Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής

[''Δύο Ύμνοι στον Απόλλωνα, γνωστοί ως Δελφικοί Ύμνοι. Ήταν χαραγμένοι πάνω σε πέτρινες στήλες στο Θησαυρό των Αθηναίων στους Δελφούς και ανακαλύφθηκαν από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή των Αθηνών το 1893. Είναι δύο παιάνες χρονολογούμενοι από τον 2ο αι. π.Χ. (ο Th. Reinach τους τοποθετεί, τον ένα γύρω στο 138 π.Χ. και τον άλλο γύρω στο 128 π.Χ.). Μεταγράφηκαν στη νεότερη σημειογραφία πρώτα από τον Theodore Reinach και δημοσιεύτηκαν με σχόλια του Henri Weil (στο κείμενο) και του Th. Reinach (στη μουσική) στο Bulletin de Correspondance Hellenique (ο πρώτος το 1893, XVII, 569-610, και ο δεύτερος το 1894, XVIII, 345 κε.). Οριστική έκδοση του Reinach στο Fouilles de Delphes III, 2 (1912). Πρβ. Carl v. Jan, ό.π., σσ. 435-449, και ιδιαίτερα στο Συμπλήρωμα (αρ. 2 και 3), σσ. 12-33. Οι ύμνοι αυτοί αντιπροσωπεύουν τα πιο εκτεταμένα δείγματα της αρχαίας ελληνικής μουσικής που ανακαλύφθηκαν ως σήμερα· ο συνθέτης του πρώτου είναι άγνωστος, ενώ ο δεύτερος ύμνος αποδίδεται στον Αθηναίο συνθέτη Λιμένιο. Οι στήλες εκτίθενται στο Δελφικό Μουσείο.'']

M. L. WEST
ANALECTA MUSICA
aus: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 92 (1992) 1–54

~~~~~~

Die delphischen Hymnen. Untersuchungen über Texte und Melodien (1894)

Author: Crusius, Otto, 1857-1918

http://www.archive.org/details/diedelphischenhy00crusuoft

~~~~~

Απόσπασμα Β'[2] Νεοελληνική απόδοση
[Ελικώ]να βαθύδενδρον αι λά[χε]-
[τε Διός] έ[ρι]βρόμουου θύγατρες ευώλε[νοι.]



μόλε[τε], συνόμαιμον ίνα Φοιοίβον ωιδαεί-
σε μέλψητε χρυσοκόμαν, ός ανά δικορύν-
ια Παρνασσίδος ταάσδε πατέρας έδρανα μ[ε]-
τά κλυταιείς Δεελφίσιιν Κασταλγίδος



εουύδρου νάματ' επενίσεται, Δελφόν ανά
[πρ]ωώνα μααντειείον εφέπων πάγον.


...
Ακούστε με, κάτοικοι του παρθένου δάσους του Ελικώνα,
και σεις πολεμοχαρείς κόρες του Δία του αγέρωχου,


Ανοίξτε τις φτερούγες σας, και με λόγια μαγικά
πλανέψτε τον αδελφό σας, τον ξανθόμαλλο τον Φοίβο
που συνοδευόμενος από πανέμορφες παρθένες των Δελφών
ξεκινάει το ταξίδι του από τις δίδυμες κορφές του Παρνασσού
για να πάει στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλίας


Αιωρούμενος πάνω από τους Δελφούς
και πάνω από το προφητικό βουνό.

http://el.wikipedia.org/wiki/Δελφικοί_Ύμνοι#cite_note-hestia00gregoog-1

[''Επιτάφιο τον Σεικίλου, χρονολογούμενο από τον 2ο αι. π.Χ. ως τον 1ο μ.Χ.· ανακαλύφθηκε από το W. Μ. Ramsay το 1883, χαραγμένο σε επιτύμβια πέτρα, "μια μικρή στρογγυλή μαρμάρινη στήλη, που ανήκε στον κ. Purser και μεταφέρθηκε από το Αιδίνιο", καθώς έγραφε (Bulletin de Correspondance Hellenique VIII, 1883, 277). Το Αιδίνιο βρίσκεται κοντά στην αρχαία πόλη Τράλλεις της Μ. Ασίας, γι' αυτό και το Επιτάφιο είναι γνωστό και ως Επιγραφή των Τράλλεων ή του Αιδινίου (Tralleis ή Aidin Inscription).
Η μικρή επιτύμβια στήλη ήταν εκτεθειμένη ως το 1922 στη συλλογή του Young στον Μπουτζά, προάστιο της Σμύρνης, όπου ο Laumonier, μέλος της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, μπόρεσε να τη φωτογραφίσει για πρώτη φορά· τη δημοσίευσε στο Bulletin de Correspondance Hellenique XLVIII, 50. Χάθηκε μετά την πυρπόληση της Σμύρνης, 13 Σεπτ. 1923 (πρβ. Th. Reinach, La mus. gr. σσ. 191-192· Emile Martin, Trois documents de mus.gr., Παρίσι 1953, σ. 49, και φωτογραφία της στήλης, απέναντι στη σελ. 49).
Η Επιγραφή αποτελείται από δύο μέρη, από τα οποία το δεύτερο είναι το Επιτάφιο με μουσική· ο Ramsay, ωστόσο, "δεν κατάλαβε, καθώς γράφει, τη σημασία αυτών των μικρών γραμμάτων που βρίσκονταν πάνω από τις γραμμές του δεύτερου μέρους". Ο δρ Carl Wessely ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε πως αυτά τα "γράμματα" ήταν στην πραγματικότητα μουσικές νότες· μετέγραψε τη μουσική στη νεότερη σημειογραφία και δημοσίευσε και τις δύο, την Επιγραφή και τη μεταγραφή του, με σχόλια στο Antike Reste griechischer Musik (1891, σσ. 17-26· η μουσική στις σελίδες 21-24). Συζήτησε το θέμα της Επιγραφής με τον Ch.-Em. Ruelle στη Revue des Etudes Grecques (V, 1892, 265-280). Το Επιτάφιο δημοσιεύτηκε πολλές φορές· μπορούν να αναφερθούν οι ακόλουθες: (1) D. Β. Monro The Modes of Ancient Greek Music 89-90 (η μεταγραφή Wessely) με μια σημαντική διόρθωση στο τέλος της τελευταίας λέξης (απαιτεί la-fa δίεση) που πρότεινε ο J. Α. R. Munro (ό.π. σ. 145)· (2) C. v. Jan, Mus. script. Gr. σσ. 452-453, και Συμπλήρωμα, αρ. 4, Sicili epitaphium σ. 38 (στο Συμπλήρωμα το τέλος είναι διορθωμένο [οι τρεις νότες, la-fa δίεσ.-mi, αντί la-fa δίεσ.], όπως στου Monro, παραπάνω)· (3) Th. Reinach La mus. gr. 191-192.
To ποιητικό κείμενο είναι ένα μικρό εγκώμιο της καλοζωίας, ένα είδος σκολίου. Η μελωδία, αποτελούμενη από 37 νότες συνολικά και με έκταση μιας ογδόης, είναι αυτή καθαυτή πλήρης και έχει μια ξεχωριστή χάρη για μας. Όπως λέει ο Reinach, "είναι το πιο πλήρες και πιο ευανάγνωστο δείγμα της αρχαίας γραφής που έφτασε σε μας". Βλ. το κείμενο στο λ. Σείκιλος.'']

