Περί του Γερμανού Αφθονίδη

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Ο Γερμανός Αφθονίδης αναφέρεται (από τον Άγγελο Βουδούρη) να ήταν ένας λόγιος κληρικός που ήξερε πιό καλά την Ευρωπαϊκή Μουσική παρά την Εκκλησιαστική. Κάποιοι συμφωνούν οτι η κατεύθυνση που έδωσε ο Γερμανός στην Επιτροπή ήταν να εξευρωπαίσει τη μεθοδολογία και καταγραφή της μουσικής με π.χ.

- την συσταση χρησης μετρονόμου και τονοδότη και αντιστοιχία το ΝΗ με το ΝΤΟ της ευρωπαικής.

- την κατασκευή κλειδοκυμβάλου οργάνου αντίστοιχου του εκκλησιαστικού οργανου (pipe organ) της Δύσεως

- τη συστηματοποίηση της καταγραφής των μελωδικών έλξεων κατά τα δυτικά πρότυπα (δές και το άρθρο του Σ. Δεσπότη εδώ που λέει οτι "ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Αφθονίδης, ήταν κυρίως εκείνος που έδωσε τις θεωρητικές πληροφορίες περί έλξεων στον Ducoudray".

- την εισαγωγή πρότυπης πολυφωνίας (διπλό ίσον) δες άρθρο του Λ. Αγγελόπουλου εδώ που λέει χαρακτηριστικά:

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία, που αφορά και στον Γερμανό, μας παραχώρησε ευγενικά ο πρωτοψάλτης και ερευνητής Κώστας Μάρκος.Σε κείμενο του γνωστού Γάλλου μουσικού L. Bourgault-Ducoudray, τη μετάφραση του οποίου θα εκδώσει προσεχώς ο Κ. Μάρκος, αναφέρεται ότι ο Ducoudray, σε επανειλημμένες συναντήσεις και συζητήσεις με τον Αρχιμανδρίτη Γερμανό Αφθονίδη, ερεύνησαν τη δυνατότητα κάποιας συνοδείας της μελωδικής γραμμής. Ο Ducoudray πρότεινε ορισμένες λύσεις, χωρίς αποτέλεσμα όμως, επειδή δεν γίνονταν αποδεκτές από τον Αρχιμανδρίτη Γερμανό. Στο τέλος ο Γάλλος μουσικός πρότεινε στον Αρχιμανδρίτη Γερμανό δύο συνηχήσεις (deux harmonisations), τις οποίες ο Γερμανός αποδέχθηκε και τις ονόμασαν, για την πρωτόγονη απλότητα τους (vu leur simplicite primitive) με το χαρακτηρισμό διπλό ίσον.Δεν έχω άλλες πληροφορίες για την τύχη της εργασίας αυτής, αλλά, πιθανότατα, να υπάρχει σ' αυτήν η αφετηρία της διπλής βοηθητικής ή συνηχητικής γραμμής που καλλιεργεί ο Κωνσταντίνος Ψάχος όταν έρχεται από την Κωναταντινούπολη στην Αθήνα, πρώτος καθηγητής της νεοσύστατης σχολής βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής του Ωδείου Αθηνών (1904).

Γνώμες;

Δημήτρης
 

μάρκελλος

Μάρκελλος Πιράρ, Γενικός συντονιστής
Στην μελέτη του, ''Etudes sur la musique ecclésiastique grecque'' (Παρίσι 1877), ο Γάλλος εθνομουσικολόγος L.A. Bourgault-Ducaudray, μεταξύ άλλων, θεωρεί το ισοκράτημα ''μονότονο και άχαρο'' (σ. 5) και ως ''πρωτόγονη αρμονία'' (σ. 67), εκφράζει την γνώμη πως "την ημέρα που τα έθνη της Ανατολής θα εφαρμόσουν την αρμονία στους ήχους τους, η ανατολική μουσική θα εξέλθη επιτέλους από την μακρόχρονη στατιμότητά της" (σ. 64). Αναγνωρίζει μεν την ''μελωδική υπεροχή της ανατολικής μουσικής ως προς την δική μας'' (σ. 64), προτείνει δε την εισαγωγή της πολυφωνίας (και επομένως την ''διαίρεση της κλίμακας σε τόνους και ημιτόνους'') ''σε όλους τους ήχους της ελληνικής μουσικής'' (σ. 68).

Οσον αφορά τον Γερμανό Αφθονίδη, βλ. την ανέκδοτη (αρχικά γραμμένη στα Γαλλικά) πραγματεία του περί του ελληνικού ιερού μέλους (1876), περιοδικό Μουσικός Λόγος, τ. 5, Καλοκαίρι 2003.
 

