Ένα πολύ καλό παράδειγμα, για το ότι ένα μέλος χαρακτηρίζεται ως εκκλησιαστικό ή εξωτερικό όχι μόνο από τα τροπικά του χαρακτηριστικά (ιδιώματα του ήχου ή μακαμιού), αλλά, ακόμη περισσότερο, από τις γραμμές. Εδώ έχουμε έναν "κανονικό" πλ. δ΄. Και όμως, όταν το ψάλλεις, σου έρχεται να χτυπήσεις ρυθμό τσιφτετέλι! (Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε...) Γι' αυτό και ο συνθέτης το ονομάζει "ραστ", υποδηλώνοντας τις εξωτερικές επιρροές του. Ευχαριστούμε τον Νεοκλή.