ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ
Banned
Χριστος ανεστη σε ολους.
Αναφέρω περιστατικό από την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής που συνέβη σε μικρό ναό ενός χωριού της περιφέρειάς μου: Ο ιερέας ήταν εντελώς βραχνιασμένος, ίσα που ακουγόταν. Δεν έκανε καν προσκομιδή. Μόλις τελείωσε ο όρθρος έγινε απόλυση.
Ερώτηση: αυτό που συνέβη ήταν νομότυπο; ή τί ακριβώς έπρεπε να γίνει σ' αυτήν την περίπτωση. (ο ιερεύς-σημειωτέον- ό,τι έπαθε, το έπαθε το πρωί πριν την έναρξη του όρθρου).
Ευχαριστώ.
Πριν από 15 χρόνια είχα σχετική εμπειρία με τον Λειτουργό Ιερέα.
Μόλις συνήλθε, και του είπα να τον πάω στο Νοσοκομείο, μου απάντησε πως πρέπει να φέρουμε προηγουμένως άλλον Ιερέα, ο οποίος θα βάλει τα δικά του τα άμφια για να συνεχίσει ο έτερος Ιερεύς την Θεία Λειτουργία, και μετά να τον πάμε στο Νοσοκομείο, διαφορετικά δεν φεύγει. Όπερ και εγένετο.
Συζητώντας μετά την ανάρρωσή του σχετικά, μου είπε πως αυτό το ορίζουν οι Κανόνες της Εκκλησίας.
Όσον αφορά το πρόβλημα με ασθενούντα Ιεροψάλτη, νομίζω πως τον αντικαθιστά κάποιος από εκκλησίασμα, και φυσικά κάποιος τον πηγαίνει στο Νοσοκομείο κλπ.
Αναφέρω περιστατικό από την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής που συνέβη σε μικρό ναό ενός χωριού της περιφέρειάς μου: Ο ιερέας ήταν εντελώς βραχνιασμένος, ίσα που ακουγόταν. Δεν έκανε καν προσκομιδή. Μόλις τελείωσε ο όρθρος έγινε απόλυση.
Ερώτηση: αυτό που συνέβη ήταν νομότυπο; ή τί ακριβώς έπρεπε να γίνει σ' αυτήν την περίπτωση. (ο ιερεύς-σημειωτέον- ό,τι έπαθε, το έπαθε το πρωί πριν την έναρξη του όρθρου).
Ευχαριστώ.
Πρίν από 40 περίπου χρόνια, σε κάποιον Ναό όπου υπηρετούσα σαν Πρωτοψάλτης, αρχίσαμε ( Ο Παπάς και οι Ψάλτες ) κεφάτοι τον Όρθρο.
Στο θυμίαμα της "Τιμιωτέρας", περνώντας ο Παπάς δίπλα από το Αναλόγιό μου, μου είπε γελώντας : Άντε και σήμερα σκίζουμε ομαδικώς.
Η Ακολουθία προχώρησε και άρχισα το Χερουβικό. Τριάδι και ο Παπάς άφαντος ( δεν βγήκε να θυμιάσει ). Τον Τρισάγιον ύμνον και πουθενά ο Παπάς. Όταν άρχισα το "Μέριμναν", έκανα νόημα στον Αριστερό, να πάει μέσα, να δεί τι γίνεται. Εν τω μεταξύ εγώ τελείωσα με το " Ως τον Βασιλέα κ.λ.π." και ανήσυχος πλέον, κατεβαίνω και μπαίνω στο Ιερό, όπου βλέπω τον Παπά ξάπλα σ' ένα καναπέ λιπόθυμο και τον Αριστερό μου, να προσπαθεί να τον συνεφέρει. Παρά τις προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να τον επαναφέρουμε, οπότε γνωρίζοντας το τι επιβάλλει η Τάξις, στέλνω τον Νεοκόρο σε έναν όμορο Ναό, να φέρει επειγόντως έναν Παπά, βάζω τον Αριστερό να ψάλλει Πολυέλεο μέχρι να έρθει ο Παπάς, κι εγώ με την βοήθεια ενός Επιτρόπου έβαλα τον Παπά στο αυτοκίνητό μου ( ήμουν ο μοναδικός που διέθετε εκείνη την ημέρα ) και τον πήγαμε στο Νοσοκομείο. Ο καημένος ήταν διαβητικός και εκείνη την ημέρα, παίρνοντας μεγαλύτερη δόση ινσουλίνης, έπαθε υπογλυκαιμία. Αυτό βέβαια δεντο γνωρίζαμε κανένας μέσα στον Ναό. Αυτά για τους Ιερείς.