nektar
νεοαρχάριος
Ἀκολουθία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μελετίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀντιοχείας τῆς Μεγάλης.
Συνοπτικὰ Ἁγιολογικὰ τῆς ἡμέρας ἐδῶ.
Ἐπίσης, ἀναρτῶνται οἱ σχετικοὶ Λόγοι, εἰς τὸ πρωτότυπον· ὅστις δύναται καὶ διατίθεται, ἂς τ᾿ ἀποδώσῃ εἰς τὴν κοινόλεκτον.
Ἀναρτᾶται δὲ πληκτρολογημένον καὶ τὸ κείμενον τῶν μελοποιηθέντων ἰδιομέλων.
Καὶ ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (ἐκδ. Δόμος):
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ἐν ἔτει τλδ´ [334], καὶ ἔζησεν ἕως τῆς Β´ Συνόδου ἐν ἔτει τπβ´ [382], ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου. Διὰ τὴν ὑπερβολικὴν δὲ ἀρετήν του, καὶ διὰ τὴν εἰς Χριστὸν καθαρὰν ἀγάπην του, ἔγινεν εἰς τοὺς πολλοὺς τόσον ζηλωτὸς καὶ ἐπαινετός, ὥστε ὁποῦ, ὅταν κατ᾿ ἀρχὰς ἐμβῆκεν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ ἦτον ἡ κυρία ἡμέρα τῆς χειροτονίας του, κάθε Χριστιανὸς τραβιζόμενος ἀπὸ τὸν πόθον ὁποῦ εἶχε πρὸς αὐτόν, τὸν ἐκαλοῦσεν εἰς τὸ ὁσπήτιόν του, νομίζωντας ὅτι μέλλει νὰ ἁγιασθῇ ἀπὸ μόνην τὴν εἴσοδον τοῦ Ἁγίου. Τριάντα δὲ μόνον ἡμέρας ποιήσας εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ οὐδὲ αὐτὰς ὁλοκλήρους, ἐδιώχθη ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἀληθείας Ἀρειανούς, μὲ τὸ νὰ ἐπείσθη εἰς τὴν κακοδοξίαν τους ὁ τότε βασιλεὺς Κωνστάντιος, ὁ υἱὸς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, συγχωροῦντος ταῦτα τοῦ Θεοῦ, οἷς οἶδε κρίμασιν.
Ἀφ᾿ οὗ δὲ ἐδιώχθη παρανόμως ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του, ἐγύρισε πάλιν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἔμεινεν εἰς αὐτὴν περισσότερον ἀπὸ δύω χρόνους. Καὶ πάλιν ἐκάλεσαν μὲν αὐτὸν τὰ γράμματα τοῦ βασιλέως διὰ νὰ ὑπάγῃ, ὄχι ἐκεῖ κοντά, ἀλλὰ εἰς τὴν Θρᾴκην. Ὁμοίως δὲ καὶ ἄλλοι πολλοὶ Ἐπίσκοποι ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς οἰκουμένης ἐκεῖ ἐσυνάχθησαν, καλεσθέντες καὶ αὐτοὶ μὲ βασιλικὰ γράμματα. Ἔμελλον γὰρ τότε κοντὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸν πολυχρόνιον χειμῶνα τῶν αἱρέσεων αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ λάβουν τελείαν γαλήνην.
Τότε λοιπὸν ἐθαυμάσθη ὁ μέγας οὗτος Πατὴρ Μελέτιος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐκεῖ συναχθέντας Ἐπισκόπους, τόσον διὰ τὴν ἀρετήν του, ὅσον καὶ διὰ τὴν σύνεσιν τῶν λόγων του. Καὶ ἐκεῖ ὀλίγον ἀσθενήσας, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀφήσας τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωὴν εἰς τὴν ξενιτείαν. Τοῦτον τὸν Ἅγιον Μελέτιον ἀξίως ἐτίμησαν μὲ ἐπιτάφια καὶ θρηνητικὰ ἐγκώμια, τόσον ὁ θεῖος Χρυσόστομος, οὗ ἡ ἀρχή· «Πανταχοῦ τῆς ἱερᾶς ταύτης ἀγέλης», ὅσον καὶ ὁ θεῖος Νύσσης Γρηγόριος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ηὔξησεν ἡμῖν τὸν ἀριθμὸν τῶν Ἀποστόλων», τὰ ὁποῖα σῴζονται ἐν τοῖς ἐκδεδομένοις.
