Χρήση νεώτερων ή ιδιαίτερων απολυτικίων και νεώτερων ακολουθιών αγίων

Η οκτώηχος η μεγάλη (παρακλητική), έχει τροπάρια κάθε μέρα για όλους τους μάρτυρες.
Και φυσικά αφιερώνει μία ημέρα μόνο κάθε Σάββατο, για όλους τους αποστόλους, αγίους, προφήτες, μάρτυρες, ιεράρχες, οσίους και δίκαίους.
Η άγνοια (σε κάποιους) και η τεμπελιά (σε κάποιους άλλους) υπερισχύει των δεσποτικών τροπαρίων (για τον Θεό μας Ιησού Χριστό, για αυτούς ίσως δεν καταλαβαίνουν από Θεολογία - είναι αυτοί που θέλουν φυλλάδα και για δεσποτική εορτή τρομάρα τους).
Οι απαίδευτοι δεν γνωρίζουν ούτε τον ρόλο των κοινών απολυτικίων. Άλλωστε, εάν δεν ακούσουν το όνομα του αγίου, πως θα κάνουν τον μεγάλο σταυρό, ενώ σε ευχές προς τον Κύριον με την κλίση της κεφαλής, μπορούμε να καθόμαστε αδιάφοροι...
Κύριε ελέησον!
 

dimitris

Παλαιό Μέλος
Γνώρισα λαϊκό άνθρωπο που ο πατέρας του στην νηστεία της Παναγίας, έτρωγε την μία μέρα ψωμί με ντομάτα σκέτο, και την άλλη μέρα ψωμί με σταφύλι σκέτο (εκτός της Μεταμόρφωσης). Και δούλευε στα χτήματα.

Η γνώμη μου είναι να κρατάμε τον πήχυ ψηλά, ακόμη και αν δεν τον φτάνουμε (εγώ μακράν δεν τον φτάνω), και να μην τον κατεβάζουμε. Κάποιοι άλλοι τον ξεπερνούν. Αυτό στο θέμα της νηστείας. Ο καθένας ας το συζητήσει με τον πνευματικό του, πως να νηστεύει, και ας μείνει εκεί, μεταξύ τους, η συζήτηση.

Πως το τυπικό διώχνει τον κόσμο από την εκκλησία;

Ο κόσμος ξέρει πότε περίπου αρχίζει ο Όρθρος, πότε η Λειτουργία, πότε το Πάτερ ημών, και πότε το ...Δι' ευχών, και ανάλογα την θέλησή του ή την δύναμή του ή τον λόγο του διαλέγει την ώρα που θα έρθει στην εκκλησία. (Όσο περνάνε τα χρόνια η στατιστική κατανομή και ο μέσος όρος της ώρας προσέλευσης του κόσμου μετατίθεται προς το Δι' ευχών, για αυτό και το κήρυγμα των ιερέων από το Ευαγγέλιο μετατέθηκε προ της Θείας Κοινωνίας, ως επί το πλείστον).
Δέν διώχνει κόσμο το τυπικό απλά εμείς φεύγουμε εάν δέν το τηρούμε.
Είναι η βάση και θέμα υπακοής.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα οικονομίας.
Η κρίση (κατάκριση) ναί διώχνει κόσμο.
Θα ήταν καλό να θαυμάζουμε αυτόν που προανέφερες πού έτρωγε ψωμί τό ίδιο με αυτόν που έτρωγε λουκάνικα.
Ο μακαριστός Χριστόδουλος τήν έσπασε σε πολλές κατίνες που περιφέρονται σε ναούς προς άγραν κουτσομπολίου, τότε που είπε για σκουλαρίκια.

Ευχαριστώ τον π. Μάξιμο που απάντησε στις απορίες μου.

Στα περί φυλλάδων, προσπαθώ να μελοποιήσω κάτι αργά προσόμοια 1800 ο υμνογράφος από Α Ορος.
Τελικά δέν προκειται για προσόμοια αφού δέν προσομοιάζει μέ τίποτα, μιλάμε για 7 λέξεις παραπάνω :eek: ημαρτον.
 

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Δέν διώχνει κόσμο το τυπικό απλά εμείς φεύγουμε εάν δέν το τηρούμε.
Είναι η βάση και θέμα υπακοής.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα οικονομίας.
Η κρίση (κατάκριση) ναί διώχνει κόσμο.

Εγώ πάντως φεύγω όταν τηρώ το τυπικό!

Είναι δύσκολο σε μερικούς ιερείς να κάνουν απόστιχα στους αίνους και πληρωτικά στον όρθρο...

Η κατάκριση ναι μπορεί να διώξει κόσμο από την ενορία και να πάνε σε άλλη, αλλά όχι να διώξει από την εκκλησία του Χριστού μας. Το τελευταίο συμβαίνει για τους λόγους που προανέφερα.

Καλό δεκαπενταύγουστο.
 

ΠΑΝΑΓΗΣ

Μέλος
Όταν προτιμάται το 《Η αμνά σου ...》από το κύριο απολυτίκιο ας υποθέσουμε της Αγίας Μαρίνας, η οποία προφανώς, αν και έζησε το Β' αιώνα, είχε την 《ατυχία》 να γραφτεί η υμνογραφία της μετά το καταστάλαγμα του τυπικού, αναρωτιέμαι αν αυτό δεν είναι αφορισμός της νεώτερης υμνογραφίας τότε τι είναι?
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής
Όταν προτιμάται το 《Η αμνά σου ...》από το κύριο απολυτίκιο ας υποθέσουμε της Αγίας Μαρίνας, η οποία προφανώς, αν και έζησε το Β' αιώνα, είχε την 《ατυχία》 να γραφτεί η υμνογραφία της μετά το καταστάλαγμα του τυπικού, αναρωτιέμαι αν αυτό δεν είναι αφορισμός της νεώτερης υμνογραφίας τότε τι είναι?
Νά ξεμπερδέψουμε (/ νά ξεκαθαρίσουμε) τά πράγματα. Προσωπικῶς δέν συμμετεῖχα ἐξ ἀρχῆς σ᾿ αὐτή τή συζήτηση (οὔτε μέ thanks) γιατί δέν συμφωνοῦσα μέ τήν ἀρχική παρατήρηση, ὅτι δέν μποροῦσε ὀ π. Νεκτάριος νά χρησιμοποιήσει ἰδιαίτερο ἀπολυτίκιο γιά 17 καί 24 Ἰουλίου. Τό ΤΚΠ στή δεύτερη ἔκδοση (1851) καταχωρεῖ ἰδιαίτερο ἀπολυτίκιο. Τά ἐτήσια βοηθήματα πρέπει νά ὁρίσουν ὅ,τι προβλέπουν τά Μηναῖα. Πολλάκις ὅμως ἀναφέρονται σέ ἰδιαίτερες φυλλάδες ἄν ὑπάρχουν. Ἐπίσης καί στά ἀρχαῖα ἤ στά πατριαρχικά τυπικά συναντᾶμε διαφοροποιήσεις σέ ἀπολυτίκια ἤ τροπάρια, ἀναλόγως τί λειτουργικά βιβλία ἔβλεπαν οἱ συντᾶκτες των. Γι᾿ αὐτό ὀρθῶς ἐπισημάνθηκε ὅτι δέν ἀποτελεῖ πρόβλημα ἡ χρήση ἄλλου ἀπολυτικίου κατά τήν κρίση καί διάκριση τῶν προεστώτων καί τῶν ἀναλόγων συνθηκῶν, περιπτώσεων καί ἰδιαιτεροτήτων. Γι᾿ αὐτό ἐπίσης ἔγραψα στά προηγούμενα ὅτι «Τό Τυπικό σαφῶς δίδει ὁδηγίες γιά ἐξαιρέσεις σέ κάποιες περιπτώσεις μερικῆς καί ὄχι καθολικῆς ἰσχύος».
Τό θέμα ὅμως ἐπεκτάθηκε σέ ἄλλα, γι᾿ αὐτό συντονιστικῶς ἀποκόπηκε καί δόθηκε τίτλος πού νά περικλείει καί τά ἄλλα θέματα πού ἐν τῷ μεταξύ ἐνεπλάκησαν στή συζήτηση. Τό θέμα τῆς προσθήκης ἀπολυτικίων σέ κάποιες ἐκδόσεις Μηναίων σέ ἡμέρες πού δέν προβλέπεται, δημιουργεῖ προβλήματα τυπικοῦ καί ἐμπλοκῆς τῶν ψαλλόντων, μέ ἀποτέλεσμα νά μή μποροῦν νά μάθουν τυπικό. Ἐπίσης τό θέμα προεκτάθηκε στή συγγραφή καί χρήση νεώτερων ἀκολουθιῶν μέ ὅλα τά συνεπακόλουθα πού καταγράφηκαν.

Ὁπότε ξεκόλλα!

