Ἐπισυνάπτω τὸ κείμενο ἐκ νέου μὲ κάποιες διορθώσεις, μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῆς ἐπισήμανσης τοῦ κ. Λιάκου, ἂν καὶ ἐμφανῶς καθυστερημένα. Συγχωρέστε με, δὲν μπαίνω τόσο συχνὰ ὅσο παλιότερα στὴν κοινότητα.
Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀναφορᾶς, θὰ ἤθελα πέρα ἀπὸ τὸ νὰ εὐχαριστήσω τὸν Βασίλη γιὰ τὴν τιμὴ νὰ ψάλλει τὸν συγκεκριμένο τονισμὸ μὲ μία στιβαρὴ καὶ παράλληλα ἐγκρατὴς ἑρμηνεία, νὰ τὸν συγχαρῶ γιὰ τὸ γενικότερο ἀποτέλεσμα τῆς φωνητικῆς του χροιάς. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸν ἄκουσα (ἔψαλλε ἕνα Ἄξιόν εστιν κάποιου σύγχρονου συνθέτη, δὲν θυμᾶμαι ποιοῦ), σκέφτηκα ὅτι τέτοιες φωνὲς εἶναι κατάλληλες νὰ προβάλλουν τὸ ἔργο τῶν μεγάλων μουσουργῶν τῆς ψαλτικῆς τέχνης, καὶ ὄχι τόσο τῶν συγχρόνων, οἱ ὁποῖοι κατὰ κανόνα (πάντα μὲ κάποιες ἐξαιρέσεις) ὄρνιθοσκαλίζουμε.
Θερμὲς εὐχαριστίες ἐπίσης καὶ στὸν Ἀλέξιο γιὰ τὸ μεράκι του.