[Ψάχνω] Ποια η γνώμη σας για τα οκτάηχα "Άξιον εστί";

Αγαπητοί φίλοι, υπάρχουν βέβαια παραδοσικές συνθέσεις σε οκτώ ήχους, αλλά αυτό σε μέλη κάπως πιο αργά και με σαφή διάρθρωση σε οκτώ μέρη (πβ. το δοξαστικό της Κοιμήσεως «Θεαρχείω νεύματι» ή το αργό «Θεοτόκε Παρθένε» του Μπερεκέτη). Μου φαίνεται γενικά, χωρίς να είμαι απόλυτος, ότι η φυσική κατάσταση ενός μελωδήματος είναι η μελοποίηση σε έναν συγκεκριμένο ήχο (οι δε ποικίλοι χρωματισμοί του μέλους ανήκουν ως ένα βαθμό στις εγγενείς δυνατότητες του ήχου και όχι στις τεχνητές, έξωθεν επεμβάσεις). Στο Άξιον εστι, ειδικά, μέλος με λίγες φράσεις και χρονική συντομία, η μελοποίηση σε οκτώ ήχους με τη μεγάλη κατ’ ανάγκην λεπτομέρεια στην έντεχνη και φυσική μετάβαση από τον ένα ήχο στον άλλο, μου φαίνεται ότι το κάνει κάπως σαν μουσική άσκηση, και δη δύσκολη, κάτι σαν «σπουδή».
Από την άλλη πάλι, θα δεχόμουν το αντεπιχείρημα ότι από τη στιγμή που επενδύουμε τον λόγο με μουσική, κι αυτό στα πλαίσια ενός μουσικού συστήματος με ήχους, κινούμαστε ήδη στον χώρο της αισθητικής έκφρασης, όπου, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, λίγη διαφορά έχει για τον πιστό (ή για τον Θεό το αν θα είναι το μέλος σε έναν ή πολλούς ήχους.
Τι γνώμη έχετε εσείς; Ευχαριστώ.

Νομίζω ότι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο.

Κατ' αρχήν, είμαι κι εγώ υπέρ της απλότητας. Και πράγματι το Άξιον εστί είναι σύντομο και η περίτεχνη μετάβαση κ.λπ. μπορεί να το καταστήσει "μάθημα".

Αλλά κοίταξε Γιώργο το οκτάηχο του Στανίτσα. Τρομερή σύλληψη και εφαρμογή. Η μετάβαση απ' τον ένα ήχο στον άλλο γίνεται τόσο φυσικά που σχεδόν δεν το καταλαβαίνεις. Αβίαστα σου βγαίνει. Και βεβαίως χρησιμοποιεί ωραιότατα τις φράσεις και τα ιδιώματα του ήχου και το αποτέλεσμα κατ' εμέ λαμπρό.

ΥΓ. Τρομερή δουλειά οι συντονιστές με την κατηγοριοποίηση λειτουργικών ανά ήχο. Ευχαριστούμε!