Ηλίας Παπαδόπουλος
Παλαιό Μέλος
Με αφορμή έναν σχολιασμό που έκανα στο νήμα του αγαπητού Βάιου Ντελή για τον Τσολακίδη μου ήρθε στο μυαλό μια ιστοριούλα:
Το 1994 ( φιλοξένησα στην Γ' ΦΕΘ (φοιτητική εστία) στην Θεσσαλονίκη τον αδελφικό μου φίλο Αντώνη Αετόπουλο. Οι εξορμήσεις μας στα εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία για να δούμε βιβλία και κασσέτες βυζαντινής μουσικής.
Ο κοινός μας δάσκαλος π. Ραφαήλ Γκουρβέλος μας είχε προτείνει να πάρουμε κασσέτες του Διακο-Διονύση (Φιρφιρή), διότι πολύ θα ωφελούμασταν αν τον ακούγαμε. Ακούσαμε και από άλλους ότι ήταν, λέει, θησαυρός.
Από τα χαρτζηλίκια μας βάλαμε από 900δρχ και πήραμε μία κασέτα του Φιρφιρή (1800δρχ). Ανεβήκαμε τρέχοντας στις Σαράντα Εκκλησιές για να ακούσουμε.
Βάζουμε την κασσέτα, ακούμε το Καρεώτικο απήχημα του παππού, κοιταζόμαστε και...μας πιάνει ένα νευρικό γέλιο ώσπου μας πόνεσαν τα σαγόνια από τα γέλια. Δεν σας περιγράφω το τι έγινε στο "Χέρσον αβυσσοτόκον..." (όσοι το έχουν ακούσει καταλαβαίνουν). Κοιλιόμασταν κάτω. Το επαναλάμβανε ο Αντώνης με το ωραίο χάρισμα της μίμησης που διαθέτει και γινόταν πανηγύρι.
Πάνε τα λεφτά μας χαμένα, λέμε, δεν έχουμε ούτε για καφέ και ο π. Ραφαήλ μας κορόιδεψε. Άνθρακας ο θησαυρός.
Πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή καταλάβαμε τη γκάφα μας. Δεν έφταιγε ο Φιρφιρής που γελούσαμε. Φταίγαμε εμείς. Ακόρεστη η δίψα μας μετά για τον Φιρφιρή. Μάθαμε και λίγη μουσική και καταλάβαμε τι εννοούσε ο αγαπημένος μας Δάσκαλος, ο π. Ραφαήλ.
Τώρα όμως νιώθω λίγο διαφορετικά. 19 χρόνια μετά, ακούω τον Τσολακίδη και νιώθω μία αποστροφή. Δεν γελάω. Απλά δεν αντέχει το αυτί μου να τον ακούω. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με τον Ιάκωβο.
Αυτά.
ΥΓ. Ήταν μια ιστοριούλα που θα έλεγα στον Βάιο εάν βρισκόμασταν από κοντά κάποια στιγμή. Δεν πειράζει, του τη λέω εδώ, στο αγαπημένο μας φόρουμ.
Αντώνη, σου χρωστάω 900δρχ. Την κασέτα την έχω εγώ.
Το 1994 ( φιλοξένησα στην Γ' ΦΕΘ (φοιτητική εστία) στην Θεσσαλονίκη τον αδελφικό μου φίλο Αντώνη Αετόπουλο. Οι εξορμήσεις μας στα εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία για να δούμε βιβλία και κασσέτες βυζαντινής μουσικής.
Ο κοινός μας δάσκαλος π. Ραφαήλ Γκουρβέλος μας είχε προτείνει να πάρουμε κασσέτες του Διακο-Διονύση (Φιρφιρή), διότι πολύ θα ωφελούμασταν αν τον ακούγαμε. Ακούσαμε και από άλλους ότι ήταν, λέει, θησαυρός.
Από τα χαρτζηλίκια μας βάλαμε από 900δρχ και πήραμε μία κασέτα του Φιρφιρή (1800δρχ). Ανεβήκαμε τρέχοντας στις Σαράντα Εκκλησιές για να ακούσουμε.
Βάζουμε την κασσέτα, ακούμε το Καρεώτικο απήχημα του παππού, κοιταζόμαστε και...μας πιάνει ένα νευρικό γέλιο ώσπου μας πόνεσαν τα σαγόνια από τα γέλια. Δεν σας περιγράφω το τι έγινε στο "Χέρσον αβυσσοτόκον..." (όσοι το έχουν ακούσει καταλαβαίνουν). Κοιλιόμασταν κάτω. Το επαναλάμβανε ο Αντώνης με το ωραίο χάρισμα της μίμησης που διαθέτει και γινόταν πανηγύρι.
Πάνε τα λεφτά μας χαμένα, λέμε, δεν έχουμε ούτε για καφέ και ο π. Ραφαήλ μας κορόιδεψε. Άνθρακας ο θησαυρός.
Πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή καταλάβαμε τη γκάφα μας. Δεν έφταιγε ο Φιρφιρής που γελούσαμε. Φταίγαμε εμείς. Ακόρεστη η δίψα μας μετά για τον Φιρφιρή. Μάθαμε και λίγη μουσική και καταλάβαμε τι εννοούσε ο αγαπημένος μας Δάσκαλος, ο π. Ραφαήλ.
Τώρα όμως νιώθω λίγο διαφορετικά. 19 χρόνια μετά, ακούω τον Τσολακίδη και νιώθω μία αποστροφή. Δεν γελάω. Απλά δεν αντέχει το αυτί μου να τον ακούω. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με τον Ιάκωβο.
Αυτά.
ΥΓ. Ήταν μια ιστοριούλα που θα έλεγα στον Βάιο εάν βρισκόμασταν από κοντά κάποια στιγμή. Δεν πειράζει, του τη λέω εδώ, στο αγαπημένο μας φόρουμ.
Αντώνη, σου χρωστάω 900δρχ. Την κασέτα την έχω εγώ.