[''Σείκιλος, λυρικός ποιητής και μουσικός των ρωμαϊκών χρόνων. Το όνομά του έγινε γνωστό χάρη σε μια επιτάφια επιγραφή πού βρέθηκε κοντά στις αρχαίες Τράλλεις της Μ. Ασίας· το επιτάφιο συζητείται λεπτομερειακά στο λήμμα λείψανα ελληνικής μουσικής (αρ. 5). Το ποιητικό κείμενο της επιγραφής αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο, χωρίς μουσική, είναι η αφιέρωση: "Εικών η λίθος ειμί, τίθησί με Σείκιλος ένθα μνήμης αθανάτου, σήμα πολυχρόνιον" (Εικόνα είμαι, αυτή η πέτρα· ο Σείκιλος με αφιερώνει σε αθάνατη μνήμη, ένα μνημείο για πολλά χρόνια). Το δεύτερο μέρος, το κύριο επιτάφιο, με μουσική, είναι ένα μικρό εγκώμιο της καλοζωίας:

Οσον ζής φαίνου,
Μηδέν όλως σύ λυπού
Προς ολίγον εστί το ζήν
Το τέλος ο χρόνος απαιτεί.

Όσο ζεις, φαίνου [να χαίρεσαι],
Μη λυπάσαι διόλου,
Η ζωή είναι σύντομη,
Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος.

Το επιτάφιο τελειώνει με τις λέξεις Σείκιλος-Ευτέρ[πη] (ο Σείκιλος στην Ευτέρπη).'']

~~~~~~~
Vox Graeca.

Allen [1968] 2000, 142.

[''ένα μικρό απόσπασμα (τέσσερις γραμμές) ενός παιάνα
για την αυτοκτονία του Αίαντα'']

[''(α) αυτοκτονία του Αίαντα
(β), (γ) δύο μικρά αποσπάσματα οργανικής μελωδίας (τρεις γραμμές το καθένα)·
(δ) ένα άλλο απόσπασμα παιάνα (δώδεκα γραμμές)·
(ε) μισή γραμμή ενός λυρικού τραγουδιού.

Όλα αυτά (α-ε) βρέθηκαν σ' έναν πάπυρο (Μουσείο Βερολίνου, αρ. 6870) και χρονολογούνται από τα μέσα του 2ου αι. μ.Χ. (περ. 160). Πρώτη έκδοσή τους από τον W. Schubart το 1918 ("Ein griechischer Papyrus mit Noten", Sitzungsberichte der Koniglich Preussischer Akademie der Wissenschaften, XXXVI, σσ. 763-768).'']


9. P. Berol. 6870 (Pöhlmann Nos. 30-33) Since Pöhlmann’s edition a small fragment (inv. 14097) has been attached at the top right of the papyrus, giving seven additional letters or parts of letters from the text of the Paean and threeassociated musical notes. I should like to thank Dr Günter Poethke for sending me word of thisand for supplying a photograph, and Dr Priese, Direktor of the Ägyptisches Museum and Papyrussammlung, for permission to publish it (Pl. I). Stephanie West kindly examined the papyrus in Berlin and answered a series of my queries about readings of the musical symbols.Here is a revised text.

P.Berol. 6870: musical excerpts. By permission of the Ägyptisches Museum, Berlin

