nektar
νεοαρχάριος
Ἀποστέλλεται συνημμένως ἔγγραφον περιέχον συνήθη Ἀκολουθίαν Ὄρθρου, τροπάρια καὶ Ἀναγνώσματα Θ. Λειτουργίας. Μορφοποίησις καὶ διασκευὴ Συναξαρίου ὑπὸ π.Θ.Α., ἱστολόγιον «Περὶ Ψυχῆς», στὸν ὁποῖο -μὲ ἀφορμὴ τὰ ὀνομαστήριά του- εὐχόμεθα χρόνια πολλά, εὐλογημένα, καρποφόρα στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἠγαπημένου Μαθητοῦ.
Καὶ κἄτι γιὰ προβολή (μία ὥρα, σὲ ἕξη μέρη), ὁ Σέρβος ἱερομόναχος Θαδδαῖος ὁ πνευματικός (1914-2003): [Α] [Β] [Γ] [Δ] [Ε] [Ϛ] καὶ κοίμησις.
Γεννήθηκε τὸ 1914. Σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι, μὲ ἐπιθυμία νὰ ὑποβάλῃ τὸν ἑαυτό του σὲ πολὺ σκληροὺς κανόνες τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο πῆγε στὸ μοναδικὸ Ρώσικο μοναστήρι στὴ Σερβία, στὸ Μιλίκοβο, δίπλα στὸ Σβιλαΐνατς. Ἀπὸ τὸ 1928 οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα τοῦ μοναστηριοῦ ἦσαν Ρῶσοι μοναχοὶ ἀπὸ τὴν ἔρημό της Ὄπτινα, οἱ ὁποῖοι ξέφυγαν ἀπὸ τὴν καθεστωτικὴ ἐξορία. Στὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1950, τὸ Μιλίκοβο γίνεται γυναικεῖο μοναστήρι. Ὁ πατὴρ Θαδδαῖος ἔμενε στὰ μοναστήρια Γόρνιακ καὶ Τούμαν καὶ μετὰ πῆγε στὸ Κόσσοβο καὶ σὲ Μετόχια. Ἦταν ὁ ἡγούμενος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Πέκης καὶ μετὰ ἡγούμενος στὸ μοναστήρι Βιτόβνιτσα, ὅπου καθίσταται ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστοὺς πνευματικοὺς στὴ Σερβία. Πολλοὶ θέλουν νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ μιλήσουν γιὰ λίγο μαζί του, νὰ πάρουν τὴν εὐχή του. Τοῦτο ὁμολογοῦν πολλοὶ πιστοὶ οἱ ὁποῖοι ἔνιωσαν τὸ ὑψηλὸ πνευματικό του ἀνάστημα. Ἀναπαύθηκε στὶς 16 Ἀπριλίου 2003.
Καὶ κἄτι γιὰ προβολή (μία ὥρα, σὲ ἕξη μέρη), ὁ Σέρβος ἱερομόναχος Θαδδαῖος ὁ πνευματικός (1914-2003): [Α] [Β] [Γ] [Δ] [Ε] [Ϛ] καὶ κοίμησις.
Γεννήθηκε τὸ 1914. Σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι, μὲ ἐπιθυμία νὰ ὑποβάλῃ τὸν ἑαυτό του σὲ πολὺ σκληροὺς κανόνες τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο πῆγε στὸ μοναδικὸ Ρώσικο μοναστήρι στὴ Σερβία, στὸ Μιλίκοβο, δίπλα στὸ Σβιλαΐνατς. Ἀπὸ τὸ 1928 οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα τοῦ μοναστηριοῦ ἦσαν Ρῶσοι μοναχοὶ ἀπὸ τὴν ἔρημό της Ὄπτινα, οἱ ὁποῖοι ξέφυγαν ἀπὸ τὴν καθεστωτικὴ ἐξορία. Στὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1950, τὸ Μιλίκοβο γίνεται γυναικεῖο μοναστήρι. Ὁ πατὴρ Θαδδαῖος ἔμενε στὰ μοναστήρια Γόρνιακ καὶ Τούμαν καὶ μετὰ πῆγε στὸ Κόσσοβο καὶ σὲ Μετόχια. Ἦταν ὁ ἡγούμενος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Πέκης καὶ μετὰ ἡγούμενος στὸ μοναστήρι Βιτόβνιτσα, ὅπου καθίσταται ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστοὺς πνευματικοὺς στὴ Σερβία. Πολλοὶ θέλουν νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ μιλήσουν γιὰ λίγο μαζί του, νὰ πάρουν τὴν εὐχή του. Τοῦτο ὁμολογοῦν πολλοὶ πιστοὶ οἱ ὁποῖοι ἔνιωσαν τὸ ὑψηλὸ πνευματικό του ἀνάστημα. Ἀναπαύθηκε στὶς 16 Ἀπριλίου 2003.
Attachments
Last edited: