδικότερα για την χορωδία που ασχολούμαστε στο παρόν θέμα. Αν υπάρχει σήμερα Κρητική ασματική παράδοση δεν το γνωρίζω. Υπήρχε κάποτε Κρητικό ύφος σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε. Νομίζω ο κ. Γιαννόπουλος έχει μια εργασία πει της Κρητικής Ψαλτικής Παραδόσεως. Από κεί και πέρα τα υπόλοιπα...
Ὅπου βολεύει τὸν καθένα; Μήπως ὁ σημερινὸς Κρητικὸς ἔχει σχέση μὲ τὸν Βενετοκρατούμενο κρητικὸ τοῦ 1669; Καὶ μὲ ποιὸν Κρήτικὸ τότε, τὸν ἀστὸ ἤ τοῦ χωριοῦ;
Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ Ἑπτάνησα. Ποιὰ ἐποχὴ προτιμᾶς; Ποιὲς ἱστορικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες;
Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν Ἀθήνα. Ποιὰ ἐποχὴ προτιμᾶς; Ποιὲς ἱστορικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες; Ὅταν ἦταν ἕνα χωριὸ στη μέση τοῦ ἀττικοῦ πουθενά; Ἤ μήπως βολεύει ἡ πολυφωνία τῆς βαυαροκρατίας τῶν ἀστῶν; κλπ. κλπ.
...δεν με αφορούν ή αν θες καλύτερα δε με ενδιαφέρουν πρακτικά.
Αν θες να πείς κάτι συγκεκριμένο, πες το.

Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία (σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος), τουλάχιστον στη μεταβυζαντινὴ περίοδο ποὺ μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε, φαίνεται νὰ διατήρησε τὴ συνέχεια.
Κοίτα πάνω γράφεις Κρήτη, Επτάνησα, Αθήνα κλπ. κλπ. και αναφέρεσαι σε εποχές. Εδώ μάλλον το αποφεύγεις. Είναι μεγάλη κουβέντα το τί συντελεί στην διαμόρφωση μιας παράδοσης. Και ιδίως για το Άγιον Όρος οι επιφυλάξεις μου είναι τεράστιες για τα τελευταία έτη.

Τώρα ἄν κάποιοι τὴν οἰκειοποιοῦνται καὶ τὴν παραχαράσσουν αὐτὸ δὲν ἔχει σχέση. Τὰ παλαιότερα ἀκούσματα αὐτὴ καὶ μόνη ἐμφανίζουν. Τὰ νεότερα ἀκούσματα δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν ἱστορικὰ, ἑκτὸς ἄν θεωρεῖς παράδοση τὰ τελευταία σαράντα χρόνια.
Ἐγώ λ.χ. δὲν ἀποδίδω ὅσο θὰ ἤθελα τὸ ὕφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλσίας, προσπαθῶ ὅμως νὰ τὸ ἀφομοιώσω στὴ φωνή μου καὶ στὴ νοοτροπία ἐπὶ τοῦ ἀναλογίου.
αλλά πόσο το αποδίδεις; κι από που το παρέλαβες; και προσωπικά δε μίλησα - αρχικά - για ύφος, αλλά για την ασματική παράδοση.
Το ύφος το έφερα σαν παράδειγμα για το "μεγαλο-πιάσιμο" αρκετών που διαβάζουν πέντε - έξι μαθήματα Πρίγγου ή Στανίτσα και διαφημίζουν ότι ψάλλουν - και μάλιστα μόνο αυτοί!!! - κατά το γνήσιο πατριαρχικό ύφος. Και πολλές φορές ούτε προσόμοια ή κανόνα δεν ξέρουν να πούνε...
Ἑκτὸς κι ἄν στην ψαλτικὴ θεωρεῖς πὼς μὲ βάση θεωρητικες καὶ μόνο μουσικολογικὲς ὑποθέσεις ἐργασίας μποροῦν νὰ στοιχειοθετήσουν πραγματικότητα ἤ ὅτι δικαιούμαστε ὁ καθείς νὰ σχηματίζει ἄποψη μὲ βάση τὴν χρονικὴ περίοδο ποὺ ἐπιθυμεῖ ἤ θεωρεῖ ὅτι πουλάει στοὺς κουτόφραγκους καὶ κουτοέλληνες ποὺ ἀκοῦνε «παλαιορωμαϊκὸ» ἤ «παλαιοβυζαντινό» μέλος ἤ «ψαλτική» τῆς Ἁγίας Σοφίας ἤ Αγίας Εἰρήνης:rolleyes: καὶ ... λιγοθυμοῦν σὰν ... ρουβίτσες ...
Σὲ λίγο θὰ μοιράζουν ἰδρωμένα ... ράσα καὶ ... μανδύες ...:eek::rolleyes:
Το τελευταίο το προσπερνάω γιατί το θεωρώ εκτός συγκεκριμένου θέματος και αρκετά εμπαθές.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Μιλάω γενικότερα για την ασματική παράδοση και ειδικότερα για την χορωδία που ασχολούμαστε στο παρόν θέμα. Αν υπάρχει σήμερα Κρητική ασματική παράδοση δεν το γνωρίζω. Υπήρχε κάποτε Κρητικό ύφος σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε. Νομίζω ο κ. Γιαννόπουλος έχει μια εργασία πει της Κρητικής Ψαλτικής Παραδόσεως. Από κεί και πέρα τα υπόλοιπα...

...δεν με αφορούν ή αν θες καλύτερα δε με ενδιαφέρουν πρακτικά.
Αν θες να πείς κάτι συγκεκριμένο, πες το.