~~~~~~

''Dramatic lament on Ajax's suicide, Anon. (late 2nd c. AD) Berlin papyrus 6870. There is an enharmonic interval in this piece. Translation: "There with suicidal hand and lying on your sword, (Oh Achilles, I found) Ajax son of Telamon, and because of Odysseus, the evil one, the hero has died from his wounds, he whom we long for (with many tears of women)."


~~~~~

Un « Ajax » et deux Timothée : (P. Berol. n° 6870)
Annie Bélis

Abstract

Copié par un musicien anonyme vers 160 apr. J.-C., le papyrus de Berlin inv. 6870 verso porte 24 lignes de musique qui pourraient correspondre à quatre ou à cinq partitions différentes, les unes vocales, les autres instrumentales, mais dont le ou les auteurs reste(nt) inconnu(s) de nous. On a proposé de voir dans les lignes 16 à 19 un extrait d'une tragédie perdue. L'analyse musicologique du passage montre qu'il ne peut s'agir ni d'un fragment d'époque classique, ni d'un morceau tiré d'une tragédie. Plusieurs arguments militent en faveur d'une œuvre du 4e s. av. J.-C., plus précisément d'un dithyrambe. Le § 1 de l'« Harmonidès » de Lucien, au prix d'une correction minime, permet d'en établir l'intitulé originel, d'en identifier l'auteur et de déterminer la date et les circonstances dans lesquels ce dithyrambe a été créé. Il s'agit de l'« Ajax furieux » de Timothée de Milet, compositeur novateur qui l'écrivit pour l'aulète Timothée de Thèbes ; ce dithyrambe remporta le prix aux Grandes Dionysies vers 360 av. J.-C.

http://webcache.googleusercontent.c...icide+Berlin+papyrus+6870&cd=23&hl=en&ct=clnk

[λίστα αχτένιστη! ]

Λείψανα της αρχαίας ελληνικής μουσικής
http://analogion.com/forum/showthread.php?t=12210

TOTOTETO
www.jstor.org/stable/20191873

Persée : Un nouveau document musical A Bélis - 1984 -
Par recoupement des deux échelles (celle donnée par les syllabes TO, TE et TH et celle des harmoniques), une seule restitution mélodique est possible : ...
http://www.persee.fr/web/revues/.../...num_108_1_1848

~~~~~~~~~

Persée
http://www.persee.fr
Un nouveau document musical
Annie Bélis
Bélis Annie, . Un nouveau document musical. In: Bulletin de correspondance hellénique. Volume 108, livraison 1,

article_bch_0007-4217_1984_num_108_1_1848.pdf

~~~~~~~

Pindar (Kircher)
Si tratta di una breve melodia, che secondo Kircher sarebbe dovuta risalire al 900 a.C., e di un frammento da lui attribuito a Pindaro: purtroppo i manoscritti sono scomparsi e quindi non è possibile dimostrare l'autenticità del ritrovamento e l'attendibilità delle trascrizioni. Circa tale questione si possono consultare: A. Rome, "L'origine de la prétendue mélodie de Pindare", Études Classiques, I, 1932, pp. 3-11; id., "Pindare ou Kircher", Études Classiques, IV, 1932, pp. 337-350; Paul Friedländer, "Pindar oder Kircher", Hermes, vol. 70 (1935), pp. 463-471.

http://www.chierotti.net/2-caratteri-generali.

~~~~~~~~~~~~~~~

http://www.archive.org/stream/musici.../n534/mode/1up

~~~~~~~~~~~~~

Pindar. The Odes of Pindar including the Principal Fragments with an Introduction and an English Translation by Sir John Sandys, Litt.D., FBA. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1937.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...=P.:poem=1

~~~~~~~

Pindar
http://www.jstor.org/pss/264709

Pindar (Kircher)
http://www.jstor.org/pss/738772

Pindaros, (Kircher)
http://www.terrasoft.hu/kultura/kaboca/ogorog/egyeb/

~~~~~

Pindar, (Kircher)
http://imgbase-scd-ulp.u-strasbg.fr/...hp?pos=-187162
http://imgbase-scd-ulp.u-strasbg.fr/...hp?pos=-187163

http://num-scd-ulp.u-strasbg.fr:8080...satisfyall=ALL

Kircher, Athanasius (1665) Mundus subterraneus [Tome 1]

Kircher, Athanasius (1664) Mundus subterraneus [Tome 2]

~~~~~~~

Euripides. The Complete Greek Drama, edited by Whitney J. Oates and Eugene O'Neill, Jr. in two volumes. 2. Orestes, translated by E. P. Coleridge. New York. Random House. 1938.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...card=332

~~~~~~

Orestes of Euripides Excursus B ,the Musical Fragment, Pages 203-204 Cambridge University Press (1928)

http://en.wikipedia.org/wiki/Katolophyromai
http://www.hs-augsburg.de/~harsch/od.../eur_ores.html

~~~~~~

Psaroudakes, Stelios. "The Orestes Papyrus: some thoughts on the dubious musical signs." Musikarchäologische Quellengruppen = Music-Archaeological Sources: finds, oral transmission, written evidence. Papers from the 3rd Symposium of the International Study Group on Music Archeology at Monastery Michaelstein, 9-16 June 2002. Eds. Ellen Hickmann, and Ricardo Eichmann. Studien zur Musikarchäologie 4; Orient-Archäologie 14. Rahden: Leidorf, 2004. 471-492. Tagged XML BibTex Google Scholar

http://moisasociety.org/de-musicis/author/134

~~~~~~~

http://paideiamusical.blogspot.com/2...tulo-1_06.html

~~~~~

http://aleph18.onb.ac.at/F/IMML6KTPE...music+&x=0&y=0

G 2315

G 2315 - 150 dpi

G 2315 - 600 dp

http://aleph18.onb.ac.at/F/IMML6KTPE...music+&x=0&y=0

http://www.onb.ac.at/papyrusmuseum.htm

Euripides, Orestes 338-44

~~~~~~

A New Fragment of Greek Music in Cairo
by JF Mountford - 1931
A NEW FRAGMENT OF GREEK MUSIC IN CAIRO. 93 in some way connected with Heracleotes the harper, who in two other papyri appeals to Zenon for the restitution ...
www.jstor.org/stable/627422

http://www.jstor.org/pss/627422

~~~~~

http://ipap.csad.ox.ac.uk/4DLink4/4D...l=4&vNum=59533

P.Cair.Zen. 4 59533, Fragments of verse with musical notation

~~~~~~

http://en.wikipedia.org/wiki/Delphic_Hymns

