Ήχος και ήθος

mmamais

mmamais

Μαμάης Μιχάλης
Ήθελα να σας θέσω ένα θέμα. Με απασχολεί ο τρόπος με τον οποίο "βγαίνει" το ιδιαίτερο ήθος του κάθε ήχου. Ο Χρύσανθος κάνει λόγο για "ήθος" του κάθε ήχου. Αυτό πως το πετυχαίνουμε? Δύο τρόπους μπορώ να σκεφτώ.

1) Εκτελώντας σωστά τα διαστήματα, τις έλξεις και βέβαια τους δεσπόζοντες φθόγους του ήχου βγαίνει το ήθος, το οποίο είναι.....ενσωματωμένο στο συνδυασμό αυτών των παραγόντων για κάθε ήχο (συνδυασμό δηλ. δεσπόζοντων φθόγγων, κλίμακας κτλ). Εξ άλλου, διαβάζοντας Χρύσανθο μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι Ο ΚΑΘΕ ΦΘΟΓΓΟΣ απο μόνος του έχει ιδιαίτερο.....ήθος, τουλάχιστον στο ίδιο γένος. Δηλ. στο διατονικό, έναν ΠΑ να ακούσει κανείς του δημιουργούνται διαφορετικές κινήσεις (ψυχικές εννοώ) απο ότι αν ακούσει εναν ΒΟΥ. Βέβαια πρέπει να έχουμε κ ένα φθόγγο-σημείο αναφοράς.

2) Δε φτάνουν μόνο αυτά αλλά πρέπει να χρωματίζει κανείς κ τον τρόπο που βγαίνει η φωνή του. Δηλ. στον πρώτο πρέπει να τα λέει με πιό πολύ.....ενθουσιασμό, πως να το πούμε τώρα....ζωηράδα? Κάτι τέτοιο. Στο πλ.α' πιο......κλαψουριστικά κτλ. Δηλ. πέρα απο το καθαρά τεχνικό θέμα των στοιχείων του ήχου, πρέπει κανείς να......ερμηνεύει όπως ο τραγουδιστής.

Ειλικρινά ΔΕ ΞΕΡΩ τι απο τα δύο είναι σωστό, θέλετε να το συζητήσουμε?
 
Ψ

Ψάλτης εν Χίω

Νέο μέλος
Κάτι ξέρει ο Βαγγέλης Λιναρδάκης όταν υποστηρίζει ότι το παρόν φόρουμ έχει εξαιρετικούς εταίρους. Αμέσως έρχεται στο νου μου ο γόνιμος προβληματισμός και η φρεσκάδα που αποπνέουν οι εύστοχες ερωτήσεις του Μαμαή.(το να θέσεις τις σ ω σ τ έ ς ερωτήσεις είναι το πιο κοπιαστικό κομμάτι της έρευνας, "εργώδες εστί αλλά και μήτηρ σθένους"
Όχι, δεν έχω την απάντηση! Υποψιάζομαι όμως ότι ενώ όντως υπάρχει το ιδιαίτερο ή θ ο ς κάθε ήχου (όπως μάλιστα παραδίδεται και στο τέλος κάθε ήχου στην Παρακλητική με ευθύβολο ποιητικό στίχο) αυτό το ή θ ο ς απλώς συμβαίνει.
Ο Ψάλτης τώρα, οφείλει να είναι ενθουσιώδης. Δεν δέχομαι δηλαδή ριζοσπαστική αναδιοργάνωση του ήθους. Και όπως λέει και ο Γεώργιος Κ. Μιχαλάκης το ύφος και το ήθος οφείλουμε να είναι Αναστάσιμο.
 
chanendes

chanendes

Ιωάννης Π. Αχιλλιάς
Σχετικό - άσχετο.... μου αρέσουν πάρα πολύ τα στιχουργήματα που υπάρχουν για τον κάθε ήχο στο τέλος του στην Παρακλητική...πολύ σωστά χαρακτηρίστηκαν ευθύβολα...Θυμάμαι ποσο είχα ενθουσιαστεί όταν τα ανακάλυψα....
Μήπως αν τα μεταφέραμε εδώ και σχολιάζαμε το καθένα χωριστά, αυτό γινόταν αφορμή για μια πιο συγκεκριμένη συζήτηση σχετικά με το παρόν θέμα???
 