Κοίτα πάνω γράφεις Κρήτη, Επτάνησα, Αθήνα κλπ. κλπ. και αναφέρεσαι σε εποχές. Εδώ μάλλον το αποφεύγεις.

Είναι μεγάλη κουβέντα το τί συντελεί στην διαμόρφωση μιας παράδοσης. Και ιδίως για το Άγιον Όρος οι επιφυλάξεις μου είναι τεράστιες για τα τελευταία έτη.

αλλά πόσο το αποδίδεις; κι από που το παρέλαβες; και προσωπικά δε μίλησα - αρχικά - για ύφος, αλλά για την ασματική παράδοση.
Το ύφος το έφερα σαν παράδειγμα για το "μεγαλο-πιάσιμο" αρκετών που διαβάζουν πέντε - έξι μαθήματα Πρίγγου ή Στανίτσα και διαφημίζουν ότι ψάλλουν - και μάλιστα μόνο αυτοί!!! - κατά το γνήσιο πατριαρχικό ύφος. Και πολλές φορές ούτε προσόμοια ή κανόνα δεν ξέρουν να πούνε...

Το τελευταίο το προσπερνάω γιατί το θεωρώ εκτός συγκεκριμένου θέματος και αρκετά εμπαθές.

Συνάδελφε, τὸ πράγμα εἶναι ἁπλό.

Ἔχουμε παλαιὲς ἠχογραφήσεις τῆς μιᾶς καὶ μόνης ψαλτικῆς παράδοσης ἤ ἁσματικοῦ ὕφους ἄν προτιμᾶς, αὐτῆς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Τὸ μόνο σίγουρο στοιχεῖο ποὺ ἀκουμπᾶ καὶ στὸν 19ο αἰ. Τὸ ἀποδέχεσαι, ξεκινᾶς καὶ βλέπεις ποὺ θὰ σὲ βγάλει.

Ὅσο γιὰ τὴ μεγάλη κουβέντα δὲν διαφωνῶ, ἀλλὰ ἄν ξεκινᾶμε περὶ πλουραλισμοῦ τῆς παράδοσης ὅταν τὰ μόνα σίγουρα στοιχεία (βl. ἠχογραφησεις) ποὺ ἔχουμε δείχνουν ὅτι ψαλτικὰ ἡ μόνη παράδοση εἶναι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἅγίου Ὄρους καὶ τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ἕτερες διαφοροποιήσεις ποὺ αὐτὲς ὀφείλει νὰ συζητηθοῦν γιατὶ συνέβησαν, τότε νομίζω πὼς ἡ κουβέντα ξεκινᾶ χωρὶς διάθεση ἀναζήτησης.

Ἡ ἀναζήτηση ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ σίγουρα στοιχεία καὶ προχωρᾶ βήμα βήμα. Οἱ ὑποθέσεις ἐργασίας εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἐρευνητικὸ ἐργαλεῖο, δὲν ἀποτελοῦν ἀπόδειξη οὕτε ἁπτὸ στοιχεῖο.

ὅσο γιὰ τὴν χρονολόγηση τῆς πατριαρχικῆς παράδοσης σοῦ ἀπάντησα. Μιλάω γιὰ τὴν ὕστερη μεταβυζαντινὴ περίοδο καὶ μὲ ἰκανὴ πιθανότητα γιὰ τὴν μέση μεταβυζαντινὴ περίοδο.

Ἐσὺ μιλᾶς γενικὰ καὶ ἀναφέρεσσαι σὲ θεωρητικὰ σχήματα σὰν νὰ θεμελιώνουν ψαλτικὴ παράδοση στην πράξη, τὴν ὁποία μάλιστα «πρέπει» νὰ σεβαστοῦμε, μόνο καὶ μόνο γιατι δὲν θέλουμε νὰ τὰ χαλάσουμε μὲ ὅσους τοὺς ἀρέσει ἡ πολυφωνία ἤ ἡ καντάδα ἤ ἡ «ψαλτοαρχαιολογία».

Καὶ ναὶ εἶμαι ἐμπαθής ὅταν βλέπω μὲ πάθος νὰ ἐμφανίζονται θεωρίες ποὺ «βαπτίζονται» παράδοση ἤ ὅταν βλέπω ὑποκειμενικὲς μουσικὲς προτιμήσεις νὰ «βαπτίζονται» μὲ πάθος ἐπίσης παράδοση.

Καὶ τὸ χειρότερο; Ἀποδεχόμαστε τὴν παραπάνω πώληση φυκιῶν ἀντι μεταξωτῶν κορδελῶν γιὰ λόγους «εὐγένειας» ἤ μὴ μᾶς στείλει κανείς ἐξώδικο ἐκφοβισμοῦ.
 
Last edited:

dkalpakidis

Dimitrios Kalpakidis
Συνάδελφε, τὸ πράγμα εἶναι ἁπλό.
Ἔχουμε παλαιὲς ἠχογραφήσεις τῆς μιᾶς καὶ μόνης ψαλτικῆς παράδοσης ἤ ἁσματικοῦ ὕφους ἄν προτιμᾶς, αὐτῆς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Τὸ μόνο σίγουρο στοιχεῖο ποὺ ἀκουμπᾶ καὶ στὸν 19ο αἰ. Τὸ ἀποδέχεσαι, ξεκινᾶς καὶ βλέπεις ποὺ θὰ σὲ βγάλει.
Ὅσο γιὰ τὴ μεγάλη κουβέντα δὲν διαφωνῶ, ἀλλὰ ἄν ξεκινᾶμε περὶ πλουραλισμοῦ τῆς παράδοσης ὅταν τὰ μόνα σίγουρα στοιχεία (β. ἠχογραφλησεις) ποὺ ἔχουμε δείχνουν ὅτι ψαλτικὰ ἡ μόνη παράδοση εἶναι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἅγίου Ὄρους καὶ τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ἕτερες διαφοροποιήσεις ποὺ αὐτὲς ὀφείλει νὰ συζητηθοῦν γιατὶ συνέβησαν, τότε νομίζω πὼς ἡ κουβέντα ξεκινᾶ χωρὶς διάθεση ἀναζήτησης.
Ξεκινάς με την μία και μόνη ψαλτική παράδοση και πηγαίνεις στο Άγιον Όρος και στα υπόλοιπα. Σε αυτό που συμφωνώ είναι ότι η Ψαλτική Παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας είναι η σοβαρότερη μορφή (κατά την άποψή μου) της ψαλτικής τέχνης και η μελέτη της φέρει πολλαπλά οφέλη στους ψάλλοντες αλλά και στους πιστούς. Το θέμα είναι το τί θεωρούμε ψαλτική παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας. Και στο θέμα του "ψαλτικού" ρεπερτορίου και στο θέμα του "ύφους" ή της ασματικής παράδοσης. Και είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσεις 8-10 άτομα θα πάρεις ισάριθμες διαφορετικές απαντήσεις. Θα αρχίσουμε να αναμεσάμε τα ίδια περί εξελίξεως κλπ ακόμα και εκεί που τα πράγματα είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρα.

Ἡ ἀναζήτηση ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ σίγουρα στοιχεία καὶ προχωρᾶ βήμα βήμα. Οἱ ὑποθέσεις ἐργασίας εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἐρευνητικὸ ἐργαλεῖο, δὲν ἀποτελοῦν ἀπόδειξη οὕτε ἁπτὸ στοιχεῖο. ὅσο γιὰ τὴν χρονολόγηση τῆς πατριαρχικῆς παράδοσης σοῦ ἀπάντησα. Μιλάω γιὰ τὴν ὕστερη μεταβυζαντινὴ περίοδο καὶ μὲ ἰκανὴ πιθανότητα γιὰ τὴν μέση μεταβυζαντινὴ περίοδο. Ἐσὺ μιλᾶς γενικὰ καὶ ἀναφέρεσσαι σὲ θεωρητικὰ σχήματα σὰν νὰ θεμελιώνουν ψαλτικὴ παράδοση στην πράξη, τὴν ὁποία μάλιστα «πρέπει» νὰ σεβαστοῦμε, μόνο καὶ μόνο γιατι δὲν θέλουμε νὰ τὰ χαλάσουμε μὲ ὅσους τοὺς ἀρέσει ἡ πολυφωνία ἤ ἡ καντάδα ἤ ἡ «ψαλτοαρχαιολογία».
Έχεις ακούσματα από την μεταβυζαντινή περίοδο ή από την μέση μεταβυζαντινή; Βασίζεσαι και εσύ - όπως και πολλοί και στην έντυπη παράδοση αλλά και στην προφορική την νεότερη. Αντιλαμβανόμαστε σήμερα όλα εκείνα με τα σημερινά δεδομένα. Και φυσικά δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα.

Καὶ ναὶ εἶμαι ἐμπαθής ὅταν βλέπω μὲ πάθος νὰ ἐμφανίζονται θεωρίες ποὺ «βαπτίζονται» παράδοση ἤ ὅταν βλέπω ὑποκειμενικὲς μουσικὲς προτιμήσεις νὰ «βαπτίζονται» μὲ πάθος ἐπίσης παράδοση.
Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά domesticus ότι είναι πρόβλημα αν τα χαλάσουμε με όσους αρέσει η πολυφωνία ή η καντάδα ή η ψαλτοαρχαιολογία.
Διότι δεν είναι του "κλίματός" μας.
Δεν είναι "φίλοι" μας. Δεν πειράζει. Αν οι "δικοί μας" λένε μακάμια, αραβοπερσικές κλίμακες εκφυλίζοντας το λειτουργικό μέλος πολύ περισσότερο από την τριφωνία του Σακελαρίδη (που δεν τα συμπαθώ- αλλά αντιμετωπίζω το θέμα με νηφαλιότητα) δε μας ενοχλεί. Βαπτίζουμε το μέλος "πατριαρχικόν", έχουμε δύο τρίς καλές αποδόσεις στα λειτουργικά Στανίτσα και Πρίγγου στο τσεπάκι και αυτό μας κάνει να σεβόμαστε την πατριαρχική παράδοση... Ω, της πλάνης!!!
 
Last edited:
Ούτε ο πλουραλισμός είναι κακό πράγμα, ούτε η υποκειμενικότητα.
Παραδοσιακή είναι και της Ηπείρου, παραδοσιακή και της Θεσσαλίας, παραδοσιακή και της Πελοποννήσου κοκ.
Όταν δεχόμαστε για παράδοση τα "Τριάααααααααααααααα αχ νε μωρέ Τριάαααααα σου λεω, νε τριάδι, δικό σου το "πάσαν" δομέστικε, δεχόμαστε για παράδοση τους κουτσούς και τους ζαβλούς βαλσοτρίσημους, το ανοιχτό ράσο (αν υπάρχει) - ανοιχτό πουκάμισο - και το χρυσό να επιπλέει στην τρίχα, όταν δεχόμαστε για παράδοση την κάθε λογής νεωτερική διγοργο-τριγοργο σύνθεση, όταν δεχόμαστε για παράδοση την ψαλμώδηση του αποστόλου στον ήχο (ήμαρτον) του προκειμένου, τα "Άξιον εστίν..." της τάβλας, τα "Χαίρε νύμφη..." και "Αλληλούια" σε :confused:όλους τους ήχους, τα λειτουργικά σε :confused: όλους τους ήχους, τα αντί Κοινωνικού τραγουδάκια ή ακόμη και κηρύγματα, κ.α. πολλά ων ουκ εστιν αριθμός (ζώα μικρά μετά μεγάλων) τότε ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου. Μην τηρείς τον καλόν οίνον έως άρτι. Από όλα αυτά περισσότερο σε κάποιους πειράζει το ...Γα δίεση (σπόντα:wink:) ή το "ξεφύγατε 0,7557cents στον Κε του δευτέρου(κι άλλη σπόντα).

