Βεβαίως. Και ψάλλονταν πολυφωνικά (τραβούσε μπροστά ο πρωτοψάλτης και οι βοηθοί συμπλήρωναν την αρμονία με το αυτί).
Κοιτάξτε και το Φως ιλαρόν σε
αυτό το χειρόγραφο, σελ. 163 (166 του pdf). Ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα σύντομη εκδοχή του μέλους (ίσως να είναι σύντμηση ανάλογης συνθέσεως του Γ. Μαντζαβίνου), ενώ στην τελευταία γραμμή της σελίδας ("υμνούμεν") ο Δι γίνεται Γα και συνεχίζει σε γ΄ ήχο. Ξέρετε γιατί; Γιατί από εκεί και πέρα το ίσον μετατρέπεται σε αρμονική συνοδεία! Οι ίδιοι βοηθοί που ισοκρατούσαν, τώρα κάνουν σεκόντο, βαρύτονο και μπάσο. Στο "αισίαις" επανέρχεται στον β΄ ήχο. Αυτό είναι το "μικτό" κεφαλληνιακό ιδίωμα, το οποίο θα έπρεπε να διατηρείται ως κόρη οφθαλμού από τους ντόπιους. Όταν, όμως, οι ψάλτες είναι πλέον δυσεύρετοι, αυτά είναι "ψιλά γράμματα"...