Εμμ. Γιαννόπουλος,
«Λόγος και μέλος στην έντυπη και στην ασματική παράδοση της ψαλτικής»
...............
«Επί πλέον το γεγονός ότι τους ελληνικούς αυτούς ύμνους επί χίλια και χίλια πεντακόσια έτη ψάλλουν ελληνικά στόματα, δι᾿ αυτών εισήλθον οι πατέρες μας εις την ζωήν, δι᾿ αυτών εγαλουχήθησαν, ηυξήθησαν, ήλθον εις γάμον, αντεμετώπισαν θλίψεις, διωγμούς, κινδύνους, πολεμίους, καταστροφάς φυσικάς και πολεμικάς, αναπηρίας, δυστυχήματα, δι᾿ αυτών απήλθον της προσκαίρου ζωής και εμνημονεύθησαν θανόντες, το γεγονός αυτό ότι διά των ύμνων τούτων ωδηγήθημεν και οδηγούμεθα προς την λύτρωσιν, καθιστά τα άλλως ιερά αυτά κείμενα, τα τε υψηλά και υψιπετή, ως και τα χαμαίζηλα και εριστικά, τόσον ιδικά μας όσον το αίμα μας, η παίδευσίς μας, και οι άγονοι βράχοι επί των οποίων επί τρεις χιλιετηρίδας μαχόμεθα υπέρ του πολιτισμού με την δάδα του απολλωνείου πνεύματος και τον Σταυρόν του Κυρίου»*.
*Νικ. Τωμαδάκης Η Βυζ. Υμνογραφία και ποίησις, Θεσσαλονίκη 1993 (ανατύπωση της 3ης εκδόσεως του 1965), σ. 248-249.