Πολύ ωραίο το μήνυμα του Νεκτάριου. Θα διαφωνήσω όμως με το παραπάνω σχόλιο. Κατά τη γνώμη μου, τη στιγμή της συναυλίας δεν έχει κανείς δικαίωμα να αλλάξει τα ισοκρατήματα που έχουν συμφωνηθεί στις πρόβες, ούτε καν ο χοράρχης. Όποιος διαφωνεί με τα ισοκρατήματα μπορεί να το αναφέρει στις πρόβες, οι οποίες εξάλλου γίνονται για την προετοιμασία τόσο των ψαλτών όσο και των ισοκρατών.
Δεν νομίζω πως θα διαφωνήσει κάποιος με αυτό. Φυσικά και δεν «πρέπει» να γίνονται αλλαγές την ώρα της συναυλίας (αν και στον Βαλή δεν νομίζω να «τόλμαγε» κανένας να του πει να μην κάνει αλλαγές
).
Ως απάντηση όμως θα συνεχίσω την αφήγησή μου για την συγκεκριμένη συναυλία στη Μονεμβασιά με την χορωδία:
«...η χορωδία, λοιπόν, τελειώνει το πρόγραμμα, για το οποίο είχαμε κάνει πολλές πρόβες (και είχα παραστεί σε όλες, το λέω γιατί έχει σημασία). Εγώ ήμουν πραγματικά μαγεμένος με το αποτέλεσμα και το άκουσμα της χορωδίας. Μακράν των ακουσμάτων άλλων χορωδιών που είχα πάρει μέρος. Μου θύμιζε γνήσια Κωνσταντινούπολη! Ήταν μάλιστα και η πρώτη συναυλία που συμμετείχα με αυτή την χορωδία.
Ο κόσμος, λοιπόν, ζητάει να συνεχίσουμε. Εμείς δεν έχουμε παρτιτούρες με άλλα κομμάτια. Λέει κάποιος: άντε να πούμε και κάτι ακόμα. Τί όμως; Ο πρόεδρος λέει να πούμε το Αγαπήσω σε Κύριε του Ιακώβου σε δεύτερο κατά την απόδοση του Στανίτσα. Και δεν το λέμε; λέει και ο Παϊκόπουλος. Εγώ και άλλοι 2-3 νέοι αναρωτιώμασταν για τις παρτιτούρες. Ρωτάω δίπλα μου τον αδελφό του Βαλή. Μα καλά, πού είναι οι παρτιτούρες; Απ᾽ έξω μου λέει!!! Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι, λέω εγώ.
Η χορωδία, λοιπόν, λέει το Αγαπήσω σε, από στήθους, χωρίς να το έχει κάνει καμία φορά πρόβα για αυτή την εκδήλωση, γιατί όπως είπα, είχα παραστεί σε όλες τις πρόβες για την εκδήλωση αυτή που είχαν κρατήσει πάνω από πεντάμηνο, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά θα το είχαν κάνει για προηγούμενη, αλλά ποιός το θυμάται μετά από τόσο καιρό για να το αποδώσει με χορωδία (όχι στο περίπου, γιατί έτσι και εγώ το θυμάμαι), δηλ. να θυμάται επακριβώς όλα τα κλάσματα, τις παύσεις, τις νότες κτλ κτλ;;; Ο αείμνηστος Γιώργος ο Βαλής και σε αυτή την περίπτωση μας έδειχνε με το δάκτυλο σε ποιά νότα θα αλλάζαμε το ίσο και εννοείται πως θεωρούσε δεδομένο πως ήξερες σε ποιά νότα θα πας, όταν σου έδειχνε πάνω ή κάτω.
Αποτέλεσμα; Ακούστηκε σαν να το είχαμε κάνει συνέχεια πρόβα!!! Κανένας από το μέλος δεν μπήκε πιο γρήγορα ή πιο αργά ώστε να ακουστεί και όλοι είπαν ακριβώς τις ίδιες νότες (όχι μόνο την ίδια βασική μελωδία).
Μόλις τελείωσε και ο κόσμος χειροκροτούσε, εγώ γυρνάω και ρωτάω τον αδελφό του Βαλή: μα καλά πώς το είπαν απ᾽ ἐξω; Και τότε έρχεται η δεύτερη κεραμίδα. Πού είναι το περίεργο; μου λέει. Εγώ πάντα όλα απ᾽ έξω τα λέω, γιατί δεν ξέρω να διαβάζω μουσική. Τις παρτιτούρες τις κρατάω για να μην έχω τα χέρια μου άδεια!!! Υπ᾽ όψιν πως αυτόν τον άνθρωπο τον είχα όλη την ώρα δίπλα μου, δίπλα στο αυτί μου και δεν είχε κάνει το παραμικρό λάθος από τα κομμάτια της συναυλίας αυτής και απ᾽ ό,τι παρατήρησα και αργότερα, ούτε σε άλλες...»
Αυτά.
Ζητώ συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα του ισοκρατήματος (δεν θα συνεχίσω αυτή την παρέκλιση) και ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο αυτό.