Τι να βαπτίσουμε παράδοση από τα παραπάνω συνάδελφε;
Προφανώς οι λόγοι είναι άλλοι και της σύνταξης. Οι στρατηγοί πίσω, οι στρατιώτες μπροστά, οι έχοντες όμως το άμεσο συμφέρον άφαντοι ξαφνικά μετά το Index Librorum Prohibitorum. Άν κι εγώ το καταλαβαίνω το παρασκήνιο (γνωρίζω και κάτι παραπάνω, είμαι και στο 150). Οι λοιποί όμως που δεν γνωρίζουν τις πολυδαίδαλες σχέσεις ψαλτών, πρωτοψαλτών, καθηγητών, φοιτητών, υποψηφίων ή ήδη...διδακτόρων, κλπ κλπ βγάζουν εντελώς λαθεμένα συμπεράσματα από την εξέλιξη των συζητήσεων στο φόρουμ. Σε αυτούς είμαστε όλοι υπόλογοι.

Βεβαίως υπάρχει πλουραλισμός, υπάρχουν και διαφορετικές παραδόσεις, υπάρχει και υποκειμενικότητα. Μην ξεχνάς ότι τις υποδείξεις και τα σεπτά Πατριαρχικά κελεύσματα του παρελθόντος πρώτοι τα καταπατούν οι αυτο-θεωρούμενοι ως κρατούντες και εκπροσωπούντες την Πατριαρχική παράδοση. Αυτά.:cool:
 

tb---

τσοπάνης
Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά domesticus ότι είναι πρόβλημα αν τα χαλάσουμε με όσους αρέσει η πολυφωνία ή η καντάδα ή η ψαλτοαρχαιολογία.
Διότι δεν είναι του "κλίματός" μας. Δεν είναι "φίλοι" μας. Δεν πειράζει. Αν οι "δικοί μας" λένε μακάμια, αραβοπερσικές κλίμακες εκφυλίζοντας το λειτουργικό μέλος πολύ περισσότερο από την τριφωνία του Σακελαρίδη (που δεν τα συμπαθώ- αλλά αντιμετωπίζω το θέμα με νηφαλιότητα) δε μας ενοχλεί. Βαπτίζουμε το μέλος "πατριαρχικόν", έχουμε δύο τρίς καλές αποδόσεις στα λειτουργικά Στανίτσα και Πρίγγου στο τσεπάκι και αυτό μας να σεβόμαστε την πατριαρχική παράδοση... Ω της πλάνης!!!

... τα λάθη προέρχονται από πολλές πλευρές. Κάτι πάει να κάνει ο ΟΦΕΛΠ, αλλά θέλει πολύ δουλειά ακόμη.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Ξεκινάς με την μία και μόνη ψαλτική παράδοση και πηγαίνεις στο Άγιον Όρος και στα υπόλοιπα. Σε αυτό που συμφωνώ είναι ότι η Ψαλτική Παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας είναι η σοβαρότερη μορφή (κατά την άποψή μου) της ψαλτικής τέχνης και η μελέτη της φέρει πολλαπλά οφέλη στους ψάλλοντες αλλά και στους πιστούς. Το θέμα είναι το τί θεωρούμε ψαλτική παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας. Και στο θέμα του "ψαλτικού" ρεπερτορίου και στο θέμα του "ύφους" ή της ασματικής παράδοσης. Και είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσεις 8-10 άτομα θα πάρεις ισάριθμες διαφορετικές απαντήσεις. Θα αρχίσουμε να αναμεσάμε τα ίδια περί εξελίξεως κλπ ακόμα και εκεί που τα πράγματα είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρα.


Έχεις ακούσματα από την μεταβυζαντινή περίοδο ή από την μέση μεταβυζαντινή; Βασίζεσαι και εσύ - όπως και πολλοί και στην έντυπη παράδοση αλλά και στην προφορική την νεότερη. Αντιλαμβανόμαστε σήμερα όλα εκείνα με τα σημερινά δεδομένα. Και φυσικά δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα.


Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά domesticus ότι είναι πρόβλημα αν τα χαλάσουμε με όσους αρέσει η πολυφωνία ή η καντάδα ή η ψαλτοαρχαιολογία.
Διότι δεν είναι του "κλίματός" μας.
Δεν είναι "φίλοι" μας. Δεν πειράζει. Αν οι "δικοί μας" λένε μακάμια, αραβοπερσικές κλίμακες εκφυλίζοντας το λειτουργικό μέλος πολύ περισσότερο από την τριφωνία του Σακελαρίδη (που δεν τα συμπαθώ- αλλά αντιμετωπίζω το θέμα με νηφαλιότητα) δε μας ενοχλεί. Βαπτίζουμε το μέλος "πατριαρχικόν", έχουμε δύο τρίς καλές αποδόσεις στα λειτουργικά Στανίτσα και Πρίγγου στο τσεπάκι και αυτό μας να σεβόμαστε την πατριαρχική παράδοση... Ω της πλάνης!!!