~~~~~~~~

La musique des hymnes de Delphes
Théodore Reinach
Bulletin de correspondance hellénique
Année 1893 Volume 17 Numéro 17 pp. 584-610

http://www.persee.fr/web/revues/home..._num_17_1_3766

~~~~~~~

Δελφικοί Ύμνοι
Weil Henri, . Nouveaux fragments d'hymnes accompagnés de notes de musique (pl. XXI, XXI bis, XXII). In: Bulletin de
correspondance hellénique. Volume 17, 1893. pp. 569-583.

http://www.persee.fr/web/revues/home..._num_17_1_3765
Συνημμένα Αρχεία
article_bch_0007-4217_1893_num_17_1_3765.pdf (1,63 MB, 3 εμφανίσεις)


~~~~~
Ύμνοι στον Απόλλωνα

Θησαυρός των Αθηναίων

Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

~~~~

Επιτάφιο τον Σεικίλου
http://paideiamusical.blogspot.com/2...tulo-1_06.html

http://webcache.googleusercontent.co...&hl=en&ct=clnk


http://www.greek-language.gr/greekLa..._09/pop02.html.

~~~~~~

'Dramatic lament on Ajax's suicide, Anon. (late 2nd c. AD) Berlin papyrus 6870. There is an enharmonic interval in this piece. Translation: "There with suicidal hand and lying on your sword, (Oh Achilles, I found) Ajax son of Telamon, and because of Odysseus, the evil one, the hero has died from his wounds, he whom we long for (with many tears of women)."


http://www.uni-koeln.de/phil-fak/ifa...pdf/092001.pdf

http://webcache.googleusercontent.co...&hl=hu&ct=clnk


http://www.citeulike.org/user/Randol...rticle/7190795

~~~~

Πάπυρο Μουσείο Βερολίνου, αρ. 6870

http://hdl.handle.net/2027/spo.0599796.0037.001:04]
Author: Johnson, William A.

http://quod.lib.umich.edu/cgi/t/text...=100;page=root

~~~~~~

Δρ Χρήστος Τερζής: Μεσομήδης ο Κρης

http://digitalcrete.ims.forth.gr/MusicalRoutes/index.php?option=com_content&view=article&id=2718: 2009-09-12-15-27-15&catid=6:2008-10-20-11-23-07&Itemid=117

~~~~~~~~

Mesomedis hymni (Helios, Nemesis, Musa)
editio princeps: V. Galilei 1581

http://www.hs-augsburg.de/~harsch/od.../mes_hnem.html

Dialogo di Vincentio Galilei nobile Fiorentino della musica antica et della ...

http://books.google.com/books?id=2L0...rbooks_s&cad=1

Δίων ὁ Κάσσιος Ῥωμαϊκὴ Ἱστορία : 77.13.7.3–6

Μεσομήδει τῷ τοὺς κιθαρῳδικοὺς νόμους συγγράψαντι

http://mercure.fltr.ucl.ac.be/Hodoi/...m_77/texte.htm

http://www.livius.org/su-sz/synesius...etter_095.html

~~~~~

Historia Augusta

http://penelope.uchicago.edu/Thayer/...s*.html#note15

~~~~~~~

http://webcache.googleusercontent.co...B7ς&hl=en


FRAGMENTA LIBRIS DE MENSIBUS FALSO TRIBUT

~~~~~~

Σοῦδα μ 668.

Headword: Μεσομήδης

http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl

Suda On Line

~~~~

Μεσομήδης
http://inscriptions.packhum.org/inscriptions/
http://inscriptions.packhum.org/inscriptions/main

~~~~~

The Oxyrhynchus Papyri 1922

http://en.wikipedia.org/wiki/Oxyrhynchus_hymn

http://163.1.169.40/cgi-bin/library?...9c5e51d264ea41

~~~~~

Hymnus de trinitate

Papyrus Oxyrhynchus 1786
http://www.hs-augsburg.de/~harsch/od.../hym_chri.html