Hristakis

Hristakis

Παμπάλαιο φθορικό μέλος
Αξιοσημείωτο το ότι στην έκδοση του Αναστασιματαρίου από την οργάνωση ''ΖΩΗ'' αυτά τα στιχουργήματα ''πήγαν βόλτα''....ενώ αντιθέτως στην ίδια έκδοση αλλά από τις εκδόσεις ''Πολυχρονάκη'' υπάρχουν...έχω πολύ περιέργια και θα ήθελα να μάθω για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό αφαιρέθηκαν....
 
L

Lampadarios

Καλαφάτης Θανάσης
mmamais said:
Ήθελα να σας θέσω ένα θέμα. Με απασχολεί ο τρόπος με τον οποίο "βγαίνει" το ιδιαίτερο ήθος του κάθε ήχου. Ο Χρύσανθος κάνει λόγο για "ήθος" του κάθε ήχου. Αυτό πως το πετυχαίνουμε? Δύο τρόπους μπορώ να σκεφτώ.

1) Εκτελώντας σωστά τα διαστήματα, τις έλξεις και βέβαια τους δεσπόζοντες φθόγους του ήχου βγαίνει το ήθος, το οποίο είναι.....ενσωματωμένο στο συνδυασμό αυτών των παραγόντων για κάθε ήχο (συνδυασμό δηλ. δεσπόζοντων φθόγγων, κλίμακας κτλ). Εξ άλλου, διαβάζοντας Χρύσανθο μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι Ο ΚΑΘΕ ΦΘΟΓΓΟΣ απο μόνος του έχει ιδιαίτερο.....ήθος, τουλάχιστον στο ίδιο γένος. Δηλ. στο διατονικό, έναν ΠΑ να ακούσει κανείς του δημιουργούνται διαφορετικές κινήσεις (ψυχικές εννοώ) απο ότι αν ακούσει εναν ΒΟΥ. Βέβαια πρέπει να έχουμε κ ένα φθόγγο-σημείο αναφοράς.

2) Δε φτάνουν μόνο αυτά αλλά πρέπει να χρωματίζει κανείς κ τον τρόπο που βγαίνει η φωνή του. Δηλ. στον πρώτο πρέπει να τα λέει με πιό πολύ.....ενθουσιασμό, πως να το πούμε τώρα....ζωηράδα? Κάτι τέτοιο. Στο πλ.α' πιο......κλαψουριστικά κτλ. Δηλ. πέρα απο το καθαρά τεχνικό θέμα των στοιχείων του ήχου, πρέπει κανείς να......ερμηνεύει όπως ο τραγουδιστής.

Ειλικρινά ΔΕ ΞΕΡΩ τι απο τα δύο είναι σωστό, θέλετε να το συζητήσουμε?
Click to expand...

Σίγουρα πρέπει να είμαστε σωστοί στο θεωρητικό μέρος γιατί αλλιώς γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα. Παρολαυτά, θα παραθέσω κάτι που μου είχε πει ο Αρτέμης Cici καθώς έψαλλα ένα απολυτίκιο Λειτουργίας : ΨΑΛΛΕ ΜΕ ΨΥΧΗ. Κι όταν τελέιωσα, κι άρχισε ο παπάς απο μέσα με τους άλλους να λένε κοντάκιο: "Τον ακούς είναι παράφωνος αλλά ψέλνει με ψυχή...." Αυτό δεν κρύβεται...

Και παρεπιπτόντως για τις ψυχικές "κινήσεις" που δημιουργεί ο ήχος, τρελένομαι οταν ακούω ή ψάλνω Β' ήχο (εκ του Δι). Ιδιαίτερα όταν είναι σε ψηλές βάσεις (π.χ. Στανίτσα "Αίνοι Μ. Παρασκευής"). Και νομίζω οτι έχει σχέση και το ήθος ή ύφος της ψαλμωδίας φυσικά (διασταλτικό, συσταλτικό, ησυχαστικό) στα οποία καταττάσονται οι ήχοι...
 
mmamais

mmamais

Μαμάης Μιχάλης
Παρολαυτά, θα παραθέσω κάτι που μου είχε πει ο Αρτέμης Cici καθώς έψαλλα ένα απολυτίκιο Λειτουργίας : ΨΑΛΛΕ ΜΕ ΨΥΧΗ.
Click to expand...

Ναι, κ ο Ταλιαδώρος είχε πει: "Ρε δε ψάλλουν με το στόμα, με τη καρδιά ψάλλουν".
Μέχρι στιγμής δηλ. συμφωνούμε ότι πρέπει να ψάλλει κανείς "με ψυχή" και αυτά που λέει να τα απευθύνει στον εαυτό του ε? Κ ότι δε πρέπει να παραμελούμε κ τον τεχνικό τομέα. Η ερώτησή μου αρχικά ήταν "Ποιός είναι ο τεχνικός τομέας που θα συνεισφέρει στη σωστή απόδοση του ήχου".

