Αναμνήσεις & εμπειρίες Δημ. Ιωαννίδη με τον Στανίτσα και άλλους

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήλθαν στο σπίτι για να μου κάνουν παρέα και να μου εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους, συνολικά 5 παλιόφιλοι, εκ των οποίων οι 3 υπήρξαν Μαθηταί μου. Πάνω στη συζήτηση που κάναμε ( ιδίως με τους 2 του Σαββάτου ), μου ζήτησαν να μεταφέρω στο Ψαλτολόγιο, εμπειρίες και περιστατικά, από την γνωριμία και συνεργασία μου, με τον αξέχαστο και ΜΕΓΑΛΟ Στανίτσα. Μάλιστα, παίρνοντας το προηγούμενο του Φίλου μου του Νίκου Γιάννου, κατά κάποιο τρόπο, υπήρξαν και λίγο φορτικοί, με την δικαιολογία, ότι καλό θα ήταν αυτά που είδα, έμαθα και έζησα με το ΜΕΓΑΛΟ Δάσκαλο, να γίνουν κτήμα όλων των νέων ιδίως Συναδέλφων.
Έτσι αποφάσισα να αρχίσω σιγά – σιγά, να ξετυλίγω το κουβάρι από τις αναμνήσεις μου με τον Στανίτσα.
Η πρώτη μας γνωριμία, συνέβη το 1961 στη Χρυσοσπηλιώτισσα, όπου είχε έλθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και έψαλλε.
Τότε εκεί έψαλλαν Δεξιά ο Γιώργος ο Βιγκάκης και Αριστερά, ο Βασίλης ο Παπαδόπουλος. Εγώ τότε υπηρετούσα σαν Υποκελευστής στη Μονάδα Δ.Ν.Ο.Α. ( Διοίκηση Ναυτικής Μονάδος Ακτής ) και ανήκα στο Σώμα των Ο.Υ.Κ.( Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών ). Πήγα λοιπόν ντυμένος με τη στολή μου στο Ναό και πέρασα Αριστερά, προκειμένου να βοηθήσω τον Φίλο μου Βασίλη.
Αφού τελείωσε η ανεπανάληπτη εκείνη Ακολουθία, ο Στανίτσας, έβαλε στο Αντίδωρο το « Λόγον αγαθόν » του Κρητός. Με το που το ακούει ο Βασίλης, χλώμιασε και είπε : Αμάν, τώρα τι γίνεται ; Τι έπαθες τον ρώτησα. Δεν έχω βιβλίο, μου είπε. Βρε ηλίθιε, έρχεται να ψάλλει στην Εκκλησία σου ο Στανίτσας και μού’ ρχεσαι ξεβράκωτος ; Μήπως ήξερα το τι θα ψάλλει για να φέρω και τα ανάλογα βιβλία ; Να κουβαλήσεις, όλη σου τη βιβλιοθήκη του είπα εγώ. Τώρα τι θα κάνεις ; Θα στείλω κάποιον στο Βιγκάκη, μήπως έχει κανένα βιβλίο να μας το δώσει. Ναι, του είπα εγώ, για να γίνεις δυό φορές ρεζίλι. Άστο . Θα ψάλλω εγώ. Από πού, με ρωτάει. Απ’ έξω του λέω εγώ, μόνο άνοιξε το Ψαλτήρι, για να παρακολουθούμε τη σειρά των στίχων.
Έτσι και έγινε. Ο Στανίτσας είπε τον πρώτο στίχο εγώ το Δεύτερο, εκείνος το « Περίζωσαι», εγώ το « Τη Ωραιότητί σου» και επειδή τελείωνε και ο κόσμος, έκλεισε με το « Το πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν».Μετά, βγήκαμε έξω και αριστερά δίπλα στο Ναό, υπήρχαν κάτι παράγκες, μεταξύ των οποίων και ένα καφενεδάκι, όπου εκεί καθόντουσαν συνήθως να πιούνε τον καφέ τους. Καθίσαμε λοιπόν και εν τω μεταξύ, είχαν μαζευτεί γύρω στους 35 Συναδέλφους, που είχαν έλθει, προκειμένου να ακούσουν τον Στανίτσα. Εγώ με την άσπρη Στολή σαν γαλατάς, πήγα σε μια γωνίτσα και κάθισα παρακολουθώντας τους πάντες και τα πάντα. Ξεκίνησε μια συζήτηση, που περιλάμβανε διάφορα θέματα από το Πατριαρχείο, προσωπικά και κατέληξε στο επίπεδο της Ψαλτικής Τέχνης στην Ελλάδα. Σε μια στιγμή, όπως γύρισε το κεφάλι του ( ο Στανίτσας ), η ματιά του έπεσε πάνω μου. Ακολούθησαν τα εξής : Έ, παλληκάρι μου καλά μας τα είπες κι εσύ. Από πού είσαι ; Δάσκαλε, από εκεί που είστε κι εσείς. Και με ερωτηματικό βλέμμα, με ρώτησε : Από πού για ; Από το Κοντοσκάλι. Ποιανού είσαι ; Δάσκαλε, είμαι εγγονός του Δημητρίου Ιωαννίδη και έχω το όνομά του. Εσείς στην Πόλη, τον φωνάζατε Τάκη. Αμέσως το πρόσωπό του σοβάρεψε και είπε προς τους άλλους : Τον Παππού του τον ήκουσα τυχαία κάποτε, αλλά επειδή μου έκανε τρομερή εντύπωση, πήγα και τον παρακολούθησα άλλες 3 φορές. Καταπληκτικός Ψάλτης και υπέροχος άνθρωπος. Γι’ αυτό άλλωστε προτιμήθηκε απ’ όλους τους Πατριαρχικούς τότε, και πήρε Πατριαρχική Εντολή να πάει και να ιδρύσει την Μουσική Ακαδημία στην Τραπεζούντα. Εκείνη τη στιγμή, πετάγεται ο Βασίλης και λέει : Δάσκαλε, ξέρεις από πού έψαλλε τον Πολυέλεο ; Και απάντησε αμέσως επειδή ο Στανίτσας τον κοίταξε ερωτηματικά. Απ’ έξω, γιατί εγώ δεν είχα βιβλίο. Τότε ο Στανίτσας, γύρισε σε μένα και με κοίταξε με το ίδιο ερωτηματικό βλέμμα. Δάσκαλε, είπα εγώ. Τους Πολυελέους και τις Δοξολογίες που έχει μέσα ο Πρωγάκης, τα ψάλλω όλα απ’ έξω, Παραλλαγή και Μέλος, από τα 10 μου χρόνια.
Και πώς γίνεται αυτό, ρώτησε ο Στανίτσας. Δάσκαλε, ο Πατέρας μου κάνοντάς μου Μάθημα, μου έλεγε : 10 φορές Παραλλαγή και μία δοκιμή Μέλος. Εάν κομπιάσεις ή κάνεις λάθος, άλλες 10 φορές Παραλλαγή και πάλι μία δοκιμή Μέλος. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι το κάθε Μάθημα, να γίνει κτήμα μου και να το ψάλλω χωρίς κανένα απολύτως λάθος. Εν τω μεταξύ επειδή περνούσα το καθένα 20 – 30 φορές Παραλλαγή, έ, κάποτε το μάθαινα και επ’ έξω. Και ο Στανίτσας : Α, γιά. Γι’ αυτό όλοι οι παλιοί, έβγαιναν Ψάλτες και όταν ανέβαιναν στο στασίσι, δεν έλεγαν αρλούμπες. Μπράβο παλληκάρι μου. Συνέχισε έτσι και θα πάς μπροστά.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Αξέχαστο Δάσκαλο.

Δάσκαλε, πολλές ευχαριστίες! Οι εμπειρίες από τους μεγάλους ψάλτες είναι πάντοτε οφέλιμες και διδακτικές!

Επειδή ξέρω πως είστε ένας από τους «τυχερούς»* που γνώρισαν εκ του σύνεγγυς παλαιούς σημαντικούς ψαλτάδες, τους οποίους εμείς μόνο από σπαράγματα ηχογραφήσεων γνωρίζουμε, όπως ο αγαπημένος μου Αλέκος Μουτάογλου, αν δε σας είναι κόπος, θα σας παρακαλούσα θερμά να μοιραστείτε μαζί μας εμπειρίες σας και από αυτούς τους ανθρώπους!

_____
Τα εισαγωγικά διότι εν πολλοίς ο καθένας κυνηγάει την «τύχη» του στην εποχή του, με βάση το φιλέρευνον πνεύμα του...