 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Όταν προτιμάται το 《Η αμνά σου ...》από το κύριο απολυτίκιο ας υποθέσουμε της Αγίας Μαρίνας, η οποία προφανώς, αν και έζησε το Β' αιώνα, είχε την 《ατυχία》 να γραφτεί η υμνογραφία της μετά το καταστάλαγμα του τυπικού, αναρωτιέμαι αν αυτό δεν είναι αφορισμός της νεώτερης υμνογραφίας τότε τι είναι?

Ἁπλὰ δὲν καταλαβαίνω τὴν ἐπιμονή σας μὲ τὴν νεώτερη ὑμνογραφία. Τὶ ἔχει ἡ «παλαιὰ» καὶ δὲν σᾶς ἀρέσει;

Ποιὰ ἀνάγκη λειτουργικὴ ἔρχεται νὰ καλύψει, ποὺ παραμένει ἀκάλυπτη;
 

Ἁπλὰ δὲν καταλαβαίνω τὴν ἐπιμονή σας μὲ τὴν νεώτερη ὑμνογραφία. Τὶ ἔχει ἡ «παλαιὰ» καὶ δὲν σᾶς ἀρέσει;

Ποιὰ ἀνάγκη λειτουργικὴ ἔρχεται νὰ καλύψει, ποὺ παραμένει ἀκάλυπτη;

Δεν γράφει το όνομα Μαρίνα στο "Ή αμνάς σου...".
Την Έ Κυριακή των νηστειών όμως δεν είχαν πρόβλημα στο "Εν σοι μήτερ.."
Σιγά μην τους ενδιαφέρει η καινούργια υμνογραφία και ποιος το υμνογράφησε.
Καλά είπε ο γέροντας άνωθεν. ΚΟΛΛΗΜΑ.
 

ΠΑΝΑΓΗΣ

Μέλος
Είναι άποψη και όχι κόλλημα. Προσπαθώ να αποφεύγω τα άκρα. Δεν έχω πρόβλημα με την παλαιά υμνογραφία αλλά θεωρώ εξίσου υπερβολή να μην χρησιμοποιούν οι ψάλτες με διάκριση τη νέα υμνογραφία εξαιτίας των προαναφερθέντων επιχειρημάτων. Ωστόσο, κάθε άποψη είναι σεβαστή.
Καλή Παναγιά!
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Ἁπλὰ δὲν καταλαβαίνω τὴν ἐπιμονή σας μὲ τὴν νεώτερη ὑμνογραφία. Τὶ ἔχει ἡ «παλαιὰ» καὶ δὲν σᾶς ἀρέσει;

Ποιὰ ἀνάγκη λειτουργικὴ ἔρχεται νὰ καλύψει, ποὺ παραμένει ἀκάλυπτη;

Είναι άποψη και όχι κόλλημα. Προσπαθώ να αποφεύγω τα άκρα. Δεν έχω πρόβλημα με την παλαιά υμνογραφία αλλά θεωρώ εξίσου υπερβολή να μην χρησιμοποιούν οι ψάλτες με διάκριση τη νέα υμνογραφία εξαιτίας των προαναφερθέντων επιχειρημάτων. Ωστόσο, κάθε άποψη είναι σεβαστή.
Καλή Παναγιά!

OΚ. Ἄν θέλετε ὅμως μοῦ ἀπαντᾶτε καὶ στὸ δεύτερο ἐρώτημα, προκειμένου νὰ ἀντιληφθῶ τὸν δικό σας λόγο προτίμησης στὴν μοντέρνα ὑμνογραφία.

Προσωπικὰ, σᾶς λέγω πὼς ἡ ὑμνογραφία μας μὲ καλύπτει πλήρως ὅπως τὴν ἔχουμε διδαχθεῖ παιδιόθεν μὲ ΟΛΑ τὰ λειτουργικὰ βιβλία, ἤτοι Ὁκτώηχο, Μηναία, Ὡρολόγιον τὸ Μέγα, Ψαλτήριον, Ἀπόστολο, Εὐχολόγιον τὸ Μέγα.

Δὲν ἀντιλέγω σὲ ἕναν πανηγυρίζοντα ναὸ νὰ ψαλλεῖ μιὰ πανηγυρικότερη ἀκολουθία, λόγω ἑορτῆς, ἔστω καὶ νεότερη, ὄχι ὅμως ἡ ἐξαίρεση νὰ δημιουργεῖ κανόνα, μὲ τὴν κατάντια ἑνορίες νὰ διαθέτουν τεράστια βιβλιοθήκη μὲ ἰδιαίτερες φυλλάδες καὶ ἡ Παρακλητικὴ σὲ ἀχρηστία.
 

