Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετράγηρυς, αυτός που έχει τέσσερις ήχους, τετράφωνος, τετράτονος. Ο Στράβων (ΙΓ', 2, 4, 618), γράφοντας για τον Τέρπανδρο , λέει: "σοι δ' ημείς τετράγηρυν αποστρέψαντες αοιδήν, επτατόνω φόρμιγγι νέους κελαδήσομεν ύμνους" (σε σένα, αφού έχουμε εγκαταλείψει το τετράφωνο τραγούδι, ας τραγουδήσουμε νέους ύμνους στην επτάφθογγη φόρμιγγα ).

Σημείωση: γήρυς = φωνή, ομιλία, ήχος. Το ρ. γηρεύω = τραγουδώ. Η λέξη τετράγηρυς, τετράφωνος, δεν πρέπει να παρερμηνευτεί ως τετράφωνο τραγούδι, σύμφωνα με τη νεότερη αντίληψη του αρμονικού συνδυασμού τεσσάρων φωνών· απλώς αυτό σημαίνει ότι η έκταση του τραγουδιού ήταν τέσσερις νότες.

http://www.musipedia.gr/
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Ο Στράβων (ΙΓ', 2, 4, 618), γράφοντας για τον Τέρπανδρο , λέει: "σοι δ' ημείς τετράγηρυν αποστρέψαντες αοιδήν, επτατόνω φόρμιγγι νέους κελαδήσομεν ύμνους" (σε σένα, αφού έχουμε εγκαταλείψει το τετράφωνο τραγούδι, ας τραγουδήσουμε νέους ύμνους στην επτάφθογγη φόρμιγγα).'']

Strabo, Geography
Strab. 13.2.4

Στράβων (ΙΓ', 2, 4, 618

[4]
ἡ δὲ Πύρρα κατέστραπται, τὸ δὲ προάστειον οἰκεῖται καὶ ἔχει λιμένα, ὅθεν εἰς Μιτυλήνην ὑπέρβασις σταδίων ὀγδοήκοντα. εἶτ᾽ Ἔρεσος ἔστι μετὰ τὴν Πύρραν: ἵδρυται δ᾽ ἐπὶ λόφου καθήκει τε ἐπὶ θάλατταν: εἶτ᾽ ἐπὶ τὸ Σίγριον ἐντεῦθεν στάδιοι εἰκοσιοκτώ: ἐξ Ἐρέσου δ᾽ ἦσαν Θεόφραστός τε καὶ Φανίας οἱ ἐκ τῶν περιπάτων φιλόσοφοι, Ἀριστοτέλους γνώριμοι. Τύρταμος δ᾽ ἐκαλεῖτο ἔμπροσθεν ὁ Θεόφραστος, μετωνόμασε δ᾽ αὐτὸν Ἀριστοτέλης Θεόφραστον, ἅμα μὲν φεύγων τὴν τοῦ προτέρου ὀνόματος κακοφωνίαν, ἅμα δὲ τὸν τῆς φράσεως αὐτοῦ ζῆλον ἐπισημαινόμενος: ἅπαντας μὲν γὰρ λογίους ἐποίησε τοὺς μαθητὰς Ἀριστοτέλης, λογιώτατον δὲ Θεόφραστον. Ἄντισσα δ᾽ ἐφεξῆς ἐστι τῷ Σιγρίῳ πόλις ἔχουσα λιμένα, ἔπειτα Μήθυμνα: ἐντεῦθεν δ᾽ ἦν Ἀρίων ὁ ἐπὶ τῷ δελφῖνι μυθευόμενος ὑπὸ τῶν περὶ Ἡρόδοτον εἰς Ταίναρον σωθῆναι, καταποντωθεὶς ὑπὸ τῶν λῃστῶν: οὗτος μὲν οὖν κιθαρῳδός. καὶ Τέρπανδρον δὲ τῆς αὐτῆς μουσικῆς τεχνίτην γεγονέναι φασὶ καὶ τῆς αὐτῆς νήσου, τὸν πρῶτον ἀντὶ τῆς τετραχόρδου λύρας ἑπταχόρδῳ [865] χρησάμενον, καθάπερ καὶ ἐν τοῖς ἀναφερομένοις ἔπεσιν εἰς αὐτὸν λέγεται “ σοὶ δ᾽ ἡμεῖς τετράγηρυν ἀποστρέψαντες ἀοιδὴν,
ἑπτατόνῳ φόρμιγγι νέους κελαδήσομεν ὕμνους.
”1καὶ Ἑλλάνικος δὲ Λέσβιος ὁ συγγραφεὺς καὶ Καλλίας ὁ τὴν Σαπφὼ καὶ τὸν Ἀλκαῖον ἐξηγησάμενος.

1 Arion fr. 4 (Bergk)

Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0197:book=13:chapter=2:section=4
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετράγωνος, χορός· χορός (χορωδία) τοποθετημένος σε τετράγωνο σχήμα· Τίμαιος (FHG Ι, 201, απόσπ. 44 και Αθήν. Ε', 181C, 28): "Οι δε Λακωνισταί λεγόμενοι εν τετραγώνοις χοροίς ήδον" (οι λεγόμενοι λακωνιστές τραγουδούσαν [τοποθετημένοι] σε τετράγωνο σχήμα).

http://www.musipedia.gr/
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Τίμαιος (FHG Ι, 201, απόσπ. 44 και Αθήν. Ε', 181C, 28): "Οι δε Λακωνισταί λεγόμενοι εν τετραγώνοις χοροίς ήδον" (οι λεγόμενοι λακωνιστές τραγουδούσαν [τοποθετημένοι] σε τετράγωνο σχήμα).'']