Συνοπτικὰ Ἁγιολογικὰ τῆς ἡμέρας ἐδῶ.
Ἐπίσης, ἀναρτῶνται οἱ σχετικοὶ Λόγοι, εἰς τὸ πρωτότυπον· ὅστις δύναται καὶ διατίθεται, ἂς τ᾿ ἀποδώσῃ εἰς τὴν κοινόλεκτον.
Ἀναρτᾶται δὲ πληκτρολογημένον καὶ τὸ κείμενον τῶν μελοποιηθέντων ἰδιομέλων.
Καὶ ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (ἐκδ. Δόμος):
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ἐν ἔτει τλδ´ [334], καὶ ἔζησεν ἕως τῆς Β´ Συνόδου ἐν ἔτει τπβ´ [382], ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου. Διὰ τὴν ὑπερβολικὴν δὲ ἀρετήν του, καὶ διὰ τὴν εἰς Χριστὸν καθαρὰν ἀγάπην του, ἔγινεν εἰς τοὺς πολλοὺς τόσον ζηλωτὸς καὶ ἐπαινετός, ὥστε ὁποῦ, ὅταν κατ᾿ ἀρχὰς ἐμβῆκεν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ ἦτον ἡ κυρία ἡμέρα τῆς χειροτονίας του, κάθε Χριστιανὸς τραβιζόμενος ἀπὸ τὸν πόθον ὁποῦ εἶχε πρὸς αὐτόν, τὸν ἐκαλοῦσεν εἰς τὸ ὁσπήτιόν του, νομίζωντας ὅτι μέλλει νὰ ἁγιασθῇ ἀπὸ μόνην τὴν εἴσοδον τοῦ Ἁγίου. Τριάντα δὲ μόνον ἡμέρας ποιήσας εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ οὐδὲ αὐτὰς ὁλοκλήρους, ἐδιώχθη ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἀληθείας Ἀρειανούς, μὲ τὸ νὰ ἐπείσθη εἰς τὴν κακοδοξίαν τους ὁ τότε βασιλεὺς Κωνστάντιος, ὁ υἱὸς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, συγχωροῦντος ταῦτα τοῦ Θεοῦ, οἷς οἶδε κρίμασιν.
Ἀφ᾿ οὗ δὲ ἐδιώχθη παρανόμως ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του, ἐγύρισε πάλιν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἔμεινεν εἰς αὐτὴν περισσότερον ἀπὸ δύω χρόνους. Καὶ πάλιν ἐκάλεσαν μὲν αὐτὸν τὰ γράμματα τοῦ βασιλέως διὰ νὰ ὑπάγῃ, ὄχι ἐκεῖ κοντά, ἀλλὰ εἰς τὴν Θρᾴκην. Ὁμοίως δὲ καὶ ἄλλοι πολλοὶ Ἐπίσκοποι ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς οἰκουμένης ἐκεῖ ἐσυνάχθησαν, καλεσθέντες καὶ αὐτοὶ μὲ βασιλικὰ γράμματα. Ἔμελλον γὰρ τότε κοντὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸν πολυχρόνιον χειμῶνα τῶν αἱρέσεων αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ λάβουν τελείαν γαλήνην.
Τότε λοιπὸν ἐθαυμάσθη ὁ μέγας οὗτος Πατὴρ Μελέτιος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐκεῖ συναχθέντας Ἐπισκόπους, τόσον διὰ τὴν ἀρετήν του, ὅσον καὶ διὰ τὴν σύνεσιν τῶν λόγων του. Καὶ ἐκεῖ ὀλίγον ἀσθενήσας, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀφήσας τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωὴν εἰς τὴν ξενιτείαν. Τοῦτον τὸν Ἅγιον Μελέτιον ἀξίως ἐτίμησαν μὲ ἐπιτάφια καὶ θρηνητικὰ ἐγκώμια, τόσον ὁ θεῖος Χρυσόστομος, οὗ ἡ ἀρχή· «Πανταχοῦ τῆς ἱερᾶς ταύτης ἀγέλης», ὅσον καὶ ὁ θεῖος Νύσσης Γρηγόριος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ηὔξησεν ἡμῖν τὸν ἀριθμὸν τῶν Ἀποστόλων», τὰ ὁποῖα σῴζονται ἐν τοῖς ἐκδεδομένοις.
Last edited:
