Μαζ΄με το "ευχαριστούμε" στο Γιάννη Μπουλμπουτζή και λίγες σκέψεις.
"Αργό Κεκραγάριο του Ιακώβου Πρωτοψάλτου. Σεβασμός προς το κειμενον με ελάχιστες διακοσμητικές αναλύσεις" (έφη Τσατσαρώνης)
Αυτές οι "διακοσμητικές αναλύσεις" δεν είναι διάκοσμος αλλά του πατριαρχικού ύφους η προφορά, που από ερμηνευτή σε ερμηνευτή και από στιγμή σε στιγμή διαφέρει. Αυτή την πατριαρχική εκφορά του μέλους την οποία διέσωσαν προφορικά και γραπτά οι γόνοι του Πρίγγου Στανίτσας, Καραμάνης, Χρύσανθος, Ταλιαδώρος, κάποιοι την είπαν άλλοτε από κακή έκφραση άλλοτε από κακή προαίρεση "διασκευή". Ήταν βέβαια καιροί στεγνού μετροφωνικού (ψευδο)κλασσικισμού. Ο Τσατσαρώνης επιχειρεί να διασώσει τον διδάσκαλο από τις "κακές γλώσσες" εκείνων που απέρριπταν το πατριαρχικό ύφος και τους εκπροσώπους του για το λόγο ακριβώς των "διακοσμητικών αναλύσεων" των μελών, αλλά και για συνθετικούς λόγους. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΤΣΑΤΣΑΡΩΝΗΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΓΟΥ "ΑΝΟΙΓΕΣΘΩ Η ΠΥΛΗ" ΠΟΥ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΚΕΙ Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ; Μήπως για να αποφύγει τη σύγκρουση με το κατεστημένο λόγω συνθετικής φαντασίας και περιεχομένου της σύνθεσης αυτής; Αυτή τη φοβική συμπεριφορά (που την έσπασε εφ' όλης της ύλης κι όχι μόνον περιπτωσιακά σε κάποια μέλη πρώτος ο εκδότης Καραμάνης) επέδειξε μουσικοεκδοτικά και ο ίδιος ο διδάσκαλος Πρίγγος, όπως έχουμε ξαναγράψει αλλού, είτε αποσιωπώντας μέλη, θέσεις, έλξεις και αναλύσεις είτε "κρύπτων το τάλαντον" των μελών του της Λειτουργίας.
Αυτό το μάθημα βέβαια διασώζεται στο Δοξαστάριο Πρίγγου, αλλά το είχε διασώσει στην ακριβή του μορφή της Υπαπαντής εκείνης ο Αβραάμ στην προηγούμενη (αρκούντως πατριαρχική και όχι ελεύθερη όπως η επομένη) έκδοσή του του "Υμνολογίου - Φωναίς αισίαις", αρχές του' 80.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ: Ο μεγάλος γόνος του μύστου Πρίγγου Χαρίλαος Ταλιαδώρος πάντοτε λέει: Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Πρίγγου στη μουσική ήταν τα Δοξαστικά του -αληθινές ομιλίες.
-Χωρίς να επέχει η παρούσα απάντησή μου θέση διαφωνίας μαζί σας,πιστεύω πώς ορθώς ο Τσατσαρώνης-μαθητής όντας του Πρίγγου,με τον οποίο είχα την τύχη να κάνω πολλές περί του Δασκάλου του συζητήσεις-διετύπωσε έτσι τον τρόπο ερμηνείας του συγκεκριμένου Δοξαστικού.
-Και τούτο το λέγω,έχοντας αρχίσει μία μικρή εργασία[που θα δημοσιεύσω όταν τελειώσει] περί της "εξέλιξης" των δύο σοβαροτέρων και πλέον διαδεδομένων Δοξασταρίων σε σχέση με το πρώτο και αδιαμφησβήτητα δημιούργημα του Πέτρου το του 1820.Δηλαδή την Κυψέλη του Στεφάνου και το της Πατρ.Φόρμιγγας Πρίγγου.
-Είναι εμφανέστατη-μην πώ κραυγαλέα ειδικά στον Στέφανο-η "στήριξη" τους στο αρχικό μουσικό κείμενο του Πέτρου.Με προσμίξεις εκ του αργού στιχηραρίου και κάποιες Πατριαρχικές νεώτερες θέσεις.Και μέχρις εδώ όλα καλά.Από κεί και κάτω,πιστεύω άρχισε από τους νεώτερους η ανευ ορίων διασκευή και "επινόηση" Δοξαστικών προς ιδίαν ικανοποίηση....και επίδειξη.Γιά το λόγο αυτό ο Τσατσαρώνης αναφέρεται σε καλωπισμό και όχι σε νέα εξ ολοκλήρου σύνθεση.Και ποτέ δεν είχε φοβηθεί τις "μετροφωνικές" κασάνδρες της...τότε ψαλτικής Αθήνας.Αλλά περισσότερα εν ευθέτω χρόνω.
-Παραθέτω δύο στοιχεία προς υπογράμμιση των σκέψεών μου.
α]Μία φωτοτυπία με το εν λόγω Δοξαστικόν σε τρείς εκδοχές.Του Πέτρου 1820,του Στεφάνου και του Πρίγγου.Και ο έχων οφθαλμούς.....ορά.
β]Παραπέμπω να ακούσετε τον ΚΥΡΙΟ συνεχιστή της ψαλτικής δεινότητας του Πρίγγου,τον Θρ.Στανίτσα
ΕΔΩ και να διαπιστώσετε από που ψάλλει το Δοξαστικό των αποστίχων της Υπαπαντής.
-Αυτά και χαίρομαι γιά τους γόνιμους και υψηλού επιπέδου διαλόγους και προβληματισμούς σας εν ψαλτολογίω.
Π.Τζ