09 Δοξαστικό αποστίχων «[οὕς/οἷς] καὶ ἡμεῖς συνελθόντες, εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγοντες»

Το δοξαστικόν των αποστίχων των αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, σύμφωνα με τα μηναία, έχει ως εξής:
"Οἱ ἐξ ἀκάρπων λαγόνων, ῥάβδον ἁγίαν τὴν Θεοτόκον βλαστήσαντες, ἐξ ἧς ἡ σωτηρία τῷ κόσμῳ ἀνέτειλε, Χριστὸς ὁ Θεός, τὸ ζεῦγος τὸ ἅγιον, ἡ ξυνωρὶς ἡ ἁγία, Ἰωακεὶμ καί, Ἄννα· οὗτοι μεταστάντες πρὸς οὐρανίους σκηνάς, σὺν τῇ αὐτῶν θυγατρὶ ὑπεραχράντῳ Παρθένῳ, μετ᾿ Ἀγγέλων χορεύουσιν, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβείας ποιούμενοι· οἷς καὶ ἡμεῖς συνελθότες εὐσεβῶς, ὑμνοῦντες λέγομεν· οἱ διὰ τῆς θεόπαιδος καὶ πανάγνου Μαρίας, προπάτορες Χριστοῦ χρηματίσαντες, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν".

Το ίδιο δοξαστικόν στις 25 Ιουλίου, εορτή της Κοιμήσεως της Αγίας Άννης η αντωνυμία οίς γίνεται ούς, πράγμα που δεν μου φαίνεται ορθόν. Επίσης, το κόμμα μετά την λέξη "ευσεβώς" δεν υπάρχει, οπότε, αν και η πρόταση στέκει νοηματικώς, το νόημα μεταβάλλεται ελαφρώς, άρα πρέπει να τροποποιηθεί και η μελωδία. Πάντως εμένα μου φαίνεται πιο λογική η φράση χωρίς το κόμμα. Τα παλαιά χειρόγραφα τι λένε;
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής

οἷς > λέγομεν

οὕς > ὑμνοῦντες

Ἀναλόγως ποῦ πάει.

Τό κόμμα δέν ἔχει σημασία, οὔτε ἀλλάζει τίποτε στό νόημα. Μουσικά δέν εἶδα. Ἀλλά ὅπως καί νά εἶναι, τό νόημα εἶναι ἴδιο· καί συνελθότες εὐσεβῶς καί εὐσεβῶς ὑμνοῦντες.


 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος


«οὕς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες, εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγοντες·» (χφ. Μ. Λαύρας Δ-45 (καί) μηναῖο Ἰουλίου ια’ αἰ. φ. 147r).

«οἷς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγομεν·» (χφ. Λειμῶνος 3 μηναῖο Ἰουλίου ιε’ αἰ. φ. 130v).

«οὕς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες, εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγομεν·» (χφ. Σίμωνος Πέτρας 1 μηναῖο Ἰουλίου ιf' αἰ. φ. 82r).

«οἷς καὶ ἡμεῖς, συνελθόντες εὐσεβῶς, ὑμνοῦντες λέγομεν·» (μηναῖο Σεπτεμβρίου ἐκδ. 1740 σ. 74).

«οὕς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγομεν·» (μηναῖο Ἰουλίου ἐκδ. 1820 σ. 133).

«οὕς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγομεν» (Δοξαστάριο Ἰακώβου ἐκδ. 1836 τ. 2 σ. 97).

«οἷς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες εὐσεβῶς ὑμνοῦντες λέγομεν» (Δοξαστάριο Πέτρου λαμπαδαρίου ἐκδ. 1820 σ. 16).

 
Top