Ζητώ συγνώμη από όλους τους Φίλους του FORUM, αλλά χθές το απόγευμα, έλαβα 2 τηλεφωνήματα που μου «άναψαν» τα λαμπάκια. Το ένα ήταν από Κρήτη και το άλλο από εδώ, Αθήνα. Υπήρχε μεγάλη αμφισβήτηση και αρκετή ειρωνεία, στο ότι έγραψα, ότι τις Δοξολογίες και Πολυελέους που έχει ο Πρωγάκης, τις ψάλλω από 10 χρονών Παραλλαγή και Μέλος επ’ έξω. Γι’ αυτό, θα αναφερθώ σε 4 περιπτώσεις, που αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές.
1)Το 1964, προκειμένου να διοριστώ στον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς, με έστειλαν να περάσω από μουσική Επιτροπή Ακροάσεως Ιεροψαλτών. Πρόεδρος, ο Αρχ. Ιγνάτιος Πουλουπάτης ( Πρωτοσύγγελος της νεοϊδρυθείσης Μητροπόλεως Πειραιώς και Προιστάμενος του Αγ. Δημητρίου ), Ο Αρχ. Χρυσόστομος Γιαλούρης ( ο μετέπειτα Χίου ), Κάποιος Χαραλαμπόπουλος και ο Καθηγητής Μαργαζιώτης. Εκπρόσωπος του Συλλόγου Ιεροψαλτών ο Απόστολος Βαλληνδράς. Θα περνάγαμε 9 άτομα κι εγώ ήμουν τελευταίος στη λίστα. Με τον Βαλληνδρά γνωριζόμασταν πολύ καλά ( όπως και με τα άλλα δύο του αδέλφια και του είχα πεί να έχει το νού του, γιατί με ήξερε, ότι δεν σηκώνω «ταρζανιές» από τους δήθεν «Καθηγητάς». Πέρασαν όλοι, ήλθε και η σειρά μου. Μόλις μπήκα μέσα, με ανάλαβε ο Μαργαζιώτης. Γνωρίζετε Μουσική κ. Ιωαννίδη; Μάλιστα. Σε ποιο Ωδείο σπουδάσατε; Γιατί πρέπει να πάω σε Ωδείο για να μάθω να ψάλλω; Τότε πώς λέτε ότι γνωρίζετε Μουσική ; Εκεί επενέβη ο Βαλληνδράς και εξήγησε ότι υπάρχει παράδοση Ψαλτών στην Οικογένεια Ιωαννίδη και ότι έμαθα από τον Πατέρα και τον Θείο μου. Ωραία. Μπορείτε να μου πείτε τι Ήχο έχουμε την Κυριακή; Όχι, γιατί δεν είμαι υποχρεωμένος να το γνωρίζω αυτό από νωρίς. Και τι θα ψάλλετε την Κυριακή στην Εκκλησία ; Κύριε Καθηγητά, θα δώ τον Μπεκατώρο και ανάλογα θα ψάλλω. Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Καλά, δεν πρέπει να προετοιμαστείτε; Δεν χρειάζομαι προετοιμασία για να ανεβώ στο Αναλόγιο. Εν πάσει περιπτώσει, γι’ αυτό με καλέσατε; Εντάξει κ. Ιωαννίδη σας πληροφορώ ότι την Κυριακή έχουμε Βαρύ. Ευχαριστώ, αλλά το γνώριζα αυτό. Μπορείτε να μας ψάλλετε το Δοξαστικό; Κύριε Καθηγητά, δεν ξέρω και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω το τι κάνατε με τους προηγούμενους, αλλά όταν θα μιλάτε μαζί μου, θα είστε σαφής. Μου ζητάτε να ψάλλω το Δοξαστικό. Σας πληροφορώ εάν δεν το ξέρετε, ότι στον κάθε Ήχο, υπάρχουν 4 Δοξαστικά. Το Δογματικό, των Εσπερίων, των Αποστίχων και το Εωθινό. Εσείς, ποιο απ’ όπλα θέλετε; Τσίγκρωσε λίγο και μου είπε απότομα : Ωραία, πείτε μας το Εωθινό. Εδώ συνέβη κάτι, που από το 1964 μέχρι και σήμερα να δοκίμαζα 500 φορές την ημέρα, δεν πιστεύω ότι θα γινόταν πάλι. Υπολογίζοντας ότι ο Ήχος είναι πρότελευταίος και ακολουθεί και το Σύντομο Αναστασιματάριο, άνοιξα στην τύχη και έπεσα ακριβώς, πάνω στο Εωθινό. Ο Θεός, ο Διάβολος, δεν ξέρω, αλλά αυτό συνέβη. Ρωτάω λοιπόν : Παραλλαγή το θέλετε ή Μέλος ;
Το βρήκατε κι όλας με την πρώτη; Εκεί του την έριξα:
Κύριε Καθηγητά, όταν γνωρίζεις τα βιβλία, δεν χρειάζεται να ψάχνεις 5 ώρες, για να βρείς αυτό που θέλεις. Τελικά του το έψαλλα. Από Δοξολογίες τι μπορείτε να μας πείτε; Πείτε τι θέλετε και θα σας το πώ. Ωραία, πείτε μας την 5φθογγο του Ιακώβου. Εκεί πετάγεται ο Βαλληνδράς : Δημήτρη, κατάλαβες ποια Δοξολογία θέλει ο κ. Καθηγητής; Κύριε Απόστολε, μην ανησυχείτε. Εάν ο κ. Καθηγητής νομίζει ότι θα μου βάλει τρικλοποδιές , είναι πολύ γελασμένος και σας είχα προειδοποιήσει γι’ αυτό. Ποιο στίχο θέλετε; Πείτε μας τον πρώτο. Τον έψαλλα. Δεν μου λέτε κ. Ιωαννίδη, με τι σύστημα δουλεύει αυτή η Δοξολογία; Με το σύστημα του Τροχού. Και τι είναι ο Τροχός; Ρόδα στο αυτοκίνητο. Με κοροϊδεύετε; Το καταλάβατε, Μπράβο σας. Δεν μου λέτε κ. Καθηγητά, όταν θα ψάλλω αυτή τη Δοξολογία, θα σταματήσω και θα πώ στο Εκκλησίασμα ότι δουλεύει έτσι κι έτσι; Όχι βέβαια, αλλά δεν πρέπει να ξέρετε; Οπωσδήποτε. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο με καλέσατε εδώ; Για να δείτε εάν γνωρίζω να εκτελώ τα διάφορα Μαθήματα; Εγώ κ. Καθηγητά, είμαι Εκτελεστής. Εσείς είστε ο Καθηγητής κι εσείς θα πρέπει να εξηγείτε, γιατί δουλεύει έτσι και όχι αλλιώς. Είστε Εκτελεστής κ. Ιωαννίδη; Μα, γι’ αυτό δεν με καλέσατε; Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με κουταμάρες, δώστε μου ότι Μάθημα θέλετε, για να εξακριβώσετε το εάν είμαι ή όχι. Ωραία τότε. Πείτε μας το «Κύριε καταφυγή» του Ραιδεστηνού του Πλ. Β΄. Μετά χαράς κ. Καθηγητά, με μία όμως διαφορά. Εσείς θα κρατάτε το βιβλίο για να βλέπετε, κι εγώ θα σας το ψάλλω απ’ έξω, είτε Παραλλαγή, είτε Μέλος. Εκεί επενέβη πάλι ο Βαλληνδράς : Δημήτρη, σεμνά. Κύριε Βαλληνδρά, σας προειδοποίησα από νωρίς. Εάν ο κ. Καθηγητής θεωρεί ορισμένα Μαθήματα δύσκολα για τον εαυτό του, είμαι πρόθυμος να του τα μάθω, όπως τα έμαθα κι εγώ. Εν τω μεταξύ, έχω βρεί τη Δοξολογία και τον στίχο, του γυρίζω το βιβλίο στα μούτρα και αρχίζω να το ψάλλω Παραλλαγή. Όταν τελείωσα, τον ρώτησα: Θέλετε και Μέλος; Εκείνη τη στιγμή, σηκώθηκε ο Χρυσόστομος ο Γιαλούρης και είπε : Κύριε Ιωαννίδη, δεν χρειάζεται τίποτ΄άλλο. Είστε καθ’ όλα ικανός να αναλάβετε το Αναλόγιο του Αγ. Δημητρίου. Πάντως σας ευχαριστούμε για το Μάθημα. Μας χρειαζόταν Παρακαλώ, περιμένετε έξω με τους άλλους, για να παραλάβετε τον διορισμό σας. Βγήκα έξω. Ακούστηκαν κάτι φωνές από μέσα και σε λίγο βγαίνει ο Μαργαζιώτης θυμωμένος και φεύγει, χωρίς να πεί κουβέντα σε κανέναν από εμάς. Μετά από λίγο βγαίνει και ο Βαλληνδράς και έρχεται προς το μέρος μου. Ρε κ@λ@παιδο, δεν θα βάλεις εσύ ποτέ μυαλό; Κύριε Απόστολε, καλά είμαι και έτσι. Τι έγινε μέσα; Τσίρκο. Όλοι πέσανε πάω του και στο τέλος πήρε δρόμο κι έφυγε χωρίς μάλιστα να χαιρετήσει. Δεν πειράζει, λέω εγώ, Θα του περάσει και θα το θυμάται αυτό πού’ παθε.
Αυτή ήταν η πρώτη παρένθεση, που νομίζω ότι βεβαιώνει κάπως αυτά που έγραψα. Θα ακολουθήσουν και οι άλλες.

Νά'στε καλά, μου φτιάξατε το κέφι!