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Χρόνια πολλά σε όλους!
Εμένα προσωπικά με καλύπτει (και με αναπαύει) η ακόλουθη διατύπωση του π. Μαξίμου (ένας λόγος παραπάνω λόγω της ειδίκευσής του στο τυπικό).
[...] ὀρθῶς ἐπισημάνθηκε ὅτι δέν ἀποτελεῖ πρόβλημα ἡ χρήση ἄλλου ἀπολυτικίου κατά τήν κρίση καί διάκριση τῶν προεστώτων καί τῶν ἀναλόγων συνθηκῶν, περιπτώσεων καί ἰδιαιτεροτήτων.

Βέβαια, αυτή η διατύπωση συνεπάγεται κάμποσες προϋποθέσεις (π.χ. να έχουν κρίση και διάκριση οι προεστώτες), και επισης χρειάζεται πάντα την κατάλληλη ερμηνεία από κάποιον (και η ερμηνεία χρειάζεται φωτισμό, ανάμεσα σε πολλά άλλα). Όμως περιέχει κι εκείνη τη «μεσότητα» ανάμεσα στα δύο άκρα, που είναι αναγκαία στα περισσότερα θέματα εκκλησιολογίας και ποιμαντικής. (Και φυσικά δεν εννοώ με αυτό καθόλου ότι χρειάζεται παντού «μεσότητα» σε εκκλησιολογία και ποιμαντική).

Αυτή τη μεσότητα δεν τη βλέπω σε όλες τις διατυπώσεις του νήματος, π.χ. δημιουργήθηκε κάπου η αίσθηση μιας αντίθεσης που σε μένα τουλάχιστον μοιάζει τεχνητή: παλαιά και νέα υμνογραφία. Μα όσο η νέα υμνογραφία ανταποκρίνεται σε ένα χάρισμα αφενός και μια λειτουργική ανάγκη αφετέρου, τότε είναι εξ ίσου έργο του αγίου Πνεύματος, όσο και η παλαιά. Η πραγματική αντίθεση νομίζω είναι άλλη: α) δόκιμη υμνογραφία και β) υμνογραφία που δεν εξυπηρετεί πραγματικές λειτουργικές ανάγκες (το υπενόησε και ο domesticus αυτό).
Στη δεύτερη κατηγορία εγώ θα τοποθετούσα την ύπαρξη πολλών ακολουθιών, πόσω μάλλον απολυτικίων, για τον άγιο Λουκά τον ιατρό (π.χ.), όχι όμως την εναλλακτική χρήση του απολυτικίου «Τοῦ ἐχθροῦ τὰς ἐνέδρας» αντί του «Ἡ ἀμνάς Σου, Ἰησοῦ», βεβαιως
όταν αυτή γίνεται κατά τήν κρίση καί διάκριση τῶν προεστώτων καί τῶν ἀναλόγων συνθηκῶν, περιπτώσεων καί ἰδιαιτεροτήτων.

ΥΓ Από την άλλη, δεν αγνοώ ότι ο υπερτονισμός κάποιων πραγμάτων είναι ενίοτε διδακτικός για πολλούς. Δηλαδή, αν και δεν πιστεύω π.χ. ότι υπάρχει τόσο έντονη αντίθεση ανάμεσα σε Παρακλητική και φυλλάδες όσο περιγράφει ο domesticus, ο κ. Καραγιαννάκης κ.ά., ούτε συμβαίνει σε πολλού ναούς, ώστε να έχει τα χαρακτηριστικά «επιδημίας», όμως η εμφατική επισήμανση ίσως βοηθήσει κάποιους, οι οποίοι τελούσαν μέχρι σήμερα εν αγνοία στο θέμα αυτό και πίστευαν καλοπροαίρετα ότι είναι ευσεβές να αναζητούνται για κάθε μέρα ακολουθίες αγίων.
 

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Πάντως, συγχωρέστε με που θα το πω, παραδοσιακό ξεπαραδοσιακό, το απολυτίκιο "Η αμνάς σου Ιησού" δεν μου άρεσε ποτέ νοηματικά και προσωπικά αποφεύγω να το ψάλλω.
Όσο και αν ξέρω ότι πρόκειται για συμβολική και θεολογική μεταφορά (της οποίας το νόημα σαφώς γνωρίζω), μου φαίνεται εξαιρετικά κακόγουστο να λέω
(σε ελευθερη μεταφραση): Η προβατίνα σου Χριστέ μου, βελάζει δυνατα....
(Ασχέτως του ότι λόγω των Αρχαίων Ελληνικών, δεν ακούγεται τόσο άσχημο...)

«ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ίω. α' 29)

Καλύτερα μην εξωτερικεύουμε όλους τους λογισμούς που μας έρχονται.

«Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.»

Γεγονός είναι ότι οι γενιές των τσιμεντουπόλεων, δεν έχουν τέτοιες παραστάσεις στην ζωή τους, και για αυτό είναι δύσκολη η κατανόηση τέτοιων χωρίων.

Τα παλαιά τα χρόνια, η κτηνοτροφία ήταν πολύ διαδεδομένη, και επίσης οι περισσότερες οικογένειες είχαν τουλάχιστον από μία αίγα ή έναν αμνό (και δύο και τρία) στην αυλή τους.

Είναι χαρακτηριστικό το βλέμμα του αμνού ή της αμνάδος, το τρέξιμο, και το κράξιμο (βέλασμα) χαράς που κάνει όταν βλέπει τον σπιτονοικοκύρη να έρχεται (ειδικά αν έχουν να τον δουν μισή μέρα).

Χωρίς τέτοιες παραστάσεις όμως στη ζωή μας, τι κατανόηση να έχουμε;

OPoimhnOKalos.gif
 

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Αυτή τη μεσότητα δεν τη βλέπω σε όλες τις διατυπώσεις του νήματος, π.χ. δημιουργήθηκε κάπου η αίσθηση μιας αντίθεσης που σε μένα τουλάχιστον μοιάζει τεχνητή: παλαιά και νέα υμνογραφία. Μα όσο η νέα υμνογραφία ανταποκρίνεται σε ένα χάρισμα αφενός και μια λειτουργική ανάγκη αφετέρου, τότε είναι εξ ίσου έργο του αγίου Πνεύματος, όσο και η παλαιά.

Αγαπητέ Γιώργο, νομίζω δεν είναι πάντα έτσι. Πάντα παίζουν ρόλο τα κίνητρα που έχει κάποιος για να γράψει μια ακολουθία. Αν γίνεται αυτό εξ αποκαλύψεως, ή εκ ταπεινώσεως, ή εξ εγωϊσμού και εμπαθείας.
 

tsak77

Χρῆστος Τσακίρογλου
«ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ίω. α' 29)
"Δάμαλις τὸν μόσχον ἡ τεκοῦσα, τὸν ἄμωμον, χαῖρε τοῖς πιστοῖς χαῖρε ἀμνὰς κυήσασα, Θεοῦ ἀμνὸν τὸν αἴροντα, κόσμου παντὸς τὰ πταίσματα, χαῖρε θερμὸν ἱλαστήριον."

Ἀπὸ τὶς δυνατότερες εἰκόνες, ποὺ δείχνει ὅσο λίγες τὸ μέγεθος τῆς ἁγνότητας, τῆς ἀναμαρτησίας, τῆς ἀπάθειας, ἀλλὰ καὶ τῆς μητρικῆς στοργῆς καὶ φροντίδας. Καὶ πόσα ἄλλα τέτοια...

Νὰ τολμήσω καὶ ἐγὼ ἕναν λογισμό, ζητῶντας προκαταβολικὰ συγγνώμη γιὰ τὴν πιθανὴ ἀνοησία. Ὑποθέτω ὅτι πέρα ἀπὸ τὴν φιλικότητα μίας τέτοιας εἰκόνας στὸν λαό, ἴσως τροφοδοτοῦνται τέτοιες παρομοιώσεις στὴν ὑμνογραφία καὶ ὄχι μόνο καὶ ἀπὸ μία παραδοχὴ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν σταματήσαμε στὴν πρώτη ἐντολὴ τοῦ νὰ ἀρχούμεθα τῆς φύσεως, ἀλλὰ μεταλλαχθήκαμε σὲ κάτι ξένο (ἐχθρικὸ) πρὸς αὐτήν καὶ αὐτὸ συνετέλεσε στὸ νὰ χαθεῖ ὁ δρόμος πρὸς μία μορφὴ θέωσης. Γιὰ ποιόν ἄλλο λόγο νὰ μᾶς προτρέψει ὁ Χριστὸς νὰ παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε νὰ δείξει τὴν φαυλότητα τῶν πολλῶν μας μεριμνῶν;
 

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Αγαπητέ Γιώργο, νομίζω δεν είναι πάντα έτσι. Πάντα παίζουν ρόλο τα κίνητρα που έχει κάποιος για να γράψει μια ακολουθία. Αν γίνεται αυτό εξ αποκαλύψεως, ή εκ ταπεινώσεως, ή εξ εγωϊσμού και εμπαθείας.

