Το βιογραφικό τού Μανώλη Χατζημάρκου είναι σε όλους μας γνωστό και δεν ωφελεί να επεκταθούμε ιδιαιτέρως. Να τονίσουμε ότι από πολύ μικρός στον Βόλο, όπου γεννήθηκε, διακρίθηκε για την κλίση του προς την μουσική και την εντυπωσιακή καλλιφωνία του. Ήδη σε ηλικία 7 ετών, λίγο πριν ξεσπάσει ο Πόλεμος, τον βρίσκουμε Α΄ Κανονάρχη στον Μητροπολιτικό Ναό τού Βόλου. Γόνος μιας πολυμελούς οικογενείας, που έλκει την καταγωγήν από τις αλησμόνητες πατρίδες και όπου όλοι έψαλλαν και τραγουδούσαν, λαμβάνει τα πρώτα μουσικά μαθήματα από τον πατέρα του Κωνσταντίνο. Εν συνεχεία μαθητεύει κοντά στους Πρωτοψάλτες Χρήστο Πάντα, Κωνσταντίνο Πρίγγο, Θεοδόσιο Γεωργιάδη και Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου τονΦωκαέα. Ο Βόλος είναι μία πρόσφορη πόλη για την μουσική του καλλιέργεια, αφού εκεί μπορεί να ακούει τον Πάντα, τον Μήτρου, τον Μαργαριτόπουλο και κυρίως τον Άρχοντα ΚωνσταντίνοΠρίγγο, ο οποίος καταγόταν από την Ζαγορά τού Πηλίου και ερχόταν κάθε χρόνο για διακοπές στην περιοχή.
Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω η μαρτυρία τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, σε ανάλογη τιμητική εκδήλωση για τον Μανώλη Χατζημάρκο στον Βόλο: Σε μια παλιά ραδιοφωνική μετάδοση Θείας Λειτουργίας από τον Σταθμό Ενόπλων κάποιοι μαθητές τούΠρίγγου τόσο ενθουσιάσθηκαν που άκουσαν τον Δάσκαλό τους ψάλλοντα, ώστε έσπευσαν αργότερα να τον συγχαρούν. Μόνον που αυτός που έψαλλε δεν ήταν ο Πρίγγος, όπως ο ίδιος –εν ζωή τότε– τους απεκάλυψε. Αλλά ήταν ο νεαρός Χατζημάρκος!
Έκτοτε φυσικά προσθέτει και αρκετά προσωπικά στοιχεία στην τέχνη του, ενώ πλέον η πορεία του κρίνεται ως προδιαγεγραμμένη:
Ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και υπηρετεί στην Μέση Εκπαίδευση φθάνοντας στον βαθμό τού Γυμνασιάρχου. Αργότερα διδάσκει στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και τα τελευταία χρόνια ως Καθηγητής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα στο Ωδείο Αλίμου, στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών, στο Ωδείο Αιγάλεω, στο Δημοτικό Ωδείο Βόλου κ.α. Διαπρέπει ως Πρωτοψάλτης κυρίως στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου και από το 1981 στον Ι. Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου Αθηνών, ενώ ψάλλει σε όλα τα πανηγύρια των ναών ανά την Ελληνική επικράτεια!
Διατελεί επίσης Πρόεδρος των Καθηγητών Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης, μέλος Εποπτικού Συμβουλίου Εκπαίδευσης, μέλος Επιτροπής επί τής Τέχνης και Λατρείας, Χοράρχης Βυζαντινής Χορωδίας Βόλου, Προτύπου Βυζαντινού Χορού Αθηνών, Πρόεδρος τής ΟΜ.Σ.Ι.Ε.
Πρωτοπόρος στην δισκογραφία με μια σειρά δίσκων, κασετών και τελευταία cd με ζωντανές ηχογραφήσεις του. Σημαντικό είναι και το συγγραφικό έργο του, αφού έχει εκδώσει πέντε τόμους με τον γενικό τίτλο: «Μελωδική Ανθοδέσμη». Εξέδωσε επίσης το ορατόριο «Ιησούς Χριστός», δύο βιβλία Ευρωπαϊκής μουσικής και προσφάτως έγραψε την Βυζαντινή Συμφωνία για την Ολυμπιάδα τού 2004, η οποία παρουσιάσθηκε και στην Πάτρα. Πολλά άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευθεί, ενώ ανέκδοτα ή υπό έκδοση έχει ακόμη διάφορα μαθήματα και έργα του.
Πλείστες και οι εμφανίσεις του, στο Ηρώδειο, στην Πάτρα, στον «Παρνασσό», στην Αρχαιολογική Εταιρεία, στο Χίλτον, στο Μέγαρο Μουσικής, στην Κωνσταντινούπολη, Κύπρο,Χάϊφα, Βιέννη, Στουτγκάρδη, Ρώμη κ.α. Από την θέση του ως Αντιπροέδρου τού Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης προώθησε την έκδοση τού «Λεξικού τής Βυζαντινής Μουσικής» (τής ΟλυμπίαςΤολίκα) και την πολύτομη έκδοση των χειρογράφων τού Αγγέλου Βουδούρη – Α΄ Δομεστίκου τού Ιακώβου Ναυπλιώτη. Σημαντική ήταν η προσφορά του και από τις εκπομπές του μέσω τού Ρ/Σ τής Εκκλησίας τής Ελλάδος επί Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, καθώς και οι συνεργασίες του με τον αείμνηστο Γιάννη Χατζηφώτη στο Τρίτο Πρόγραμμα τής ΕΡΑ.
Σε αυτό το μεγάλο και πλούσιο εμπειριών και καλλιτεχνικών ανατάσεων ταξίδι, αξίζει να σταθούμε σε δύο – τρία σημεία ακόμη:
- Μία φράση αρχικώς: Όπου και αν ανατρέξει κανείς σήμερα στο διαδίκτυο, εμφανίζεται η αποστροφή που καταγράφει ο Αχαιός Μουσικός Φίλιππος Οικονόμου στο λήμμα «Χατζημάρκος»: «Από τους καλλιφωνότερους Πρωτοψάλτες τής σύγχρονης εποχής, ο κορυφαίος ίσως όλων»! Δεν είναι απλή υπόθεση η επίσημη καταγραφή τής κορυφής...
- Επόμενος σταθμός: Κωνσταντινούπολη, δεκαετία τού 1960: Η έλευση τού ΜανώληΧατζημάρκου ξεσηκώνει τον θαυμασμό τού πολυπληθούς τότε φιλόμουσου κοινού τής Πόλεως. Οι εφημερίδες γράφουν: «Και τα πλήθη ώδευον δι’ όλων των μεταφορικών μέσων και πεζή έτι και από απομεμακρυσμένας έτι συνοικίας, διά να ενωτισθώσιν και κατανυγώσιν από τονγλυκύφθογγον εκτελεστήν»! 3.000 κόσμος το εκκλησίασμα στον Άγιο Δημήτριο τού Κουρτουλούςξεσπάει σε ουρανομήκη εύγε και χειροκροτήματα! Κάποιοι ενοχλούνται, το Πατριαρχείοναπαγορεύει, οι συζητήσεις και τα σχόλια τού τύπου δίνουν και παίρνουν! Αργότερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, στην Αθήνα αυτή την φορά, με φωτογραφικό νόμο τής Επταετίας, που απαγορεύει τα χειροκροτήματα, γιατί κάποιοι εξακολουθούν να ενοχλούνται...
Τι είναι αυτό όμως που ο απλός φιλακόλουθος πιστός λαός βλέπει στον Χατζημάρκο και τον χειροκροτεί; Είναι η ζώσα παράδοση, το άκουσμα των αοιδών τού Ομήρου, η αφτιασίδωτηΑλήθεια τού Ευαγγελίου, η δόξα τού Βυζαντίου, ο πόνος τής Ιωνίας, το DNA τής φυλής και τήςΕλληνορθοδοξίας μας, που μεταφέρονται με την άφθαρτη φωνή και την μαγική τέχνη του.
Γιατί ο ιδανικός εκτελεστής δεν αρκείται μόνον στην φωνή και την μουσική γνώση. Δεν υπηρετεί μόνον υποδειγματικά την ορθοφωνία και τον άψογο τονισμό των φράσεων. Διαθέτει τεράστια καλλιτεχνική ευαισθησία, κατανόηση τής Τέχνης στην ολότητά της, σύλληψη των ελληνικών ακουσμάτων στην διαχρονία τους, βαθύτατη ελληνική παιδεία και προ παντός φαντασία και πίστη. Γνωρίζει ο Μανώλης Χατζημάρκος ότι σκοπός τού μέλους είναι η ανύψωση τού Λόγου και διδάσκει με τις ερμηνείες του ποιος είναι ο ιδεατός τρόπος να επιτευχθεί αυτή. Επιστρατεύει όλους τους ήχους, όλους τους τρόπους, όλα τα μέσα και τις τεχνικές, για να επενδύσει το κείμενο με το πλέον κατάλληλο μελώδημα.
- Τελευταίος μας σταθμός σε αυτήν την αναφορά η σχέση του με την Πάτρα, η οποία ήταν ανέκαθεν στενή και καρποφόρος: Κατά καιρούς έχει εμφανισθεί με χορωδίες του στο Αρχαίο Ωδείο, στο Δημοτικό Θέατρο και άλλες αίθουσες των Πατρών. Έχει ψάλει επίσης σε πολλές πανηγύρεις ναών, όπως κυρίως στην Παντάνασσα, την Ευαγγελίστρια, την Αγία Βαρβάρα, τον Άγιο Δημήτριο και στην ύπαιθρο χώρα, αλλά και την Αιγιάλεια. Μελοποίησε επίσης και παρουσίασε έργα των αειμνήστων Αχαιών Ηλία Μπογδανόπουλου και Θεοδώρου Κωνσταντίνου.
Ο Μανώλης Χατζημάρκος συνδέθηκε από ενωρίς με πολλούς Πατρινούς μουσικούς και φιλόμουσους, αλλά και μαθητές του. Να αναφέρουμε δειγματοληπτικά τον μακαριστό μοναχό Πανάρετο Μακρυγιάννη, τους αείμνηστους Δήμο Σωτηρόπουλο και Ανδρέα Μαράκα, τον π. Γεώργιο Παπασταύρου και όλη την οικογένειά του, τον π. Αντώνιο Ρουμελιώτη, τον πρωτοψάλτη Γιώργο Μακρυγιάννη και τους αδελφούς του, την Ξένη Μακρυγιάννη κ.ά. Κατά καιρούς συνεργάσθηκε και ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τους Πρωτοψάλτες Σπύρο Γεωργακόπουλο, Ανδρέα Σαββανή, Αριστείδη Μπουχάγιερ, Ιωάννη Κόττορο, Ανδρέα Τσιμάρα κ.ά. Κατά το παρελθόν έχει τιμηθεί από την Πολυφωνική Χορωδία και το Πανεπιστήμιο Πατρών, καθώς και από τον Σύλλογο Ιεροψαλτών Πατρών.