~~~~~

M. L. WEST ANALECTA MUSICA

ON THE TEXT OF THE GREEK MUSICAL DOCUMENTS

http://www.uni-koeln.de/phil-fak/ifa...pdf/092001.pdf

~~~~~

The New Musical Fragment from Epidaurus
Jon Solomon
The Journal of Hellenic Studies
Vol. 105, (1985), pp. 168-171
(article consists of 4 pages)
Published by: The Society for the Promotion of Hellenic Studies

Stable URL: http://www.jstor.org/stable/631533

http://www.jstor.org/pss/631533

λέξις, λόγος, λέξη. Στη μουσική, συχνά χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή προς το κρούσις (οργανική, έγχορδη μουσική) ή προς το ωδή
(τραγούδι).
Ανώνυμος (Bell. 78, 68): "Διπλούς ο χαρακτήρ των φθόγγων είληπται, επειδή και διπλήν έχει την χρήσιν· επί λέξεως γαρ και κρούσεως" (Η γραφή των φθόγγων είναι διπλή στο χαρακτήρα, γιατί εξυπηρετεί διπλό σκοπό: [να δηλώνει] το κείμενο [τις λέξεις] και το οργανικό μέρος). Πλάτων (Νόμοι, 816D): "κατά λέξιν τε και ωδήν και κατά όρχησιν" (σύμφωνα με τη λέξη [τις λέξεις], το τραγούδι και την όρχηση).

http://www.musipedia.gr/

Πλάτων (Νόμοι, 816D): "κατά λέξιν τε και ωδήν και κατά όρχησιν" (σύμφωνα με τη λέξη [τις λέξεις], το τραγούδι και την όρχηση).

Plato, Laws

Πλάτων, Νόμοι, 816D

[816δ] καὶ πολίτας διάγοντας, ὁμοίους εἰς δύναμιν ὄντας, ζῆν εὖ τε καὶ εὐδαιμόνως.
τὰ μὲν οὖν τῶν καλῶν σωμάτων καὶ γενναίων ψυχῶν εἰς τὰς χορείας, οἵας εἴρηται δεῖν αὐτὰς εἶναι, διαπεπέρανται, τὰ δὲ τῶν αἰσχρῶν σωμάτων καὶ διανοημάτων καὶ τῶν ἐπὶ τὰ τοῦ γέλωτος κωμῳδήματα τετραμμένων, κατὰ λέξιν τε καὶ ᾠδὴν καὶ κατὰ ὄρχησιν καὶ κατὰ τὰ τούτων πάντων μιμήματα κεκωμῳδημένα, ἀνάγκη μὲν θεάσασθαι καὶ γνωρίζειν: ἄνευ γὰρ γελοίων τὰ σπουδαῖα καὶ πάντων τῶν

[816d] one and the same city and body of citizens should continue in one and the same way, enjoying the same pleasures and living alike in all ways possible, and so pass their lives happily and well. What concerns the actions of fair and noble souls in the matter of that kind of choristry which we have approved as right has now been fully discussed. The actions of ugly bodies and ugly ideas and of the men engaged in ludicrous comic-acting, in regard to both speech and dance, and the representations given by all these comedians—all this subject we must necessarily consider and estimate. For it is impossible to learn the serious without the comic,

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Plat.+Laws+7.816d&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0165

λέων, είδος χορού που μνημονεύεται στον Αθήναιο (ΙΔ', 629F) ανάμεσα στους κωμικούς ή αστείους χορούς, όπως η ίγδις , η γλαύξ κτλ. Ο Πολυδεύκης (IV, 103) λέει: "ο δε λέων ορχήσεως φοβέρας είδος" (ο λέων είναι είδος φοβερού χορού). ;

http://www.musipedia.gr/

Ο Πολυδεύκης (IV, 103) λέει: "ο δε λέων ορχήσεως φοβέρας είδος" (ο λέων είναι είδος φοβερού χορού).

http://www.archive.org/stream/onomasticon01polluoft#page/n318/mode/1up

λήψις, ένα από τα τρία μέρη της μελοποιίας . Κατά τον Αριστείδη , "τα μέρη [της μελοποιίας] είναι η λήψις, η μίξις και η χρήσις · λήψις είναι το μέρος με το οποίο ο μουσικός [συνθέτης] καθορίζει την περιοχή της φωνής που θα χρησιμοποιήσει στο σύστημα" ("λήψις μεν, δι' ής ευρίσκειν τω μουσικώ περιγίνεται από ποίου τόπου της φωνής το σύστημα ποιητέον"· Ι, 29 Mb και R. P. W.-Ι.)

http://www.musipedia.gr/

Κατά τον Αριστείδη , "τα μέρη [της μελοποιίας] είναι η λήψις, η μίξις και η χρήσις· λήψις είναι το μέρος με το οποίο ο μουσικός [συνθέτης] καθορίζει την περιοχή της φωνής που θα χρησιμοποιήσει στο σύστημα" ("λήψις μεν, δι' ής ευρίσκειν τω μουσικώ περιγίνεται από ποίου τόπου της φωνής το σύστημα ποιητέον"· Ι, 29 Mb και R. P. W.-Ι.)

Ι, 29 Mb και R. P. W.-Ι.

Αριστείδης Κοιντιλιανός
Περί μουσικής

μελοποιία δὲ δύναμις κατασκευαστικὴ μέλους· ταύτης δὲ ἡ
μὲν ὑπατοειδής ἐστιν, ἡ δὲ μεσοειδής, ἡ δὲ νητοειδὴς
κατὰ τὰς προειρημένας ἡμῖν περὶ φωνῆς ἰδιότητας·
μέρη δὲ αὐτῆς λῆψις μίξις χρῆσις· λῆψις μέν, δι᾽ ἧς εὑρί-
σκειν τῷ μουσικῷ περιγίνεται ἀπὸ ποίου τόπου τῆς φωνῆς
τὸ σύστημα ποιητέον, πότερον ὑπατοειδοῦς ἢ τῶν λοιπῶν
τινος·