2) Γύρω στο 1976 – 77 ( εάν θυμάμαι καλά ), έφυγε ο Νίκος ο Κωνσταντινόπουλος από την Τήνο και άρχισαν οι δοκιμασίες, για την αντικατάστασή του. Στον Άγ. Ελευθέριο Καμινίων, εφημέρευε ο π. Εμμανουήλ, με τον οποίον είχαμε μια πολύ μεγάλη φιλία. Μια μέρα, μου είπε : Γιατί δεν πάς στην Τήνο ; Οι άλλοι που πάνε, είναι καλύτεροι από σένα ; Παπούλη μου απ’ ότι ξέρω, η Τήνος είναι σφηκοφωλιά και εγώ δεν γνωρίζω κανέναν από εκεί. Για να μη πολυλογούμε, ο παπα – Μανώλης είχε χρηματίσει Διάκος του τότε Μητροπολίτη Δωροθέου και τελικά, του μίλησε και μια μέρα, πήγαμε στο σπίτι του ( στην Καλλίπολη ) και τον είδαμε. Εκεί έγινε η εξής συζήτηση : Κ. Ιωαννίδη, δεν σας γνωρίζω, αλλά εάν αληθεύουν έστω και τα μισά από αυτά που μου είπε ο παπα – Μανώλης, θα πρέπει να είστε εξαίρετος Ψάλτης. Σας ευχαριστώ και τους δύο για την εντύπωση που έχετε για μένα. Γνωρίζετε όμως κ. Ιωαννίδη, ότι εκεί θα πρέπει να διαγωνιστείτε με τις βεντέτες ; Δεσπότη μου, εάν οι βεντέτες που λέτε, έχουν την πείρα και την μουσική κατάρτιση που νομίζω ότι έχω εγώ, θα μου είναι χρήσιμο κάτι τέτοιο, γιατί θα μάθω σε ποια θέση βρίσκομαι ανάμεσά τους. Αυτό που είπατε μου αρέσει κ. Ιωαννίδη, γι’ αυτό πείτε μου πότε θέλετε να πάτε να δοκιμαστείτε. Πάντως να ξέρετε ότι θα έλθω κι εγώ από περιέργεια να σας ακούσω. Κανονίσαμε για την Β΄. Κυριακή των Νηστειών.
Γυρίζοντας με τον παπα – Μανώλη στα Καμίνια, του είπα : Και δεν μου παπούλη, ποιες είναι οι βεντέτες ; Μη με μπλέκεις με ανώμαλα ρήματα, ήταν η απάντηση του παπά. Στο σπίτι, έκανα κάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ μου άλλοτε. Κάθισα κάτω και αποστήθισα όλα τα Τροπάρια που συμπεριλαμβάνονταν στην Ακολουθία της Κυριακής για τον Άγ. Γρηγόριο τον Παλαμά. Απολυτίκιο, Καθίσματα, Κανόνες, Αίνους, Δοξαστικό, ακόμα και την Στ΄. Ωδή για τους Μακαρισμούς. Σάββατο λοιπόν, ξεκινάμε μαζί με τη Γυναίκα μου, παίρνουμε το πλοίο και πάμε για Τήνο. Στη Σύρο ανέβηκε και ο Δεσπότης, με τον οποίο συνομιλούσαμε στο υπόλοιπο ταξίδι. Τελικά φτάσαμε και ανεβήκαμε στην Παναγία να προσκυνήσουμε και να γνωρίσω τα κατατόπια. Προϊστάμενος, ο σημερινός Μητροπολίτης Φθιώτιδος. Γνωριστήκαμε όπως επίσης και με τους 3 Ψάλτες βοηθούς που υπήρχαν για τις καθημερινές, με οδήγησαν σ’ ένα ξενοδοχείο και τη άλλη μέρα κατά τις 06.45΄, βρισκόμουν στην Παναγία. Έβαλα το ράσο μου και ανέβηκα στο στασίδι μου, έχοντας δίπλα μου τους 2 εκ των καλύτερων βοηθών, οι οποίοι είχαν ανοίξει όλα τα βιβλία ( Μουσικά και Λειτουργικά ) με σελιδοδείκτες, για να βρίσκω εύκολα το τι θα ψάλλω. Τους ευχαρίστησα για τον κόπο τους και κλίνοντάς τα ένα – ένα, τα έβαλα ΟΛΑ στο ντουλάπι, μην αφήνοντας ΟΥΤΕ φύλλο χαρτί πάνω στο Αναλόγιο. Οι βοηθοί, κοιταζόντουσαν πίσω από την πλάτη μου, θεωρώντας με το λιγότερο για τρελό. Αρχίσαμε την Ακολουθία κι εγώ έψαλα τα πάντα, χωρίς βιβλίο μπροστά μου. Ήλθε ό Δεσπότης, δεν έψαλλε Καταβασίες, λέγοντάς μου να τις πώ εγώ για να μ’ ακούσει, προχωρήσαμε φτάσαμε στη Λειτουργία του Μ. Βασιλείου και τελικά στο Αντίδωρο, όπου άρχισα το «¨Ανωθεν οι Προφήται». Όταν έφθασα στη θέση «και θρόνος του Βασιλέως», ο Δεσπότης που μοίραζε το Αντίδωρο, μου ςίπε : Κ. Ιωαννίδη απολύεστε εν ειρήνη. Ελάτα να πάρετε το ύψωμά σας. Κατέβηκα και πάιρνοντας το ύψωμα, μου κράτησε το χέρι, λέγοντας : Μου αρέσατε πολύ και ιδίως το Χερουβικό σας. Ελάτε και θα τα πούμε μέσα. Μπήκα στο Ιερό, καλημέρισα όλους και ο Δεσπότης μου λέει : Κ. Ιωαννίδη, σας παρακολουθούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της Ακολουθίας και δεν είδαμε ΟΥΤΕ φύλλο χαρτί πάνω στο Αναλόγιο, αλλά ούτε και τα βιβλία της Εκκλησίας και απευθυνόμενος στον παπα – Νικόλα ( τον Προϊστάμενο τότε και όπως είπαμε σημερινό Μητροπολίτη Φθιώτιδος ) είπε : Έλα παπα – Νικόλα, πές τα εσύ που τα ξέρεις καλύτερα. Ο παπα – Νικόλας, μου άνοιξε ένα ντουλάπι γεμάτο Μουσικά βιβλία και μετά, μία μικρή τρυπίτσα στο Τέμπλο, λέγοντάς μου να κοιτάξω μέσα. Κοίταξα και στόχευε ακριβώς, πάνω στη θέση του Πρωτοψάλτη. Απ’ εδώ παρακολουθούμε τον Πρωτοψάλτη, το πώς συμπεριφέρεται πάνω στο Αναλόγιο και απ’ εδώ προσπαθούσα να δώ εάν χρησιμποιείς κανένα βιβλίο, ενώ ταυτόχρονα έψαχνα όλα τα Μουσικά βιβλία που έχουμε, για να δώ, από πού ψάλλεις. Δεν είδα και δεν βρήκα τίποτα. Τι γίνεται ; Δεν τα χρειάζεσαι εσύ τα βιβλία ; Τότε την έρριξα στο Δεσπότη, λέγοντας : Πάτερ μου, οι βεντέτες, ΔΕΝ χρειάζονται βιβλία για να ψάλλουν. Εγώ ήρθα και σας έδειξα τι πάει να πεί βεντέτα. Δείτε και τους άλλους και αποφασίστε. Και ο Δεσπότης : Άπ, το έδεσες κόμπο απ’ ότι βλέπω κ. Ιωαννίδη αυτό που σου είπα στον Πειραιά ; Δεσπότη μου, ότι είχα να πώ και να ψάλλω, το έκανα. Τώρα η σειρά άλλων.
Τελικά ήμουν πρώτος στη σειρά επιλογής με δεύτερο τον Νεραντζή, αλλά προτιμήθηκε ο Φώτης ο Κετσετζής. Το θέμα όμως δεν έκλεισε εδώ. Αφού με πλήρωσαν και έφυγα, λόγω κακής ενημέρωσης από την ξενοδόχο, χάσαμε το πλοίο και έπρεπε να παραμείνουμε μέχρι την Τρίτη, που θα είχε το επόμενο. Εν τω μεταξύ ακούσαμε τις καμπάνες της Παναγίας για τον Κατανυκτικό. Μη έχοντας τίποτ’ άλλο να κάνω, πήρα τη Γυναίκα μου και ανεβήκαμε στην Παναγία. Όταν με είδε ο παπα – Νικόλας, ξαφνιάστηκε. Τι έγινε κ. Ιωαννίδη, δεν φύγατε ; Όχι παπούλη, γιατί η ξενοδόχος έκανε λάθος και μας είπε ότι το πλοίο φεύγει αργότερα. Με καθυσήχασε, λέγοντας ότι η Παναγία θα καλύψει όλα τα έξοδά μου και μου είπε : Μια και είσαστε εδώ, δεν βγαίνετε να ψάλλετε τίποτα ; Βγήκα έξω, ενώ ο Αριστερός άρχιζε το Β΄. Προκείμενο. Έκλεισα πάλι ΟΛΑ τα βιβλία, έψαλλα το Γ΄., το Ιδιόμελο « Χαλινούς» και όλα τα υπόλοιπα, ΠΑΝΤΑ απ’ έξω και χωρίς βιβλία. Όταν με το καλό τελειώσαμε, ο παπα – Νικόλας, μου είπε : Κύριε Ιωαννίδη, αυτό που είδαμε σήμερα, ΜΟΝΟ με τον Πρίγγο το συναντήσαμε. Για το πρωί, είπαμε ότι λόγω της κουβέντας σας με τον Δεσπότη, ήρθατε προετοιμασμένος. Ο Κατανυκτικός όμως, ΔΕΝ ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Άρα κάτι συμβαίνει με σας. Παπούλη μου, να ανατρέξετε στις βεντέτες του Δεσπότη, για να βρείτε την απάντηση.
Αυτή ήταν η δεύτερη περίπτωση που λέγαμε.
Ακολουθεί συνέχεια διά «του λόγου το ασφαλές» και την φίμωση των «αντιφρονούντων».

Καλησπερα Δασκαλε λεβεντη.
Μια απο τις μερες θα ρθω με τον Δανιηλ να σας δουμε.Προχθες στενοχωρηθηκα οταν σας ακουσα στο τηλ να κλαιτε λογω του οτι χασατε το στηριγμα σας τη γυναικα σας μια υπεροχη Κυρια που δεν θα ξεχασω γιατι οσες φορες κ αν ηρθαμε εκει παντα μας προσεξε κ με το παραπανω.
Θελω να ξερεις πως κ εμεις ειμαστε στηριγμα σου στις δυσκολες στιγμες.
Οσον αφορα ολα αυτα που λετε εδω δεν νομιζω να υπαρξουν αντιφρονουντες γιατι ξερω ποσο ευθυς ανθρωπος εισαι ως χαρακτηρας.
Φιλια πολλα κ να προσεχεις την υγεια σου.

Σήμερα, θα αναφερθώ σε 2 περιπτώσεις μαζί, για να μη γίνει η όλη υπόθεση μυθιστόρημα.
3) Μια Κυριακή του 1976 και ενώ είχα από πολύ πρίν την τιμή, να εκτελώ χρέη Δομεστίκου δίπλα στον Αξέχαστο Στανίτσα, την ώρα που είμαστε έτοιμοι να βγούμε από το Ιερό, προκειμένου να ανεβούμε στο Αναλόγιο για την Ακολουθία, ήρθε ο Προϊστάμενος και είπε στο Δάσκαλο : Δάσκαλε, ο Αντρέας ( ο Αριστερός του ), ειδοποίησε ότι τον έχει πιάσει κόψιμο και δεν μπορεί να βγεί, ούτε από την τουαλέτα. Ο Στανίτσας, γύρισε σ’ εμάς που είμαστε δίπλα του. Εκείνη την ημέρα, παρόντες είμαστε οι Νίκος Απτόσογλου ( γαμπρός του Χ’ Αθανασίου, ο μακαριστός σήμερα Κώστας Ζαρακωβίτης, ο Κώστας ο Ζόππας κι εγώ ). Ο Απτόσογλου, ο Ζαρακωβίτης και ο Ζόππας αρνήθηκαν να περάσουν Αριστερά γιατί ήταν ( όπως είπαν ) απροετοίμαστοι . Ο Στανίτσας απευθύνθηκε σε μένα ( ήδη μέχρι τότε, είχαμε ψάλλει Δεξιά εκείνος και Αριστερά εγώ, σε τουλάχιστον 10 Ναούς ( θα μιλήσουμε και γι’ αυτά με τον καιρό ) και είχαμε μεγάλη επιτυχία, γιατί όπως λέγανε, ταιριάζαμε λιγάκι. Δημήτρη, ο κλήρος πέφτει σε σένα. Τι λές ; Κανένα πρόβλημα Δάσκαλε. Πάω απέναντι και καλή δύναμη. Πήγα, έψαλλα και έμειναν όλοι ικανοποιημένοι. Εννοείται χωρίς βιβλία ή οτιδήποτε άλλο. Σε ανύποπτο χρόνο, μου είπαν ΚΑΙ ο Ζαρακωβίτης αλλά ΚΑΙ ο Ζόππας, ότι όταν έψαλλα, σε κάποια στιγμή, ο Στανίτσας τους είπε : Μ’ αρέσει πολύ αυτό το παιδί, γιατί εκτός από τα του Δεξιού, γνωρίζει πολύ καλά και τα του Αριστερού.
4) Τον Ιούλιο του 1992, είχα πάει στη Θεσσαλονίκη για τουρισμό. Εκεί συναντηθήκαμε με τον μακαριστό σήμερα, Λυκούργο Πετρίδη, με τον οποίον είχαμε πολλές φορές μιλήσει στο τηλέφωνο, αλλά δεν γνωριζόμαστε από κοντά. Με κάλεσε λοιπόν την Κυριακή ( Των Πατέρων ) να πάω να ψάλλω στο Ναό του ( Μεταμόρφωση – Μητροπολιτικός Καλαμαριάς ). Πράγματι λοιπόν την Κυριακή πουρνό – πουρνό, έφτασα στο Ναό και ο Πετρίδης, μου έδωσε ράσο και μάλιστα ήθελε να βάλω και το καλπάκι του, το οποίο βέβαια δεν το έκανα, λέγοντας ότι θα είναι σαν να κλέβουμε λάδι από το καντήλι. Τότε δεν είχα πάρει το Οφίκκιο ακόμα. Ο Πετρίδης με ρώτησε εάν θέλω κανένα βιβλίο, αλλά εγώ του απάντησα : Δεν πειράζει. Καλά είμαι κι έτσι. Κάθισε δίπλα μου και όταν τελειώσαμε, μου είπε : Βρε Δημητράκη, εσύ είσαι άλλο πράμα. Καλά μου έλεγε ο Στανίτσας, ότι γνωρίζεις καλά τα πράγματα. Σε παρατηρούσα να ψάλλεις τα πάντα απ’ έξω και σε θαύμαζα. Εγώ για να σου πώ την αλήθεια, πολύ δύσκολα θα έκανα κάτι τέτοιο.
Αυτές είναι άλλες 2 περιπτώσεις, που αποδεικνύουν « του λόγου το ασφαλές». Τώρα εάν υπάρχουν ακόμα «ΚΥΡΙΟΙ» που τους φαίνεται πολύ βαρύ αυτό, ας πάρουν μια νταλίκα να τους το κουβαλήσει και ας φροντίσουν να ξεφύγουν από την Α΄. Δημοτικού, όπου πήραν "κάποιο " Πτυχίο ή Δίπλωμα και να τελειώσουν ΟΛΟ το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και ας πάνε και στο Λύκειο. Δεν θα χάσουν !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανεβάζω και τις 2 Ακολουθίες για επαλήθευση.

Ανεβάζω και την δεύτερη περίπτωση, που δεν χώραγε μαζί με την πρώτη.

Το 1964, προσελήφθην κατόπιν του πορίσματος της Επιτροπής Ακροάσεως Ιεροψαλτών ( έχω αναφερθεί στο συγκεκριμένο επεισόδιο με τον Μαργαζιώτη ), στον Άγιο Δημήτριο Ταμπουρίων Πειραιώς. Την Κυριακή του Θωμά, ενημερώθηκα από τον Προϊστάμενο π. Ιγνάτιο ( έναν πολύ καλό γνώστη της Βυζαντινής μουσικής ), ότι θα έλθει να ψάλλει στο Ναό μας ο Στανίτσας.
Πράγματι ήλθε κι έγινε μια ανεπανάληπτη Ακολουθία, κατά την οποία πήρα πολλά συγχαρητήρια από όλους ( Παπάδες και Ενορίτες ), για το ότι στάθηκα παλληκαρήσια απέναντι στο θηρίο που λεγόταν Στανίτσας. Πολλοί μάλιστα, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Προϊστάμενος του Αγίου Κων/νου Κολωνού ( τότε Διάκος ) π. Κλήμης, είπαν ότι τους άρεσα πολύ περισσότερο από τον Στανίτσα, πράγμα απίθανο, ασεβέστατο και απαράδεκτο για’ μένα. Στη συνέχεια και επειδή τα νέα κυκλοφορούν με μεγάλη ταχύτητα στην Ψωροκώσταινα, όπου τον καλούσαν να ψάλλει, καλούσαν κι εμένα, προκειμένου να τον αντιμετωπίσω καλύτερα. Με αυτό τον τρόπο, ψάλλαμε μαζί στον Άγιο Ευθύμιο Κερατσινίου, Άγιο Λαυρέντιο Σαλαμίνος, άλλες 3 φορές στον Άγιο Δημήτριο απ’ όπου είχα ήδη φύγει και ακόμα περισσότερες φορές στην Αγία Βαρβάρα στη Λυκόβρυση, πότε στο πανηγύρι του Ναού και πότε στην ονομαστική εορτή του εφημερίου του Ναού, ο οποίος λεγόταν παπα – Θανάσης Τσούμαρης. Την 3 φορά που ψάλλαμε στον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς, όταν συναντηθήκαμε μέσα στο Ιερό με τον Στανίτσα και έμαθε ότι θα ψάλλω Αριστερά, μου είπε : Ξέρεις κάτι βρέ Ιωαννίδη, όταν μπαίνω σε μια Εκκλησία και βλέπω εσένα στο Αριστερό Αναλόγιο, στρώνει το κέφι μου. Γιατί Δάσκαλε, είπα εγώ, τόσο γελοίος είμαι που σε κάνω να ευθυμείς ; Όχι μωρέ, αλλά βλέποντάς σε απέναντι, ξέρω πως οτιδήποτε και να ψάλλω, θα απαντήσεις και μου χάιδεψε τον ώμο.
Εκείνη τη φορά ( την 3η ) μετά την Ακολουθία, τον πήρα με το αυτοκίνητό μου και κατεβήκαμε στον Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά, προκειμένου να πάρει το τρένο. Του πρότεινα να πιούμε κανένα ουζάκι και καταλήξαμε απέναντι από το Σταθμό σε ένα ουζερί που υπήρχε τότε εκεί. Όπως απολαμβάναμε το καραφάκι, μου είπε : Δε με λές βρε Ιωαννίδη, εσύ που όπως βλέπω θα πρέπει να έχεις τον τρόπο σου με τις γυναίκες, όταν σου κολλάει μία κι εσύ δεν τη θέλεις, τι κάνεις ; Δάσκαλε, είναι απλό το θέμα. Απλούστατα, δεν της δίνεις σημασία. Ναι αλλά αυτή, όπου και να πηγαίνω, με παίρνει από πίσω και δεν μπορώ να καταλάβω, πως έμαθε και το τηλέφωνό μου και με παίρνει κάθε τόσο και με ενοχλεί. Δάσκαλε, υπάρχει μία πιο δραστική μέθοδος. Της κλείνεις ένα ραντεβού σε ένα πολυσύχναστο μέρος, μπήγεις τις φωνές την στέλνεις στο Διάολο μπροστά στον κόσμο και οπωσδήποτε, θα το σκεφτεί να σε ενοχλήσει άλλη φορά.
Στον Άγιο Λαυρέντιο που πήγαμε και ψάλλαμε, είχαν μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι και μας είχαν πλαισιώσει και στα 2 Αναλόγια. Τράβαγαν οι μεν από’ κεί, τράβαγαν οι δε από μένα, με αποτέλεσμα, σε κάθε στίχο των Ανοιξανταρίων, να ανεβαίνει η βάση και τα’ αφεντικό από’ κεί, να τηνκατεβάζει συνέχεια. Κάποια στιγμή μου φώναξε : Έεε, τι γίνεται ; Κι εγώ : Δάσκαλε, αυτό που γίνεται, γίνεται γύρω μας. Όταν τελειώσαμε και βγήκαμε στο προαύλιο, είπε στους παρευρισκόμενους ψάλτες : Είδατε τι έγινε ; Με το να μην παρακολουθείτε σωστά, μας ανεβάζατε τις βάσεις συνέχεια. Με τον Δημήτρη έχουμε ψάλλει πολλές φορές και είναι καθ’ όλα σωστός, αλλά σήμερα, δεν κρεμάσατε μόνο αυτόν, αλλά κρεμάσατε κι εμένα. Να προσέχετε.
Όλα αυτά έγιναν, μέχρι την Κυριακή των Μυροφόρων του 1975. Απ’ εκεί και πέρα, αρχίζει η τιμητική θητεία μου σαν Δομεστίκου, δίπλα στον Μεγάλο Στανίτσα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το δούμε σε άλλη ανάρτηση.

Μέχρι το Πάσχα του1975, είχαμε ψάλλει Δεξιά ο Στανίτσας και Αριστερά εγώ, περίπου 15 φορές, πάντοτε με μεγάλη επιτυχία εκ μέρους μου, προκειμένου να σταθώ αντάξια απέναντί του.
Την Κυριακή του Θωμά του 1975, έψαλλα για τελευταία φορά στον Άγιο Διονύσιο Πειραιώς και έδωσα την παραίτησή μου. Ίσως κάποτε, να αναφερθώ και σ’ αυτή την περίπτωση. Κυριακή των Μυροφόρων πρωί, αφού σκέφτηκα λίγο, αποφάσισα να πάω να ακούσω λιγάκι τον Στανίτσα. Πήγα λοιπόν στον Άγιο Δημήτρη, άναψα το κεράκι μου, προσκύνησα και κάθισα στο χώρο των ανδρών λίγο πιο πίσω από το κέντρο του κυρίως Ναού. Τα’ Αφεντικό όμως από το Αναλόγιο, με είδε και έστειλε κάποιον ( εάν θυμάμαι καλά, ήταν ή ο Ξύδης ή ο Σαράκης ) και μου είπε : Κύριε Ιωαννίδη, ο Δάσκαλος σας παραγγέλνει να έλθετε στο Αναλόγιο. Εγώ ευχαρίστησα τον «ταχυδρόμο» και αφού έστειλα τα σέβη μου στο Δάσκαλο, απάντησα ότι σήμερα θα καθίσω από κάτω, προκειμένου να ακούσω και να απολαύσω. Ο «ταχυδρόμος» έφυγε, αλλά αμέσως ξαναγύρισε και μου είπε τα εξής : Ο Δάσκαλος είπε, ότι ή θα έλθεις με το καλό, ή θα βάλει τις φωνές από τα μικρόφωνα. Εγώ γέλασα και προχώρησα προς το Αναλόγιο, αλλά επειδή εκείνη την ώρα ο Δάσκαλος έψαλλε, έμεινα κάτω από το βάθρο. Όταν τελείωσε, έκανα σχήμα προς αυτόν και καλημέρισα. Και ο Δάσκαλος : Έεεε, γιατί δεν έρχεσαι απάνω ; Ασαράντιστος είσαι ; Δάσκαλε, τι να κάνω επάνω ; Εσύ έχεις γύρω σου τους ανθρώπους σου, με τους οποίους δουλεύεις τόσο καιρό. Εγώ είμαι παρείσακτος. Βρέ Ιωαννίδη, εάν θα στύψω όλους αυτούς τους ανθρώπους μου όπως τους λές, δεν θα βγάλω ούτε τον μισό από σένα. Ανέβα πάνω, είπε και κατέβασε αυτόν που καθόταν στο αριστερό του στασίδι και μου είπε να ανεβώ εγώ. Όταν τελειώσαμε, πήγαμε στο καφενείο για καφέ και αφού με ρώτησε και τον πληροφόρησα ότι δεν ψάλλω πλέον πουθενά, με κάλεσε να πάω στο σπίτι του ( τότε καθόταν στου Γκύζη ) την Τετάρτη στις 10.00΄ακριβώς. Πήγα, μου έψησε σαλέπι, ήπιαμε και αρχίσαμε την κουβέντα. Μου είπε ότι εμείς οι νέοι, θα έπρεπε να πάμε κοντά του για 6 τουλάχιστον μήνες, προκειμένου να μαθητεύσουμε. Εγώ όμως επειδή δεν είμαι αρνάκι που το πηγαίνουν στο χασάπη για σφάξιμο, αλλά ούτε και κανένα παιδάκι που το πιάνουν απ’ τ’ αυτί, του απάντησα αμέσως : Δάσκαλε σου ορκίζομαι σε ότι θέλεις, ότι εάν έβλεπα ότι ερχόμενος στον Άγιο Δημήτρη, έκανες το Ναό δεύτερο Πατριαρχείο, εγώ σαν Ιωαννίδης με τα 23 χρόνια προϋπηρεσία και ένα κάπως αξιόλογο συγγραφικό έργο, που αρχίζει να ξεδιπλώνεται συνεχώς, θα ερχόμουν δίπλα σου σαν απλός Κανονάρχος και όχι για 6 μήνες που θέλεις εσύ, αλλά για 2 χρόνια συνέχεια. Λιγάκι κατσούφιασε και μου είπε ότι εάν κάνει οποιαδήποτε «παρατυπία», αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν λόγοι σοβαροί οικονομικοί και οι οποίοι αντιμετωπίζονται σε μεγάλο μέρος, από ορισμένους μερακλήδες, που θέλουν να ακούσουν κάτι το διαφορετικό. Επίσης, συνέχισα εγώ, θα πρέπει να ξέρεις ότι εμένα με λένε Ιωαννίδη και μου προσάπτουν διάφορα «καλλωπιστικά» επίθετα, όπως ασυμβίβαστος, απόλυτος και άλλα. Ακόμα θα πρέπει να ξέρεις, ότι εάν ακούσω κάτι που μ’ αρέσει, θα είμαι ο πρώτος που θα το επαναλάβει, γιατί είμαι ακουστικός τύπος και δεν ξεχνάω κάτι που ακούω. Το αντίθετο θα συμβεί, εάν ακούσω κάτι που δεν μ’ αρέσει, να ξέρεις ότι στο τέλος θα τ’ ακούσεις. . Αυτός είμαι Δάσκαλε. Εάν με θέλεις, είμαι στη διάθεσή σου. Ο Στανίτσας, όσο εγώ μίλαγα, με κοίταζε καλά – καλά και μου είπε στο τέλος : Δηλαδή, εάν κάτι δεν σου κάτσει καλά, θα βάλεις τις φωνές πάνω στο Αναλόγιο ; Δάσκαλε, μπορεί να είμαι χοντρός το δέμας, αλλά έχω λεπτά αισθήματα. Όπως καθόμαστε και ακουμπάμε τα χέρια μας πάνω στα μπράτσα του στασιδίου, εάν θα δείς τον δείκτη του δεξιού μου χεριού να περιστρέφεται να ξέρεις ότι στο τέλος θα έχουμε πάρτυ.
Τελικά, μου κατέβασε μερικά βιβλία και χειρόγραφα δικά του και με έβαλε να ψάλλω. Έφτασε η ώρα 12.40΄, με σταμάτησε, κατεβήκαμε στο ισόγειο της πολυκατοικίας, που υπήρχε ένα εστιατόριο, φάγαμε και ανεβήκανε στις 13.15΄ και μέχρι τις 10.30΄το βράδυ, με είχε και έψελνα. Και τι δεν είπα ! Όλα τα πρωινά, Καταβασίες, Δοξολογίες, Χερουβικά, Λειτουργικά, Καλοφωνικούς και ένα σωρό άλλα. Στο τέλος, μου άνοιξε το Μαθηματάριο της Πανδέκτης και μου έδωσε να ψάλλω το «Άνωθεν οι Προφήται». Όταν έφτασα στη θέση «σε προκατήγγειλαν» με την κατάληξη στον κάτω δι, μου έκλεισε το βιβλίο και μου είπε : Ξέρεις βρέ Ιωαννίδη, ότι αυτή τη θέση, δεν μου την έχει πεί σωστά κανείς, από όσους έβαλα να μου την πούν. Δεν μου λές Δάσκαλε, θέλω να σε ρωτήσω από ώρα. Με έχεις ξεκατινιάσει από το πρωί. Πτυχίο θα μου δώσεις ; Και η απάντηση : Εγώ παιδί μου, ΦΤΥΧΙΑ δεν μοιράζω. Θα είσαι δίπλα μου και θα ψάλλουμε μαζί τα πάντα. Εγώ όμως επειδή είμαι γεροντάκι, πότε – πότε, θα σταματάω για να παίρνω τις ανάσες μου. Εσύ όμως θα εξακολουθείς να ψάλλεις και θέλω να ξέρω τι θα λές. Γι’ αυτό έγινε ότι έγινε και με συγχωρείς.
Έτσι ξεκίνησα την τιμητική θητεία μου, σαν Δομέστικος του Μεγάλου Στανίτσα.
Συνεχίζεται.

