Έχω ξαναπεί πολλές φορές εδώ μέσα (και θα πρέπει να φτιάξω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα υπόμνημα με τα θέματα που γράφω και ξαναγράφω τα ίδια και τα ίδια, δεν πάει άλλο...) ότι η εξέλιξη της παράδοσης δεν μπορεί να οδηγήσει σε πράγματα εκτός παράδοσης! Με τη λογική αυτή, ακόμα και οι Σακελλαριδικώς ψάλλοντες υποστήριζαν, τον καιρό που οι τετραφωνίες ήταν στα φόρτε τους εδώ στην Ελλάδα, ότι το ύφος αυτό αποτελεί "εξέλιξη" της παράδοσης και ότι αφού οι περισσότεροι ψάλουν (έψαλαν) έτσι, ας το αποδεχτούμε! Ο καθένας είπαμε δικαιούτα να ψάλει όπως εκείνος θέλει: πατριαρχικά, αγγελοπουλικά, αγιορείτικα, σκυλάδικα και δεν ξέρω κι εγώ πώς αλλιώς. Για να επικαλεστείς όμως "συνέχεια" ή "εξέλιξη" της παράδοσης, το ύφος σου πρέπει να έχει αφετηρία και να παραπέμπει σε κάτι παλαιότερο. Προσωπικά στοιχεία θα βάλεις, αλλά πάνω στο υπάρχον ύφος.
Όσο για το εάν είναι ίδιο το ύφος του Πέτρου με του Ναυπλιώτη, εγώ θα έλεγα γιατί να μην είναι; Και οι δύο χρημάτισαν ψάλτες στο Πατριαρχείο, όπου η ενότητα του ύφους περνάει από γενιά σε γενιά. ΠΡΟΣΟΧΗ: Άλλο διαφορετικές φωνές, άλλο διαφορετικό ύφος! Οι πρωτοψάλτες του Πατριαρχείου, από το Ναυπλιώτη ως τον Αστέρη, σαφώς ανήκουν στο ίδιο ύφος, του οποίου τα χαρακτηριστικά τα έχουμε πολλάκις αναλύσει. Όπως λοιπόν επί μια εκατονταετία στον 20ο αιώνα διατηρήθηκε στο ύφος, έτσι υποθέτω ότι θα έγινε και παλαιότερα. Τώρα, το ότι το ύφος επί Ναυπλιώτη ήταν περισσότερο ένρινο, ότι η φωνητική εκφρορά άλλαξε λίγο επί Πρίγγου και πολύ επί Στανίτσα, αυτά είναι γνωστά. Όμως το στυλ των αναλύσεων, η ιδιαιτερότητα στη φωνητική εκφορά (με τις όποιες παραλλαγές της), ο χρόνος, όλ' αυτά είναι κοινά στους πατριαρχικούς ψάλτες: όποιον και ν' ακούσεις καταλαβαίνεις ότι ανήκουν στον ίδιο χώρο παραδοσιακού ψαλσίματος.
Ο Βασιλικός τώρα, ενώ χρημάτισε στη χορωδία του Στανίτσα και οι πρώτες του ηχογραφήσεις ήταν κλασσικές, δυστυχώς δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Μεγάλος ψάλτης λοιπόν, ναι (και θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό). Μεγάλος ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ψάλτης όχι, να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.