Εξέφρασα εξ αρχής την ελπίδα να μην αποπροσανατολίσουμε την κουβέντα από την ουσία, την κριτική στα συγκεκριμένα, αντ' αυτού έλαβα ως απάντηση 5-6 μηνύματα - σεντόνια με προσβολές, ότι δήθεν εγώ είμαι αυτός που προσβάλλει, με παρερμηνείες των λεγομένων μου, όπως πχ σε ποιους απευθύνονται, με απαιτήσεις για αίτηση συγγνώμης, με συλλογή μαργαριτών, με κόλλυβα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΑ και ούτε θα το κάνω, δεν ενδιαφέρει κανέναν η προσωπική κόντρα.
Είναι, όμως, αλήθεια πως, από τότε που προέκυψε το θέμα αυτό, υπάρχει μια λυσσαλέα επίθεση εναντίον όλων όσων εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη συνέχιση της παραδόσεως. Ακούσαμε σχόλια περί σχολαστικισμού, θαρρείς και δεν είχαν τέτοια προσήλωση στα παραδεδομένα οι παλαιοί πατριαρχικοί ψάλτες, περί ύπουλων κινήτρων που επιμελώς κρύβουμε, όπως το να πάρουμε οι ίδιοι ή προσφιλείς μας άνθρωποι τη θέση, σχόλια περί ασεβείας, λες και απαγορεύεται να εκφράσουμε τον προβληματισμό μας, περί οργανωμένης επίθεσης, που επιστρατεύουμε και μέλη που ήταν μέχρι τώρα ήσυχα κλπ. Ακούσαμε προτροπές να στείλουμε οι ίδιοι επιστολή στο Φανάρι όπου να εκθέτουμε τα επιχειρήματά μας, όμως τον κ. Αλυγιζάκη και το προεδρείο του εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων τους κράζουν όλοι οι υπέρμαχοι της επιλογής του συγκεκριμένου ατόμου γιατί τόλμησαν να πουν την άποψή τους, ακούσαμε και παραπομπές στον Ελευθέριο Γεωργιάδη και στο Λεωνίδα Αστέρη, που όμως κανείς από τους δύο δεν είναι σε θέση να εκφράσει τη γνώμη του, ο μεν λόγω της αποδημίας του εις Κύριον, ο δε λόγω της επιβαρυμένης καταστάσεως της υγείας του. Το πράγμα έχει κουράσει.
Θα έλεγε κανείς, εφόσον δεν προσφέρουν κάτι καινούριο τα λεγόμενά τους, αγνόησέ τους απλά. Δεν γίνεται, όμως, αυτό. Παλαιότερα περιμέναμε κάποια μετάδοση από το Πατριαρχείο, τηλεοπτική ή ραδιοφωνική, για να ακούσουμε το Αστέρη. Πλέον οι ηχογραφήσεις του τοποτηρητού αναρτώνται αμέσως μετά το πέρας κάθε Ακολουθίας, και μάλιστα όχι ως απλή παράθεση, όπως γινόταν σε όλες οι μέχρι τώρα ηχογραφήσεις Ακολουθιών, αλλά ιδιαίτερης προβολής του μέλους με το κείμενό του στο youtube, διθυράμβους περί παραδοσιακής ερμηνείας, περί επαναφοράς αρχαίων μελών, περί προσευχητικού ψαλσίματος - λες και οι παλαιότεροι ήταν ξεροί εκτελεστές - και με κάθε δυνατή μέθοδο προτυποποιήσεως. Σε αυτά ελπίζουν κάποιοι να μείνουμε απαθείς ή και, γιατί όχι, να συμμεριστούμε τον έπαινο.
Πώς μπορεί να γίνει γόνιμος διάλογος; Μόνο με μουσικά επιχειρήματα. Πώς όμως θα βρεθεί κοινή βάση, όταν την εμφανή απόκλιση τη θεωρούμε πως εντάσσεται στα πλαίσια της ευρύτερης πατριαρχικής παραδόσεως, όταν τις μαρτυρίες των ζηλωτών της Πατριαρχικής παραδόσεως, πχ των Παπαμανωλάκη και π. Σεραφείμ Φαράσογλου περί των Λειτουργικών, τις θεωρούμε φαιδρούς ευσεβισμούς, όταν πρεσβεύουμε την άμεση επαναφορά στα προ 2,5 αιώνων καταγραφέντα, με έμμεση αναγνώριση ότι κατά τα ενδιάμεσα χρόνια η παράδοση ήταν σε κόμμα, όταν ψάχνουμε να τεκμηριώσουμε ερμηνείες εντός Πατριαρχικού Ναού σε ψάλτες μη πατριαρχικούς; Ακόμη, πώς μπορεί να διεξαχθεί σοβαρός διάλογος, όταν κάποιοι αρνούνται να εξετάσουνε κάθε απόφαση του Πατριαρχείου και κάποιοι άλλοι ειρωνεύονται, σε τέτοιο μάλιστα επικίνδυνο βαθμό, που η σάτυρά τους μεταμορφώνεται σε προβοκατόρικες ενέργειες κάποιων άλλων; (Το τελευταίο δεν μπορώ να το αναλύσω, έχουσι γνώσιν οι φύλακες). Και ακόμη, πώς μπορούμε να συνδιαλεχθούμε όταν θεωρούμε διαφορετικό πράγμα ως ζητούμενο; Γιατί δεν κόπτονται όλοι περί της διαφυλάξεως της πατριαρχικής παραδόσεως, θεωρούν την ψαλτική ως ελεύθερη έκφραση του καθενός που πρέπει απλώς να είναι σοβαρή και ιεροπρεπής, χωρίς όμως να ακολουθεί συγκεκριμένα πρότυπα. Εντούτοις, οι θιασώτες μιας παραδόσεως αιώνων, πιστεύω πως έχουνε κάθε δικαίωμα να την ακούνε στον κατ' εξοχήν Ναό που τη διαμόρφωσε και κατά παράδοσιν την πρεσβεύει και να προβληματίζονται όταν αυτό παύει να συμβαίνει.