Έχω προσέξει στον εαυτό μου ότι όταν ξέρω καλά το τροπάριο, μπορώ να δώσω σημασία στο τι λεει το κείμενο. Όταν δε το πολυξέρω, όλη η προσπάθεια πάει να μας βγεί καλά η παραχορδή κτλ. Λοιπόν όντως χρειάζεται μελέτη κ προετοιμασία.

Και παρεπιπτόντως για τις ψυχικές "κινήσεις" που δημιουργεί ο ήχος, τρελένομαι οταν ακούω ή ψάλνω Β' ήχο (εκ του Δι). Ιδιαίτερα όταν είναι σε ψηλές βάσεις (π.χ. Στανίτσα "Αίνοι Μ. Παρασκευής"). Και νομίζω οτι έχει σχέση και το ήθος ή ύφος της ψαλμωδίας φυσικά (διασταλτικό, συσταλτικό, ησυχαστικό) στα οποία καταττάσονται οι ήχοι...
Click to expand...

Έχω προσέξει ότι σε όλους τους ανθρώπους.....πάει καλύτερα κ ένας ήχος. Δύσκολο να πεις "αυτός ο ήχος μου αρέσει πιο πολύ, ο άλλος λιγότερο" αλλά πάντως, ένας ήχος σου πάει πιο πολύ.
Κ εγώ έχω τη...συμπάθειά μου αλλά το λέω κ με βάση κάτι που έχω προσέξει:
Όταν ψάλλω με κάποιον που δε ξέρει μουσική, ούτε τους ήχους να πιάσει (δηλ. αν λέει Ήχος α' δε ξέρει ποιός είναι ο ήχος α' αν κ τον πιάνει ακουστικά)
κάνω πειράματα: Τον βάζω να ψάλλει πρώτος ένα τροπάριο που δε ξέρει πως πάει.
"Μα δε ξέρω πως πάει" "Δε πειράζει, όπως σου 'ρθει". Λοιπόν, οι περισσότεροι "επιλέγουν" τον ίδιο ήχο κάθε φορά. Όχι όλοι τον ίδιο ήχο αλλά ο Γιάννης πχ θα το πει σε α', ο Χρήστος σε πλ. δ' (τυχαία ονόματα) κτλ. Δηλ τους πάει πιο πολύ ένας ήχος κ ας μη το ξέρουν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχουν εμπειρία στο αναλόγιο.

Την αρχική μου ερώτηση ακόμα δε τη προσεγγίσαμε....:confused:
ΥΓ. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Υπερβολικά είναι αλλά θέλει ταπείνωση για να λέει κανείς καλά λόγια στους άλλους.
 
Dimitri

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Στη βάση της ερώτησής σου είναι τα (φιλοσοφικά) ερωτήματα "τί είναι ήθος" και "τί είναι ήχος"; Δές και ειδικό θέμα επί του τελευταίου. Όταν π.χ. πείς το ήθος του Τετάρτου ήχου εννοείς τον Ειρμολογικό; το Στιχηραρικό; τον Παπαδικό; το χρωματικό των Απολυτικιοκαθισμάτων; κτλ. Όταν λές ήθος εννοείς τα ανθρώπινα συναισθήματα που δημιουργούνται; τα πνευματικά μηνύματα που εκφράζονται; την υποκειμενική εντύπωση των ακροατών;

Όπως και να έχει, μέσα στον ίδιο ήχο (με τη γενική έννοια) δημιουργούνται μελωδικές θέσεις που η καθε μία έχει το δικό της ήθος. Ανάλογα με τον ορισμό του ήχου, για κάποιους κάθε μία από αυτές τις θέσεις ανήκει σε διαφορετικό ήχο και σαν αποτέλεσμα έχει το ήθος του ήχου που ανήκει. Π.χ. στον Πρώτο ήχο εμφανίζονται θέσεις Άγια, Πλαγίου Τετάρτου, Βαρέως διατονικού, Δευτέρου κτλ.

Ακόμα σε πιό μικροσκοπικό επίπεδο, κάθε νότα (φθόγγος) ή διάστημα μπορεί να έχει δικό του ήθος. Κλασσικό παράδειγμα η ψαλμώδηση ("προφορά") των απλών μονοσύλαβων απηχημάτων, άλλο ήθος έχει συνήθως ένα Νε στο κάτω ΝΗ και άλλο ένα Νε στο πάνω ΚΕ.

