tsak77
Χρῆστος Τσακίρογλου
Σήμερα έχει επικρατήσει από πολλούς (η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από που έχει ξεκινήσει η τάση αυτή), να προσθέτουν το ισάκι σε χαρακτήρες ανάβασης ή και κατάβασης, με ανάλογες εκτελέσεις κάθε φορά. Στις αναβάσεις ουσιαστικά εκτελούμε ενέργεια ολίγου (προσεγγίζουμε φωνητικά τον φθόγγο παιρνόντας από τον αμέσως κατώτερό του χωρίς να τον χτυπάμε όπως το πιάνο) και στις καταβάσεις εννοούμε αυτό που ουσιαστικά γράφεται στη νέα γραφή με βαρεία - ίσον - απόστροφος με γοργό και απλή. Αναφέρω αυτές, μιας και δεν έχω άλλες ερμηνείες - εκτελέσεις υπόψη μου. Δεκτές άλλες πρακτικές που ακολουθούνται επ' αυτού.
Από μία μικρή μελέτη που κάνω αυτό τον καιρό σε χειρόγραφα παλαιότερων μορφών της μουσικής γραφής (όχι πριν του Πέτρου), βλέπω την χρήση του εν λόγω σημαδοφώνου και έχω κάνει κάποιες παρατηρήσεις, που κυρίως με οδήγησαν σε απορίες.
Βλέπω ότι τοποθετείται πάντα όταν η συλλαβή που παίρνει έχει δίφθογγους όπως στ, χρ, πρ, κρ, σμ, θν, ή και παραπάνω π.χ. στρ κλπ. Τοποθετείται αριστερά του ολίγου και της πεταστής, δεξιά δε της αποστρόφου.
Όμως στα σημεία που εμφανίζεται, δεν βλέπω (πάντα τουλάχιστον) την αναγκαιότητα εκτέλεσής του με τον τρόπο που εκτελείται σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τους αίνους του πλαγίου του τετάρτου από το Αναστασιματάριο του Πέτρου Λαμπαδαρίου σε κώδικα του 1788 με άγνωστο δυστυχώς κωδικογράφο (και επ' αυτού δέχομαι απόψεις).
View attachment 1.jpg
Προσωπικά, δεν παρατηρώ κάτι που να αφορά κάποια εκτέλεση του σημαδοφώνου αυτού κατά κανόνα, πέρα από την απλή πλαισίωση συλλαβών με δύο σύμφωνα.
Τι πιστεύετε;
Υ.Γ. Δημήτρη, εφόσον έχεις δημιουργήσει ενότητα για την οξεία, κάνε όποτε μπορείς έναν κόπο να φτιάξεις και μερικές για άλλα σημαδόφωνα τουλάχιστον της γραφής του Πέτρου, ώστε να γίνουν οι όποιες συζητήσεις εκεί. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Από μία μικρή μελέτη που κάνω αυτό τον καιρό σε χειρόγραφα παλαιότερων μορφών της μουσικής γραφής (όχι πριν του Πέτρου), βλέπω την χρήση του εν λόγω σημαδοφώνου και έχω κάνει κάποιες παρατηρήσεις, που κυρίως με οδήγησαν σε απορίες.
Βλέπω ότι τοποθετείται πάντα όταν η συλλαβή που παίρνει έχει δίφθογγους όπως στ, χρ, πρ, κρ, σμ, θν, ή και παραπάνω π.χ. στρ κλπ. Τοποθετείται αριστερά του ολίγου και της πεταστής, δεξιά δε της αποστρόφου.
Όμως στα σημεία που εμφανίζεται, δεν βλέπω (πάντα τουλάχιστον) την αναγκαιότητα εκτέλεσής του με τον τρόπο που εκτελείται σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τους αίνους του πλαγίου του τετάρτου από το Αναστασιματάριο του Πέτρου Λαμπαδαρίου σε κώδικα του 1788 με άγνωστο δυστυχώς κωδικογράφο (και επ' αυτού δέχομαι απόψεις).
View attachment 1.jpg
Προσωπικά, δεν παρατηρώ κάτι που να αφορά κάποια εκτέλεση του σημαδοφώνου αυτού κατά κανόνα, πέρα από την απλή πλαισίωση συλλαβών με δύο σύμφωνα.
Τι πιστεύετε;
Υ.Γ. Δημήτρη, εφόσον έχεις δημιουργήσει ενότητα για την οξεία, κάνε όποτε μπορείς έναν κόπο να φτιάξεις και μερικές για άλλα σημαδόφωνα τουλάχιστον της γραφής του Πέτρου, ώστε να γίνουν οι όποιες συζητήσεις εκεί. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Last edited: