Ισοκράτημα όταν ο Πλ. Δ' κάνει στάση στο ΠΑ

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Κλασσικό παράδειγμα η αρχή του σύντομου «Τη υπερμάχω». Τρείς περιπτώσεις έχω παρατηρήσει στην πράξη:

(α) κάτω ΔΙ
(β) ΠΑ (ή Μαζί)
(γ) ΝΗ

Εγώ συνήθως κρατώ το ΝΗ ή μπορεί και να συμψάλλω (ΠΑ) απλά σαν θέμα προτίμησης. Η πτώση στο κάτω ΔΙ μου θυμίζει κάθετη εναρμόνιση αν και την έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν.

(δείτε και Ισοκράτημα όταν ο Πλ.Α' κάνει στάση στο ΒΟΥ).
 
Last edited:

nikosthe

Νίκος Θεοτοκάτος
Ρε συ Δημήτρη, δεν παίζει ρόλο αν μια πενταφωνία (π.χ. κάτω ΔΙ-ΠΑ ή κάτω ΚΕ-ΒΟΥ σκληρό) μεταφέρθηκε αργότερα στην ευρωπαϊκή, με αποτέλεσμα να θυμίζει εναρμόνιση. Το θέμα είναι αν δικαιολογείται με τη λογική της βυζαντινής μουσικής. Στο θέμα αυτό, ο ΠΑ, όπως λέει και ο Καράς (άντε γιατί πολλά του έχουμε σούρει τελευταία, ας πούμε και κανά καλό...), είναι κορυφή πενταχόρδου άγια από τον κάτω ΔΙ. Το ότι αυτό μετά το πήρε δογματικά η σχολή του και το έκανε σημαία, με αποτέλεσμα να κάνεις μια φορά ισοκράτημα ΠΑ στον πλ.δ' και να γυρνάνε 10 άτομα να σε κοιτάζουν με μισό μάτι (μου έχει τύχει!), δεν σημαίνει ότι δεν είναι και σωστό. Όμως όσοι δεν είναι προκατειλημμένοι σ' αυτό, δέχονται και τον ΠΑ (νομίζω με το Χριστάκη τον Ψωμιάδη ή το Βασίλη το Ζάχαρη κάναμε λόγο κάποτε γι' αυτό και συμφωνήσαμε).

Τις άλλες εκδοχές που αναφέρεις τις θεωρώ επίσης σωστές. Εγώ προσωπικά κάνω κάτω ΔΙ όταν η συλλαβή "μα" πατάει κατευθείαν στον ΠΑ, ενώ κάνω ΠΑ όταν στη συλλαβή "μα" το μέλος λέει "ΓΑ-ΒΟΥ-ΠΑ", γιατί εκεί ο ΒΟΥ πέφτει λίγο, με αποτέλεσμα να θυμίζει περισσότερο βάση πρώτου ήχου παρά κορυφή πενταχόρδου άγια. Αν το αφήσεις ΝΗ, δεν είναι πάλι άσχημο: είναι πιο ίσιο, πιο "δωρικό" ας πούμε, και πάλι δικαιολογείται ως βάση του πλ. δ' που είναι ο ήχος του μέλους, σ' εμένα ακούγεται μια χαρά, αλλά ίσως όχι τόσο συνηθισμένο για τα σημερινά αυτιά του κόσμου.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
..Αν το αφήσεις ΝΗ, δεν είναι πάλι άσχημο: είναι πιο ίσιο, πιο "δωρικό" ας πούμε, και πάλι δικαιολογείται ως βάση του πλ. δ' που είναι ο ήχος του μέλους, σ' εμένα ακούγεται μια χαρά, αλλά ίσως όχι τόσο συνηθισμένο για τα σημερινά αυτιά του κόσμου.

Ο τόνος Νη Πα επειδή είναι μεγάλος εκ φύσεως ειδικά στον πλάγιο του τετάρτου (προσοχή! δεν είναι αποτέλεσμα έλξης!, δείτε και περί διαστήματος Νηπά). Να συμπληρώσω ότι η χρυσή τομή (φ) της όμοιας διφωνίας αν παρατηρήσετε ισχύει και στον πλάγιο του τετάρτου, έχουμε δηλαδή τόνους μεγαλύτερους από τον κλασικό τόνο των 12 τμημάτων (επόγδος τόνος).
Το διάφωνο αυτό διάστημα τελικά δεν είναι και τόσο "διάφωνο" και η συνήχιση του Νη με τον Πα είναι αρεστή στο αυτί (αν γίνει φυσικά μεγάλο και σωστό κι όχι πιάνο..)
 
Last edited:

nikosthe

Νίκος Θεοτοκάτος
Ο τόνος Νη Πα επειδή είναι μεγάλος εκ φύσεως ειδικά στον πλάγιο του τετάρτου (προσοχή! δεν είναι αποτέλεσμα έλξης!, δείτε και περί διαστήματος Νηπά).
[...]
Το διάφωνο αυτό διάστημα τελικά δεν είναι και τόσο "διάφωνο" και η συνήχιση του Νη με τον Πα είναι αρεστή στο αυτί (αν γίνει φυσικά μεγάλο και σωστό κι όχι πιάνο..)
Περί τόνου της φωνής μεγαλυτέρου του πιάνου, υποδεικνυομένου μάλιστα από διδάσκαλο δυτικής μουσικής, έχω μιλήσει κι εδώ.
 

haris1963

παλαιότατο μέλος
Περί τόνου της φωνής μεγαλυτέρου του πιάνου, υποδεικνυομένου μάλιστα από διδάσκαλο δυτικής μουσικής, έχω μιλήσει κι εδώ.


Παιδιά, με κάθε επιφυλαξη, νομίζω πως δεν είναι μόνο της φωνής.

Πρέπει να πρόκειται περί του επιεβδόμου μείζονος τόνου, που υπήρξε σε χρήση και σε θεωρητικό επίπεδο (γιατί στην πράξη φυσικά τον χρησιμοποιουμε με τh φωνή), οποίος εγκαταλείφθηκε θεωρητικά στην εποχή του Χρυσάνθου ή λίγο πριν.

Κάτι σχετικό διάβαζα τελευταία, αλλά είμαι μέχρι τη Δευτέρα εκτός οικίας, οπότε δεν μπορώ να τεκμηριώσω τώρα, αν κάποιος άλλος μπορεί...

ΧΣ
 
Last edited:

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Ρε συ Δημήτρη, δεν παίζει ρόλο αν μια πενταφωνία (π.χ. κάτω ΔΙ-ΠΑ ή κάτω ΚΕ-ΒΟΥ σκληρό) μεταφέρθηκε αργότερα στην ευρωπαϊκή, με αποτέλεσμα να θυμίζει εναρμόνιση. ...

Σαφώς, δεν εννοούσα οτι είναι λάθος. Απλά θέμα προτίμησης και αντιμετώπισης των συγκεκριμένων θέσεων. Τί θα θεωρήσεις οτι γίνεται εκεί (σε εκείνη τη θέση) δηλαδή.
 

dimitris

Παλαιό Μέλος
Κλασσικό παράδειγμα η αρχή του σύντομου «Τη υπερμάχω». Τρείς περιπτώσεις έχω παρατηρήσει στην πράξη:

(α) κάτω ΔΙ
(β) ΠΑ (ή Μαζί)
(γ) ΝΗ
Υπάρχει
1)το Τ.Υπ. το κλασικό ΝΗ ΝΗ ΝΗ ΓΑ ΒΟΥ ΠΑ ΠΑ Α
και 2) το άλλο σαν του Στανίτσα ΝΗ ΝΗ ΝΗ ΠΑ ΠΑ

Νομίζω ότι το 2) ακολουθεί την γραμμή του 1) δηλαδή είναι τα ίδια.
Οταν στο 1) έχουμε ΓΑ ΒΟΥ ΠΑ τότε σημαίνει ότι έχουμε ήχο πρώτο δηλ. ισοκράτημα Πα που αρχίζει εκ του φθόγγου ΓΑ.
Οταν έχουμε 2) ΝΗ ΠΑ ΠΑ επειδή αυτό προέρχεται εκ του κλασικού ΓΑ ΒΟΥ ΠΑ νομίζω ότι το ισοκράτημα θα πρέπει να είναι το ίδιο.

Ισοκράτημα στο κάτω Δι δεν βλέπω πού κολλάει θεωρητικά.

Ο Σύρκας δίδασκε ότι το ισοκράτημα πρέπει να είναι στην βάση του ήχου Δηλαδή συνεχώς ΝΗ εν εξαιρέσει σημεία που ο ήχος αλλάζει με φθορά ή χωρίς.

Αυτό το βρήκα και γραμμένο στα αρχεία Καμαράδου.

Δηλ. ή κάνει όλο ΝΗ
ή Πα ακόμα και σε συνηχητικές γραμμές.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει. Γιατί υπάρχει η αντίληψη ότι 2 συνηχητικές γραμμές είναι ευρωπαική μουσική.
Κι όμως δεν βάζει συνηχητική κάτω ΔΙ όπως θα έκανε ο κάθε ευρωπαιστής αλλά Πα.

Ρίχτε μια ματιά εδώ.
http://digma.mmb.org.gr/Search.aspx?col=7
 

Hristakis

Παμπάλαιο φθορικό μέλος
Στο θέμα αυτό, ο ΠΑ, όπως λέει και ο Καράς (άντε γιατί πολλά του έχουμε σούρει τελευταία, ας πούμε και κανά καλό...), είναι κορυφή πενταχόρδου άγια από τον κάτω ΔΙ. Το ότι αυτό μετά το πήρε δογματικά η σχολή του και το έκανε σημαία, με αποτέλεσμα να κάνεις μια φορά ισοκράτημα ΠΑ στον πλ.δ' και να γυρνάνε 10 άτομα να σε κοιτάζουν με μισό μάτι (μου έχει τύχει!), δεν σημαίνει ότι δεν είναι και σωστό. Όμως όσοι δεν είναι προκατειλημμένοι σ' αυτό, δέχονται και τον ΠΑ (νομίζω με το Χριστάκη τον Ψωμιάδη ή το Βασίλη το Ζάχαρη κάναμε λόγο κάποτε γι' αυτό και συμφωνήσαμε).
Για ποια "σημαία" εννοείς? μπορείς να αναφέρεις παραδείγματα? Και τα δύο υφίστανται στην πράξη, και κάτω ΔΙ ισοκράτημα όταν η πορεία της μελωδίας κάνει Άγια από τον κάτω ΔΙ (αντίφωνο Άγια) άρα ο ΠΑ είναι κορυφή πενταχόρδου, αλλά και ΠΑ ισοκράτημα όταν η μελωδία πηγαίνει πλέον στον πλ.α' ήχο...έχει να κάνει αναλόγως με την μελωδία...απλά έτσι όπως αφήνεις την "φωτοβολίδα" σου θα νομίζει κάποιος καλοπροαίρετος τρίτος, ότι οι "Σιμωνοκαραϊκοί" (ας πάψει πια αυτή η ορολογία) ενώ συναντούν σε κομμάτια πλ.δ' ήχου πλ.α' συνεχίζουν να κρατούν ισοκράτημα στον κάτω ΔΙ...παρέπεμψε αν θέλεις σε παρακαλώ σε ηχογραφήσεις η όπου αλλού νομίζεις...
 

