Δεν πρόκειται για παράδοξο, γίνεται ορθή χρήση των χροών στα κλασικά κείμενα. Απλά το θέμα δεν είναι ο τόνος.
Η σπάθη δεν προσδιορίζεται τονικά όπως φαίνεται και στο θεωρητικό της επιτροπής, αλλά απλά θέλει τους γειτονικούς φθόγγους του φθόγγου που μπαίνει κοντά του:
View attachment 57090
Σημασία δεν έχει ο τόνος στον οποίο μπαίνει η σπάθη, αλλά η ενέργεια και η επιρροή της πάνω στην κλίμακα.
Στα κοινωνικά του Ιωάννου, του Θ. Φωκαέως κ.α. περίπου της ίδιας περιόδου, υπάρχουν παραδείγματα όπου χρόες μπαίνουν σε διάφορους τόνους χωρίς να αποτελεί εξαίρεση.
Οι χρόες δεν εξαρτώνται από τους τόνους. Στο απόσπασμα από το θεωρητικό της επιτροπής αναφέρεται ο Δι ως τόνος για το κλιτόν και το ζυγό, όπως ακριβώς η διατονική φθορά του Δι μπορεί να τοποθετηθεί πάνω στον Νή. Στην παραλλαγή τον ονομάζουμε Δι, σε όποιο τόνικό ύψος κι αν βρισκόμαστε. Οι θεωρητικοί αργότερα έβαλαν τη σπάθη ως Γα ή Κε, επειδή εκεί συνήθως την συναντούμε. Σε θεωρητικά όπως την Κρηπίδα του Φωκαέως ή σε αυτό του Αγαθοκλέους μάλιστα, οι χρόες αντιμετωπίζονται ως φθορές (κλιτόν ως εναρμόνια, ζυγός και σπάθη ως χρωματικές).
Πέρα όμως από αυτά, αυτό που φτάνει να γνωρίζει όποιος μελετάει σήμερα κατά την γνώμη μου, είναι σε ποιους φθόγγους ενεργεί η κάθε μία και πόσο διαστηματικά, καθώς και την ονομασία που θα δώσει στον φθόγγο στον οποίο τοποθετείται.
Όχι ότι το θέμα δεν είναι μπερδεμένο και στα παλαιώτερα και στα νεώτερα θεωρητικά, απλά για το λόγο αυτό προτιμώ προσωπικά να κάνω τη ζωή μου ευκολότερη. Ελπίζω έστω και μερικώς να σας απάντησα.