Το σκεπτικό που στον διάλογο αυτό αναπτύσσεται από αξιόλογα μέλη όπως ο domesticus, αν το ερμηνεύω σωστά, περιγράφει μια
ατομική ευσέβεια που αυτενεργεί υπερβαίνοντας ή παρακάμπτοντας το καθιερωμένο τυπικό. Αν και προσωπικά διαφωνώ ότι αυτό είναι η αιτία που χρησιμοποιείται το "Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς", δεν θα μιλήσω γι'αυτό τώρα, θα μιλήσω για τη χρήση και, κατά τη γνώμη μου, την κατάχρηση των όρων
ευσεβισμός και
ευσεβιστικός στην παρούσα αλλά και σε πολλές άλλες συζητήσεις στο φόρουμ.
Οι όροι αυτοί χαρακτηρίζονται από ασάφεια που γεννά ασάφεια. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στη λεξιλογική διάσταση της ασάφειας (πράγμα σύνηθες μιλώντας για αφηρημένες λέξεις), αλλά στον κίνδυνο να λειτουργεί αυτή η ασάφεια (εν αγνοία ίσως των χρηστών της λέξης), με περισσότερο διαβρωτικό σκοπό πέρα από την εγγενή στη σημασία της λέξης απαξίωση.
Το ρεύμα σκέψης (ή, για όσους προτιμούν, η θρησκευτική απόκλιση

που καθιέρωσε στα ελληνικά τη λέξη αυτή αποδίδει το ξενικό
pietism (πιετισμός), όρο που περιγράφει συγκεκριμένη ανανεωτική θρησκευτική κίνηση του προτεσταντισμού που αποσκοπούσε στην τόνωση τού θρησκευτικού βιώματος και συναισθήματος, αλλά πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο
υπερτονισμού της σημασίας της ατομικής ηθικής έναντι των μυστηρίων και της εν γένει εκκλησιαστικής ζωής. Mε άλλα λόγια τον χρησιμοποίησε, για να περιγράψει απαξιωτικά την παρουσία προτεσταντικών επιδράσεων στην ορθόδοξη λατρεία και πνευματική ζωή αποδίδοντας κάτι πολύ πιο εκκλησιαστικά αλλοτριωμένο από αυτό που είπα πριν "ατομική ευσέβεια που αυτενεργεί σε σχέση με το καθιερωμένο τυπικό" - η οποία μπορεί μεν να είναι αυτενέργεια που πηγάζει από υπερβολή, άγνοια ή ό, τι άλλο, αλλά δεν πραγματώνεται εκτός εκκλησιαστικού πλαισίου αναφοράς.
Πρέπει συνεπώς, για τη σωστή οικονομία του διαλόγου, είτε να αποφεύγεται κατάχρηση του όρου (διότι σύμφωνα με τα παραπάνω, διατυπώσεις όπως "ευσεβισμός στο άγιο Όρος" ηχούν ως παράδοξες ή και οξύμωρες), είτε να διευκρινιστεί αν χρησιμοποιείται με μη-τεχνική σημασία, ή, το καλύτερο, να αντικατασταθεί με κάτι πιο δηλωτικό των προθέσεων των ομιλητών, αλλιώς φοβάμαι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποδοθεί σε όσους τον χρησιμοποιούν η πρόθεση,
που σίγουρα δεν υπάρχει, να χρησιμοποιούν τη γλώσσα με σκοπιμότητα, για να ενισχύσουν ψυχολογικά τα επιχειρήματά τους.