26 Οκτωβρίου του 1975. Ψάλλαμε την Ακολουθία το πρωί και μετά πήγαμε όλοι για καφέ στο καφενείο. Ο Στανίτσας θέλησε να πληρώσει τους καφέδες, αλλά εγώ αντέδρασα λέγοντας ότι η ημέρα ήταν δική μου και ως εκ τούτου το κέρασμα, έπεφτε σε μένα. Όταν είχαμε σχεδόν τελειώσει, έκανε ένα νόημα σε κάποιον ( δεν θυμάμαι ποιος ήταν ) κι εκείνος έφερε ένα κιβώτιο στο μέγεθος της κούτας του γάλακτος, τυλιγμένο με ωραίο χαρτί και κορδέλα φιόγκο. Ήρθε λοιπόν η κούτα και ο Στανίτσας, σηκώθηκε από την καρέκλα του, χτύπησε ένα κουτάλι πάνω σε ένα ποτήρι ( σημάδι για ησυχία 0 και είπε με σοβαρή φωνή : Δημήτρη, με την ευκαιρία της ονομαστικής σου εορτής θα μου επιτρέψεις να σου κάνω ένα δώρο. Εγώ τά’ χασα προς στιγμήν και γνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες που είχε ο Δάσκαλος, είπα : Μα, Δάσκαλε, πίστεψέ με δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Το ότι με δέχεσαι δίπλα σου και μου επιτρέπεις να συμψάλλω μαζί σου, αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μου κάνεις. Εκείνος επέμενε κι εγώ το πήρα και τον ευχαρίστησα συγκινημένος. Το έβαλα στην άκρη, αλλά όλοι οι παρευρισκόμενοι λύσσαξαν να το ανοίξω για να δούν τι περιείχε. Ο Στανίτσας «αγρόν ηγόραζε». Τελικά με τις φωνές και τα παρακάλια των άλλων, έλυσα την κορδέλα, έσκισα το χαρτί του περιτυλίγματος και άνοιξα την κούτα. Εκεί ήταν που άρχισαν να με τρώνε τα φίδια. Μέσα υπήρχε μικρότερο κουτί, με περιτύλιγμα και κορδέλα και για να μην τα πολυλογούμε, άνοιξα τελικά 9 κουτιά, που το καθένα ήταν τυλιγμένο με χαρτί περιτυλίγματος και είχε και κορδέλα. Τελικά ;
Δείτε τη φωτογραφία για να καταλάβετε ! Όταν κοίταξα ερωτηματικά τον Στανίτσα, εκείνος με μεγάλη σοβαρότητα, είπε : Προβληματίστηκα πολύ, γιατί ήθελα να σου κάνω ένα δώρο, αλλά να είναι και ανάλογο με το μπόι σου. Σου πήρα λοιπόν αυτό το Διαπασών, που πιστεύω ότι σου ταιριάζει απόλυτα. Καλορίζικο !!!
Το τι έγινε, ΔΕΝ περιγράφεται.

Είναι κάποια Κυριακή πρωί και είμαστε όλοι πάνω στο Αναλόγιο. Τελειώνουμε την Δοξολογία και αρχίζουμε τα «Κύριε Ελέησον» των Ειρηνικών. Έχουμε πεί τα 5 και όταν φτάνει η ώρα για το 6ο ( το τελευταίο ), ο Στανίτσας γυρίζει σε μένα και λέει : Ίσο. Εγώ δείνω τον Νη της βάσης στους υπόλοιπους και τ’ Αφεντικό, είπε κάτι που μας κούφανε όλους. Έμεινα ακίνητος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το τι ακριβώς είπε. Εν τω μεταξύ τ’ Αφεντικό, κοίταξε λοξά το δεξί μου χέρι, περιμένοντας να δεί εάν αυτό που άκουσα, μου άρεσε ή όχι. Εγώ παρέμενα ακίνητος, δουλεύοντας μέσα στο μυαλό μου το «Κύριε Ελέησον» που άκουσα. Οι υπόλοιποι όλοι, άρχισαν να λένε στο Δάσκαλο : Δάσκαλε τι ήταν αυτό ; Πως το είπες ; Θα μας το ξαναπείς ; Αυτά και άλλα πολλά. Εκείνος, με έδειξε με τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού και είπε : Ότι θέλετε, στο Δημήτρη. Τότε άρχισαν να μου κολλάνε όλοι : Κύριε Ιωαννίδη, πείτε μας τι έκανε ο Δάσκαλος ! Ρε παιδιά, καθίστε να συνειδητοποιήσω πρώτα εγώ το τι είπε και μετά τα λέμα. Τελείωσε η Ακολουθία και πέσανε όλοι μαζί σαν τα κοράκια επάνω μου, για να τους εξηγήσω αυτό που άκουσαν. Ρε παιδιά, είμαστε όρθιοι και ακόμα μέσα στην Εκκλησία. Περιμένετε να πάμε στο καφενείο και εκεί θα δούμε. Πήγαμε στο καφενείο και άρχισαν πάλι να με τσιγκλάνε για το «Κύριε ελέησον». Καθόμουν πάντα απέναντι ή δίπλα στον Στανίτσα, κάτι που είχε επιβάλλει το ίδιο το Αφεντικό. Γύρισα λοιπόν προς το μέρος του και τον ρώτησα : Δάσκαλε, με έχουν φάει για το «Κύριε ελέησον». Τι λές να τους το γράψω ; Εκείνος με κοίταξε περίεργα και μου είπε : Τι είπες ; Να το γράψεις ; Ναι Δάσκαλε, πως αλλιώς θα το πάρουν ; Εξακολούθησε να με κοιτάει περίεργα και μη πιστεύοντας, ότι θα μπορούσα να γράψω κάτι που άκουσα για πρώτη και τελευταία φορά, μου είπε με αμφίβολο ύφος και βλέμμα : Γράψε το.
Πήρα μία χαρτοπετσέτα, το έγραψα, το κοίταξα για τυχόν κανένα λάθος και του το έδωσα, λέγοντας : Δάσκαλε, δικό σου είναι. Υπόγραψέ το και δώστους το. Το πήρε, το κοίταξε καλά – καλά, με κοίταξε πιο περίεργα από την αρχή, ξανακοίταξε πάλι τη χαρτοπετσέτα και αφού μου έριξε ένα βλέμμα όλο απορία, το υπέγραψε και τους το έδωσε. Ταυτόχρονα γυρίζοντας προς εμένα, μου είπε : Καλά δε με λές, εσύ ότι ακούς το γράφεις ; Δάσκαλε, ότι ακούγετε, μπορεί και να γραφεί. Δεν υπάρχει δυσκολία πάνω σ’ αυτό. Δηλαδή, συνέχισε εκείνος, εάν μας ξεφύγει και καμιά πορδή πάνω στο Αναλόγιο, θα την γράψεις κι αυτήν ; Δάσκαλε, φρόντισε ότι θα κάνεις, να το κάνεις χωρίς να ακουστεί, γιατί αλλιώς θα βγεί παράρτημα. Δείτε το επίμαχο «Κύριε ελέησον».