Εἶνια γνωστὴ ἡ σχέση Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ Ἁγίου Ὄρους μὲ διδασκάλους καὶ μαθητές καὶ ἀπὸ τὸν Χαλάτζογλου καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Τριῶν. Ἡ διαφοροποίηση βέβαια μοναστικοῦ καὶ κοσμικοῦ κλίματος εἶναι ἀντικειμενικὴ καὶ σαφῶς δύναται νὰ ἐπηρεάσει.

Ὅσο γιὰ τὸ ποὺ φτάνουμε μὲ τὶς ἠχογραφήσεις καὶ τὴν ἐξαντλητική τους μελέτη τουλάχιστον μέχρι τοὺς διδασκάλους τοῦ Ναυπλιώτη κάτι γίνεται. Γιὰ πιὸ πίσω ἀρχίζουν ὄντως ὑποθέσεις, οἱ ὁποῖες τουλάχιστον δὲν ξεφυτρώνουν ἁπλῶς μέσα ἀπὸ χφφ, ἀλλὰ δύναται νὰ συνδυαστοῦν μὲ τὴ μελέτη των παραπάνω ἠχογραφήσεων.

Πέραν τῶν παραπάνω βλεπω ὅτι στὸ τέλος ἡ ἐμπάθεια περισσεύει καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά σου. Χρησιμοποεῖς -κατὰ συνήθη πρακτική- ἀκραία παραδείγματα γιὰ νὰ ὁρίσεις καὶ τὸν μέσο ὅρο. Δὲν εἶναι ἔτσι.
Καὶ προχωρῶ παραπέρα λέγοντας πὼς δίπλα μου στὸ ψαλτήρι δὲν εἶναι «φίλοι» οὕτε οἱ μακαμτζῆδες οὕτε οἱ τετραφωνιστὲς ἤ ἄλλοι κανταδόροι. Φίλοι εἶναι μόνο ὅσοι ψάλλουν στρωτὰ, λιτὰ κατὰ τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία ὅπως την ξέρουμε ἀπὸ τὶς παλαιὲς ἠχογραφήσεις (κατὰ τὸ μέτρον τοῦ δυνατοῦ φυσικά).
Ὅπως επίσης πρόβλημα ἀποτελοῦν ὅσοι «βαπτίζουν»κατὰ βούληση μέλος «παλαιοχριστιανικόν», «μεσοβυζαντινὸν» καὶ δὲν συμμαζεύεται.


Ούτε ο πλουραλισμός είναι κακό πράγμα, ούτε η υποκειμενικότητα.
Παραδοσιακή είναι και της Ηπείρου, παραδοσιακή και της Θεσσαλίας, παραδοσιακή και της Πελοποννήσου κοκ.
Όταν δεχόμαστε για παράδοση τα "Τριάααααααααααααααα αχ νε μωρέ Τριάαααααα σου λεω, νε τριάδι, δικό σου το "πάσαν" δομέστικε, δεχόμαστε για παράδοση τους κουτσούς και τους ζαβλούς βαλσοτρίσημους, το ανοιχτό ράσο (αν υπάρχει) - ανοιχτό πουκάμισο - και το χρυσό να επιπλέει στην τρίχα, όταν δεχόμαστε για παράδοση την κάθε λογής νεωτερική διγοργο-τριγοργο σύνθεση, όταν δεχόμαστε για παράδοση την ψαλμώδηση του αποστόλου στον ήχο (ήμαρτον) του προκειμένου, τα "Άξιον εστίν..." της τάβλας, τα "Χαίρε νύμφη..." και "Αλληλούια" σε :confused:όλους τους ήχους, τα λειτουργικά σε :confused: όλους τους ήχους, τα αντί Κοινωνικού τραγουδάκια ή ακόμη και κηρύγματα, κ.α. πολλά ων ουκ εστιν αριθμός (ζώα μικρά μετά μεγάλων) τότε ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου. Μην τηρείς τον καλόν οίνον έως άρτι. Από όλα αυτά περισσότερο σε κάποιους πειράζει το ...Γα δίεση (σπόντα:wink:) ή το "ξεφύγατε 0,7557cents στον Κε του δευτέρου(κι άλλη σπόντα).

Τι να βαπτίσουμε παράδοση από τα παραπάνω συνάδελφε;
Προφανώς οι λόγοι είναι άλλοι και της σύνταξης. Οι στρατηγοί πίσω, οι στρατιώτες μπροστά, οι έχοντες όμως το άμεσο συμφέρον άφαντοι ξαφνικά μετά το Index Librorum Prohibitorum. Άν κι εγώ το καταλαβαίνω το παρασκήνιο (γνωρίζω και κάτι παραπάνω, είμαι και στο 150). Οι λοιποί όμως που δεν γνωρίζουν τις πολυδαίδαλες σχέσεις ψαλτών, πρωτοψαλτών, καθηγητών, φοιτητών, υποψηφίων ή ήδη...διδακτόρων, κλπ κλπ βγάζουν εντελώς λαθεμένα συμπεράσματα από την εξέλιξη των συζητήσεων στο φόρουμ. Σε αυτούς είμαστε όλοι υπόλογοι.

Βεβαίως υπάρχει πλουραλισμός, υπάρχουν και διαφορετικές παραδόσεις, υπάρχει και υποκειμενικότητα. Μην ξεχνάς ότι τις υποδείξεις και τα σεπτά Πατριαρχικά κελεύσματα του παρελθόντος πρώτοι τα καταπατούν οι αυτο-θεωρούμενοι ως κρατούντες και εκπροσωπούντες την Πατριαρχική παράδοση. Αυτά.:cool:

Ἄλλο ἕνα παράδειγμα ἀκραίων ὑποδειγμάτων πρὸς ὑπόδειξη τοῦ μέσου ὅρου.