Αγαπητέ Παναγιώτη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά είναι αυτό ακριβώς που εννοώ μιλώντας για το «χάρισμα» ως προϋπόθεση της (όποιας) υμνογραφίας. Όφειλα ίσως να το διευκρινίσω.
Δεν αναφέρομαι στο χάρισμα ως προσωπική ικανότητα (ταλέντο), αλλά ως δωρεά του αγίου Πνεύματος προς διακονία του πλήρωματος της εκκλησίας. Αν ο χαρισματούχος αστοχήσει εδώ, το χάρισμα αυτοδιαψεύδεται, και παραμένει απλώς η ατομική επίδοση, που όμως είναι αδιάφορη -ή και επιζήμια- για την εκκλησία.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το χάρισμα της ψαλτικής, του κηρύγματος, της θεολογίας κ.ο.κ. Από την άποψη αυτή πλησιάζουμε, από άλλη πλευρά όμως, την έννοια της εκκοσμίκευσης.
 

Λάτρης Β.Μ.

Παράφωνος ερασιτέχνης!
...αν, λέω αν, είχαν διαβάσει μερικοί τις διατάξεις του τυπικού στις αρχικές σελίδες και τις εφάρμοζαν, δεν θα μιλούσαμε τώρα για τέτοια πράγματα.

Πάντως, η προσθήκη απολυτικίων στα μηναία της Α. Δ. σε μέρες που ο άγιος δεν είναι εορτάσιμος νομίζω πως ίσως να έγινε για πρακτικούς κυρίως λόγους. Όχι γιατί οι συντάκτες τους δεν ήξεραν τυπικό, προς Θεού, αλλά γιατί στάνταρ θα είχαν στο νου τους όλες αυτές τις περιπτώσεις άγνοιας - απειθαρχίας στο τυπικό, που κάποιος με την πρόφαση να μη στεναχωρήσει κάποιον άγιο θα έψαχνε να βρει κάποιο απολυτίκιο.

Άντε να πεις σε κάποιον αμαθή ότι άγιος δεν δικαιούται απολυτίκιο... τι εξάψαλμο θα σου κατεβάσει και πόσο πιο δύσκολο είναι να κατανοήσει τη σχετική διάταξη του τυπικού!

Δηλαδή, η αναφορά του αγίου στο συναξάριο του όρθρου δεν αποτελεί τιμή για τον άγιο, μένει στεναχωρημένος; Είμαστε σοβαροί;

Ναι το πιστεύω και εγώ αυτό, πως σε λίγα χρόνια η θέση της Παρακλητικής στο αναλόγιο θα είναι προβληματική, όπως και του τυπικού εν γένει.
 

chanendes

Ιωάννης Π. Αχιλλιάς
Αν ήταν στο χέρι τους θα επιλέγανε να είναι μη εορταζόμενοι!

τους ρωτήσατε, προσωπικώς και σας το είπαν, τώρα πρόσφατα;
δεν είναι θρασύ να μιλάμε εμείς εκ μέρους των Αγίων;
Ελλοχεύει κι εδώ η φυγή εκ δεξιών με τον εγωισμό...
 

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Δηλαδή, η αναφορά του αγίου στο συναξάριο του όρθρου δεν αποτελεί τιμή για τον άγιο, μένει στεναχωρημένος; Είμαστε σοβαροί;

Εδώ ο μέγας Γέρων, ο αββάς Ποιμήν, που εορτάσαμε εχθές, και είναι "μη εορταζόμενος" τυπικολογικά.

Αν αρχίσει ο καθένας του κεφαλιού του στις τυπικές διατάξεις της εκκλησίας, όπως γίνεται στην Εσπερία, ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

τους ρωτήσατε, προσωπικώς και σας το είπαν, τώρα πρόσφατα;
δεν είναι θρασύ να μιλάμε εμείς εκ μέρους των Αγίων;
Ελλοχεύει κι εδώ η φυγή εκ δεξιών με τον εγωισμό...

Τι να σας πω, η συνείδησή μου δεν με τύπτει για αυτό που έγραψα και αναφέρεστε. Αγωνίζομαι το ελάχιστο να κόψω τον εγωϊσμό μου. Να είστε καλά.
 
Top