nikosthe

Νίκος Θεοτοκάτος
Για ποια "σημαία" εννοείς? μπορείς να αναφέρεις παραδείγματα? [...]
απλά έτσι όπως αφήνεις την "φωτοβολίδα" σου θα νομίζει κάποιος καλοπροαίρετος τρίτος, ότι οι "Σιμωνοκαραϊκοί" (ας πάψει πια αυτή η ορολογία) ενώ συναντούν σε κομμάτια πλ.δ' ήχου πλ.α' συνεχίζουν να κρατούν ισοκράτημα στον κάτω ΔΙ...παρέπεμψε αν θέλεις σε παρακαλώ σε ηχογραφήσεις η όπου αλλού νομίζεις...
Αααααα.... Μα για καλό σου το είπα ρε Χρίστο, πάλι "αυθαίρετα συμπεράσματα" βλέπεις;;; Δεν άφησα καμία φωτοβολίδα, σου είπα ότι μου έχει τύχει, άρα ήμουν ο ίδιος παρών και ξέρω συγκεκριμένο κομμάτι και συγκεκριμένο χοράρχη σιμωνοκαραϊτικής (ας επιτραπεί η έκφραση) χορωδίας. Ε, τι θέλεις τώρα, να το πάμε ονομαστικά επειδή εσύ δεν έχεις την καλοπιστία να δεχτείς την αλήθεια του ισχυρισμού μου;;
Επίσης: άλλο αυτό που λες εσύ και άλλο αυτό που λέω εγώ και ο Δημήτρης ο Κουμπαρούλης. Εμείς λέμε ότι στην ίδια θέση μπορεί να κολλήσει ισοκράτημα είτε κάτω ΔΙ είτε ΠΑ είτε ΝΗ. Επομένως υπάρχουν θέσεις στις οποίες κολλάνε πάνω από ένα ισοκρατήματα, ακριβώς γιατί μπορείς να θεωρήσεις το φθόγγο είτε κορυφή τετραχόρδου/πενταχόρδου είτε βάση είτε παροδική στάση μελωδίας. Ενώ εσύ λες:
Και τα δύο υφίστανται στην πράξη, και κάτω ΔΙ ισοκράτημα όταν η πορεία της μελωδίας κάνει Άγια από τον κάτω ΔΙ (αντίφωνο Άγια) άρα ο ΠΑ είναι κορυφή πενταχόρδου, αλλά και ΠΑ ισοκράτημα όταν η μελωδία πηγαίνει πλέον στον πλ.α' ήχο...έχει να κάνει αναλόγως με την μελωδία.
Για να μη μιλήσεις πάλι για "αυθαίρετα συμπεράσματα", εξήγησέ μας πώς το εννοείς αυτό. Γιατί έτσι όπως το γράφεις, μοιάζει πολύ με την πάγια θέση των Καραϊτών, ότι δηλ. κάθε θέση έχει ΜΙΑ ΜΟΝΟ αντιστοιχία σε τετράχορδο/πεντάχορδο, την οποία αντιστοιχία αποφασίζει η "αυθεντία" της χορωδίας, και πέραν αυτής δεν υπάρχει άλλη θεώρηση. Ενώ εγώ σου λέω ότι δεν πάει μόνο αναλόγως της μελωδίας, αλλά αναλόγως της εξήγησης που δίνεις στη μελωδία. Και τέτοιες εξηγήσεις υπάρχουν πολλές και όχι μόνο μία (και δη η καραϊκή...)
 

V_Zacharis

Παλαιό Μέλος
Σαφώς και μπορούν να υπάρχουν πολλές οπτικές που να είναι ταυτόχρονα σωστές. Η οπτικές της βάσης ή της κορυφής τετραχόρδου είναι σαφώς 2 από αυτές.

Τώρα το Νη ισοκράτημα όταν έχεις στάση στον Πα, μπορεί μεν να "κάθετε" καλά σε μια στάση 2 χρόνων (και μ' ένα σπάσιμο στης φωνής-ώστε να μην κάτσεις στον Πα), τι γίνεται όμως σε μια στάση 4 χρόνων; Πόσο να σπάσεις πια την φωνή σου;

Και άλλο εμένα μ' αρέσει έτσι. Σ' αυτή την λογική κι εμένα το..."πιτόγυρο" μ' αρέσει με μέλι και μερέντα... (πιστεύω να καταλάβατε τι εννοώ)

Μιλάμε για γενικούς κανόνες πρώτα και μετά για πιθανές εξαιρέσεις. Το να μείνει στον Νη το ισοκράτημα ενώ έχεις στάση στον Πα, είναι η πιθανή εξαίρεση κατά την άποψή μου. Η οποία έρχεται μετά τον βασικό κανόνα.

Υ.Γ.1
Κάτι σχετικό είχε συζητηθεί κι εδώ.

Υ.Γ.2
Τώρα αν σ' αρέσει εσένα κάν' το. Απλά το τι μου αρέσει δεν είναι πάντα και ο ασφαλέστερος οδηγός σε αυτά τα πράγματα...
 

ΓΙΑΝΝΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Παλαιό Μέλος
Ότι ισοκράτημα και να κρατηθεί στον φθόγγο Πα του πλ. δ' είναι δεκτό, αρκεί να μην ακούγονται οι ισοκράτες περισσότερο από τους μελωδούς. Ο άρχων Θρ. Στανίτσας ήθελε τον κάτω Δι για να μην δυσαρεστείται ο ακροατής του χορού από το (εξάχρονο) διάστημα Νη-Πα ακουόμενο ταυτόχρονα, (που είναι διάφωνο, όσο και να μεγαλώσει η απόσταση Νη-Πα). Εκείνο που μου είχε πει είναι ότι στο Πατριαρχείο έλεγαν Γα ΒουΠα Παα.
Ομοίως στον Α' και πλ.Α με τον Βου μέλος (Νη ισοκράτημα) αν και στο σημείο αυτό στην τελική προς πάυση κατάληξη ο άρχων δεν έλεγε Νη Πα Βουου Πα, αλλά Νη Πα Βου Γα Βου Πα.
Εκείνο που απασχολεί τουλάχιστον εμένα είναι ποιο φθόγγο κρατάμε ισοκράτημα στον Νη ή στον Γα (με διάρκεια) στους Βαρύ διατονικό και λέγετο ήχους αντίστοιχα. Έχω ακούσει Κε στον βαρύ και Πα στον λέγετο οι οποίοι λόγω της έλξης, ακούγονται σαν ... την καταστροφή της Χίου .. μελόδραμα:D!
Προτείνω Δι και Νη αντίστοιχα.
 

souldatos

Στέφανος Σουλδάτος
Το ότι αυτό μετά το πήρε δογματικά η σχολή του και το έκανε σημαία, με αποτέλεσμα να κάνεις μια φορά ισοκράτημα ΠΑ στον πλ.δ' και να γυρνάνε 10 άτομα να σε κοιτάζουν με μισό μάτι (μου έχει τύχει!)

Νίκο, και εγώ "φωτοβολίδα" θα το χαρακτήριζα το σχόλιο. Λέγε Πα ή Δι ή ό,τι άλλο θες. Αν όμως πας να ψάλλεις με άλλους και σου βάλουν μπροστά σου παρτιτούρα με Δι και εσύ κάνεις Πα, θα έχουν κάθε δικαίωμα να σε κοιτάξουν με μισό μάτι. Όπως βέβαια θα έχεις και εσύ κάθε δικαίωμα να τους κοιτάξεις με μισό μάτι αν έρθουν να ψάλουν από δική σου παρτιτούρα με Πα και αυτοί κάνουν Δι.

Αν δε θες να "ζήσεις όπως οι Ρωμαίοι", πήγαινε για διακοπές στο Παρίσι... :)
 

V_Zacharis

Παλαιό Μέλος
Ότι ισοκράτημα και να κρατηθεί στον φθόγγο Πα του πλ. δ' είναι δεκτό, αρκεί να μην ακούγονται οι ισοκράτες περισσότερο από τους μελωδούς.
Ε ότι ισοκράτημα και να έμπαινε, αν οι ισοκράτες ήταν δυνατότεροι από τους ψάλλοντες, είναι λάθος εξ ορισμού...
Εκείνο που απασχολεί τουλάχιστον εμένα είναι ποιο φθόγγο κρατάμε ισοκράτημα στον Νη ή στον Γα (με διάρκεια) στους Βαρύ διατονικό και λέγετο ήχους αντίστοιχα.
Δεν μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό μια φράση τέτοια. Δεν ανεβάζετε κάποια παραδείγματα (ίσως και σε καινούργιο θέμα καλύτερα) να το δούμε επι συγκεκριμένης φράσης;

Και κάποια συμπλήρωση σε αυτά που έγραψα σε προηγούμενα μηνύματα.

Είχαμε συζητήσει σ' αυτό το θέμα, για περίπτωση στάσης στον Πα μεν, αλλά που μπορείς θεωρητικά να κάνεις και Πα ισοκράτημα και Νη (ΟΧΙ Δι όμως) και να το δεις αντίστοιχα ως φράση πρώτου (πλαγίου πρώτου βασικά) με ισοκράτημα Πα ή ως φράση πλαγίου Τετάρτου με σπάσιμο της φωνής στον Πα και ισοκράτημα Νη. Και να είσαι εξ ίσου σωστός. Δεν είναι απόλυτο το ότι στάση στον Πα του πλ.Δ' θέλει κάτω Δι ισοκράτημα και μόνο....