ATHÉNÉE DE NAUCRATIS
Le Livre V des Deipnosophistes

Αθήν. Ε', 181C, 28

[181c] « Οἱ δὲ λεγόμενοι Λακωνισταί, φησὶν ὁ Τίμαιος ἐν τετραγώνοις χοροῖς ᾖδον. »

http://webcache.googleusercontent.c...ενοι+εν+τετραγώνοις+χοροίς&cd=3&hl=el&ct=clnk
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετρακτύς, το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών, 1+2+3+4 = 10.
Ο Σέξτος Εμπειρικός (Προς Αριθμητικούς IV, 3) καθορίζει την τετρακτύν με τα ακόλουθα λόγια: "τετρακτύς δε προσηγορεύετο παρ' αυτοίς [τοις Πυθαγορικοίς] ο εκ των πρώτων τεσσάρων αριθμών συγκείμενος δέκα αριθμός· εν γαρ και δύο και τρία και τέσσερα δέκα γίνεται' ός εστι τελειότατος αριθμός" (τετρακτύς ονομαζόταν [από τους Πυθαγορικούς] ο αριθμός δέκα, που αποτελείται από την ένωση των τεσσάρων πρώτων αριθμών· γιατί ένα και δύο και τρία και τέσσερα κάνουν δέκα· και αυτός είναι ο πιο τέλειος αριθμός).
Η τετρακτύς θεωρούνταν από τους Πυθαγορικούς ως ιερή και ως "η πηγή της αιώνιας φύσης"· γι' αυτό η τετρακτύς ήταν η βάση του πιο ιερού και επίσημου όρκου τους: "ναί, μα τον αμετέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν παγαν αεννάου φύσεως ριζώματ' εχουσαν" (ναι, ορκίζομαι σ' Αυτόν, που μετέδωσε στην ψυχή μας την τετρακτύν, πηγή της αιώνιας [αέναης] φύσης).
Στη μουσική, η τετρακτύς είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί περιείχε όλες τις συμφωνίες· ο Θέων Σμυρναίος γράφει: "σε αυτούς τους αριθμούς (δηλ. 1, 2, 3, 4) περιλαμβάνονται: η δια τεσσάρων στο λόγο 4:3 (επίτριτος), η δια πέντε στον ημιόλιο λόγο (3:2), η δια πασών στον διπλό λόγο (2:1) και η δις διαπασών στον τετραπλό (4:1)· όλες [οι συμφωνίες] που συμπληρώνουν το αμετάβολο σύστημα [διάγραμμα ]".

Εκλογή βιβλιογραφίας :

Jean Dupuis, Θέωνος Σμυρναίου, Περί τετρακτύος και δεκάδος, με γαλλική μετάφραση (Du quartenaire et de la decade) στην έκδοσή του: Theon de Smyrne, Exposition des connaissances mathematiques utiles pour la lecture de Platon, Παρίσι, 1892, σσ. 152-175. Βλ. και λ. Θέων Σμυρναίος .
Armand Delatte, "La tetractys pythagoricienne", Etudes sur la litterature pythagoricienne, Παρίσι 1915, σσ. 249-268. Βλ. και λ. Πυθαγόρας .
Paul Kucharski, Etude sur la doctrine pythagoricienne de la tetrade, Παρίσι, έκδ. Les Belles Lettres, 1952, σσ. 85.

http://www.musipedia.gr/
 

Attachments

  • IEE_p.524-Geometriki_parastash_ari8mwn.jpg
    6.8 KB · Views: 0

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετράκωμος, (α) είδος πολεμικού χορού· επίσης, θριαμβευτικό (επινίκιον ) τραγούδι και χορός προς τιμή του Ηρακλή. Πολυδ. (Περί ορχήσεως IV, 100): "και τετράκωμος, Ηρακλέους ιερά και πολεμική [όρχησις]" (πρβ. και IV, 105). Ησυχ. : "τετράκωμος, μέλος τι σύν ορχήσει πεποιημένον εις Ηρακλέα επινίκιον" (τετράκωμος, επινίκιο τραγούδι με χορό προς τιμή του Ηρακλή).

(β) είδος αύλησης που περιλαμβάνεται στον κατάλογο αυλήσεων του λεξικογράφου Τρύφωνα.

Βλ. λ. αύλησις .

http://www.musipedia.gr/
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Ησυχ. : "τετράκωμος, μέλος τι σύν ορχήσει πεποιημένον εις Ηρακλέα επινίκιον" (τετράκωμος, επινίκιο τραγούδι με χορό προς τιμή του Ηρακλή).'']

Ἡσύχιος Ἀλεξανδρεὺς
Γλῶσσαι
Ελληνικό λεξικό

<τετράκωμος>· μέλος τι σὺν ὀρχήσει πεποιημένον εἰς Ἡρακλέα ἐπινί-
κιον. ἐκαλεῖτο δὲ <τέσσαρες κῶμοι>

http://el.wikisource.org/wiki/Γλώσσαι/Τ
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετραοίδιος, κιθαρωδικός νόμος αποδιδόμενος στον Τέρπανδρο . Ήταν, πιθανώς, ένας νόμος με τέσσερις στροφές ή μελωδικά τμήματα διαφορετικά στο ρυθμό· κάτι ίσως ανάλογο με τον τριμερή αυλωδικό νόμο.

Πρβ. Πλούτ. Περί μουσ. 1132D, 4, και Στράβων, ΙΓ', 618.


http://www.musipedia.gr/
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
PLUTARQUE
ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Πλούτ. Περί μουσ. 1132D, 4

IV. (41) Οἱ δὲ νόμοι οἱ κατὰ τούτους, ἀγαθὲ Ὀνησίκρατες, αὐλῳδικοὶ ἦσαν· Ἀπόθετος, Ἔλεγοι, Κωμάρχιος, Σχοινίων, Κηπίων τε καὶ † Δεῖος καὶ Τριμερής· (42) ὑστέρῳ δὲ χρόνῳ καὶ τὰ Πολυμνήστεια καλούμενα ἐξευρέθη. (43) Οἱ δὲ τῆς κιθαρῳδίας νόμοι πρότερον 〈οὐ〉 πολλῷ χρόνῳ τῶν αὐλῳδικῶν κατεστάθησαν ἐπὶ Τερπάνδρου· (44) ἐκεῖνος γοῦν τοὺς κιθαρῳδικοὺς πρότερος ὠνόμασε, Βοιώτιόν τινα καὶ Αἰόλιον Τροχαῖόν τε καὶ Ὀξὺν Κηπίωνά τε καὶ Τερπάνδρειον καλῶν, ἀλλὰ μὴν καὶ Τετραοίδιον.