Μπορῶ λοιπὸν νὰ παραδειγματίσω καὶ γώ μὲ τὴν δῆθεν ἐφεύρεση τῆς ἀρχαίας χειρονομίας, μὲ τὸν τσαμικοκαλαματιανό στὴν ψαλτικὴ τῶν κανόνων, τὴν ψευδεπίγραφη σκηνοθεσία ακολουθιῶν τοῦ 12ου αἰ., τὶς γκαζωτὲς ἐν εἴδει φωνητικοῦ μαρσαρίσματος διγραμμοτριγραμοέλξεων, τὴν καταχρηστικὴ ἀχρήστευση φθορῶν, τὴν κονσερβοποίηση ἀναλύσεων (ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ψαλτικὸ ...σκορβοῦτο), τὴν στρατευμένη πνευματικοποίηση μουσικῶν νεωτερισμῶν, τὴν ψευδοακαδημαϊκὴ ἀλαζονεία τῆς ἀνάγνωσης πέντε διατριβῶν στὸ σπουδαστήριο, τὴν ἐκστατικὴ ἀποχαύνωση κάθε κριτικῆς σκέψης μὲ τὸ ἀντίκρυσμα καὶ μόνο σπαράγματος περγαμηνῆς ἤ χφ, τὴν ἀποκρουστικὴ κρυψίνοια τύπου γερο-Λαδᾶ (ἀπὸ τὸ ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται), τὴν ἐνδοφυλετικὴ περιχαράκωση σοβιετικοῦ τύπου ἑντὸς ψαλτικῆς καθορισμένης νόρμας ἀπὸ κομιντέρν.

Τουλάχιστον ὅσοι παραβαίνουν τὰ διδάγματα της Πατριαρχικῆς παράδοσης μπορεις νὰ τοὺς ἐγκαλέσεις μὲ στοιχεία καὶ να τοὺς καταδικάσεις, αὐτοὺς ποὺ ἐγωιστικὰ ἐφευρίσκουν νέα «παράδοση» καὶ ὅταν τοῦς καταδικάζεις σὲ βγάζουν πρώτα θεόκουφο καὶ μετὰ θεότρελο, ἔ τὶ μπορεις νὰ πεῖς πλέον;

Ὅπως βλέπεις συνάδελφε Ἡλία τὸ φάσγανον ἄμφηκες ἐστί, κόβει ἀπὸ τὴ μιὰ ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη:wink::rolleyes:.
 
E

emakris

Guest
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριό, υπήρχε μια παράξενη φυλή ανθρώπων, που τραγουδούσαν ασταμάτητα. Είτε ήταν χαρούμενοι, είτε λυπημένοι, είτε ήταν καλές μέρες, είτε κακές, αυτοί τραγουδούσαν. Και όταν έπιανε κάποιος ένα τραγούδι, αμέσως ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι, λέγοντάς το όλοι με τον ίδιο τρόπο, λες και άκουγες μια φωνή. Και είχαν τόσα πολλά τραγούδια, που όσα και να έλεγαν, δεν τέλειωναν ποτέ.

Κάποτε, όμως, εμφανίστηκαν κάποιοι που, επειδή είχαν καλύτερη φωνή από τους άλλους, άρχισαν να λένε τα τραγούδια με τον δικό τους τρόπο. Τα στόλιζαν με παράξενα πλουμίδια, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν, ενώ σιγά-σιγά άρχισαν να σκαρώνουν δικά τους τραγούδια, που δεν τα ήξεραν οι άλλοι άνθρωποι και δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν. Μόνοι τους τα έλεγαν, μόνοι τους τα άκουγαν. Μετά ήρθαν και κάποιοι άλλοι, που έβαζαν κάτω τους συγχωριανούς τους και τους έλεγαν: «εσύ θα πεις αυτό, εσύ αυτό και εσύ αυτό, πάμε τώρα όλοι μαζί» και κουνούσαν τα χέρια τους για να τους συντονίσουν. Αλλά αυτό που έβγαινε δεν άρεσε στους περισσότερους.

Και ενώ στην αρχή όλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι τα καινούργια αυτά πράγματα, σιγά-σιγά μερικοί άρχισαν να τα συνηθίζουν και να ακολουθούν αυτούς που τα έφεραν. Μερικοί άκουγαν με θαυμασμό αυτούς με τα καινούργια τραγούδια, τα πλουμιστά, και προσπαθούσαν να τους μιμηθούν. Σε άλλους πάλι άρεσε αυτή η παράξενη μουσική που έβγαζαν αυτοί που κουνούσαν τα χέρια, και έμαθαν τα τραγούδια τους. Έτσι όμως ήρθε ταραχή στο χωριό. Ξεκινούσαν κάποιοι να πουν ένα τραγούδι και, μόλις τους άκουγαν οι άλλοι, άρχιζαν να τους βρίζουν και να τους πετάνε πέτρες. Μόλις παράγινε το κακό, αναγκάστηκε να τους μαζέψει όλους ο αρχηγός του χωριού, ένας σοφός γέροντας, και να τους πει: «Παιδιά μου, πρέπει να έλθει πάλι η ειρήνη στο χωριό μας, να γίνουμε πάλι όπως ήμασταν παλιά. Εσείς με τα πλουμιστά τραγούδια, να αρχίσετε πάλι να τραγουδάτε απλά, και εσείς που κουνάτε τα χέρια, να μάθετε στους φίλους σας τα παλιά τραγούδια και να τα λέτε όλοι μαζί με μια φωνή, κι ας κουνάτε τα χέρια άμα θέλετε».

