αν σήμερα ψάλλουμε το εν λόγω κομμάτι του Χουρμουζίου θα κατέβουμε μέχρι τον Νη διατονικά ή χρωματικά αφού μας θέτει χρωματική μαρτυρία;
Δεν είναι του Χουρμουζίου η σύνθεση, αλλά του Μπερεκέτη. Επομένως, ο Χουρμούζιος "εξήγησε" στη Νέα Μέθοδο και προσπάθησε να "πλησιάσει" το άκουσμα του ήχου όχι με υφεσοδιέσεις, όπως κάνει ο Γρηγόριος στη δική του εξήγηση, αλλά με φθορές, όπως ήταν η συνήθεια των προ ημών όταν ήθελαν να δείξουν αλλοίωση έστω και ενός φθόγγου, σε πάρα πολλές συνθέσεις (νομίζω ότι το θέμα το έχουμε αναδείξει αλλού, αν δεν κάνω λάθος).
Δεύτερος ήχος διατονικός σημαίνει νομίζω ότι έχει το ΔΙ ΚΕ διατονικό και όχι ηλαττωμένο. (Αλλο αν ο Κε έλκεται επειδή συνήθως δεν τον ξεπερνούμε).
Εάν έχει βάση ο ήχος τον Βου και δεν "ανεβαίνει" στον Δι (κάμνοντας γραμμη Άγια) είναι αδύνατον να έχει τον Κε φυσικό. Ή θα είναι ο Κε εν υφέσει [μένοντας η μελωδία σ' αυτόν ή φτάνοντας σ' αυτόν και ακολουθεί κατάβαση (πλήρες τετράχορδο από τη βάση ή και ελαττωμένο το Κε λόγω καθοδικής πορείας)] ή θα είναι εν διέσει προς τον Ζω (είτε ως τετραφωνία από τον Βου είτε ώς διφωνία από τον Δι όταν κάνει άγια, όπως προείπα).
Πάντως, θα αμβλυνθεί αυτή η "στάνταρ" εντύπωση περί δευτέρου διατονικού όσον αφορά το διάστημα Δι Κε, όταν δούμε τον Βαρύ διατονικό από τον Ζω (που στην ουσία είναι ο ίδιος ήχος με αυτόν από τον Βου αλλά από άλλη βάση και με άλλες μελωδικές γραμμές) ότι πορεύεται, ανάλογα με τις μελωδίες, με τον Γα και φυσικό και εν διέσει (έχοντας και στη μια και στην άλλη περίπτωση Ζω ισοκράτημα).
Ισως προ της επιτροπής να γινόταν έτσι. Αλλά μετά την επιτροπή τέθηκε κανόνας. Οτι έχουμε 3 γένη μουσικής κλπ.
Δεν νομίζω πάντως ότι οι κανόνες που τέθηκαν "αλλαξαν" το μέχρι τότε άκουσμα. Για τακτοποίηση πήγαιναν. Λάθη, ενδεχομένως, μπορεί και να έγιναν. Προσεγγίσεις γίνονται στα θέματα και εκ των υστέρων πολλές φορές και σε πολλά θέματα "διαπιστώνεται" εάν αυτές οι προσεγγίσεις "αγγίζουν" όλες τις περιπτώσεις, των διαφόρων μουσικών φράσεων εν προκειμένω.
Οτι ακούμε σήμερα είναι από παράδοση και όχι από θεωρία.
Πρέπει να παραδεχτούμε όμως, ότι πολλά πράγματα της παράδοσης έγιναν θεωρία με αποτέλεσμα να υπάρχουν αντιφάσεις και με την "προϋπάρχουσα" θεωρία, η οποία είναι σίγουρο ότι προήλθε από την "προϋπάρχουσα" παράδοση, και με την σημερινή θεωρία όπου γίνεται ένας "ψιλο" χαμός. Για παράδειγμα αναφέρθηκε ότι ο Πλάγιος του Δευτέρου χρωματικός, επί κλίμακος ανεβαίνει με 6-20-4 και κατεβαίνει με 6-20-4. Δηλαδή,
επί κλίμακος και πορείας βασικού τετραχόρδου του ήχου, πέραν των άκρων, κανένας φθόγγος δεν στεριώνει πουθενά!!
Ο Χρύσανθος έγραψε κάποιο θεωρητικό που όλοι οι μεταγενέστεροι μεγάλοι ψάλτες το αποδέχτηκαν. Εκτός ελαχίστων.
Καλύτερα είναι να πούμε ότι οι μεγάλοι ψάλτες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν το αμφισβήτησαν επειδή δεν το .... διάβασαν και δεν ασχολήθηκαν με τη θεωρία τόσο, όσο με την πράξη (σεβαστό, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Θα πρέπει όμως να αναλογισθεί, ο λέγων και ομιλών περί θεωρίας, ότι πρέπει να είναι "εγκρατής" σ' αυτήν όσο είναι και στην πράξη.
Κύριε Dimitris, εσύ κάτι θα ξέρεις παραπάνω για τους ελαχίστους που δεν αποδέχτηκαν το Θεωρητικό του Χρυσάνθου, αφού το αναφέρεις. Άνευ ονομάτων και απόψεων όμως, "ουδέν σχόλιον".
Ευχαριστώ.
Υ.Γ. Θα πρέπει να λείψω για λίγες μέρες. Είς το "επαναγράφειν".