λήψις δια συμφωνίας, μέθοδος καθορισμού [ή κουρδίσματος] διαστημάτων με σειρά συμφωνιών. Ο Αριστόξενος (Αρμ. ΙΙ, 55, Mb 13 κε.) δίνει το ακόλουθο παράδειγμα: "για να βρούμε μια ορισμένη διαφωνία κάτω από μια δοσμένη νότα, όπως το δίτονο, πρέπει να πάρουμε την τετάρτη πάνω από τη δοσμένη νότα, κατόπι να κατεβούμε μια πέμπτη, υστέρα ν' ανεβούμε μια τετάρτη πάλι και, τελικά, να κατεβούμε μιαν άλλη πέμπτη" (κατά τη μετάφραση του Η. S. Macran, σ. 206). Βλ. επίσης, Laloy, Lexique d' Aristoxene, σ. XXI, και Weil-Reinach, Plut. De la mus. 1145G, σ. 151, σημ. 394.

http://www.musipedia.gr/

[ 'Ο Αριστόξενος (Αρμ. ΙΙ, 55, Mb 13 κε.) δίνει το ακόλουθο παράδειγμα: "για να βρούμε μια ορισμένη διαφωνία κάτω από μια δοσμένη νότα, όπως το δίτονο, πρέπει να πάρουμε την τετάρτη πάνω από τη δοσμένη νότα, κατόπι να κατεβούμε μια πέμπτη, υστέρα ν' ανεβούμε μια τετάρτη πάλι και, τελικά, να κατεβούμε μιαν άλλη πέμπτη" (κατά τη μετάφραση του Η. S. Macran, σ. 206). Βλ. επίσης, Laloy, Lexique d' Aristoxene, σ. XXI, και Weil-Reinach, Plut. De la mus. 1145G, σ. 151, σημ. 394.'']

Αρμονικά στοιχεία

Αριστόξενος, Αρμ. ΙΙ, 55, Mb 13

ἀκριβεστάτη δ᾽ ἂν εἴη διαφώνου διαστήματος λῆψις ἡ διὰ συμφωνίας.
ἐὰν μὲν οὖν προσταχθῇ πρὸς τῷ δοθέντι φθόγγῳ λαβεῖν
ἐπὶ τὸ βαρὺ τὸ διάφωνον οἷον δίτονον ἢ ἄλλο τι τῶν
δυνατῶν ληφθῆναι διὰ συμφωνίας, ἐπὶ τὸ ὀξὺ ἀπὸ τοῦ
δοθέντος φθόγγου ληπτέον τὸ διὰ τεσσάρων, εἶτ᾽ ἐπὶ τὸ
βαρὺ τὸ διὰ πέντε, εἶτα πάλιν ἐπὶ τὸ ὀξὺ τὸ διὰ τες-
σάρων, εἶτ᾽ ἐπὶ τὸ βαρὺ τὸ διὰ πέντε. καὶ οὕτως ἔσται τὸ
δίτονον ἀπὸ τοῦ ληφθέντος φθόγγου εἰλημμένον τὸ ἐπὶ
τὸ βαρύ. ἐὰν δ᾽ ἐπὶ τοὐναντίον προσταχθῇ λαβεῖν τὸ
διάφωνον, ἐναντίως ποιητέον τὴν τῶν συμφώνων λῆψιν.
γίγνεται δὲ καὶ ἐὰν ἀπὸ συμφώνου διαστήματος τὸ διά-
φωνον ἀφαιρεθῇ διὰ συμφωνίας καὶ τὸ λοιπὸν διὰ συμ-
φωνίας εἰλημμένον·

λίβυς αυλός, λιβυκός αυλός· ονομάστηκε έτσι, γιατί, κατά τον Δούρι (στον Αθήναιο, ΙΔ', 618G), ένας Λίβυς πρώτος εφεύρε την αυλητική τέχνη και έπαιξε στον αυλό τα μητρώα, προς τιμήν της Κυβέλης: "Λίβυν δε τον αυλόν προσαγορεύουσιν οι ποιηταί, φησί Δούρις... επειδή Σειρίτης, ός δοκεί πρώτος ευρείν την αυλητικήν, Λίβυς ήν των νομάδων" (οι ποιητές ονομάζουν τον αυλό λιβυκό, λέει ο Δούρις... γιατί ο Σειρίτης, ο οποίος, πιστεύεται, πρώτος εφεύρε την αυλητική τέχνη, ήταν Λίβυς από τη νομαδική φυλή). Ο λιβυκός αυλός ήταν, πιθανόν, κάποιο είδος αυλού, που εισάχθηκε, σύμφωνα με μια παράδοση και όπως το όνομά του μαρτυρεί, από τη Λιβύη.

http://www.musipedia.gr/

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes, livre XIV

Αθήναιο, ΙΔ', 618G

[''λιβυκός αυλός· ονομάστηκε έτσι, γιατί, κατά τον Δούρι (στον Αθήναιο, ΙΔ', 618G), ένας Λίβυς πρώτος εφεύρε την αυλητική τέχνη και έπαιξε στον αυλό τα μητρώα, προς τιμήν της Κυβέλης: "Λίβυν δε τον αυλόν προσαγορεύουσιν οι ποιηταί, φησί Δούρις... επειδή Σειρίτης, ός δοκεί πρώτος ευρείν την αυλητικήν, Λίβυς ήν των νομάδων" (οι ποιητές ονομάζουν τον αυλό λιβυκό, λέει ο Δούρις... γιατί ο Σειρίτης, ο οποίος, πιστεύεται, πρώτος εφεύρε την αυλητική τέχνη, ήταν Λίβυς από τη νομαδική φυλή).'']

’Λίβυν δὲ τὸν αὐλὸν προσαγορεύουσιν οἱ ποιηταί,‘ φησὶ Δοῦρις ἐν βʹ τῶν περὶ Ἀγαθοκλέα, ’ἐπειδὴ Σειρίτης δοκεῖ πρῶτος εὑρεῖν τὴν αὐλητικήν, Λίβυς ὢν τῶν Νομάδων, ὃς καὶ κατηύλησεν τὰ μητρῷα πρῶτος.‘

http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deipnosophistes_14/texte.htm

λιγυηχής, (από το λιγύς, καθαρός, διαπεραρικός· επίσης, μελωδικός, γλυκός, και ήχος)· γλυκύφθογγος, που ηχεί καθαρά, μελωδικά, λιγυηχής κιθάρα· κιθάρα που ηχεί με καθαρό ή γλυκό (μελωδικό) τόνο.

http://www.musipedia.gr/

λιγύθροος, λιγύθροος πηκτίς· πηκτίδα με καθαρό τόνο και ισχυρό ήχο.

’λλα επίθετα, σχηματισμένα από το λιγύς, που συναντούμε και στη μουσική, ήταν: λιγύμολπος, λιγύκροτος, λιγύφθογγος, λιγύφωνος (με καθαρή, δυνατή φωνή· ηχηρός).

συν. λιγύθρους, λιγυηχής

http://www.musipedia.gr/

Λιμένιος, (πιθανώς, 2ος αι. π.Χ.)· Αθηναίος συνθέτης άγνωστης χρονολογίας, στον οποίο πολλοί μελετητές αποδίδουν τη σύνθεση του δεύτερου Δελφικού Ύμνου στον Απόλλωνα. Ηταν γιος του Τρωίνου (Th. Reinach La mus. gr. 183), αλλά τίποτε δεν είναι γνωστό για τη ζωή του.

http://www.musipedia.gr/

