E
emakris
Guest
Πριν λίγο καιρό ο Μπαμπινιώτης σε μία τηλεοπτική συνέντευξή του είχε πει ότι την πολυφωνία την είχαν και οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά τελικά την απέριψαν για λόγους φιλοσοφικούς. Η πολυφωνία κατ' αυτούς εξέφραζε την διάσπαση ενώ η μονοφωνία την ενότητα.
Οι Αρχαίοι δεν φαίνεται να είχαν πολυφωνία, με τη νεώτερη έννοια του όρου. Η παρεξήγηση αυτή δημιουργήθηκε από τα γραφόμενα του Πλάτωνα, ο οποίος, ως γνήσιος υπέρμαχος της παράδοσης (κάτι μου θυμίζει αυτό...), απέρριπτε τα "πολύχορδα" και "πολυαρμόνια" όργανα, όπως η μάγαδις, που είχαν μεγάλη έκταση και δυνατότητες εναλλαγών στους τρόπους (ως, γνωστόν, η λέξη "αρμονία" δεν είχε τη σημερινή έννοια). Επίσης απέρριπτε την "ετεροφωνία", δηλ. την πρακτική της πρόσθεσης ποικιλμάτων στη συνοδεία του άσματος από τη λύρα (πάντα όμως στα πλαίσια της ίδιας μελωδίας, όπως στο δημοτικό τραγούδι, όταν παίζουν ταυτόχρονα το βιολί και το κλαρίνο). Πέρα από το "μαγαδίζειν" (παίξιμο σε οκτάβες) και την ετεροφωνία, δεν υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη πολυφωνίας.
Υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν ρεμπέτικα στο (συγκερασμένο) μπουζούκι τους και χρησιμοποιούν τους δρόμους της Αραβοπερσικής. Και δεν ξέρουν πχ. ότι το ουσάκ είναι ο πρώτος ήχος. Και όταν τους το λές, σε κοιτάνε με μιά έκπληξη: "Έτσι είναι;"
Μα το μεγάλο επίτευγμα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού ήταν ακριβώς ότι προσάρμοσε το τροπικό σύστημα της Εγγύς Ανατολής στο δυτικό ("συγκερασμένο") κούρδισμα των οργάνων που χρησιμοποιούσε, και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία! Μα, θα μου πείτε, δεν αλλοιώνεται έτσι ο χαρακτήρας των μακαμιών; Σαφέστατα. Αλλά γεννιέται κάτι καινούργιο, οι λεγόμενοι λαϊκοί "δρόμοι". Εάν απορρίψουμε τα δυτικά όργανα, απορρίπτουμε ολόκληρη την ελληνική μουσική (πλην της ψαλτικής) του 20ού αιώνα! Η μουσική εξελίσσεται. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε συνέχεια τόσο μεμψίμοιροι.
ΥΓ Θα παρακαλούσα τους κ.κ. διαχειριστές, εάν γίνεται να αλλάξουν τον τίτλο αυτού του ενδιαφέροντος θέματος. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε σοβαρή συζήτηση κάτω από έναν τέτοιο φαιδρό τίτλο.
Last edited: