2. Χρειάζεται μία προσοχὴ στὴν ἀνάγνωσι τῶν βιβλίων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, διότι ὑπάρχει κίνδυνος παρανοήσεων λόγῳ τυπογραφικῶν ἀβλεψιῶν. ἂν δοῦμε ἐπιπολαίως στὸ ἀνωτέρω βιβλίο τοῦ Στεφάνου τὶς σ. 46-53, ὅπου ἡ συνοπτικὴ ἐξήγησις τῶν μακαμίων, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ νομίσωμεν ὅτι ὁ συγγραφεὺς ὁμιλεῖ ὡς νὰ ὑπάρχουν μόνον οἱ ἑξῆς 6 ἦχοι: πλ. α΄ Πα, λέγετος Βου, τρίτος Γα, τέταρτος Δι, πλ. β΄ (Δι), καὶ α΄ τετράφωνος (Κε), διότι μόνον γιὰ τόσους ἤχους ὑπάρχουν ὑπότιτλοι. ἕνα τέτοιο συμπέρασμα ὅμως δὲν θὰ ἦτο σωστό, διότι πρὶν ἀπὸ τὸν ὑπότιτλον «ἦχος πλ. α΄ Πα» παραθέτει 10 μακάμια, διὰ τὰ ὁποῖα ῥητῶς λέγει ὅτι γίνονται «ἐκ τοῦ πλ. δ΄» (Νη). ἑπομένως ἔχει παραλειφθῆ ὁ πρῶτος ὑπότιτλος ποὺ πρέπει νὰ λέγῃ «ἦχος πλ. δ΄ Νη».
῾Ομοίως εἰς τὴν σ. 50 τοῦ αὐτοῦ βιβλίου «῾Ερμηνεία τῆς ἐξωτερικῆς μουσικῆς», τὴν ὁποίαν σελίδα παρέθεσεν ἀνωτέρω δι᾿ ἐπισυνάψεως τὸ μέλος firfiris, ὑπάρχει ἐπίσης παράλειψις ὑποτίτλου. διότι μετὰ τὸν ὑπότιτλον «ἦχος α΄ τετράφωνος» παραθέτει 6 μακάμια (ἀπὸ τὸ χουσεϊνὶ μέχρι τὸ χορασάν), διὰ τὰ ὁποῖα σαφῶς λέγει ὅτι παράγονται ἐκ τοῦ α΄ (τετραφώνου). μετὰ τὸ χορασὰν ἔχει τὸ μακάμι ἀτζέμ, ὁπότε ἄρχεται νέα ἑνότης γιὰ τὸν ἐναρμόνιον ἦχον καὶ πρέπει νὰ τεθῇ ἕτερος ὑπότιτλος «ἦχος ἐναρμόνιος ζω», διότι λέγει γιὰ τὸ ἀτζέμ· «εἶναι ὁ ἐναρμόνιος ἦχος», ἐνῷ πιὸ πρὶν ἔλεγεν «ἦχος Α΄», καὶ συνεχίζει ὁ Στέφανος· «ἄρχεται ἀπὸ τοῦ Ζω», ἐνῷ στὰ προηγούμενα μακάμια ἔγραφεν «ἄρχεται ἐκ τοῦ Κε». ἑπομένως ὁ Στέφανος δὲν κατατάσσει τὸ ἀτζὲμ καὶ τὸ ἀτζὲμ κιουρδὶ στὸν α΄ τετράφωνον οὔτε τὸν α΄ τετράφωνον τὸν λέγει καὶ ἐναρμόνιον, ἀλλὰ ἐναρμόνιον χαρακτηρίζει ἄλλον ἦχον.
4. Καὶ ὅμως ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ὄχι στὸν πλ. α΄, ἀλλὰ στὸν γ΄ ἦχο τζαρεγκιάχ. διότι εἰς τὸ αὐτὸ βιβλίον «῾Ερμηνεία τῆς ἐξωτερικῆς μουσικῆς» σ. 6, ὑπάρχει ἡ ἐρώτησις «Διαίρεσον αὐτοὺς ἐπὶ τῶν ἑπτά», δηλαδὴ «κατάταξον τοὺς “σοχπέδες” ἐπὶ τῶν ἐπτὰ μακαμίων», καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ἀπάντησις «᾿Επὶ μὲν τοῦ ῥάστ..., §Τῷ δὲ ντουγκιάχ..., §Τῷ δὲ τζαρεγκιάχ, σεμπά, γκερδανιέ, ἀρεζμπάρ, ζεμζεμέ, χησάρ, μπαμπὰ ταχήρ, ἀτζέμ, ἀτζὲμ ἀσιράν, κιουρτί, ἀτζὲμ κιουρτί, πεϊζάν κιουρτί...»
)