Μερικοί υπάκουσαν τον σοφό γέροντα, άλλοι όχι. Με τα χρόνια, όμως, έγινε κάτι διαφορετικό: Έμαθαν να ανέχονται ο ένας τον άλλο και να μη μαλώνουν. Βέβαια δεν έλειψαν τα πειράγματα μεταξύ τους, αλλά είχε και αυτό το γούστο του και τελικά άρεσε σε όλους. Πιο σεβάσμιοι ήταν πάντα αυτοί που έλεγαν τα παλιά τραγούδια, αλλά κι αυτοί καμιά φορά το έσκαγαν και πήγαιναν στις παρέες των αλλωνών, τραγουδούσαν για λίγο μαζί τους και ξαναγυρνούσαν στη δική τους παρέα. Έτσι επανήλθε η ειρήνη στο χωριό, όλοι τραγουδούσαν και ήταν ευτυχισμένοι.

Τότε, όμως, συνέβη κάτι αναπάντεχο: Βγήκε κάποιος, που μέχρι τότε δεν τραγουδούσε μαζί με τους άλλους, και τους είπε: «ΣΤΟΠ. Σταματήστε όλοι, γιατί αυτά που λέτε είναι αηδίες. Ελάτε σε εμένα να σας μάθω πώς έλεγαν τα παλιά τραγούδια». Όλοι ξαφνιάστηκαν και ιδίως αυτοί που επέμεναν και έλεγαν τα παλιά τραγούδια, αλλά τελικά οι περισσότεροι δεν του έδωσαν σημασία. Μερικοί μάλιστα γελούσαν μαζί του. Κάποιοι λίγοι τον ακολούθησαν και άρχισαν να μαθαίνουν τα τραγούδια του. Έλα όμως που με τα χρόνια αυτοί γίνονταν όλο και περισσότεροι και άρχισε πάλι η ταραχή στο χωριό, γιατί ο τρόπος που τραγουδούσαν φαινόταν παράξενος στους άλλους. Και νά σου οι πετριές, νά σου οι βρισιές. Αυτοί οι καινούργιοι μάλιστα ήταν τόσο σίγουροι για τα τραγούδια τους, που άρχισαν να πηγαίνουν και σε άλλα χωριά, όπου τραγουδούσαν τελείως διαφορετικά, και να τους τα μαθαίνουν. Γυρνούσαν μετά και έλεγαν στους συγχωριανούς τους: «Είδατε βρε; Μέχρι και στα άλλα χωριά λένε τα τραγούδια μας!». Και άντε πάλι οι πετριές, και άντε πάλι οι βρισιές. Αναγκάστηκε να τους μαζέψει ξανά ο αρχηγός του χωριού και να τους πει: «Παιδιά μου, πάλι αρχίσαμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Την άλλη φορά σας είπα να λέτε όλοι τα παλιά τραγούδια. Το ίδιο θα σας πω και τώρα. Εσείς που λέτε τα παράξενα, αφήστε τα, και αρχίστε να τραγουδάτε όπως αυτοί που λένε τα παλιά τραγούδια».

Αυτοί, όμως, πικράθηκαν πολύ, γιατί πίστευαν ότι οι ίδιοι έλεγαν σωστά τα παλιά τραγούδια, και δεν ήθελαν να ακούσουν τον σοφό γέροντα. Έτσι συνέχισαν να λένε τα δικά τους και να μαλώνουν με τους υπόλοιπους. Αυτό το χωριό υπάρχει ακόμα και άμα ψάξετε θα το βρείτε. Τώρα πια έχουν λιγοστέψει πολύ οι κάτοικοί του, αλλά ακόμα μαλώνουν... Λέτε κάποτε να τα βρουν μεταξύ τους;

ΥΓ Μην πιστεύετε τα... παραμύθια που σας λένε οι ακαδημαϊκοί...:D
 
Last edited:

antonios

Αετόπουλος Αντώνιος
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριό, υπήρχε μια παράξενη φυλή ανθρώπων, που τραγουδούσαν ασταμάτητα. Είτε ήταν χαρούμενοι, είτε λυπημένοι, είτε ήταν καλές μέρες, είτε κακές, αυτοί τραγουδούσαν. Και όταν έπιανε κάποιος ένα τραγούδι, αμέσως ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι, λέγοντάς το όλοι με τον ίδιο τρόπο, λες και άκουγες μια φωνή. Και είχαν τόσα πολλά τραγούδια, που όσα και να έλεγαν, δεν τέλειωναν ποτέ.

Κάποτε, όμως, εμφανίστηκαν κάποιοι που, επειδή είχαν καλύτερη φωνή από τους άλλους, άρχισαν να λένε τα τραγούδια με τον δικό τους τρόπο. Τα στόλιζαν με παράξενα πλουμίδια, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν, ενώ σιγά-σιγά άρχισαν να σκαρώνουν δικά τους τραγούδια, που δεν τα ήξεραν οι άλλοι άνθρωποι και δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν. Μόνοι τους τα έλεγαν, μόνοι τους τα άκουγαν. Μετά ήρθαν και κάποιοι άλλοι, που έβαζαν κάτω τους συγχωριανούς τους και τους έλεγαν: «εσύ θα πεις αυτό, εσύ αυτό και εσύ αυτό, πάμε τώρα όλοι μαζί» και κουνούσαν τα χέρια τους για να τους συντονίσουν. Αλλά αυτό που έβγαινε δεν άρεσε στους περισσότερους.

Και ενώ στην αρχή όλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι τα καινούργια αυτά πράγματα, σιγά-σιγά μερικοί άρχισαν να τα συνηθίζουν και να ακολουθούν αυτούς που τα έφεραν. Μερικοί άκουγαν με θαυμασμό αυτούς με τα καινούργια τραγούδια, τα πλουμιστά, και προσπαθούσαν να τους μιμηθούν. Σε άλλους πάλι άρεσε αυτή η παράξενη μουσική που έβγαζαν αυτοί που κουνούσαν τα χέρια, και έμαθαν τα τραγούδια τους. Έτσι όμως ήρθε ταραχή στο χωριό. Ξεκινούσαν κάποιοι να πουν ένα τραγούδι και, μόλις τους άκουγαν οι άλλοι, άρχιζαν να τους βρίζουν και να τους πετάνε πέτρες. Μόλις παράγινε το κακό, αναγκάστηκε να τους μαζέψει όλους ο αρχηγός του χωριού, ένας σοφός γέροντας, και να τους πει: «Παιδιά μου, πρέπει να έλθει πάλι η ειρήνη στο χωριό μας, να γίνουμε πάλι όπως ήμασταν παλιά. Εσείς με τα πλουμιστά τραγούδια, να αρχίσετε πάλι να τραγουδάτε απλά, και εσείς που κουνάτε τα χέρια, να μάθετε στους φίλους σας τα παλιά τραγούδια και να τα λέτε όλοι μαζί με μια φωνή, κι ας κουνάτε τα χέρια άμα θέλετε».

Μερικοί υπάκουσαν τον σοφό γέροντα, άλλοι όχι. Με τα χρόνια, όμως, έγινε κάτι διαφορετικό: Έμαθαν να ανέχονται ο ένας τον άλλο και να μη μαλώνουν. Βέβαια δεν έλειψαν τα πειράγματα μεταξύ τους, αλλά είχε και αυτό το γούστο του και τελικά άρεσε σε όλους. Πιο σεβάσμιοι ήταν πάντα αυτοί που έλεγαν τα παλιά τραγούδια, αλλά κι αυτοί καμιά φορά το έσκαγαν και πήγαιναν στις παρέες των αλλωνών, τραγουδούσαν για λίγο μαζί τους και ξαναγυρνούσαν στη δική τους παρέα. Έτσι επανήλθε η ειρήνη στο χωριό, όλοι τραγουδούσαν και ήταν ευτυχισμένοι.

Τότε, όμως, συνέβη κάτι αναπάντεχο: Βγήκε κάποιος, που μέχρι τότε δεν τραγουδούσε μαζί με τους άλλους, και τους είπε: «ΣΤΟΠ. Σταματήστε όλοι, γιατί αυτά που λέτε είναι αηδίες. Ελάτε σε εμένα να σας μάθω πώς έλεγαν τα παλιά τραγούδια». Όλοι ξαφνιάστηκαν και ιδίως αυτοί που επέμεναν και έλεγαν τα παλιά τραγούδια, αλλά τελικά οι περισσότεροι δεν του έδωσαν σημασία. Μερικοί μάλιστα γελούσαν μαζί του. Κάποιοι λίγοι τον ακολούθησαν και άρχισαν να μαθαίνουν τα τραγούδια του. Έλα όμως που με τα χρόνια αυτοί γίνονταν όλο και περισσότεροι και άρχισε πάλι η ταραχή στο χωριό, γιατί ο τρόπος που τραγουδούσαν φαινόταν παράξενος στους άλλους. Και νά σου οι πετριές, νά σου οι βρισιές. Αυτοί οι καινούργιοι μάλιστα ήταν τόσο σίγουροι για τα τραγούδια τους, που άρχισαν να πηγαίνουν και σε άλλα χωριά, όπου τραγουδούσαν τελείως διαφορετικά, και να τους τα μαθαίνουν. Γυρνούσαν μετά και έλεγαν στους συγχωριανούς τους: «Είδατε βρε; Μέχρι και στα άλλα χωριά λένε τα τραγούδια μας!». Και άντε πάλι οι πετριές, και άντε πάλι οι βρισιές. Αναγκάστηκε να τους μαζέψει ξανά ο αρχηγός του χωριού και να τους πει: «Παιδιά μου, πάλι αρχίσαμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Την άλλη φορά σας είπα να λέτε όλοι τα παλιά τραγούδια. Το ίδιο θα σας πω και τώρα. Εσείς που λέτε τα παράξενα, αφήστε τα, και αρχίστε να τραγουδάτε όπως αυτοί που λένε τα παλιά τραγούδια».

Αυτοί, όμως, πικράθηκαν πολύ, γιατί πίστευαν ότι αυτοί έλεγαν σωστά τα παλιά τραγούδια, και δεν ήθελαν να ακούσουν τον σοφό γέροντα. Έτσι συνέχισαν να λένε τα δικά τους και να μαλώνουν με τους υπόλοιπους. Αυτό το χωριό υπάρχει ακόμα και άμα ψάξετε θα το βρείτε. Τώρα πια έχουν λιγοστέψει πολύ οι κάτοικοί του, αλλά ακόμα μαλώνουν... Λέτε κάποτε να τα βρουν μεταξύ τους;

ΥΓ Μην πιστεύετε τα... παραμύθια που σας λένε οι ακαδημαϊκοί...:D

Η διαφορά ενός παραμυθιού και ενός φαντασιόπληκτου κειμένου, είναι πως τα παραμύθια έχουν και κάποιο, συνήθως ηθικό, νόημα...

Η ομοιότητα είναι πως μπορείς να νυστάξεις και με τα δύο.
 
E

emakris

Guest
Η διαφορά ενός παραμυθιού και ενός φαντασιόπληκτου κειμένου, είναι πως τα παραμύθια έχουν και κάποιο, συνήθως ηθικό, νόημα...
Στου κρεμασμένου το τσαρδί δε μιλάνε για σκοινί...
 
Top