neoklis
Νεοκλής Λευκόπουλος, Γενικός Συντονιστής
http://webtv.ert.gr/ert3/17fev2017-chara-theou-agiografia/
Η εκπομπή μεταδόθηκε την Πσκευη 17 Φεβρουαρίου 2017.
Αναφέρεται βέβαια στην ζωγραφική, εύκολα όμως αντιλαμβάνεται κανείς την παραλληλία και με την μουσική. Ενστερνίζομαι απόλυτα τις επισημάνσεις του Γιώργου Κόρδη, ως προς το τί είναι το πρέπον στην εκκλησιαστική τέχνη και διαπιστώνω ότι γενικά υπάρχει μεγάλο "κόλλημα" σε μια στραβή έννοια "παραδοσιακότητας".
Παραθέτω ένα απόσπασμα (36:45-37:12):
«Το χαρακτηριστικό της σύγχρονης εκκλησιαστικής τέχνης [υπονοείται η ζωγραφική] μετά τον Κόντογλου είναι η στατικότητα. Το κακό όμως είναι ότι αυτή η στατικότητα σήμερα τείνει να θελειωθεί δογματικά. Λένε δηλαδή ότι πρέπει να επαναλμβάνουμε και να ζωγραφίζουμε ακριβώς αυτό που έγινε στο παρελθόν, διότι αυτό είναι παράδοση. Αυτό δεν είναι παράδοση. Αν δείτε την παράδοση, η παράδοση έχει κίνηση. Που είναι η κίνηση σήμερα; Δεν υπάρχει.»
Παραθέτω και ένα δικό μου σχόλιο (που έκανα κάπου αλλού) σε σχέση με την παράδοση και την στατικότητα, όσον αφορά τις εκκλησιαστικές τέχνες:
« Η εισαγωγή νέων μορφών, κάποιες απ' αυτές από την αντίστοιχη κοσμική τέχνη, η παραλλαγή των παλαιών, η προτίμηση για κάποιες από τις καινουργιες, μερικές φορές η επικράτηση των νεωτέρων και η εγκατάλειψη των παλαιοτέρων, είναι κοινό στοιχείο σε όλες τις τέχνες, και στις εκκλησιαστικές. Άφθονα τα παραδείγματα στην Αρχιτεκτονική και την Εικονογραφία. Γιατί μόνο στην Μουσική πρέπει να θεωρείται αυτό φθορά, κακή αλλοίωση και παρακμή; Αυτός είναι ο τρόπος της (κάθε) τέχνης να επιβιώνει και να προοδεύει.»
Η Χαρά Θεού συναντά τον παγκοσμίου φήμης αγιογράφο Γιώργο Κόρδη, τον Σέρβο Nicola Saric, και τον Αγιορείτη Παπαναστάση. Αποτελεί η σημερινή αγιογραφία συνέχεια της Βυζαντινή ζωγραφικής ή μοντέρνα τέχνη; Απόψεις και διαφωνίες για την εξιστόρηση μέσω της εικόνας.
Η εκπομπή μεταδόθηκε την Πσκευη 17 Φεβρουαρίου 2017.
Αναφέρεται βέβαια στην ζωγραφική, εύκολα όμως αντιλαμβάνεται κανείς την παραλληλία και με την μουσική. Ενστερνίζομαι απόλυτα τις επισημάνσεις του Γιώργου Κόρδη, ως προς το τί είναι το πρέπον στην εκκλησιαστική τέχνη και διαπιστώνω ότι γενικά υπάρχει μεγάλο "κόλλημα" σε μια στραβή έννοια "παραδοσιακότητας".
Παραθέτω ένα απόσπασμα (36:45-37:12):
«Το χαρακτηριστικό της σύγχρονης εκκλησιαστικής τέχνης [υπονοείται η ζωγραφική] μετά τον Κόντογλου είναι η στατικότητα. Το κακό όμως είναι ότι αυτή η στατικότητα σήμερα τείνει να θελειωθεί δογματικά. Λένε δηλαδή ότι πρέπει να επαναλμβάνουμε και να ζωγραφίζουμε ακριβώς αυτό που έγινε στο παρελθόν, διότι αυτό είναι παράδοση. Αυτό δεν είναι παράδοση. Αν δείτε την παράδοση, η παράδοση έχει κίνηση. Που είναι η κίνηση σήμερα; Δεν υπάρχει.»
Παραθέτω και ένα δικό μου σχόλιο (που έκανα κάπου αλλού) σε σχέση με την παράδοση και την στατικότητα, όσον αφορά τις εκκλησιαστικές τέχνες:
« Η εισαγωγή νέων μορφών, κάποιες απ' αυτές από την αντίστοιχη κοσμική τέχνη, η παραλλαγή των παλαιών, η προτίμηση για κάποιες από τις καινουργιες, μερικές φορές η επικράτηση των νεωτέρων και η εγκατάλειψη των παλαιοτέρων, είναι κοινό στοιχείο σε όλες τις τέχνες, και στις εκκλησιαστικές. Άφθονα τα παραδείγματα στην Αρχιτεκτονική και την Εικονογραφία. Γιατί μόνο στην Μουσική πρέπει να θεωρείται αυτό φθορά, κακή αλλοίωση και παρακμή; Αυτός είναι ο τρόπος της (κάθε) τέχνης να επιβιώνει και να προοδεύει.»