Καλησπέρα Δάσκαλε.
1) Μας κάνεις και ζηλεύουμε όλους εσάς, που ζήσατε από κοντά και γνωρίζατε να ΕΚΤΙΜΗΣΕΤΕ αυτό το δώρο του Θεού, προς την ζώσα εκκλησία μας. Είναι αυτό που λέμε : τυχερός αυτός που θα γεννηθεί Έλληνας ( αρκεί να το εκτιμήσει και να το βιώσει ). Και σεις είσατε τυχεροί, που ζήσατε αυτές τις εποχές.
2) Ο Θεός ν' αναπαύει τη σύζυγό σου, γιατί νομίζω οτι ο προσωρινός χωρισμός σας, ήταν η αιτία που μας αφηγείσαι σήμερα, τόσο γλαφυρά και λεπτομερώς, τις αναμνήσεις σου, απ' την ψαλτική σου ζωή. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Αυτά που γράφεις, θα εκτιμηθούν σαν μάθημα ζωής, απ' τα νέα παιδιά που θα θελήσουν να θεμελιώσουν τη ζωή τους σε αληθινές αξίες, αυτές που μας δίνει η θρησκεία μας. Και υποπτεύομαι οτι αιτία είναι ΚΑΙ η απουσία της συζύγου σου...
3) Είναι άξιον θαυμασμού η μνήμη σου, χωρίς να παραβλέπουμε βέβαια, οτι τα βιώματα που αποκτάς κοντά σε ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, ζωής και τέχνης, είναι ανεξίτηλα και μόνιμα. Αυτό ισχύει για όλους τους αληθινούς Δασκάλους με τους μαθητές τους, νυν και αεί. Όμως από μνήμη, σκίζεις ! Μετά τόσα χρόνια...
4) Τυχόν ανθρώπινες αδυναμίες, που έχουν όλοι αυτοί οι Άνθρωποι και που γίνονται φανερές, στους στενούς συνεργάτες τους, καλύπτονται από το μέγεθος της αξίας τους και της εν γένει προσφορά τους. Τα λοιπά είναι για φτηνή κατανάλωση.
5) ΠΡΕΠΕΙ, όποιος έχει στους ώμους του θεϊκό φορτίο, να έχει επίγνωση και αυτογνωσία (ώστε να μην επαίρεται), να έχει την βοήθεια του Θεού και να χαρίσει αυτό που του εμπιστεύτηκε Εκείνος, στους ανθρώπους γύρω του. Αυτό μας δείχνουν αυτά που μας λες. Και σ' ευχαριστούμε.
Τέλος, μην παραβλέπουμε, γενικώς, οτι η εποχή μας που τη λέμε εποχή της κρίσης, πάσχει και από ανθρώπους ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ. Υπάρχει δηλ. ασχετοσύνη σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ουδέ αυτής της θρησκείας μας εξαιρουμένης. Τα αίτια πολλά, γνωστά και άγνωστα. Μένει λοιπόν χρέος, στους σχετικούς, να παραδειγματίσουν με τη ζωή τους - κυρίως - τους ασχέτους, που επιθυμούν να γίνουν σχετικοί... Και αυτά που μας αφηγείσαι, σ' συτούς απευθύνονται. Σ' όσους θέλουν να γίνουν σχετικοί με το "άθλημα" , ώστε να νοιώθουν τη ζωή τους.
Και πάλι σ' ευχαριστούμε. Κάνε κουράγιο και υπομονή. Παρόλα τα περι του αντιθέτου που ακούγονται, υπάρχει Θεός για όλους. Ακόμα και πίσω απ' τα κρίνα του αγρού, Αυτός υπάρχει. Δύσκολο να το χωνέψουν οι άσχετοι, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι. Καλό βράδυ.

Είναι Κυριακή της Σαμαρείτιδος ( δεν θυμάμαι χρονολογία ) και με ρωτάει εάν θα μπορέσω να ψάλλω στη θέση του την Πέμπτη της Αναλήψεως. Του απάντησα καταφατικά και έφυγα. Την επόμενη Κυριακή ( Του Τυφλού ), εγώ λόγω της φύσεως της εργασίας μου ( κάθε 3η Κυριακή δούλευα και αυτός είναι ο λόγος, που δεν τον διαδέχτηκα όταν απεχώρησε από την ενεργό δράση ) απουσίασα από το Αναλόγιο του Αγ. Δημητρίου. Την Πέμπτη ( της Αναλήψεως ) το πρωί, πήγα στο Ναό, έβαλα το ράσο και ανέβηκα στο στασίδι στο πρώτο σκαλοπάτι, από σεβασμό προς το Μεγάλο Αφεντικό. Αρχίσαμε το «Θεός Κύριος» και στο 3ο Απολυτίκιο, να και καταφθάνει ο Στανίτσας. Παραξενεύτηκα και του το είπα : Δάσκαλε, τι δουλειά έχεις εδώ ; Πάς να μου πάρεις τη θέση ; Κι εκείνος : Δεν σε είδα την Κυριακή και δεν ήξερα εάν θα έρθεις ή όχι. Βρέ Δάσκαλε, δεν ήμαστε παιδάκια. Εφ’ όσον σου είπα ότι θα έλθω, πάει και τελείωσε. Ήρθα. Εν τω μεταξύ, κάνω να κατεβώ από το σκαλοπάτι, αλλά εκείνος με έσπρωξε προς τα πίσω τόσο δυνατά, που κόντευε να τουμπάρει το στασίδι. Κάτσε εκεί που είσαι, μου είπε. Κι εσύ, ρώτησα εγώ. Εγώ θα καθίσω εδώ δίπλα σου. Ρε Δάσκαλε, δεν γίνεται αυτό. Θα είναι σαν να κλέβουμε λάδι από το καντήλι.
Ξέρεις πόσα χρόνια έχω καθίσει δίπλα ; μου είπε. Δάσκαλε, δεν ξέρω τι έκανες μέχρι τώρα και με ποιόν, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι εδώ που είμαι κι εσύ να κάθεσαι δίπλα μου. Δεν το δέχομαι. Κάτσε εκεί που κάθεσαι, αλλιώς θα με αναγκάσεις να φύγω. Ανέβηκα πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι κι ο Δάσκαλος με κοίταξε περίεργα. Γιατί εκεί ; με ρώτησε. Ανέβα πάνω κανονικά. Μα Δάσκαλε, δεν μου πάει. Αυτή η θέση είναι δικαιωματικά δική σου. Πως θα ανεβώ ; θα κάνω κατάληψη ; Με χτύπησε στον ώμο και με έσπρωξε μαλακά, προκειμένου να ανεβώ κανονικά. Όταν κοντεύαμε στις Καταβασίες, με ρώτησε : Τι Καταβασίες θα ψάλλεις ; Δάσκαλε, τι μέρα έχουμε σήμερα ; Είναι δυνατόν να ψάλλουμε ότι θέλουμε ; Δεν ξαναμίλησε και όταν άρχισα τις Καταβασίες «Τω Σωτήρι Θεώ», με κοίταξε ευχαριστημένος και με το γνωστό του επιφώνημα « Ά, γιά» χαμογέλασε. Εν τω μεταξύ από την Ωραία Πύλη βγήκε φουριόζος ο Παπάς με το Τυπικό στα χέρια, λέγοντας : Έχει άλλες Καταβασίες το Τυπικό. Την απάντηση, την πήρε κατ’ ευθείαν από τον Στανίτσα : Άντε πήγαινε μέσα, που βγήκες για να μας πείς τι θα ψάλλουμε ! Μπάς και νομίζεις ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται ; Όταν τελείωσα, μου είπε : Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί σήμερα της Αναλήψεως, το Τυπικό έχει τις Ιαμβικές της Πεντηκοστής ! Πάντοτε οι Ιαμβικές, ψάλλονται μετά την Εορτή. Τώρα γιατί τις θέλει προκαταβολικά ; Εγώ να σου πώ την αμαρτία μου, ποτέ δεν έψαλλα σήμερα, άλλες από αυτές που είπες.
Προχώρησε η Ακολουθία και φτάσαμε στον Απόστολο – Ευαγγέλιο. Τι Χερουβικό θα πείς, με ρώτησε. Δάσκαλε, κάτι θα βρούμε να πούμε. Σε ρώτησα τι Ήχο θα πείς. Μα, σήμερα είναι Δεσποτική Εορτή. Ή Α΄. ή Πλ. Α΄.. Καλά πές ότι θέλεις. Εγώ έψαλλα ένα δικό του Χερουβικό αυτούσιο ( εννοείται ότι δεν υπήρχαν βιβλία ή χειρόγραφα πάνω στο Αναλόγιο και όλα ελέγοντο απ’ έξω ). Άκουγε και δεν είχε βγάλει άχνα. Όταν έφθασα στο « τον Τρισάγιον Ύμνον προσάδοντες», όταν άκουσε ότι κατέβηκα κανονικά και βρήκα τη βάση μου, άρχισε να ισοκρατεί. Εγώ γέλασα και έκανα το Σταυρό μου δείχνοντάς του ότι τόση ώρα με είχε αφήσει μόνο μου. Όταν τελείωσα, μου είπε : Σαν καλό να ήταν το Χερουβικό. Ποιανού είναι ; Κι εγώ : Δάσκαλε εάν σου άρεσε, θύμισέ μου στο τέλος να στο μάθω κι εσένα. Εκεί έβαλε τα γέλια και έφυγε για το Ιερό. Όταν τελείωσε η Ακολουθία, πήγαμε στο σπίτι του για καφέ. Τώρα καθόταν στην Πανόρμου. Εκεί μου είπε : Ρε Ιωαννίδη είσαι φοβερός. Δηλαδή δεν μπορούμε να πούμε τίποτα χωρίς να το κλέψεις; Δάσκαλε, κάνεις λάθος. Άλλωστε οι Ψάλτες έχουμε αυτό το κουσούρι που κληρονομήσαμε από τον Πέτρο, αλλά σε είχα προειδοποιήσει, ότι εάν θα πείς κάτι που μου αρέσει, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα το επαναλάβει. Το θυμάσαι ; Το θυμάμαι πανάθεμά σε, αλλά δεν περίμενα τέτοιες αντιγραφές.
Δεν πειράζει Δάσκαλε, με τον καιρό, θα συνηθίσεις και δεν θα σου φαίνεται περίεργο.
Έπεται συνέχεια.