Hristakis

Παμπάλαιο φθορικό μέλος
Στην μελέτη του, ''Etudes sur la musique ecclésiastique grecque'' (Παρίσι 1877), ο Γάλλος εθνομουσικολόγος L.A. Bourgault-Ducaudray, μεταξύ άλλων, θεωρεί το ισοκράτημα ''μονότονο και άχαρο'' (σ. 5) και ως ''πρωτόγονη αρμονία'' (σ. 67), εκφράζει την γνώμη πως "την ημέρα που τα έθνη της Ανατολής θα εφαρμόσουν την αρμονία στους ήχους τους, η ανατολική μουσική θα εξέλθη επιτέλους από την μακρόχρονη στατιμότητά της" (σ. 64). Αναγνωρίζει μεν την ''μελωδική υπεροχή της ανατολικής μουσικής ως προς την δική μας'' (σ. 64), προτείνει δε την εισαγωγή της πολυφωνίας (και επομένως την ''διαίρεση της κλίμακας σε τόνους και ημιτόνους'') ''σε όλους τους ήχους της ελληνικής μουσικής'' (σ. 68).

Οσον αφορά τον Γερμανό Αφθονίδη, βλ. την ανέκδοτη (αρχικά γραμμένη στα Γαλλικά) πραγματεία του περί του ελληνικού ιερού μέλους (1876), περιοδικό Μουσικός Λόγος, τ. 5, Καλοκαίρι 2003.
Καλά κρασιά πες τον μακαρίτη...είναι η κλασική περίπτωση δυτικού μουσικού που αντιμετωπίζει και κρίνει όλες τις διαφορετικές παραδόσεις του κόσμου μη σεβόμενος την αυτοτέλεια και την διαφορετικότητα των άλλων παραδόσεων και τις αντιμετωπίζει σύμφωνα με την δική του μουσική....δηλαδή η μουσική είναι μόνο μια και όλα τα άλλα κακές απομιμήσεις....(μην γελάτε τα άκουσα αυτά και τα λέγω)...:eek::eek::eek:
 

dimitrios.zaganas

Παλαιό Μέλος
1) Souvenirs d'une mission musicale en Grèce et en Orient, Paris : J. Baur 1876 (=Αναμνήσεις από μια μουσική αποστολή στην Ελλάδα και την Ανατολή, Παρίσι: εκδ. οίκος J. Baur 1876, σελ. 43)

2) Etudes sur la musique ecclésiastique grecque : mission musicale en Grèce et en Orient, janvier-mai 1875, Paris : Hachette 1877 (=Μελέτες περί την ελληνική εκκλησιαστική μουσική: μουσική αποστολή στην Ελλάδα και την Ανατολή, Ιανουάριος-Μάϊος 1875, Παρίσι: εκδ. οίκος Hachette 1877, σελ. 127)

3) Conférence sur la modalité de la musique grecque, Paris : Imprimerie nationale 1879 (= Διάλεξη για την τροπικότητα της ελληνικής μουσικής (στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης το Σεπτέμβριο του 1877), Παρίσι: Εθνικό Τυπογραφείο 1879, σελ. 48)
 
C

chretienorthodox

Guest
Μου φαινεται οτι ο L.A. Bourgault-Ducaudray επειδη δεν μπορεσε να "περαση" στον αειμνηστο δασκαλο τους νεωτερισμους του "τα γουστα του" τον συκοφαντει με μηδαμινοτητες.
 
Πολύ σωστά όσα γράφονται, αλλά επιτρέψτε μου την εξής παρατήρηση:
Η Δύση πρωτογνώρισε το "εκκλησιαστικό όργανο" όταν ο Κωνσταντίνος ο κοπρώνυμος το εδώρησε στον βασιλέα Πιπίνο της Φραγκίας.
Το έν λόγω όργανο υπήρχε στην Αγία Σοφία, χρησιμοποιούνταν όμως μόνον για την "εκγύμνασιν" των ψαλτών και ποτέ κατά την Θεία λατρεία. Με τον καιρό, και την κατά συνηχητική αρμονία εξέλιξη της Δυτικής μουσικής, άλλαξε και η αρμοσία του "οργάνου" και προσαρμόσθηκε στα Δυτικά διαστήματα.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι προέρχεται από την αρχαία Ύδραυλι, που είναι Ελληνική εφεύρεση.
Φιλικά
ΑΚ
 
Last edited:
Top