Άμεσα σχετιζόμενο με το προηγούμενο, η βάση του ήχου παίζει ρόλο επίσης. Εάν πιάσεις ένα ήχο χαμηλά έχει άλλο ήθος από να τον πιάσεις ψηλά. Π.χ. Πρώτος από το ΠΑ και Πρώτος από το ΚΕ.

Έπειτα είναι το ήθος του μαθήματος (επιδεικτικό, ταπεινό, εκκλησιαστικό, τραγουδιστικό κτλ.) που εξαρτάται από το μελοποιό.

Το ήθος του λειτουργικού κειμένου παίζει ρόλο επίσης. Τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής είναι εγκώμια και όχι μοιρολόγια (όσο και αν πολλές φορές παρεξηγούνται σαν τέτοια). Άλλο ήθος...

Σχετικό με το προηγούμενο, το ήθος της εορτής παίζει ρόλο επίσης. Θυμάμαι κάπου διάβαζα "άλλος ο Πρώτος ήχος της Μεγ. Παρασκευής και άλλος του Πάσχα".

Τέλος (όπως αναφέρθηκε και από τους προλαλήσαντας) το προσωπικό ήθος (ύφος) του ψάλτη (φωνή, απόδοση) παίζει ρόλο. Κάποιος μπορεί να ψάλλει το ίδιο μάθημα λαμπρά και αναστάσιμα, κάποιος άλλος πανηγυρικά και για εντυπωσιασμό, κάποιος άλλος να το ψάλλει κοιμισμένα και βαρετά ή ακόμα και αποκρουστικά. Πολύ σημαντικό είναι ο ψάλτης να κατανοεί "τί ψάλλει" κάτι που δυστυχώς λείπει από πολλούς (δείτε την αναφορά του άρχοντα Λ. Αστέρη πάνω σε αυτό στο πρώτο ψαλτικό συνέδριο και του άρχοντα κυρ-Αβραάμ Ευθυμιάδη εδώ). Άλλο ήθος θα δώσει τότε ο ψάλτης στα ψαλλόμενα και άλλο εάν απλά παπαγαλίζει μελωδίες και λόγια χωρίς να καταλαβαίνει πολλά από αυτά τί λένε.
 
L

Lampadarios

Καλαφάτης Θανάσης
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να προσδιορίσουμε το ήθος και το ύφος. Νομίζω έτσι θα βγει καλύτερα...

Τί είναι ήθος;

Τί είναι ύφος;
 
S

samiotis dimitris

Banned
Ψάλτης εν Χίω;8268 said:
Κάτι ξέρει ο Βαγγέλης Λιναρδάκης όταν υποστηρίζει ότι το παρόν φόρουμ έχει εξαιρετικούς εταίρους. Αμέσως έρχεται στο νου μου ο γόνιμος προβληματισμός και η φρεσκάδα που αποπνέουν οι εύστοχες ερωτήσεις του Μαμαή.(το να θέσεις τις σ ω σ τ έ ς ερωτήσεις είναι το πιο κοπιαστικό κομμάτι της έρευνας, "εργώδες εστί αλλά και μήτηρ σθένους"
Όχι, δεν έχω την απάντηση! Υποψιάζομαι όμως ότι ενώ όντως υπάρχει το ιδιαίτερο ή θ ο ς κάθε ήχου (όπως μάλιστα παραδίδεται και στο τέλος κάθε ήχου στην Παρακλητική με ευθύβολο ποιητικό στίχο) αυτό το ή θ ο ς απλώς συμβαίνει.
Ο Ψάλτης τώρα, οφείλει να είναι ενθουσιώδης. Δεν δέχομαι δηλαδή ριζοσπαστική αναδιοργάνωση του ήθους. Και όπως λέει και ο Γεώργιος Κ. Μιχαλάκης το ύφος και το ήθος οφείλουμε να είναι Αναστάσιμο.
Click to expand...


Αλήθεια πως θα ψελναμε ενθουσιαστικά και αναστάσιμα το - ω πόσων αγαθών - δοξα εσπερινού του ασώτου η το - πάτερ αγαθέ εμακρινθιν απο σου μη εγγαταλιπησ με- απο την ίδια εορτή το δοξα των αινων ?
 