~~~~~~~~~

Limenius

(fl 128 BCE). Athenian composer of paeans and prosodia. An inscription found at Delphi which can be dated precisely to 128 BCE contains a lengthy composition, embodying both of these forms, provided with instrumental notation. A separate but related inscription testifies that it was performed in the same year. Two introductory lines identify it as a ‘paean and prosodion to the god [Apollo] which was composed and provided with kithara accompaniment by Limenius of Athens, son of Thoenus’. A second inscription, perhaps made ten years earlier, contains a paean and hyporcheme (huporchēma) to Apollo in vocal notation. The name of the composer is effaced and only the ostensible adjective ‘Athenian’ remains. It has, however, recently been proposed (see Bélis) that this second inscription was composed by a certain Athenaeus and that the two paeans are contemporary. In any event, the two works are now commonly known as the Delphic Hymns.

A separate inscription from Delphi identifies Limenius as a performer on the kithara. As a professional musician taking part in the Pythaïs (the theōria, or liturgical embassy, to the cult centre of Pythian Apollo at Delphi), he was required to belong to one of the guilds of the Artists of Dionysus. Limenius's membership was based on his professional status as a kitharist, and he himself wrote of the sacred ‘swarm of artists’ (‘hesmos … technitōn’) in his paean (20f), which gives an unusually detailed impression of the place of music in the liturgy. A similar phrase occurs in the companion piece (16f).

Limenius's paean and prosodion were composed in honour of the Artists of Dionysus (see Technitai), who performed it at the Pythian Festival of 128 BCE. Elpinikos and Cleon, already encountered as leaders of the boys' choir at the games of 138 BCE, are named in the festival decree, as is a certain Philion. The paean itself extends to 33 lines of cretic and paeonic rhythm, after which the prosodion begins a new rhythmic pattern. The three large sections of the paean – providing an invocation, a narrative of several deeds of Apollo, and a final prayer to Apollo, Artemis and Leto – are subdivided into smaller sections that modulate back and forth between Lydian and Hypolydian tonoi. The tone of the text is elevated, as would be expected of a paean, and musical allusions abound. At one point (if the reconstruction of the text is correct), the images employed for the aulos and the kithara in the previous paean are reversed: now it is the kithara that provides the ‘coiling mele’, while the aulos produces a honeyed song with a sweet voice. The final section of the paean tells of the slaying of Tityus by Apollo and the unsuccessful attack on Delphi by the Gauls, both of which recall the very end of the first Delphic hymn. The prosodion provides a closing prayer, in which the Greek gods Apollo, Artemis and Leto are appropriated for the protection of the Roman Empire. The correspondence between accentual and melodic pitch in this paean – as in some other late Greek musical compositions – probably reflects an archaicizing tradition.

See also Hymn, §I.
Bibliography

T. Reinach: Les hymnes delphiques à Apollon avec notes musicales (Paris, 1912)

M.G. Colin: ‘L'auteur du deuxième hymne musical de Delphes’, Comptes rendus des séances de l'Académie des inscriptions et belles-lettres (1913), 529–32

P. Moens: De twee delphische hymnen met musieknoten (Purmerend, 1930)

R.P. Winnington-Ingram: Mode in Ancient Greek Music (Cambridge, 1936/R), 32ff, 45

E. Pöhlmann, ed.: Denkmäler altgriechischer Musik (Nuremberg, 1970), 58ff

A. Bélis: ‘A proposito degli “Inni delfici”’, La musica in Grecia: Urbino 1985, 205–18

M.L. West: Ancient Greek Music (Oxford, 1992), 288–308, 317–18

T.J. Mathiesen: Apollo’s Lyre: Greek Music and Music Theory in Antiquity and the Middle Ages (Lincoln, NE, 1999), 44–56

For recordings see Greece, §I (Bibliography, (ii)).
Warren Anderson/Thomas J. Mathiesen

Grove

Λίνος, μυθικός ποιητής-μουσικός, αοιδός, γιός του Απόλλωνα και της Καλλιόπης. Κατά τον Ηρακλείδη Ποντικό (Πλούτ. 1132Α, 3), υπήρξε σύγχρονος του Αμφίωνα και συνθέτης θρηνητικών τραγουδιών. Η παράδοση του απέδιδε την εφεύρεση της τρίχορδης λύρας ή την προσθήκη της τέταρτης χορδής στην τρίχορδη λύρα, που είχε από τον πατέρα του, τον Απόλλωνα. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (Γ', 59, 6) αποδίδει στον Λίνο την προσθήκη της χορδής λιχανός· πρβ. λ. Μαρσύας .
Από το όνομά του ονομάστηκε λίνος ένα μοιρολόι, εξαιτίας του τραγικού θανάτου του. Υπάρχουν πολλές και διάφορες παραδόσεις σχετικές με το θάνατό του· σύμφωνα με μία από αυτές, σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα, γιατί καυχήθηκε πως ήταν ίσος με το θεό στο τραγούδι και την τέχνη. Κατά έναν άλλο μύθο, τον ξέσκισαν τα σκυλιά (Παυσ. Α', 43, 7), ενώ, σύμφωνα με έναν τρίτο, σκοτώθηκε από τον Ηρακλή, που ήταν μαθητής του, γιατί σ' ένα μουσικό μάθημα ο Λίνος τον ειρωνεύτηκε χλευαστικά για την αδεξιότητα του στο παίξιμο της λύρας. Ο Παυσανίας (Θ', 29, 6) αναφέρει ότι ο θάνατος του προκάλεσε τέτοια θλίψη που το πένθος έφτασε σε όλες τις χώρες, ακόμα και σε βαρβαρικές, και τον θρήνησαν με ειδικό τραγούδι (βλ. τα λ. λίνος και μανερώς ).