Κοιτάξτε τα παρακάτω μηνύματα (αν και όλη η συζήτηση νομίζω ότι είναι ενδιαφέρουσα):

http://www.analogion.com/forum/showpost.php?p=483&postcount=6
http://www.analogion.com/forum/showpost.php?p=513&postcount=9
http://www.analogion.com/forum/showpost.php?p=531&postcount=11
http://www.analogion.com/forum/showpost.php?p=590&postcount=22
 

Greekψαλτης

Ψαλῶ τῶ Θεῶ μου, ἕως ὑπάρχω.
Το ισοκρατημα Στον Δι οταν το μελος χτυπα Πα μια χαρα ειναι κ προσδιδει κ φοβερη αισθηση!! Δεν βρισκω που ειναι το στραβο!! Εδω φτασαμε ακομη κ μεγαλοι ψαλτες να κανουν χρηση δευτερης , τριτης κ 10ης φωνης κ εμας μας πειραζει τωρα το πλουσιο ισκρατημα??? Ελεος!!!! δεν ξερω για εσας αλλα ενα απο αυτα που με εντυπωσιαζαν σαν παιδι, πριν ακομη μαθω μουσικη ηταν το ισοκρατημα!!!!!!!!
 

ilias nektarios

Παλιο-μέλος... και μισό!
Ναι Γιαννη,καλο το ισοκρατημα,αλλα με μετρο...
Καλο θα ειναι,να μην ειναι πολυ ''πλουσιο'' το ισοκρατημα.:wink:

Εγω κανω κατω Δι παντως,οχι μονο στη συγκεκριμενη θεση,αλλα και σε αλλες παρομοιες.

Πα,θα κανω στο αργοσυντομο Τη Υπ.,που σ'αυτο το σημειο(...περμαχω...),''μυριζει'' περισσοτερο α' ηχος ,οποτε δεν μπορεις να κρατησεις,ουτε Νη,ουτε φυσικα κατω Δι.
 
Last edited:

Johnsteff

Στεφούλης Ιωάννης
Μια απλή σκέψη:
Μήπως για να ισοκρατηθεί Δι με θεώρηση του Πα ως κορυφής πενταχόρδου θα έπρεπε και το μέλος να κάνει κάτι περισσότερο σε μελωδική πορεία αυτού του τετραχόρδου και ήχου κι όχι απλώς να πατήσει την κορυφή του έστω και με δυο χρόνους; Αν προσέξουμε την άλλη μορφή του "Τη Υπερμάχω" δηλ με Γα-Βου-Πα (με γοργό στο φθόγγο με bold) αντί Παα, έχουμε μικρή θέση (πλ) Α΄ήχου εκ του Πα. Μήπως όμως εκείνη είναι ανάλυση του εδώ εξεταζόμενου δίχρονου Παα με κλάσμα; Ο Καραμάνης μου είχε παραδώσει σε αργό χερουβικό ως ανάλυση του ίσου μετά κλάσματος κάτι ισοδύναμο του ανάλυση της "έξω πεταστής" (Πα-Γα-Βου-Πα, με το πρώτο γοργό συχνά παρεστιγμένο δεξιά) που οδηγεί σύμφωνα με άλλες αναλύσεις των πατριαρχικών στη μορφή Γα-Βου-Πα του ετέρου "Τη Υπερμάχω". Αν είναι έτσι έχουμε μια θέση "Παα" και την ανάλυσή της "Γα-Βου-Πα" και το ισοκράτημα θα έπρεπε να είναι Πα.
Όλα αυτά σε βυζαντινή αντίληψη.
Σε άλλες αντιλήψεις, περί ορέξεως...

Πάντως (για τους επιμένοντας βυζαντινά) ο Παναγιωτίδης, μάλωνε άγρια (επικαλούμενος τις παραδόσεις από τις οποίες προερχόταν στην Πόλη) τις συχνές εναλλαγές ισοκρατημάτων και οργιζόταν με επωνύμους της Αθήνας που το έπρατταν κατά κόρον -ακόμα κι αυτούς που παραδεχόταν. Ήθελε γενικώς απλό και διακριτικό ισοκράτημα που δε θα παρεμβαίνει αρμονικά στην πορεία του μέλους. Εγώ στην αρχή αντιδρούσα (μέσα μου...) αλλά μετά κατάλαβα τη γοητεία αυτής της λιτότητας. Έλαμπε το μέλος. Τρανό παράδειγμα κάποια χορωδιακά του ακούσματα που ανέβηκαν στο Ψαλτολόγιον. Τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά;
 
Last edited:
Top