http://remacle.org/bloodwolf/historiens/Plutarque/musiquegr.htm#063
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τετράχορδον, το σύνολο τεσσάρων συνεχών χορδών ή φθόγγων που σχηματίζουν μια καθαρή τετάρτη. Βακχ. (Εισαγ. 26): "τετράχορδο είναι μια σειρά από νότες που τραγουδιούνται κατά συνέχεια ("εξής μελωδουμένων") και τα άκρα τους σχηματίζουν τη συμφωνία μιας τετάρτης". Το τετράχορδο υπήρξε το πρώτο σύστημα της προϊστορικής Ελλάδας· με την ανάπτυξη της μουσικής κατά την ιστορική εποχή, έγινε η βάση του σχηματισμού του επτάχορδου και του οκτάχορδου και, αργότερα, των τέλειων συστημάτων. Υπήρχαν τρία γένη

του τετράχορδου: το διατονικό , το χρωματικό και το εναρμόνιο . Στο διατονικό γινόταν χρήση τόνων (και ημιτονίου):



Στο χρωματικό γινόταν χρήση του διαστήματος ενός και μισού τόνου και στο εναρμόνιο τετάρτων του τόνου:

[...]

Οι ακρινοί φθόγγοι του τετράχορδου λέγονταν εστώτες και οι εσωτερικοί, που άλλαζαν ανάλογα με το γένος, κινούμενοι (βλ. τα λ. εστώτες , γένος, διάτονον, χρωματικόν και εναρμόνιον ).
Δύο τετράχορδα τοποθετημένα συνεχώς σχηματίζουν είτε ένα επτάχορδο, όταν τα τετράχορδα είναι συνημμένα, ή ένα οκτάχορδο, όταν είναι διεζευγμένα. Στην πρώτη περίπτωση, τα τετράχορδα λέγονται συνημμένα, στη δεύτερη διεζευγμένα:(α) συνημμένα τετράχορδα (β) διεζευγμένα τετράχορδα


Βλ. τα λ. διάζευξις , συνημμένος και σύστημα .