http://www.musipedia.gr/

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (Γ', 59, 6) αποδίδει στον Λίνο την προσθήκη της χορδής λιχανός·

Διόδωρος Σικελιώτης
Ιστορική Βιβλιοθήκη

Διόδωρος Σικελιώτης, Γ', 59, 6

ἐπικρινάντων δὲ τῶν ἀκροατῶν τὸν Ἀπόλλω δικαιότερα λέγειν, συγκριθῆναι πάλιν τὰς τέχνας, καὶ τὸν μὲν Μαρσύαν λειφθῆναι, τὸν δ΄ Ἀπόλλω διὰ τὴν ἔριν πικρότερον χρησάμενον ἐκδεῖραι ζῶντα τὸν ἡττηθέντα. ταχὺ δὲ μεταμεληθέντα καὶ βαρέως ἐπὶ τοῖς ὑπ΄ αὐτοῦ πραχθεῖσιν ἐνέγκαντα τῆς κιθάρας ἐκρῆξαι τὰς χορδὰς καὶ τὴν εὑρημένην ἁρμονίαν ἀφανίσαι. ταύτης δ΄ ὕστερον Μούσας μὲν ἀνευρεῖν τὴν μέσην, Λίνον δὲ τὴν λίχανον, Ὀρφέα δὲ καὶ Θαμύραν ὑπάτην καὶ παρυπάτην. τὸν δ΄ Ἀπόλλω φασὶν εἰς τὸ ἄντρον τοῦ Διονύσου τήν τε κιθάραν καὶ τοὺς αὐλοὺς ἀναθέντα, καὶ τῆς Κυβέλης ἐρασθέντα, συμπλανηθῆναι ταύτῃ μέχρι τῶν Ὑπερβορέων. κατὰ δὲ τὴν Φρυγίαν ἐμπεσούσης νόσου τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς γῆς ἀκάρπου γενομένης, ἐπερωτησάντων τῶν ἀτυχούντων τὸν θεὸν περὶ τῆς τῶν κακῶν ἀπαλλαγῆς προστάξαι φασὶν αὐτοῖς θάψαι τὸ Ἄττιδος σῶμα καὶ τιμᾶν τὴν Κυβέλην ὡς θεόν. διόπερ τοὺς Φρύγας ἠφανισμένου τοῦ σώματος διὰ τὸν χρόνον εἴδωλον κατασκευάσαι τοῦ μειρακίου, πρὸς ᾧ θρηνοῦντας ταῖς οἰκείαις τιμαῖς τοῦ πάθους ἐξιλάσκεσθαι τὴν τοῦ παρανομηθέντος μῆνιν· ὅπερ μέχρι τοῦ καθ΄ ἡμᾶς βίου ποιοῦντας αὐτοὺς διατελεῖν

http://el.wikisource.org/wiki/Ιστορική_Βιβλιοθήκη/Γ

[''Ο Παυσανίας (Θ', 29, 6) αναφέρει ότι ο θάνατος του προκάλεσε τέτοια θλίψη που το πένθος έφτασε σε όλες τις χώρες, ακόμα και σε βαρβαρικές, και τον θρήνησαν με ειδικό τραγούδι (βλ. τα λ. λίνος και μανερώς ).'']

Pausanias, Description of Greece
Paus. 9.29.6

Παυσανίας, Θ', 29, 6

[6] ταύτης τε οὖν εἰκὼν καὶ μετ᾽ αὐτὴν Λίνος ἐστὶν ἐν πέτρᾳ μικρᾷ σπηλαίου τρόπον εἰργασμένῃ: τούτῳ κατὰ ἔτος ἕκαστον πρὸ τῆς θυσίας τῶν Μουσῶν ἐναγίζουσι. λέγεται δὲ ὡς ὁ Λίνος οὗτος παῖς μὲν Οὐρανίας εἴη καὶ Ἀμφιμάρου τοῦ Ποσειδῶνος, μεγίστην δὲ τῶν τε ἐφ᾽ αὑτοῦ καὶ ὅσοι πρότερον ἐγένοντο λάβοι δόξαν ἐπὶ μουσικῇ, καὶ ὡς Ἀπόλλων ἀποκτείνειεν αὐτὸν ἐξισούμενον κατὰ τὴν ᾠδήν.

[7] ἀποθανόντος δὲ τοῦ Λίνου τὸ ἐπ᾽ αὐτῷ πένθος διῆλθεν ἄρα καὶ ἄχρι τῆς βαρβάρου πάσης, ὡς καὶ Αἰγυπτίοις ᾆσμα γενέσθαι Λίνον: καλοῦσι δὲ τὸ ᾆσμα Αἰγύπτιοι τῇ ἐπιχωρίῳ φωνῇ Μανέρων. οἱ δὲ Ἕλλησιν ἔπη ποιήσαντες, Ὅμηρος μέν, ἅτε ᾆσμα Ἕλλησιν ὂν ἐπιστάμενος τοῦ Λίνου τὰ παθήματα, ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως ἔφη τῇ ἀσπίδι ἄλλα τε ἐργάσασθαι τὸν Ἥφαιστον καὶ κιθαρῳδὸν παῖδα ᾁδοντα τὰ ἐς Λίνον: “τοῖσι δ᾽ ἐνὶ μέσσοισι πάις φόρμιγγι λιγείῃ
ἱμερόεν κιθάριζε, Λίνον δ᾽ ὑπὸ καλὸν ἄειδεν:
”Hom. Il. 18.569-701

Pausanias. Pausaniae Graeciae Descriptio, 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0159:book=9:chapter=29:section=6