Ψ

Ψάλτης εν Χίω

Νέο μέλος
Αυτό Δημήτρη είναι π ρ ώ τ η ς τάξεως ζήτημα! Ας σου εξομολογηθώ τη νοερή αναπαράσταση με την οποία διαχειρίζομαι την αντινομία που με οξυδέρκεια παρατήρησες: Σκέπτομαι τις μεγάλες ερμηνείες, ας πούμε του νεαρού Στανίτσα, στο "Ω πόσων αγαθών". Εκεί νιώθεις ότι ο ερμηνευτής προσπαθεί να αποδώσει το μέγα υπαρξιακό βάρος του Αυτεξούσιου που διαθέτει μόνο ο άνθρωπος. Ακόμα κι αν βόσκει χοίρους, δεν παύει να κοιτά τα αστέρια.. Ανάλογη αίσθηση μου δίνει η ερμηνεία του βετεράνου Καραμάνη στο "Πάτερ αγαθέ, εμακρύνθην.." Στην διόλου καταθλιπτική παρόλη την επιθυμία του νόστου στην Ιθάκη ερμηνεία του, διακρίνεις την ίδια αξιοπρέπεια που είχαν οι μουσικοί του Τιτανικού όταν συνέχιζαν να παίζουν ενώ το υπερωκεάνειο βούλιαζε:"Εμακρύνθην μεν, χρειάζεται να κάνω τα χιλιόμετρά μου δε". Aυτή η προτροπή, τόσο ανθρώπινη όσο και μάταιη αυταπάτη αλλά και η δημιουργία μιας αίσθησης "υπό την έποψιν της αιωνιότητος" (sub speciae eternitatis ) είναι η καρδιά και το κλειδί της ερμηνείας, εδώ, του Καραμάνη.Αυτό που κρατάω εγώ κι απ τις δύο είναι η επιμέλεια στον καλλωπισμό που δεν διαθέτει ο καταθλιπτικός ασθενής. Εδώ, η έλλειψη ενθουσιασμού θα σημειώσει το μη ορθόδοξο μήνυμα της παραίτησης και της απόγνωσης. ΟΧΙ! Θα ντύσω με πεταστές και υψηλή βάση το "Ω πόσων αγαθών"! Όπως ακριβώς ένας ψυχικά ασθενής που φορά περιποιημένα και καθαρά ρούχα. Ιδού το πρώτο σημάδι ψυχικής βελτίωσης!
 
E

emmanouil

Σιάφης Εμμανουήλ
Dimitri said:
Στη βάση της ερώτησής σου είναι τα (φιλοσοφικά) ερωτήματα "τί είναι ήθος" και "τί είναι ήχος"; Δές και ειδικό θέμα επί του τελευταίου. Όταν π.χ. πείς το ήθος του Τετάρτου ήχου εννοείς τον Ειρμολογικό; το Στιχηραρικό; τον Παπαδικό; το χρωματικό των Απολυτικιοκαθισμάτων; κτλ. Όταν λές ήθος εννοείς τα ανθρώπινα συναισθήματα που δημιουργούνται; τα πνευματικά μηνύματα που εκφράζονται; την υποκειμενική εντύπωση των ακροατών;

Όπως και να έχει, μέσα στον ίδιο ήχο (με τη γενική έννοια) δημιουργούνται μελωδικές θέσεις που η καθε μία έχει το δικό της ήθος. Ανάλογα με τον ορισμό του ήχου, για κάποιους κάθε μία από αυτές τις θέσεις ανήκει σε διαφορετικό ήχο και σαν αποτέλεσμα έχει το ήθος του ήχου που ανήκει. Π.χ. στον Πρώτο ήχο εμφανίζονται θέσεις Άγια, Πλαγίου Τετάρτου, Βαρέως διατονικού, Δευτέρου κτλ.

Ακόμα σε πιό μικροσκοπικό επίπεδο, κάθε νότα (φθόγγος) ή διάστημα μπορεί να έχει δικό του ήθος. Κλασσικό παράδειγμα η ψαλμώδηση ("προφορά") των απλών μονοσύλαβων απηχημάτων, άλλο ήθος έχει συνήθως ένα Νε στο κάτω ΝΗ και άλλο ένα Νε στο πάνω ΚΕ.

Άμεσα σχετιζόμενο με το προηγούμενο, η βάση του ήχου παίζει ρόλο επίσης. Εάν πιάσεις ένα ήχο χαμηλά έχει άλλο ήθος από να τον πιάσεις ψηλά. Π.χ. Πρώτος από το ΠΑ και Πρώτος από το ΚΕ.

