Ἀναφέρθηκε ὁ πολυχρόνιος καὶ ἐπίμονος καταρτισμὸς τοῦ ποιμνίου. Τὸ ξέρετε πὼς τὸ ἐν λόγῳ ποίμνιο ὅταν φεύγει ἀπὸ τὶς ἑνορίες τῆς Θεσ/νίκης καὶ παραθερίζει στὰ χωριὰ τῆς Χαλκιδικῆς, μετατρέπεται σὲ ἀγέλη; Ἀπλῶς στὶς μεγάλες πόλεις ἔχει δημιουργηθεῖ κάποια ἑνοριακὴ ὑποδομὴ ποὺ στηρίζει τὸν Ἐφημέριο σὲ κάθε πλευρὰ τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς ἑνορίας καὶ τὴν περιφρουρεῖ ἀπὸ τοὺς παρείσακτους.
Συγχωρέστε με γιὰ τὸν ἐπιθετικὸ τόνο, δὲν τὸ πολυσυνηθίζω, ἀλλὰ στὸ ναὸ ποὺ ψάλλω, προετοιμάζομαι γιὰ ἕναν ἄλλο ἀπογοητευτικὸ Δεκαπενταύγουστο (καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὰ λειτουργικά) ποὺ θὰ παρακαλάω πότε θὰ τελειώσει ἡ ἀκολουθία. Φέτος πάντως, πρότεινα στὸν ἐφημέριο νὰ προσλάβει ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἐταιρεία security (δὲν τὸ δέχθηκε) γιὰ νὰ τηρηθεῖ ἡ τάξη καὶ νὰ προστατευθοῦν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια ἀπὸ τὴν βεβήλωση. Ἐλπίζω τουλάχιστον φέτος νὰ μὴν γλείψει ἀπὸ τὸ δάπεδο ὁ λειτουργὸς τὴν Θ. Μετάληψη ἐξ αἰτίας κάποιου ἄπιστου πιστοῦ ποὺ ἐκτελεῖ -κυριολεκτικά- τὸ ἔθιμο (
Θα συμφωνήσω με τον Δομέστικο, και θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας μια πρόσφατη εμπειρία, από την Θ.Λ. της Μεγάλης Πέμπτης του 2009, που αφορά στην .. μετατόπιση του... ποιμνίου από ενορίας εις ενορία...
Στον Ιερό Ναό που υπηρετώ υπάρχει μόνον ένας εφημέριος καίτοι είμαστε μια μεγάλη ενορία. Την Μ. Πέμπτη το πρωί (μετά από μύριες σχετικές ανακοινώσεις και υπομνήσεις προς το ποίμνιο ότι θα βρίσκεται στον ναό 06.00 - 07.00 για να κοινωνήσει τους εργαζόμενους πριν την έναρξη του Εσπερινού και της Θ.Λ. της Μ. Πέμπτης) βρισκόταν από τις 05.30 στον ναό και 06.00 ξεκίνησε να κοινωνεί τους εργαζόμενους... Προσήλθαν ελάχιστοι. Οι περισσότεροι που κοινώνησαν ήταν... μη εργαζόμενοι (!) γνωστοί ενορίτες, συνταξιούχοι, που από ευσέβεια και φιλακόλουθα αισθήματα βρίσκονται πάντα "Όρθρου βαθέως" στον ναό... Οι περισσότεροι ... εργαζόμενοι προσήλθαν "τσίμα - τσίμα" γύρω στις 07.00 , ακόμα και στις 07.20 που είχε πλέον ξεκινήσει η Ακολουθία του Εσπερινού, παραπονούμενοι μάλιστα που δεν τους κοινωνούσε τότε ο ιερέας...
Μόλις με το καλό φτάσαμε στο Κοινωνικό (σ.σ. ότι ο ναός είχε γεμίσει ασφυκτικά σχεδόν από κόσμο, ως επί το πλείστον άγνωστο, όχι δλδ. τακτικούς ενορίτες μας) παρατήρησα ξαφνικά μια απότομη μετακίνηση του κόσμου στο "διάδρομο" προς την Ωραία Πύλη, τόσο ξαφνική και οχληρή που για κλάσματα δευτερολέπτου νόμισα ότι κάποιος λιποθύμησε... Μόλις ακούστηκε το "Μετά φόβου..." όρμησαν κυριολεκτικά προς τον ιερέα, ο οποίος μη δυνάμενος να κατέβει τα σκαλιά της Ωραίας Πύλης (είχαν ανέβει έως και στο προτελευταίο σκαλί) άρχισε να τους παρακαλεί να κάνουν πίσω. Αφού (φυσικά
) δεν εισακούστηκε, υποχώρησε προς το Άγιο Βήμα προσπαθώντας να αποφύγει τη βεβήλωση των Αχράντων Μυστηρίων, και τους δήλωσε σε έντονο ύφος ότι δεν πρόκειται να τους κοινωνήσει εάν συνεχίσουν να κινούνται με τόση απροσεξία και ασέβεια, τονίζοντάς τους τον κίνδυνο βεβήλωσης του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου.
Οι Επίτροποι, εγκλωβισμένοι στο πίσω μέρος του ναού και αιφνιδιασμένοι από το γεγονός (δεν μας είχε συμβεί ΠΟΤΕ ξανά...) ήταν ανήμποροι να πλησιάσουν και να βοηθήσουν. Έτσι επιστρατεύτηκε ένας σωματώδης ενορίτης, ο οποίος κυριολεκτικά κάθισε σαν "πόρτα" (ναι ναι μη γελάτε) και τους άφηνε να περνάνε λίγοι λίγοι...
Κατά την διάρκεια της Μεταλήψεως, ψάλτης δεν ακουγόταν, παρά μόνο οι αντεγκλήσεις από τα σπρωξίματα για την προτεραιότητα, οι παρακλήσεις του ιερέα για τάξη, οι συνομιλίες (για ποικίλα θέματα...) και οι ευχές μεταξύ των... πιστών! Όσοι ενορίτες μας κοινώνησαν επέστρεψαν στα καθίσματά τους, πλην όσων έφυγαν για εργασία. Όσοι "επισκέπτες" κοινώνησαν, έφυγαν αμέσως από την πλαϊνή πόρτα του ναού.
Το αποτέλεσμα: Μετά το "Σώσον ο θεός..." ήταν να αντικρίσουμε ένα σχεδόν άδειο ναό, με τα καθίσματα ανακατωμένα λες και είχε περάσει κυκλώνας και τους εναπομείναντες ενορίτες μας να κοιτάζονται με απορία για το τι έγινε!!! Ήταν τόση η ένταση όλων μας, ιερέως, ψαλτών, επιτρόπων, νεωκόρου, που μετά την Απόλυση και για αρκετή ώρα ήμασταν κυριολεκτικά σαν ψάρια έξω από το νερό, με τα νεύρα... "εν χορδαίς"
(Αν θέλετε το βάζετε και στα ευτράπελα, αν και η ιστορία είναι μάλλον πιο πολύ για κλάματα για την κατάντια της θρησκευτικής συνείδησης των νεοελλήνων, παρά για γέλια...)