http://www.musipedia.gr/

~~~~~~~~~~~~

Tetrachord

(from Gk. tetra: ‘four’; chordē: ‘lyre string’).

(1) In ancient Greek theory (see Greece, §I), a system of four notes, contained within the limits of a perfect 4th. It serves as a basis for melodic construction in much the same way as the Hexachord functions in medieval polyphony and the major and minor scales in tonal music. Essentially tetrachords fall into three types, or genera, according to the size of the intervals between their notes: diatonic, chromatic and enharmonic. Reckoned upwards, the diatonic genus comprises the intervals semitone–tone–tone; the chromatic genus is based on the succession semitone–semitone–minor 3rd; the enharmonic genus is built on the intervals quarter-tone–quarter-tone–major 3rd. In medieval theory (for example in Musica enchiriadis) the form tone–semitone–tone was common.

The tetrachord was also used to define a particular register within the general notational systems as set forth by Aristoxenus; the Greater and Lesser Perfect Systems. The lowest of these tetrachords, the hypaton, consisted of the interval from B to e; the meson extended from e to a. The diezeugmenon was an octave higher than the hypaton (b to e′); the highest tetrachord, called the hyperbolaion, was an octave higher than the meson (e′ to a′).

(2) In 20th-century theory, a Set of four pitch classes. In The Structure of Atonal Music (New Haven, CT, 1973), Allen Forte identified 29 possible tetrachords (plus inversional equivalents) available from the 12 notes of the tempered scale. In this definition the name ‘Bach’ (see B–a–c–h) can be derived from a chromatic tetrachord A–B–B♮–C (in Forte’s system, set 4–1), but in the order B–A–C–B♮. Webern in his string quartet op.28 employed a 12-note row consisting of this tetrachord and two transpositions (D–E–C–D♮ and G–F–A–G♮), the first of them inverted.

Grove
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Βακχ. (Εισαγ. 26): "τετράχορδο είναι μια σειρά από νότες που τραγουδιούνται κατά συνέχεια ("εξής μελωδουμένων") και τα άκρα τους σχηματίζουν τη συμφωνία μιας τετάρτης".'']

Βακχ., Εισαγ. 26

http://www.archive.org/stream/musiciscriptore01jangoog#page/n399/mode/1up
 

Attachments

  • musiciscriptore01jangoog_0400.jpg
    108.5 KB · Views: 0

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τεχνίται Διονύσου, καλλιτέχνες του Διόνυσου, που πολύ συχνά ονομάζονταν οι περί τον Διόνυσον τεχνίται ή Διονυσιακοί τεχνίται ή και απλώς οι τεχνίται. Οι τεχνίτες ήταν στην αρχή και για ένα μακρό διάστημα μόνο καλλιτέχνες θεάτρου, υποκριτές και μουσικοί (αυλητές, χορωδοί, χορευτές).1

Για τους Διονυσιακούς ωδούς βλ. Πλάτων Νόμοι Ζ', 812Β· και λ. ωδός .

Σκωπτικά πήραν το παρατσούκλι Διονυσοκόλακες·2 Αριστοτ. Ρητορ. (Γ', 2, 1405Α): "και οι μεν διονυσοκόλακες, αυτοί δε αυτούς τεχνίτας καλούσι" (και μερικοί τους αποκαλούν διονυσοκόλακες, ενώ εκείνοι ονομάζουν τους εαυτούς των καλλιτέχνες).

Από πολλούς αρχαίους συγγραφείς γίνεται αναφορά στους καλλιτέχνες του Διόνυσου· ο Δημοσθένης (Περί παραπρεσβείας II, 192, 401) τους ονομάζει απλά τεχνίτες: "Όταν ο Φίλιππος [ο Μακεδών] κατέκτησε την Όλυνθο, οργάνωσε μια γιορτή προς τιμή του Ολύμπιου Δία και, κατά τη θυσία και τη γιορτή, μάζεψε όλους τους καλλιτέχνες ["πάντας τους τεχνίτας"]... τους φιλοξένησε σε δείπνο και στεφάνωσε τους νικητές".
Ο Πλούταρχος (Βίος Αράτου 53) λέει ότι στην επικήδεια πομπή του ’ρατου: "μέλη δε ήδετο προς κιθάραν υπό των περί τον Διόνυσον τεχνιτών" (τραγούδια τραγουδήθηκαν από τους καλλιτέχνες του Διόνυσου)· και: "Και, μήν ορώμεν τους περί τον Διόνυσον τεχνίτας...".

Βλ. επίσης, Πολύβ. Ιστορίαι Ις', 21, 8· Αθήν. Ε', 212D και Θ', 407Β κτλ.

Ο Θεόπομπος αναφέρει ότι: η Αθήνα είναι γεμάτη από διονυσοκόλακες και ναύτες και λωποδύτες: "ο δυσμενέστατος Θεόπομπος ο φήσας συν άλλοις πλήρεις είναι τας Αθήνας Διονυσοκολάκων και ναυτών και λωποδυτών".