............

.

.

.

.

Αν, Θεού θέλοντος, οι αναμνήσεις και διηγήσεις αυτές εκδοθούν κάποτε σε βιβλίο, θα είναι το απόλυτο ψαλτικό μπεστ-σέλερ.

neoklis said:

Αν, Θεού θέλοντος, οι αναμνήσεις και διηγήσεις αυτές εκδοθούν κάποτε σε βιβλίο, θα είναι το απόλυτο ψαλτικό μπεστ-σέλερ.

Click to expand...

Φίλε μου Νεοκλή, πολλοί Συνάδελφοι, Φίλοι αλλά και Μαθηταί μου, με παροτρύνουν να εκδόσω κάποτε, όλες αυτές τις αναμνήσεις που έχω από την Ιεροψαλτική μου ζωή. Πίστεψέ με όμως Φίλε μου, ότι υπολογίζω πως η Εγκυκλοπαίδεια του Ελευθερουδάκη, δεν θα είναι αρκετή για κάτι τέτοιο.
Σκέψου μόνο τα 68 χρόνια που έζησα μέσα στις Εκκλησίες και πάνω στα Αναλόγια, είτε σαν βοηθός, είτε σαν Λαμπαδάριος, είτε σαν Πρωτοψάλτης
Αναλογίσου τι έχω συναντήσει από τους λεγόμενους Λειτουργούς του Υψίστου ( κάθε βαθμού και Οφφικίου ), τι κονταρομαχίες έδωσα με τους κάθε λογής Προισταμένους των Ναών όπου υπηρέτησα, τι μάχες Ομηρικές έγιναν για την τήρηση του Τυπικού και τόσα άλλα. Δεν ξέρω, αλλά είναι κάτι που το σκέφτομαι, αλλά φοβάμαι να το αποφασίσω, επειδή όπως θα έχεις καταλάβει ίσως, ότι εγώ ΔΕΝ κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου και ότι είναι να το πώ, το λέω και όποιον πάρει ο Χάρος. Θα δούμε.

Τσακιτζής said:

Τελειώνουμε την Δοξολογία και αρχίζουμε τα «Κύριε Ελέησον» των Ειρηνικών. Έχουμε πεί τα 5 και όταν φτάνει η ώρα για το 6ο ( το τελευταίο ), ο Στανίτσας γυρίζει σε μένα και λέει : Ίσο. Εγώ δείνω τον Νη της βάσης στους υπόλοιπους και τ’ Αφεντικό, είπε κάτι που μας κούφανε όλους. ... Δείτε το επίμαχο «Κύριε ελέησον».

Click to expand...

Άρχοντα, θα σας ευχαριστήσω άλλη φορά για τα όσα μας προσφέρνετε. Αυτά όλα που γράφετε είναι διαμάντια για εμάς που θέλουμε να ακούμε για τους παλαιούς και τις εμπειρίες των.

Όμως, με όλο τον σεβασμό και με όλο το θάρος (επειδή τα έχω ξεσκονίσει τα του Άρχοντα "Κύριε ελέησον" από 14 χρονών), νομίζω ότι υπάρχει κάποιο ορθογραφικό λάθος σ'αυτό το "Κύριε ελέησον" που γράψατε. Το έχω κάνει παραλαγή δέκα φορές και ΔΕΝ μου βγάινει. Όπως είναι γραμμένο, καταλήγη στο ΒΟΥ αντί στο ΝΗ. Νομίζω το λάθος είναι στην αρχή της τρίτης γραμμής, και συγκεκριμένα:

• Το σύμπλεγμα ολίγου-κεντημάτων στο "ε" ακριβώς πριν την συλλαβή "λε" θα έπρεπε να είναι μόνο ολίγον. Ή, να βγούν τα κεντήματα δίπλα στο απόστροφο και ίσως και να αναποδογυριστεί το λεγόμενο σύμπλεγμα να είναι τα κεντήματα από κάτω. Πάντως, υπάρχη ανάβασης μιας φωνής παραπάνω απ' ότι πρέπει.
• Εφ' όσον γίνει η πρώτη διόρθωση, το ελαφρόν με το γοργό αμέσως μετά την συλλαβή "λε" θα έπρεπε να είναι ελαφρόν με απόστροφο (και γοργό), για να κατεβή το μέλος τρείς φωνές αντί δύο.

Εάν έχω όντως δίκιο, μπορείτε να μας το διορθώσετε και να το ξανα-ανεβάσετε, έτσι για να το έχουμε και πάλι από εσάς γραμμένο; Εάν ΔΕΝ έχω δίκιο και έκανα κάποιο λάθος και τόλμησα να σας διορθώσω, ε τότες θα περιμένω "το του Ιωαννίδου Κατσάδιασμα" για να πάρω το μάθημά μου!!

Να 'σται πάντα καλά!

Απόστολος

Τσακιτζής said:

Ο Δάσκαλος είπε, ότι ή θα έλθεις με το καλό, ή θα βάλει τις φωνές από τα μικρόφωνα. Εγώ γέλασα και προχώρησα προς το Αναλόγιο, αλλά επειδή εκείνη την ώρα ο Δάσκαλος έψαλλε, έμεινα κάτω από το βάθρο. Όταν τελείωσε, έκανα σχήμα προς αυτόν και καλημέρισα. Και ο Δάσκαλος : Έεεε, γιατί δεν έρχεσαι απάνω ; Ασαράντιστος είσαι ; Δάσκαλε, τι να κάνω επάνω ; Εσύ έχεις γύρω σου τους ανθρώπους σου, με τους οποίους δουλεύεις τόσο καιρό. Εγώ είμαι παρείσακτος. Βρέ Ιωαννίδη, εάν θα στύψω όλους αυτούς τους ανθρώπους μου όπως τους λές, δεν θα βγάλω ούτε τον μισό από σένα. Ανέβα πάνω, είπε και κατέβασε αυτόν που καθόταν στο αριστερό του στασίδι και μου είπε να ανεβώ εγώ.

Click to expand...

Χωρις να διακοψω την σκεψη σου Αρχοντα μια παρενθεση που δεν ξερω που αλλου να την γραψω ..Σιγουρα ετσι θα εγιναν τα πραγματα και γιατι να πειτε ψεματα..θα δωσω προσοχη σ αυτα που ειπε ο αρχων ...Στανιτσας για τους βοηθους του''[Μένεγας Δημητρακοπουλος Ζαρακοβίτης Γιάννου Απτόσογλου Ζοππα και αλλους που ηταν το''75 εκεινη την μερα εκει '' οι οποιοι απο το πρωι στεκονταν ορθιοι και του γυριζαν τα βιβλια και του ισοκρατουσαν η συνεψαλλαν μαζι του...Ποσο θα πικραθηκαν ακουγοντας τον να ας λεειτοτε αλλα και τωρα πως αν τους στιψει ολους μαζι δεν θα εβγαλαν μισο απο εσας...και λεω ΠΡΟΣΟΧΗ σχετικα με τον τροπο που αντιμετωπιζουν οι αρχοντες η οι πρωτοψαλτες τους βοηθους..ο βοηθος κατα την γνωμη μου παντα δεν ειναι παραγιος ουτε καποιος που προσβαλει κανεις για ψυλλου πηδημα...Αυτα συγνωμη για την παρεμβαση