Κατσίκης Κωνσταντίνος
Παλαιό Μέλος
Αποδελτιώνοντας (για προσωπική χρήση) ένα περιοδικό βρήκα το παρακάτω ενδιαφέρον και πολύ περιεκτικό άρθρο του αρχιμανδρίτη Ε. Αντωνιάδη "Περί προκειμένων και αλληλουαρίων".
Υποθέτω βέβαια πως λόγω παλαιότητας μάλλον θα έχει ξεπεραστεί από τη σύγχρονη έρευνα, ωστόσο μου φάνηκε ενδιαφέρον και το παραθέτω στο φόρουμ έστω και για λόγους ... ιστορικούς.
Μεταξύ άλλων μου έκαναν εντύπωση τα εξής: α) η παλαιά τάξη του εσπερινού του Μ. Σαββάτου, σύμφωνα με την οποία γινόταν οι βαπτίσεις από τον επίσκοπο την ώρα που στο ναό διαβάζονταν τα 15 αναγνώσματα της ημέρας, οπότε ανάλογα με το πόσο διαρκούσαν οι βαπτίσεις διαβάζονταν (ή ψάλλονταν) αντίστοιχα αναγνώσματα μέχρι την επιστροφή του αρχιερέα. Κατάλοιπο αυτής της τάξης (δηλ. της αντιφωνικής ψαλμώδησης στίχων με κάποιο εφύμνιο ως "μουσικό διάλειμμα" μεταξύ των αναγνώσεων) είναι σήμερα ο λεγόμενος Ύμνος των τριών παίδων [σελ. 33 του κειμένου],
β) αναφέρει πως το Κοινωνικό της Θ. Λειτουργίας Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου του Μεγάλου (την εποχή του) ήταν το "Γεύσασθε και ίδετε" (αντί του σημερινού "Αινείτε τον Κύριον") [σελ. 35],
γ) η αναφορά στο σεβασμό προς το παλαιό και την εκτίμηση προς το νέο [σελ. 39].
Υποθέτω βέβαια πως λόγω παλαιότητας μάλλον θα έχει ξεπεραστεί από τη σύγχρονη έρευνα, ωστόσο μου φάνηκε ενδιαφέρον και το παραθέτω στο φόρουμ έστω και για λόγους ... ιστορικούς.
Μεταξύ άλλων μου έκαναν εντύπωση τα εξής: α) η παλαιά τάξη του εσπερινού του Μ. Σαββάτου, σύμφωνα με την οποία γινόταν οι βαπτίσεις από τον επίσκοπο την ώρα που στο ναό διαβάζονταν τα 15 αναγνώσματα της ημέρας, οπότε ανάλογα με το πόσο διαρκούσαν οι βαπτίσεις διαβάζονταν (ή ψάλλονταν) αντίστοιχα αναγνώσματα μέχρι την επιστροφή του αρχιερέα. Κατάλοιπο αυτής της τάξης (δηλ. της αντιφωνικής ψαλμώδησης στίχων με κάποιο εφύμνιο ως "μουσικό διάλειμμα" μεταξύ των αναγνώσεων) είναι σήμερα ο λεγόμενος Ύμνος των τριών παίδων [σελ. 33 του κειμένου],
β) αναφέρει πως το Κοινωνικό της Θ. Λειτουργίας Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου του Μεγάλου (την εποχή του) ήταν το "Γεύσασθε και ίδετε" (αντί του σημερινού "Αινείτε τον Κύριον") [σελ. 35],
γ) η αναφορά στο σεβασμό προς το παλαιό και την εκτίμηση προς το νέο [σελ. 39].