Οι καλλιτέχνες του Διόνυσου, στην περίοδο της ακμής τους, θεωρούνταν προνομιούχα πρόσωπα· προστατευόμενοι και ευνοούμενοι βασιλιάδων και τυράννων, απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική υπηρεσία, είχαν προσωπική ασυλία και συχνά αναλάμβαναν διπλωματικές αποστολές. Η ακμή τους συμπίπτει με την παρακμή της κλασικής τέχνης· η βαθμιαία εξασθένηση των βασικών ηθικοθρησκευτικών αρχών του κλασικού ιδεώδους ενθάρρυνε την ανάπτυξη του επαγγελματικού πνεύματος. Όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Gevaert (ΙΙ, 581): "από τη στιγμή που οι θεατρικές και μουσικές εκτελέσεις, από θρησκευτικές τελετές που τελούνταν κατά αραιά διαστήματα, έγιναν σκοπός καθημερινής απόλαυσης για το πλήθος, η άσκηση της τέχνης, που προηγουμένως ήταν θρησκεία, φυσικά μετατράπηκε σε εμπόριο".
Η αντίληψη για το καλλιτεχνικό ιδεώδες έχει αλλάξει βαθιά· νέες αρχές σχετικά με την αποστολή του καλλιτέχνη άρχισαν να απλώνονται πλατιά. Το "μοντέρνο" πνεύμα σε ό,τι αφορά τη μουσική που επικρατούσε τον 3ο αι. π.Χ. και κατόπι είχε ως κύριο αντικείμενο της μουσικής εκπαίδευσης την κατάρτιση επιδέξιων καλλιτεχνών, τεχνικά καλά εξοπλισμένων, και με συνείδηση του επαγγέλματός τους και των κοινωνικοεπαγγελματικών τους δικαιωμάτων.
Οι καλλιτέχνες του Διόνυσου, κύριοι εκπρόσωποι του νέου πνεύματος, οργανώθηκαν σε σωματεία (συνδικάτα, θα λέγαμε σήμερα), τα λεγόμενα κοινά ή σύνοδοι των περί τον Διόνυσον τεχνιτών, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ.· αυτά τα κοινά σιγά σιγά εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το πιο φημισμένο από αυτά ήταν το Κοινόν των περί τον Διόνυσον τεχνιτών επ' Ιωνίας και Ελλησπόντου, κέντρο του οποίου ήταν η πόλη Τέως στην ιωνική ακτή της Μ. Ασίας. Το 150 π.Χ., εξαιτίας πολιτικών ερίδων ανάμεσα στους καλλιτέχνες και το λαό της Τέω, εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην Έφεσο· από εκεί οδηγήθηκαν από τον ’τταλο στη Μυόννησο· τελικά, εγκαταστάθηκαν στην πόλη Λέβεδο, πάνω σ' ένα νησάκι κοντά στην ίδια ακτή της Μ. Ασίας. Ο Στράβων (ΙΔ', 1, 29) αναφέρεται στο "κοινό" της Λεβέδου, που υπήρχε ακόμη κατά τα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ.
Μέλη των "κοινών" ήταν καλλιτέχνες όλων των κατηγοριών: κιθαριστές , κιθαρωδοί , αυλητές , αυλωδοί , τραγουδιστές, συνθέτες ("μελογράφοι"), ηθοποιοί, ακόμα και ποιητές. Επικεφαλής του κοινού ήταν ο ιερέας του Διόνυσου, εκλεγόμενος κάθε χρόνο από τη Συνέλευση (πρβ. Αθήν. Ε', 27, 198C)· εκτός από τον ιερέα, υπήρχαν αρκετοί αξιωματούχοι, που όλοι εκλέγονταν δημοκρατικά. Υπήρχε επίσης ο ναός ("το τέμενος"), όπου τελούνταν τακτικά θυσίες, με σπονδές και μουσική (Αθήν. Ε', 49, 212Ε).
Στο "κοινό" ήταν προσαρτημένο ένα είδος σχολής μουσικής και δράματος· σε μια επιγραφή που βρέθηκε στην Τέω αναγράφονται τα ονόματα σπουδαστών ή νικητών, καθώς και τα μαθήματα, χαραγμένα πάνω σε δύο στήλες (βλ. Corpus Iscriptionum Graecarum· έκδ. Aug. Boeckh, Βερολίνο 1843· ΙΙ, σσ. 674-675, αρ. 3088).
Τα ονόματα είναι μάλλον κολοβωμένα, αλλά πάνω στη δεύτερη στήλη, μαζί με ονόματα εφήβων σπουδαστών ή αγωνιστών ("Νεωτέρας ηλικίας"), αναγράφονται τα ακόλουθα μουσικά μαθήματα:

στ. 6: ψαλμού (εκτέλεσης με γυμνά δάχτυλα έγχορδων οργάνων)·
στ. 7: κιθαρισμού (εκτέλεσης κιθάρας)·
στ. 8: κιθαρωδίας (εκτέλεσης τραγουδιού, με συνοδεία κιθάρας)·
στ. 9: ρυθμογραφίας (σημειογραφίας των ρυθμών· ρυθμικής σύνθεσης)·
στ. 12: μελογραφίας (μελωδικής σύνθεσης).
Στους στ. 10 και 11 γίνεται αναφορά στην κωμωδία και τραγωδία, αντίστοιχα.

Από άλλες επιγραφές και μερικές φιλολογικές πηγές αντλούμε πληροφορίες για τις δραστηριότητες ή την ύπαρξη "κοινών", εγκαταστημένων σε άλλα κέντρα:

1. Αθήνα (Corpus Inscriptionum Atticarum II, 551, 552)·

2. Ισθμός και Νεμέα (των εν Ισθμω και Νεμέα τεχνιτών· Corpus Inscriptionum Graecarum, αρ. 1689, 3068· αυτή η τελευταία επιγραφή είναι πολύ εκτεταμένη και πληροφοριακή [ΙΙ, 660-665])·

3. Κύπρος (Corpus Inscriptionum Graecarum II, 458-459, αρ. 2619, 2620· δύο επιγραφές που ανακαλύφθηκαν η μία στην Αμμόχωστο, κοντά στη Σαλαμίνα, και η άλλη στα ερείπια της αρχαίας Πάφου, αντίστοιχα).

4. Θήβα, 5. Χίος, 6. Αλεξάνδρεια, 7. Πτολεμαΐδα, 8. Ν. Ιταλία κτλ.

Βιβλιογραφία:

Otto Luders, Die dionysischen Kunstler, Βερολίνο 1873, σσ. 200 (συμπλ. 149-200)· μια αξιόλογη και πολύ ενημερωτική συμβολή στο θέμα. Βλ. επίσης Gev. II, σσ. 578-588, και P. Foucart, "Dionysiaci artifices" DAGR II, 1892, σσ. 246-249.
