Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Στο ανάγνωσμα του Ησαΐα που διαβάζουμε κατά την τελετή του Μεγ. Αγιασμού υπάρχει και η φράση:
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το ρήμα που κρύβεται πίσω από τον συνηρημένο τύπο, γιατί θα περιμέναμε ένα συνηρημένο ρήμα (πχ, ἀλέομαι, -οῦμαι). Το ρήμα όμως είναι το ἄλλομαι «πηδώ», που σχηματίζει ανώμαλο μέλλοντα ἁλούμαι (εξ ου και ο τύπος που συζητούμε).
Το ρήμα αυτό έδωσε τα άλμα, άλτης, αλτήρας, αλλά και εφαλτήριο (πιθ. και Εφιάλτης).
Με την ευκαιρία, το σχετικό κείμενο, όπως και πολλά προφητικά κείμενα του Ησαΐα, θα πρέπει να ενταχθεί σε μια ανθολογία με τα πιο ποιητικά κείμενα της Αγίας Γραφής. Η μετάφραση των Εβδομήκοντα, πέρα από θεόπνευστη εργασία, ήταν και κείμενο υψηλής αισθητικής, σπουδαία κληρονομιά της γλώσσας μας στην ιδιαίτερη στιγμή που προσπάθησε και κατάφερε να μετουσιώσει σε «ἑλληνίδα φωνή» τον εβραϊκό ποιητικό και αφηγηματικό τρόπο.
Τότε ἁλεῖται χωλὸς ὡς ἔλαφος, καὶ τρανὴ ἔσται γλῶσσα μογγιλάλων
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το ρήμα που κρύβεται πίσω από τον συνηρημένο τύπο, γιατί θα περιμέναμε ένα συνηρημένο ρήμα (πχ, ἀλέομαι, -οῦμαι). Το ρήμα όμως είναι το ἄλλομαι «πηδώ», που σχηματίζει ανώμαλο μέλλοντα ἁλούμαι (εξ ου και ο τύπος που συζητούμε).
Το ρήμα αυτό έδωσε τα άλμα, άλτης, αλτήρας, αλλά και εφαλτήριο (πιθ. και Εφιάλτης).
Με την ευκαιρία, το σχετικό κείμενο, όπως και πολλά προφητικά κείμενα του Ησαΐα, θα πρέπει να ενταχθεί σε μια ανθολογία με τα πιο ποιητικά κείμενα της Αγίας Γραφής. Η μετάφραση των Εβδομήκοντα, πέρα από θεόπνευστη εργασία, ήταν και κείμενο υψηλής αισθητικής, σπουδαία κληρονομιά της γλώσσας μας στην ιδιαίτερη στιγμή που προσπάθησε και κατάφερε να μετουσιώσει σε «ἑλληνίδα φωνή» τον εβραϊκό ποιητικό και αφηγηματικό τρόπο.