Προ καιρού έτυχε να διαβάζω το ωραίο βιβλίο του π. Αλκιβιάδη Καλυβόπουλου "Χρόνος Τελέσεως της Θείας Λειτουργίας". Στο βιβλίο αυτό μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι κατά τις μεγάλες δεσποτικές εορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και των Θεοφανείων τελείται θεία λειτουργία δύο φορές την αυτή λειτουργική ημέρα (μία συναπτώς με τον εσπερινό της εορτής και μία το πρωί της κυρίας ημέρας). Αυτό θα γινόταν ιδιαιτέρως αισθητό αν η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου τελούνταν το εσπέρας ως διατάσσει το Τυπικό.
Κάτι παρόμοιο όμως συμβαίνει και με την Προηγιασμένη της Παρασκευής της Μ. Τεσσαρακοστής η οποία ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ημέρα που τελείται τελεία λειτουργία. Και είναι μεν γεγονός ότι εδώ δεν έχουμε διπλή τέλεση λειτουργίας-θυσίας αλλά έχουμε αναμφίβολα διπλή μετάληψη.
Πώς εξηγούνται όλα αυτά δεδομένου του ανέκαθεν κρατούντος έθους περί μίας και μόνης λειτουργίας και μίας και μόνης μεταλήψεως κατά την αυτή ημέρα;
Κάτι παρόμοιο όμως συμβαίνει και με την Προηγιασμένη της Παρασκευής της Μ. Τεσσαρακοστής η οποία ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ημέρα που τελείται τελεία λειτουργία. Και είναι μεν γεγονός ότι εδώ δεν έχουμε διπλή τέλεση λειτουργίας-θυσίας αλλά έχουμε αναμφίβολα διπλή μετάληψη.
Πώς εξηγούνται όλα αυτά δεδομένου του ανέκαθεν κρατούντος έθους περί μίας και μόνης λειτουργίας και μίας και μόνης μεταλήψεως κατά την αυτή ημέρα;