Sir Arthur W. Picard-Cambridge, The Dramatic Festivals of Athens, 2η έκδ., αναθεωρ. από τους John Gould και D. Μ. Lewis Οξφόρδη 1968, κεφ. VII: "The Artists of Dionysus", σσ. 279-321.

Για περισσότερη βιβλιογραφία πάνω στο θέμα αυτό, βλ. σ. 336 του βιβλίου του Picard-Cambridge.

1. Διονυσιακοί αυληταί, Διονυσιακοί ωδοί. Ο Πολύβιος (Ιστορίαι Δ', 20, 8), μιλώντας για τη μουσική εκπαίδευση των νέων στους Αρκάδες, λέει πως τα παιδιά τους από τη νηπιακή ηλικία συνηθίζουν να τραγουδούν ύμνους και παιάνες
("οι παίδες εκ νηπίων άδειν εθίζονται"),... (§9) "και μετά από αυτό, αφού μάθουν τους νόμους του Φιλόξενου και του Τιμόθεου , χορεύουν 4με φιλότιμο ζήλο κάθε χρόνο στα θέατρα με συνοδεία των Διονυσιακών αυλητών" ("πολλή φιλοτιμία χορεύουσι κατ' ενιαυτόν τοις Διονυσιακοίς αυληταίς εν τοις θεάτροις").

2. Υποστηρίζεται ότι το παρατσούκλι διονυσοκόλακες αναφέρεται στους κόλακες του Διονυσίου Β', τυράννου των Συρακουσών (367-345 π.Χ.)· αλλά (καθώς παρατηρεί σωστά ο Ruelle) η χρήση από τον Αριστοτέλη του ενεστώτα "καλούσι" μας οδηγεί να πιστέψουμε πως μιλεί αποκλειστικά για τους καλλιτέχνες του Διόνυσου (πρβ. Ch.-Em. Ruelle, Aristote, Poetique et Rhetorique, Παρίσι 1882, σ. 297, σημ. 1). Ο Θεόφραστος αναφέρεται καθαρά στους κόλακες του τυράννου Διονυσίου, όταν λέει: γι' αυτό ονομάστηκαν Διονυσιοκόλακες ("διό κληθήναι Διονυσιοκόλακες"), (Αθήν. Γ, 435Ε, 47). Και ο Χάρης (Αθήν. IB', 538F) αποκαλεί τους κόλακες του Αλεξάνδρου, Αλεξανδροκόλακες: "οι πρότερον καλούμενοι Διονυσοκόλακες Αλεξανδροκόλακες εκλήθησαν..." (εκείνοι που πρωτύτερα λέγονταν Διονυσοκόλακες ονομάστηκαν [τώρα] Αλεξανδροκόλακες).

http://www.musipedia.gr/
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Για τους Διονυσιακούς ωδούς βλ. Πλάτων Νόμοι Ζ', 812Β· και λ. ωδός.'']

Plato, Laws
Plat. Laws 7.812b

Πλάτων Νόμοι Ζ', 812Β

[812β]
Κλεινίας
ὀρθῶς.

Ἀθηναῖος
ἆρ᾽ οὖν οὐ μετὰ τὸν γραμματιστὴν ὁ κιθαριστὴς ἡμῖν προσρητέος;

Κλεινίας
τί μήν;

Ἀθηναῖος
τοῖς κιθαρισταῖς μὲν τοίνυν ἡμᾶς δοκῶ τῶν ἔμπροσθεν λόγων ἀναμνησθέντας τὸ προσῆκον νεῖμαι τῆς τε διδασκαλίας ἅμα καὶ πάσης τῆς περὶ τὰ τοιαῦτα παιδεύσεως.

Κλεινίας
ποίων δὴ πέρι λέγεις;

Ἀθηναῖος
ἔφαμεν, οἶμαι, τοὺς τοῦ Διονύσου τοὺς ἑξηκοντούτας ᾠδοὺς διαφερόντως εὐαισθήτους δεῖν γεγονέναι περί

[812ξ] τε τοὺς ῥυθμοὺς καὶ τὰς τῶν ἁρμονιῶν συστάσεις, ἵνα τὴν τῶν μελῶν μίμησιν τὴν εὖ καὶ τὴν κακῶς μεμιμημένην, ἐν τοῖς παθήμασιν ὅταν ψυχὴ γίγνηται, τά τε τῆς ἀγαθῆς ὁμοιώματα καὶ τὰ τῆς ἐναντίας ἐκλέξασθαι δυνατὸς ὤν τις, τὰ μὲν ἀποβάλλῃ, τὰ δὲ προφέρων εἰς μέσον ὑμνῇ καὶ ἐπᾴδῃ ταῖς τῶν νέων ψυχαῖς, προκαλούμενος ἑκάστους εἰς ἀρετῆς ἕπεσθαι κτῆσιν συνακολουθοῦντας διὰ τῶν μιμήσεων.

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0165:book=7:section=812c
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Αριστοτ. Ρητορ. (Γ', 2, 1405Α): "και οι μεν διονυσοκόλακες, αυτοί δε αυτούς τεχνίτας καλούσι" (και μερικοί τους αποκαλούν διονυσοκόλακες, ενώ εκείνοι ονομάζουν τους εαυτούς των καλλιτέχνες).'']

Aristotle [1959], Rhetoric (Greek); Ars Rhetorica

Αριστοτ. Ρητορ. Γ', 2, 1405Α

δεῖ δὲ καὶ τὰ ἐπίθετα καὶ τὰς μεταφορὰς ἁρμοττούσας λέγειν. τοῦτο δ’ ἔσται ἐκ τοῦ ἀνάλογον· εἰ δὲ μή, ἀπρεπὲς φανεῖται διὰ τὸ παρ’ ἄλληλα τὰ ἐναντία μάλιστα φαίνεσθαι. ἀλλὰ δεῖ σκοπεῖν, ὡς νέῳ φοινικίς, οὕτω γέροντι τί
10
(οὐ γὰρ ἡ αὐτὴ πρέπει ἐσθής), καὶ ἐάν τε κοσμεῖν
15
βούλῃ, ἀπὸ τῶν βελτίστων τῶν ἐν ταὐτῷ γένει φέρειν τὴν μεταφοράν, ἐάν τε ψέγειν, ἀπὸ τῶν χειρόνων· λέγω δ’ οἷον, ἐπεὶ τὰ ἐναντία ἐν τῷ αὐτῷ γένει, τὸ φάναι τὸν μὲν πτωχεύοντα εὔχεσθαι τὸν δὲ εὐχόμενον πτωχεύειν, ὅτι ἄμφω αἰτήσεις, τὸ εἰρημένον ἐστὶ ποιεῖν, ὡς καὶ Ἰφικράτης Καλλίαν
20
μητραγύρτην ἀλλ’ οὐ δᾳδοῦχον, ὁ δὲ ἔφη ἀμύητον αὐτὸν εἶναι· οὐ γὰρ ἂν μητραγύρτην αὐτὸν καλεῖν, ἀλλὰ δᾳδοῦχον· ἄμφω γὰρ περὶ θεόν, ἀλλὰ τὸ μὲν τίμιον τὸ δὲ ἄτιμον. καὶ ὁ μὲν διονυσοκόλακας, αὐτοὶ δ’ αὑτοὺς τεχνίτας καλοῦσιν (ταῦτα δ’ ἄμφω μεταφορά, ἡ μὲν ῥυπαινόντων ἡ δὲ
25
