Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Επειδή το θέμα συνεχώς επανέρχεται τις τελευταίες μέρες, θα πω μια άποψη με παρρησία, αν και ξέρω ότι σε πολλούς εξ ημών (ειδικά όσους δυσκολεύτηκαν να βρουν αναλόγιο ή έχουν υποστεί αδικίες) δεν θα ακουστεί πολύ ευχάριστη. (Επίσης, η παρατήρησή μου ίσως να μην αναφέρεται σε ναούς που ως εκ του μεγέθους και της ιστορίας τους έχουν υποχρέωση να αναζητήσουν τον άριστο ψάλτη, π.χ. οι μητροπολιτικοί ναοί).
Δύο αναγκαίοι όροι:
1. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει διαφάνεια και να μη βολεύεται καποιος επειδή είναι γνωστός γνωστού.
2. Επίσης, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι ο διοριζόμενος ψάλτης α) να έχει τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα και β) να πληροί τα ψαλτικά κριτήρια του ναού.
Αυτά τα δύο τα προσυπογράφω απόλυτα (και ο ψαλτικός συνδικαλισμός κάνει καλά που τα φροντίζει).
ΟΜΩΣ, αν πληρούνται όλα τα παραπάνω, τότε μπορώ να πω πού νομίζω ότι κάνει λάθος ο ψαλτικός συνδικαλισμός: κάνει το λάθος να εξομοιώνει την πρόσληψη του ιεροψάλτη με αυτήν οποιουδήποτε επαγγελματία, σαν να πρόκειται για μια κοινή εταιρεία, αγνοώντας ότι ο διοριζόμενος ψάλτης δεν μπαίνει απλώς σε μια εταιρεία, αλλά σε μια λατρεύουσα κοινότητα, μάλιστα με έντονα χαρακτηριστικά οικογένειας. Κι επειδή έχει υψηλή ευθύνη, είναι πολύ λογικό να πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν ο χαρακτήρας του, τα ψυχικά του διαπιστευτήρια, το δέσιμό του με την ενορία.
Αν ήμουν προϊστάμενος ενός ναού, θα ήθελα πολύ να γνωρίζω τον ψάλτη από κοινού με την ενορία μου και, ει δυνατόν, αυτός να προέρχεται από την ενορία. Να είναι π.χ. ένας από τους βοηθούς που επί καιρό εξελίσσεται σε ψάλτη (να μια σημαντική μέριμνα ενός οποιουδήποτε ψάλτη: να προετοιμάζει τους επόμενους). Όχι γνωστός γνωστού, αλλά γνωστός στην ενορία. Και αυτά με την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι δύο προϋποθέσεις που ανέφερα αρχικά.
Με αυτήν την έννοια, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην προτιμηθεί ένα παιδί της ενορίας έναντι ενός άλλου άγνωστου ψάλτη (με την προϋπόθεση ότι ο πρώτος έχει τα τυπικά προσόντα, και επίσης ότι δεν αποτελεἲ απλώς προσωπική γνωριμία ενός).
Ο ψαλτικός συνδικαλισμός κάνει βέβαια επαινετό έργο στο να αποτρέψει ορισμένες αδικίες, όταν γίνονται, αλλά στο ζήτημα των διορισμών πολύ συχνά δημιουργεί ένα κλίμα διεκδίκησης (και μάλιστα με όρους «μάχης κατά της διαφθοράς») που ενοχοποιεί αυτόματα μια εκκλησία όταν έχει λόγο στον ποιον θα προτιμήσει και ποιον θα απορρίψει. (Ορισμένα φαινόμενα αυτού του κλίματος ζήσαμε και αυτές τις μέρες στο φόρουμ).
Συχωρέστε με για την άποψή μου, τιμώ όλους τους άξιους ψάλτες των αναλογίων, όπως επίσης όσους θα έπρεπε να έχουν αναλόγιο και δεν έχουν. Η ένστασή μου είναι σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα και παρακαλώ να μην παρερμηνευθεί.
Δύο αναγκαίοι όροι:
1. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει διαφάνεια και να μη βολεύεται καποιος επειδή είναι γνωστός γνωστού.
2. Επίσης, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι ο διοριζόμενος ψάλτης α) να έχει τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα και β) να πληροί τα ψαλτικά κριτήρια του ναού.
Αυτά τα δύο τα προσυπογράφω απόλυτα (και ο ψαλτικός συνδικαλισμός κάνει καλά που τα φροντίζει).
ΟΜΩΣ, αν πληρούνται όλα τα παραπάνω, τότε μπορώ να πω πού νομίζω ότι κάνει λάθος ο ψαλτικός συνδικαλισμός: κάνει το λάθος να εξομοιώνει την πρόσληψη του ιεροψάλτη με αυτήν οποιουδήποτε επαγγελματία, σαν να πρόκειται για μια κοινή εταιρεία, αγνοώντας ότι ο διοριζόμενος ψάλτης δεν μπαίνει απλώς σε μια εταιρεία, αλλά σε μια λατρεύουσα κοινότητα, μάλιστα με έντονα χαρακτηριστικά οικογένειας. Κι επειδή έχει υψηλή ευθύνη, είναι πολύ λογικό να πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν ο χαρακτήρας του, τα ψυχικά του διαπιστευτήρια, το δέσιμό του με την ενορία.
Αν ήμουν προϊστάμενος ενός ναού, θα ήθελα πολύ να γνωρίζω τον ψάλτη από κοινού με την ενορία μου και, ει δυνατόν, αυτός να προέρχεται από την ενορία. Να είναι π.χ. ένας από τους βοηθούς που επί καιρό εξελίσσεται σε ψάλτη (να μια σημαντική μέριμνα ενός οποιουδήποτε ψάλτη: να προετοιμάζει τους επόμενους). Όχι γνωστός γνωστού, αλλά γνωστός στην ενορία. Και αυτά με την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι δύο προϋποθέσεις που ανέφερα αρχικά.
Με αυτήν την έννοια, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην προτιμηθεί ένα παιδί της ενορίας έναντι ενός άλλου άγνωστου ψάλτη (με την προϋπόθεση ότι ο πρώτος έχει τα τυπικά προσόντα, και επίσης ότι δεν αποτελεἲ απλώς προσωπική γνωριμία ενός).
Ο ψαλτικός συνδικαλισμός κάνει βέβαια επαινετό έργο στο να αποτρέψει ορισμένες αδικίες, όταν γίνονται, αλλά στο ζήτημα των διορισμών πολύ συχνά δημιουργεί ένα κλίμα διεκδίκησης (και μάλιστα με όρους «μάχης κατά της διαφθοράς») που ενοχοποιεί αυτόματα μια εκκλησία όταν έχει λόγο στον ποιον θα προτιμήσει και ποιον θα απορρίψει. (Ορισμένα φαινόμενα αυτού του κλίματος ζήσαμε και αυτές τις μέρες στο φόρουμ).
Συχωρέστε με για την άποψή μου, τιμώ όλους τους άξιους ψάλτες των αναλογίων, όπως επίσης όσους θα έπρεπε να έχουν αναλόγιο και δεν έχουν. Η ένστασή μου είναι σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα και παρακαλώ να μην παρερμηνευθεί.
Last edited: