Αυτά που λέτε τα γνωρίζω από το 1994, όταν κάποιος χορωδός (συγχωρεμένος τώρα, όπως και οι Περιστέρης και Τζελάς) της του Πρωτοψάλτου Περιστέρη αναλογίου χορωδίας, μου τα έβγαλε φωτοτυπία, για να μάθω όπως είπε, τα της Μεγάλης Εβδομάδος τροπάρια, όπως τα λένε στη Μητρόπολη.
Ήταν όλα χειρόγραφα του Λαμπαδαρίου Τζελά.
Μελετώντας τα όμως, μετά από λίγο καιρό, ανακάλυψα πολλές ανορθογραφίες, παρατονισμούς και μελωδικές γραμμές πετσοκομμένες, μακριά από τα παραδεδομένα.
Θα μπορούσα να πω, κατά της προσταγές του σύγχρονου τρελού καιρού μας, απλοποίηση των ύμνων, σε επίπεδο παρόμοιο με την απλοποίηση της γλώσσας μας, από αρχαία Ελληνική, σε αρχαΐζουσα, σε καθαρεύουσα και από κει στην δημοτικιά που μεταβάλλουμε σε μαλλιαρή ενίοτε.
Θεωρώ ανεπίτρεπτη μια τέτοια απλοποίηση των σπανιοτέρων και ωραιοτέρων ύμνων του έτους, οι οποίοι σημειωτέων, λέγονται μία φορά το χρόνο.
Το θλιβερό είναι ότι συνεχίζουν να λέγονται ακόμα, όχι μόνο στη Μητρόπολη.
Όταν υπάρχει η Μεγάλη Εβδομάδα του Ραιδεστηνού, του Πρίγγου, του Θεοδοσόπουλου, πού χωράει ο Περιστέρης με την ευρωπαϊκή μουσική (υπο)κουλτούρα;
Θεωρώ γνωστό ότι ο Περιστέρης ήταν βαθύς γνώστης της ευρωπαϊκής μουσικής, καθηγητής αυτής σε ωδείο των Αθηνών, μαζί με τον δάσκαλό του Μαργαζιώτη, και ότι χειριζόταν δεξιώς το κλειδοκύμβαλο.
Η ερμηνεία του δε ήταν ταυτόσημη με της κλίμακές του. Την υστεροφημία του και τον μεγάλο ντόρο γύρω απ' το όνομά του, τα απέκτησε λόγο της ιδιάζουσας φωνής του, ειδικά στα "Τριάδι" των χερουβικών ύμνων, χωρίς στην ουσία να προσφέρει κάτι περισσότερο στο χώρο της εκκλησιαστικής μουσικής. Αντιθέτως, στην εξωτερική, ήταν μανιώδης συλλέκτης παραδοσιακών τραγουδιών του Μοριά και της Ηπείρου, εξ ου και το γνωστό βιβλίο που κυκλοφόρησε με παραδοσιακά τραγούδια σε ευρωπαϊκή και βυζαντινή μουσική σημειογραφία.
