Λεπτολογούμε τώρα, αλλά δεν πειράζει.
Μέσα σε μια σύνθεση, γίνονται και μελωδικά περάσματα που ίσως να ανήκουν και σε κάποιον άλλον ήχο, συγγενικό ή όχι με τον αρχικό. Το θέμα είναι εάν η σύνθεση είναι "αμβλυμένη" εξ αρχής στις μελωδίες της, οπότε "χωράει" και ένας άλλος ήχος (με το ανάλογο ισοκράτημα), ή εγώ "θέλω" επειδή "μου αρέσει", λόγω χι ή ψι ακουσμάτων μου, να "ακούσω" αυτόν ή εκείνον τον ήχο (εδώ πρόκειται περί προσωπικής ωραιότητος που πολλές φορές είναι όντως "ωραιότερη" ακουστικώς από αυτή που πρέπει!!! -λόγω μεταγενεστέρων, κυρίως, ακουσμάτων μας-).
Απλά να πούμε ότι ο Πλάγιος του Πρώτου πεντάφωνος (ή πενταφωνών, αναλόγως των καταλήξεων) είναι ένας κλάδος του αρχικού ήχου με μεγάλη διαδρομή (πρακτική και θεωρητική) πριν τη Νέα Μέθοδο. Θα πρέπει, για καλύτερη κατανόηση, να τον συγκρίνουμε με τον πρώτο δίφωνο (ή διφωνούντα) -κοινώς "Σαμπά"-. Κανένας μας δεν θα έλεγε ότι μια μουσική φράση που δεν κάνει Δι ύφεση και Βου δίεση (τουλάχιστον) ανήκει στον πρώτο δίφωνο (ή διφωνούντα) -κοινώς "Σαμπά"-. Εάν μεταφέρεις τη βάση από τον Πα στον Γα και "ισοκρατήσεις" εκεί, τότε δεν κάνεις πρώτο δίφωνο (....) αλλά ένα χρωματικό ήχο (τουλάχιστον προς τα πάνω). Έτσι είναι και με τον Πλάγιο του Πρώτου Πεντάφωνο ή πενταφωνούντα. Ή η σύνθεση δεν ανήκει σ΄αυτόν τον κλάδο του ήχου, ή εμείς "παρασυρόμεθα ακουστικώς" και τον "παραποιούμε" αμβλύνοντας το άκουσμά του, επειδή "κατατάσσουμε" κάποιες μελωδικές φράσεις του σε άλλον ήχο.
Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα, Χρήστο.
Ευχαριστώ.
Υ.Γ. Αυτό το, " εγώ το ακούω έτσι" ή "εμένα μου αρέσει" έτσι, το θεωρώ, βρε παιδί μου, πολύ ....... κομπογιανίτικο!!!! και πολύ .... πρόχειρης μουσικής τεκμηρίωσης (κυρίως όταν τα "ακούσματα" είναι "αβαθή" και "επιλεγμένα").