τοὐναντίον), καὶ οἱ μὲν λῃσταὶ αὑτοὺς ποριστὰς καλοῦσι νῦν (διὸ ἔξεστι λέγειν τὸν ἀδικήσαντα μὲν ἁμαρτάνειν, τὸν δ’ ἁμαρτάνοντα ἀδικῆσαι, καὶ τὸν κλέψαντα καὶ λαβεῖν καὶ πορίσασθαι). τὸ δὲ ὡς ὁ Τήλεφος Εὐριπίδου φησίν,

κώπης ἀνάσσων κἀποβὰς εἰς Μυσίαν,
30
ἀπρεπές, ὅτι μεῖζον τὸ ἀνάσσειν ἢ κατ’ ἀξίαν· οὐ κέκλεπται οὖν.

http://cybergreek.uchicago.edu/cgi-bin/philo/getobject.pl?c.144:3.Greek.
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
τεχνι?τ-ης , ου, o(,
A. artificer, craftsman, opp. γεωργός, X.Oec.6.6, Arist.Pol.1262b26, al.; opp. ῥήτωρ, Emp. ap. Thphr.Sens.11; of a potter, PCair.Zen.500.2,3 (iii B.C.); τεχνῖται οἱ χρήσιμόν τι ποιεῖν ἐπιστάμενοι, opp. οἱ ἐλευθερίως πεπαιδευμένοι, X.Mem.2.7.4,5, cf. Act.Ap.19.24: metaph., “πόλις ἧς τ. καὶ δημιουργὸς ὁ θεός” Ep.Hebr.11.10, cf. LXX Wi.13.1.
II. one who does or handles a thing by the rules of art, skilled workman, opp. ἄτεχνος, Pl.Sph.219a, cf. Hp.VM4, Arist.Rh.1397b23, Gal.6.155, 18(2).245; opp. ἰδιώτης, Id.6.204; opp. ὁ ἔμπειρος, Arist.Metaph.981b31; c. gen. rei, τ. τῶν πολεμικῶν skilled in . . , X.Lac.13.5; also οἱ περὶ τοὺς θεοὺς τ. persons versed in religious practices, Id.Cyr.8.3.11; ἄνθρωπος τ. λόγων, as a sneer, Aeschin.1.170; οἱ Διονυσιακοὶ τ. or οἱ περὶ τὸν Διόνυσον τ., theatrical artists, musicians as well as actors, D. 19.192 (where τ. alone), Arist.Rh.1405a24, Pr.956b11, SIG399.12 (Amphict. Delph., iii B.C.), CIG2619, al. (Cyprus), OGI50 (Egypt, iii B.C.), Plb.16.21.8, Posidon.36 J., etc.; so perh. in οἷος τ. παραπόλλυμαι, = Lat.qualis artifex pereo (Nero's last words), D.C.63.29.
III. trickster, intriguer, Luc.DMort.13.5.

Henry George Liddell. Robert Scott. A Greek-English Lexicon. revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones. with the assistance of.
Roderick McKenzie. Oxford. Clarendon Press. 1940.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...etic+letter=*t:entry+group=32:entry=texni/ths
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Décrets de l'association des Attalistes
en l'honneur de Craton,
bienfaiteur et prêtre de l'association
(Téos - milieu du 2e s. av. JC)


Éd. :

CIG 3068 + p. 1125.
OGIS 325 et 326.

Voir :

Brigitte Le Guen : Kraton, son of Zotichos : Artists'Associations and Monarchic Power in the Hellenistic Period ; in The Greek Theatre and Festivals, Oxford 2007 (Oxford Studies in Ancient Documents).
Sophia Aneziri, Die Vereine der Dionysischen Techniten im Kontext der hellenistischen Gesellschaft (Historia Einzelschriften 163) Munich, Steiner, 2003 ; pp. 382 sqq.
H. von Prott : "Dionysos Kathegemon" ; AMitt. (DAI) 27, 1902, 167 sqq.

technites : artisans ou artistes regroupés en corporations ou associations ;
les technites de Dionysos sont les acteurs de théâtre.
synagonistès : cf. Arstt., Poet. 18, 21.


ἐπὶ ἱερέως Σατύρου, καὶ ἀγωνοθέτου κ[αὶ]
ἱερέως βασιλέως Εὐμένου Νικοτέλου[ς,]
ἔδοξεν τῶι κοινῶι τῶν περὶ τὸν Διόνυσον τεχνι-
4 τῶν τῶν ἐπ' Ἰωνίας καὶ Ἑλλησπόντου καὶ τῶν πε[ρὶ]
τὸν καθηγεμόνα Διόνυσον· ἐπειδὴ Κράτων Ζωτίχου
αὐλητὴς εὐεργέτης ἔν τε τῶι πρότερον χρόνωι τὴ[ν]
πᾶσαν σπουδὴν καὶ πρόνοιαν εἶχεν τῶν κοινι συμφε-
8 ρόντων τι συνόδωι καὶ τιμηθεὶς ἀξίως ὧν εὐεργέτη-
κεν ὑπερτίθεται τι εὐνοίαι καὶ φιλοτιμίαι τι εἰς τοὺς
τεχνίτας, πάντα πράττων τὰ συμφέροντα· vacat δεδόχθαι
τῶι κοινῶι τῶν περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτων ἐπαινέσαι
12 μὲν Κράτωνα Ζωτίχου αὐλητὴν εὐεργέτην ἐπὶ τῶι τὴν
αὐτὴν ἔχειν αἰεὶ προαίρεσιν τῆς εὐεργεσίας τῆς εἰς
ἅπαντας τοὺς τεχνίτας, προσδοῦναι δὲ αὐτῶι πρὸς
ταῖς προϋπαρχούσαις τιμαῖς ἀνακήρυξίν τε στεφά-
16 νου τοῦ ἐκ τοῦ νόμου, ἣμ ποιήσεται αἰεὶ ἐν τῶι θεάτρωι ὁ
ἑκάστοτε γινόμενος ἀγωνοθέτης καὶ ἱερεὺς βασιλέως
Εὐμένου ἐν τῆι βασιλέως Εὐμένου ἡμέραι ὅταν ἥ τε πομπὴ
διέλθηι καὶ αἱ στεφανώσεις συντελῶνται· ὁμοίως δὲ
20 καὶ παρὰ τὸν πότον γινέσθω τῆι αὐτῆι ἡμέραι μετὰ τὰς
σπονδὰς ὑπὸ τῶν ἀρχόντων ἡ ἀναγγελία τοῦ στεφάνου.
παρατίθεσθαι δὲ καὶ ἐν ταῖς θέαις καὶ ἐν ταῖς πομπαῖς πα-
ρὰ τὸν ἀνδριάντα τὸν Κράτωνος τὸν ἐν τῶι θεάτρωι τρίπο-
24 δά τε καὶ θυμιατήριον, καὶ τῆς ἐπιθυμιάσεως τὴν ἐπιμέλει-
αν καθ' ἕκαστον ἔτος αἰεὶ ποιεῖσθαι τὸν ἀγωνοθέτην καὶ
ἱερέα βασιλέως Εὐμένου γινόμενον. vacat
vacat
