Αγαπητέ κ. Λιναρδάκη, αφού μας καλέσατε να τοποθετηθούμε, ας μιλήσουν πρώτα οι πιο "περιθωριακοί". Περιττό είναι να πω ότι σου δημιουργεί συγκίνηση η φωνή του άρχοντα ακόμα και μόνο ως στιγμιαίο άγγιγμα της ιστορίας και της παράδοσης. Αυτό μπορεί να μας κάνει να παρακάμψουμε το γεγονός ότι μιλάει με αρκετή οξύτητα και θα παρακαλούσα αυτό να το θέσουμε ως βάση για όποια σχετική συζήτηση, αλλιώς θα αρχίσουμε να τον αδικούμε.
Να ξεκινήσω από την αφορμή που μας τον βάλατε: στο θέμα του ρυθμού δεν κατάλαβα αν υποστηρίζει το σύστημα θέση-άρση ή τον δίσημο ρυθμό. Το πρώτο έχει πολλά μειονεκτήματα κατά τη γνώμη μου, ωστόσο πλήρη εικόνα δεν έχουμε για τη γνώμη του δασκάλου, για να μπορέσουμε να την σχολιάσουμε. Εκείνο που φαίνεται καθαρά είναι ότι γίνεται πολύ επιθετικός στα περί συνεπτυγμένου (μιλάει όλο για φανφαρόνους). Αν είναι να μιλήσουμε για την αξία ή όχι του συνεπτυγμένου (κι εγώ πραγματικά θα διψούσα να ακούσω απόψεις ανθρώπων με γνώση, ειδικά αν πρόκειται αυτές να αλλάξουν τις δικές μου), αυτό θα πρέπει να γίνει χωρίς κάποια αναφορά στον Στανίτσα. Αν γίνει με βάση τον Στανίτσα, τότε θα ξαναδούμε ένα γνωστό σήριαλ να παίζεται εδώ: ο μισοί θα μεταχειριστούν τα λόγια του ως αυθεντία με αποδεικτική αξία και ο άλλοι μισοί (μάλλον λιγότεροι) θα πουν ότι ο άρχοντας ανάγει την όποια εμπειρική του γνώση σε θεωρία για να απορρίψει τους άλλους. Και δεν θα βγάλει κάπου αυτό.
Πιστεύω γενικά ότι ο άρχοντας είχε τεράστια μουσική περιουσία η οποία του επέτρεπε να παρακάμπτει την θεωρία (π.χ. τι σημαίνει ο Βου είναι τη θέση του ο Γα είναι στη θέση του; Και πώς ταυτίζει σε κάποια σημεία την χρονική με τη ρυθμική αγωγή, ή αλλού ταυτίζει την ανάλυση των θέσεων με τον τονισμό). Αυτή η δικαιωματική παράκαμψη της θεωρίας βέβαια δεν είναι λόγος να μιλά τόσο απαξιωτικά για τους άλλους (οι φανφαρόνοι, οι ανόητοι, αυτοί κ.λπ.), και ούτε συμμερίζομαι την άποψη περί "δικαιολογημένης οργής". Γενικά νομίζω ότι αυτή η οξεία δυσπιστία του άρχοντα απέναντι στις νέες μουσικές αντιλήψεις προέρχεται από τη σύγχυση δύο διαφορετικών πραγμάτων: αφενός του πατριαρχικού ύφους ως καρπού πείρας και μαθητείας και αφετέρου της μουσικής θεωρίας, που είναι αποτέλεσμα μεθόδου και έρευνας. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο, ούτε αναγκαία το υπονομεύει, όπως φαίνεται να αισθάνεται ο δἀσκαλος.
Με την ευκαιρία όμως που μου δίνετε και σας ευχαριστώ πολύ θέλω να πω ότι η κατά καιρούς χρησιμοποίηση ηχητικών αποσπασμάτων του Στανίτσα σε διάφορα σημεία του φόρουμ ως αποδεικτικών στοιχείων δεν έχει και πολλή μεθοδολογική αξία. Αντίθετα τα λεγόμενα του έχουν μεγάλη ιστορική αξία γιατί είναι ζωντανός φορέας μιας τεράστιας μουσικής παράδοσης, και απ' αυτή την άποψη είναι πολύ σημαντικό να τον ακούμε να μιλάει (και σας ευχαριστούμε πολύ). Και ένα ακόμη τελευταίο σχόλιο σχετικό με αυτό. Καταλαβαίνω την συγκίνηση των ανθρώπων που του μιλούν στη συνέντευξη (και κατανοώ εκ πείρας τη συναισθηματική φόρτιση που γεννά η σχέση μαθητείας). Δεν ξέρω, ωστόσο, αν είναι και πολύ ορθό εκκλησιαστικά να μιλούμε σε κάποιον με το δέος που αποπνέει η όποια αυθεντία του, δεδομένου στην εκκλησία δεν υπάρχουν αυθεντίες, υπάρχουν χαρίσματα, ούτε θα ήταν σωστό να δημιουργούμε ή να περιθάλπουμε στον άλλο την αίσθηση της αυθεντίας.
Ας με συγχωρήσουν οι λάτρεις του Στανίτσα - με τον τρόπο μου κι εγώ είμαι τέτοιος. Κι εγώ δακρύζω ενίοτε όταν τον ακούω να εκτελεί το λειτουργικά του Χατζηθανασίου ή το Θεοτόκε Παρθένε ή το Υπεράρχιε. Αλλά ο Θεός μοίρασε τα χαρίσματα ποικιλότροπα: σε άλλον έδωσε το χάρισμα της ερμηνείας, σε άλλον της σύνθεσης, σε άλλον της θεωρίας. Ο Στανίτσας είχε πολλά, σίγουρα περισσότερα από τον καθένα και δοξάζω τον Θεό γι' αυτό, αλλά δεν θα ήταν δίκαιο να τα έχει όλα.
