Μια μικρή πληροφόρηση, όπως κάποιο εξ Αθηνών προσφιλές μου άτομο μου υπαγόρευσε:
Ο Ευάγγελος Μένεγας ήταν μέχρι της επίσημης αποχώρησης του αείμνηστου Στανίτσα δομέστικος και συνεπίκουρος. Ο Άρχων Θράσύβουλος έψαλε για τελευταία φορά επισήμως την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 1981, μια ηλιόλουστη Κυριακή ''του Γενάρη εκεινού'', -ήχος Γ΄, Εωθινόν Γ΄. Την άλλη μέρα, ανήμερα της Υπαπαντής, δεν έψαλε στο ναό αλλά έδωσε το βράδυ στον ''Παρνασσό'' μια μνημειώδη συναυλία (ίσως μου τη δώσουν κάποτε), εν είδει φιλολογικού μνημοσύνου στη μνήμη ενός σημαντικού Έλληνα της διασποράς, του ιατροφιλοσόφου Θρασύβουλου Θεοδοσόπουλου (αν θυμάμαι καλά το όνομά του -απλή συνωνυμία πάντως) κατά παράκληση της χήρας του και μεγάλης υποστηρίκτριας και αρωγού του Άρχοντος κατά τα τελευταία της ζωής του έτη Ηούς Λαμπίρη. Είναι εκείνη στην οποία έλεγε το εναγώνιο "μέμνησο!" κάθε φορά που ένοιωθε πόνους στην καρδιά τους μήνες πριν το τέλος...Την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου εισήλθε στον ''Ευαγγελισμό'' για αφαίρεση προστάτου. Συναντιόταν μέχρι και κατά τη νοσηλεία του με μαθητές του και το φίλο που προανέφερα και τους δίδασκε από το Ειρμολόγιον Πέτρου Λαμπαδαρίου από μνήμης, κατά τις Κυριακές εκεινης της Τεσαρακοστής. Στο στασίδι τον είχε ήδη διαδεχθεί ο Μένεγας. Λαμπαδάριος παρέμενε ο γνωστός Ανδρέας (αν ενθυμούμαι), εξαιρετικός άνθρωπος αλλά στανιτσικά ...ανεπίδεκτος μαθήσεως. Προς τέρψιν όλων ο μακαριστός Άρχων έψαλε ως ''guest'' τη Μεγάλη Εβδομάδα της ίδιας χρονιάς -Κυριακή Βαΐων πρωί και εσπέρας, Μ.Τρίτη εσπέρας, Μ.Πέμπτη εσπέρας, συνεπικουρούμενος από αρκετούς επωνύμους μαθητάς του σπεύσαντας. Είχε δικά του χειρόγραφα για όλα τα μέλη. Έπειτα άρχισε σιγά-σιγά η αντίστροφη μέτρηση: κακοήθης εξέλιξη του προστάτου και κατόπιν τα καρδιακά. Του είχαν μείνει οι συνευωχίες στα καφενεδάκια της οδού Πανόρμου. Μετά από καιρό θα βρει καταφύγιο στον Πύργο της Ηλείας όπου...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Συγγνώμη για την μακράν εξιστόρησιν, αλλά έτσι με διέταξε ο αγαπητός μου εξ Αθηνών φίλος, ''εις μνημόσυνον του αειμνήστου διαδασκάλου Θρασυβούλου Στανίτσα''.