ἔδοξεν τῶι κοινῶι τῶν συναγωνιστῶν· ἐπειδὴ Κράτων
28 Ζωτίχου Καλχηδόνιος αὐλητὴς εὔνους ὢν διατε-
λεῖ τῶι κοινῶι τῶν συναγωνιστῶν, καὶ λέγων καὶ
πράττων αἰεὶ τὰ συμφέροντα τοῖς συναγωνισταῖς,
ἱερεύς τε αἱρεθεὶς πρότερον τὴν πᾶσαν ἐπιμέλειαν
32 ἐποιήσατο, τάς τε θυσίας συνετέλεσεν πάσας, ὁσί-
ως μὲν τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς βασιλεῖς, καλῶς
δὲ καὶ ἐνδόξως τὰ πρὸς πάντας τοὺς συναγωνιστάς,
οὔτε δαπάνης οὔτε φιλοτιμίας οὐθὲν ἐλλείπων, καὶ
36 νῦν δὲ ἀγωνοθέτης γενόμενος καλῶς τῶν ἀγώνων
προστὰς καὶ τοῖς νόμοις ἀκολουθήσας αἰείμνηστον
τοῖς ἐπιγινομένοις κατέλιπεν τὴν ἀρχήν· vacat ἵνα οὖν καὶ
οἱ συναγωνισταὶ ἐμ παντὶ καιρῶι φαίνωνται τιμῶντες
40 τοὺς ἐξ ἑαυτῶν, δεδόχθαι τῶι κοινῶι τῶν συναγωνισ-
τῶν στεφανοῦν Κράτωνα Ζωτίχου Καλχηδόνιον διὰ
βίου ἔν τε τῶι κοινῶι δείπνωι τῶν συναγωνιστῶν καὶ ἐν
τῶι θεάτρωι, ποιουμένους τὴν ἀναγόρευσιν τήνδε·
vacat
44 "τὸ κοινὸν τῶν συναγωνιστῶν στεφανοῖ Κράτωνα Ζωτίχου
Καλχηδόνιον στεφάνωι τῶι ἐκ τοῦ νόμου ἀρετῆς ἕνεκεν
καὶ εὐνοίας, ἧς ἔχων διατελεῖ εἰς τοὺς συναγωνισ-
τάς." τῆς δὲ ἀναγγελίας τῆς τοῦ στεφάνου ἐπιμε-
48 λεῖσθαι τοὺς ἄρχοντας τοὺς κατ' ἐνιαυτὸν αἱρου-
μένους. ἵνα δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν φανεφὰ ἦι εἰς
τὸν ἅπαντα χρόνον ἡ τῶν συναγωνιστῶν εὐχαρισ-
τία, ἀναγράψαι τὸ ψήφισμα τόδε εἰς στήλην λιθίνην,
52 καὶ στῆσαι πρὸς τῶι Διονυσίωι ἐν τῶι ἐπιφανεστά-
τωι τόπωι· ἀναθεῖναι δὲ αὐτοῦ καὶ εἰκόνα ἐν τῶι Διονυ-
σίωι γραπτὴν τελείαν ἐπιγράψαντας· "τὸ κοινὸν τῶν
συναγωνιστῶν στεφανοῖ Κράτωνα Ζωτίχου Καλ-
56 χηδόνιον ἀρετῆς ἕνεκεν καὶ εὐνοίας τῆς εἰς αὑ-
τοὺς."
vacat
vacat τῶν ἐν Ἰσθμῶι καὶ Νεμέαι τεχνιτῶν. vacat
ἐπειδὴ Κράτων Ζωτίχου Περγαμηνὸς αὐλητὴς κύ-
κλιος πρότερόν τε πολλὰς καὶ μεγάλας παρέσ-
60 χηται χρείας κατ' ἰδίαν τε τοῖς ἐντυγχάνουσιν
[αὐτῶι τῶν ἐν Ἰσθμῶι καὶ Νεμέαι τεχνιτῶν, καὶ]
[κοινῆι —]
- - -

http://users.tellas.gr/~sarbonne/attalistes.html.
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Ο Πλούταρχος (Βίος Αράτου 53) λέει ότι στην επικήδεια πομπή του ’ρατου: "μέλη δε ήδετο προς κιθάραν υπό των περί τον Διόνυσον τεχνιτών" (τραγούδια τραγουδήθηκαν από τους καλλιτέχνες του Διόνυσου)· και: "Και, μήν ορώμεν τους περί τον Διόνυσον τεχνίτας...".'']

Βίοι Παράλληλοι
Άρατος
Πλούταρχος

Πλούταρχος, Βίος Αράτου 53

53

Οὕτω δ' αὐτοῦ τελευτήσαντος ἐν Αἰγίῳ, τὸ ἑπτακαιδέκατον στρατηγοῦντος, καὶ τῶν Ἀχαιῶν φιλοτιμουμένων ἐκεῖ γενέσθαι ταφὰς καὶ μνήματα πρέποντα τῷ βίῳ τοῦ ἀνδρός, Σικυώνιοι συμφορὰν ἐποιοῦντο μὴ 2 παρ' αὐτοῖς τεθῆναι τὸ σῶμα. καὶ τοὺς μὲν Ἀχαιοὺς ἔπεισαν ἐφιέναι, νόμου δ' ὄντος ἀρχαίου μηδένα θάπτεσθαι τειχῶν ἐντός, ἰσχυρᾶς τε τῷ νόμῳ δεισιδαιμονίας προσούσης, ἔπεμψαν εἰς Δελφοὺς ὑπὲρ τούτων ἐρησόμενοι τὴν Πυθίαν. ἡ δ' αὐτοῖς ἀναιρεῖ τὸν χρησμὸν τόνδε·
3 βουλεύῃ Σικυὼν ζωάγριον αἰὲν Ἀράτου ἀμφ' ὁσίῃ θαλίῃ τε κατοιχομένοιο ἄνακτος; ὡς τὸ βαρυνόμενον τῷδ' ἀνέρι καὶ τὸ βαρῦνον γαίης ἔστ' ἀσέβημα καὶ οὐρανοῦ ἠδὲ θαλάσσης.
4 κομισθείσης δὲ τῆς μαντείας, οἵ τ' Ἀχαιοὶ σύμπαντες ἥσθησαν διαφερόντως, καὶ οἱ Σικυώνιοι μεταβαλόντες εἰς ἑορτὴν τὸ πένθος εὐθὺς ἐκ τοῦ Αἰγίου τὸν νεκρὸν ἐστεφανωμένοι καὶ λευχειμονοῦντες ὑπὸ παιάνων καὶ χορῶν εἰς τὴν πόλιν ἀνῆγον, καὶ τόπον ἐξελόμενοι περίοπτον ὥσπερ οἰκιστὴν καὶ σωτῆρα τῆς πόλεως ἐκή5 δευσαν. καὶ καλεῖται μέχρι νῦν Ἀράτειον, καὶ θύουσιν αὐτῷ θυσίας, τὴν μέν, ᾗ τὴν πόλιν ἀπήλλαξε τῆς τυραννίδος, ἡμέρᾳ πέμπτῃ Δαισίου μηνός, ὃν Ἀθηναῖοι καλοῦσιν Ἀνθεστηριῶνα, καὶ τὴν θυσίαν ἐκείνην Σωτήρια προσαγορεύουσι, τὴν δὲ τοῦ μηνὸς ἐν ᾧ γενέσθαι 6 τὸν ἄνδρα διαμνημονεύουσι. τῆς μὲν οὖν προτέρας <ὁ> τοῦ Διὸς τοῦ Σωτῆρος κατήρχετο θυηπόλος, τῆς δὲ δευτέρας ὁ τοῦ Ἀράτου, στρόφιον οὐχ ὁλόλευκον, ἀλλὰ μεσοπόρφυρον ἔχων· μέλη δ' ᾔδετο πρὸς κιθάραν ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Διόνυσον τεχνιτῶν, καὶ συνεπόμπευεν ὁ γυμνασίαρχος, ἡγούμενος τῶν τε παίδων καὶ τῶν ἐφήβων, εἶτ' ἐφείπεθ' ἡ βουλὴ στεφανηφοροῦσα, καὶ τῶν 7 ἄλλων πολιτῶν ὁ βουλόμενος. ὧν ἔτι δείγματα μικρὰ ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξοσιούμενοι διαφυλάττουσιν· αἱ δὲ πλεῖσται τῶν τιμῶν ὑπὸ χρόνου καὶ πραγμάτων ἄλλων ἐκλελοίπασιν.

http://el.wikisource.org/wiki/Βίοι_Παράλληλοι
 
Top