Τό ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ (διορθωθέν ὑπό Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανοῦ τοῦ Ἰμβρίου -1836) καί Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ (ἐπιμέλεια τοῦ Πρωτοπρ. Κ. Παπαγιάννη-ἔκδοσις 1985), ἀμφότερα τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, μετά τό "Ἀναστάσεως ἡμέρα...", γράφουν: Τό "Χριστός Ἀνέστη" τρίς.
Παρά ταῦτα, οὔτε στόν Πειραιᾶ ὅπου ἔψαλλα, οὔτε στήν Κῶ ὅπου ἱερατεύω, οὔτε ἀπό κάποιον ἄλλον, ἔχω ἀκούσει ποτέ νά ψάλλεται ἔτσι. Δέν γνωρίζω ἄν γίνεται τοῦτο διά λόγους συντομίας, πάντως νομίζω ὅτι εὐρέως ἔχει ἐπικρατήσει.
Τήν αὐτήν ἐμπειρίαν ἔχω καί περί τῆς Δοξολογίας τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων, κατά τάς ὁποίας τό τέλος τοῦ "Καί νῦν" τῶν Αἴνων ψάλλεται ὡς ἀρχή τῆς Δοξολογίας. Βεβαίως, τό αὐτό ἔκαμα καί ἐγώ ὡς ψάλτης. Μάλιστα, εἰς πλεῖστας ὅσας περιπτώσεις, εἰς τήν προσπάθειάν των νά προσδώσουν μεγαλοπρέπειαν εἰς τήν ἀκολουθίαν, τόν πρῶτον στῖχον ψάλλουν οἱ Ἱερεῖς ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Βήματος.
Ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Φουντούλης πολλάκις εἰς τό ἔργον του "Ἀπαντήσεις εἰς λειτουργικάς ἀπορίας" ἐπισημαίνει τήν κακήν συνήθειαν τινῶν Ἱερέων καί Ἱεροψαλτῶν νά εἰσαγάγουν διαφόρους νεωτερισμούς κατά τάς ἱεράς ἀκολουθίας, μέ στόχο τήν μεγαλυτέραν μεγαλοπρέπειαν, ἐπιτυγχάνοντες, ὅμως, τό ἀντίθετον ἀποτέλεσμα φθάνοντες ἑνίοτε καί εἰς τά ὅρια τῆς γελιότητος.
Ὁ Θεός νά μᾶς φωτίζῃ, κληρικούς καί ἱεροψάλτας, νά τηροῦμε τά παραδεδομένα ὥστε νά ὑπάρχῃ καί ἡ ἀπαιτουμένη ὁμοιομορφία καί νά μή βλέπουν οἱ πιστοί ἄλλα εἰς τόν ἕνα Ναόν καί ἕτερα εἰς τόν ἄλλον.