Το πιο ωραίο κομμάτι είναι αυτό το οποίο παρακάμπτουν γιατί είναι στρυφνό και αλλόκοτο σύμφωνα με την θεωρία που έχουν διδαχθεί. Αυτό όμως είναι το κυρίως μέρος του κρατήματος, όπου διανθίζεται με σταθμούς του μέλους σε όλους τους ήχους, βαρύς με τρίτο, λέγετος, πλάγιος του δευτέρου όλα σε αρμονία και σύμφωνη συνέχεια η οποία καταστρατηγείται με τις διέσεις που κάνουν για έλξεις.. Αυτό για να το πεις δεν βγαίνει με αυτές τις έλξεις και γενικά την θεωρία Καρά, για αυτό επόμενο είναι στην full version τους φεύγει μια φωνή σε έναν χώρο με τέλεια ακουστική, (αν είχαν πάρει πιο χαμηλά το κομμάτι ίσως έφευγε περισσότερο). Αν δεν κάνεις μεγάλο νη πα τότε δεν έχεις βαρύ στην σωστή του θέση( δίτονο κάτω του πα) , ούτε λέγετο στην θέση του, ούτε πλάγιο του τετάρτου! αναγκαστικά μπαλώνεις με ένα κάρο έλξεις αντί να κάνεις το απλό πράγμα που είναι ο μεγάλος νη πα (ή δι κε) τραβώντας τον λιχανό νη (ή δι) χαμηλά και κρατώντας σταθερό τον πα (ή κε)! έτσι αντί αυτού μαζοχίζεσαι στην στρυφνότητα της λάθος θεωρίας, σηκώνεις τον ζω για να ακουστεί λέγετος σηκώνεις μετά και τον γα, πάει η βάση περίπατο και τσιρίζεις. Δεν φταίει φυσικά μόνο ο Καράς για αυτό, ο Καράς χειροτέρεψε την κατάσταση με τις έξτρα λάθος έλξεις που εισήγαγε και φάνηκε έντονα το πρόβλημα σε αυτούς που έχουν αυτιά και ακούνε. Όλες οι θεωρίες του 20ου αιώνα είναι λάθος για αυτό αυτά τα μέλη δεν τα ακουμπούσαν παρά μόνο όσοι είχαν γερά ακούσματα. Η σωστή θεωρία είναι των αρχαίων αρμονικών όπως μας παραδόθηκε από τον Γεώργιο Παχυμέρη και Μανουήλ Βρυέννιο, έπειτα όλα είναι κίνηση των ήχων στο μέλους προς εκείνους που πορεύονται με σκοπό την συμφωνία κατά πεντάχορδο ή τετράχορδο, αυτό είναι η παραλλαγή και διπλοπαραλλαγή των ήχων, όχι διέσεις χωρίς λόγο.