Έπειτα είναι το ήθος του μαθήματος (επιδεικτικό, ταπεινό, εκκλησιαστικό, τραγουδιστικό κτλ.) που εξαρτάται από το μελοποιό.

Το ήθος του λειτουργικού κειμένου παίζει ρόλο επίσης. Τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής είναι εγκώμια και όχι μοιρολόγια (όσο και αν πολλές φορές παρεξηγούνται σαν τέτοια). Άλλο ήθος...

Σχετικό με το προηγούμενο, το ήθος της εορτής παίζει ρόλο επίσης. Θυμάμαι κάπου διάβαζα "άλλος ο Πρώτος ήχος της Μεγ. Παρασκευής και άλλος του Πάσχα".

Τέλος (όπως αναφέρθηκε και από τους προλαλήσαντας) το προσωπικό ήθος (ύφος) του ψάλτη (φωνή, απόδοση) παίζει ρόλο. Κάποιος μπορεί να ψάλλει το ίδιο μάθημα λαμπρά και αναστάσιμα, κάποιος άλλος πανηγυρικά και για εντυπωσιασμό, κάποιος άλλος να το ψάλλει κοιμισμένα και βαρετά ή ακόμα και αποκρουστικά. Πολύ σημαντικό είναι ο ψάλτης να κατανοεί "τί ψάλλει" κάτι που δυστυχώς λείπει από πολλούς (δείτε την αναφορά του άρχοντα Λ. Αστέρη πάνω σε αυτό στο πρώτο ψαλτικό συνέδριο και του άρχοντα κυρ-Αβραάμ Ευθυμιάδη εδώ). Άλλο ήθος θα δώσει τότε ο ψάλτης στα ψαλλόμενα και άλλο εάν απλά παπαγαλίζει μελωδίες και λόγια χωρίς να καταλαβαίνει πολλά από αυτά τί λένε.
Click to expand...
Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη σε αυτά, που εξέφρασε!Ο δάσκαλός μου Β.Νόνης μου έλεγε ότι αλλιώς θα ψάλλεις τον Πλάγιο του πρώτου την Μ.εβδομάδα και αλλιώς την Λαμπροβδομάδα.Επίσης στον τρόπο του ψάλλειν διαφέρουν οι φωνές(το χρώμα)και οι ερμηνείες.
 
Γιώργος Μ.

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Hristakis said:
Αξιοσημείωτο το ότι στην έκδοση του Αναστασιματαρίου από την οργάνωση ''ΖΩΗ'' αυτά τα στιχουργήματα ''πήγαν βόλτα''....ενώ αντιθέτως στην ίδια έκδοση αλλά από τις εκδόσεις ''Πολυχρονάκη'' υπάρχουν...έχω πολύ περιέργια και θα ήθελα να μάθω για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό αφαιρέθηκαν....
Click to expand...

Ξέρετε σε ποια άλλα Αναστασιματάρια υπάρχουν;
 
Γιώργος Μ.

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
1 Εννοούσατε την έκδοση της Παρακλητικής ή την έκδοση μουσικού Αναστασιματαρίου; Εγώ κατάλαβα το 2ο.
2 Έχει εκδώσει η Ζωή Παρακλητική;
 
Hristakis

Hristakis

Παμπάλαιο φθορικό μέλος
Γιώργος Μ. said:
1 Εννοούσατε την έκδοση της Παρακλητικής ή την έκδοση μουσικού Αναστασιματαρίου; Εγώ κατάλαβα το 2ο.
2 Έχει εκδώσει η Ζωή Παρακλητική;
Click to expand...
Λοιπόν υπάρχουν στις παλαιές εκδόσεις των μουσικών αναστασιματαρίων καθώς και στην ανατύπωση του Πολυχρονάκη σε αντίθεση με τις εκδόσεις της "Ζωής"...επίσης οι στίχοι αυτοί υπάρχουν και στο λειτουργικό βιβλίο Παρακλητική...
 
E

emakris

Guest
Εκτός από τους γνωστούς στίχους, υπάρχει και μια δεύτερη σειρά με εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού αναφέρεται και σε τεχνικά χαρακτηριστικά των ήχων. Την περιλαμβάνει ο Ιάκωβος στην έκδοση της Οκτωήχου του 1810, παράλληλα με τη γνωστή (βλ. εδώ, στο τέλος κάθε ήχου). Δεν μπορώ να θυμηθώ εάν οι δεύτεροι αυτοί στίχοι υπάρχουν και κάπου αλλού.
 
You must log in or register to reply here.
Top