Ἀκολουθία τῆς θείας μεταλήψεως

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Ἤχοι τροπαρίων



Μετὰ τοὺς ψαλμούς, Δόξα, Καὶ νῦν, Ἀλληλούια ἀλληλούια ἀλληλούια δόξα σοι ὁ Θεός (τρίς),



Ἦχος β' «Τὰς ἀνομίας μου πάριδε Κύριε...» (Παρακλητικὴ Ἦχος β' Δευτέρα πρωί, ἀπόστιχο),



Δόξα, Ἦχος α' «Εἰς τὴν μετάληψιν τῶν ἁγιασμάτων σου...»

(προσόμοιο τοῦ Ἦχος α’ «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου...» (Μ. Τρίτη πρωί, στιχηρὸ αἴνων)),



Καὶ νῦν, Ἦχος πλ. β’ «Πολλὰ τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν Θεοτόκε πταισμάτων...» (Παρακλητικὴ Ἦχος πλ. β’ Τρίτη πρωί, κάθισμα)



ἤ, ἀντὶ αὐτῶν, τῇ Μ. Πέμπτῃ, Ἦχος πλ. δ’ «Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταὶ...».



Στὸ τέλος

Ἦχος πλ. β’ «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ...»,...



Ἦχος πλ. δ’ «Ἔθελξας πόθῳ με Χριστὲ...» (θ’ ᾠδὴ β’ κανόνα Μεταμορφώσεως),



Ἦχος α’ «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου...» (Μ. Τρίτη πρωί, στιχηρὸ αἴνων)...



Ἦχος πλ. β’ «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ...».
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς μυστικῆς ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς λειτουργίας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ψύξη τοῦ ζήλου γιὰ ὀρθοπραξία, ὑπακοή κ.λπ., βλέπουμε μιὰ νύξη γιὰ τὴν σχετικὴ ἀκολουθία στὸ τυπικὸ τῆς Εὐεργέτιδος καὶ σὲ ἄλλα τυπικά.

Ὅσο ἐκλείπει ἡ πίστη, στὶς εὐχὲς τονίζεται ἡ ἀναξιότητα, λείπει ὅμως ἡ παλιά συλλογικότητα, τὸ «μυστήριον τῆς συνάξεως», «ὅτι εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γὰρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μετέχομεν» (Α’ Κορ. ι’ 17).

Ἡ ἀκολουθία εἶναι ἰδιωτική, μεταγενέστερη, ἀντιλειτουργικὴ καὶ ἄχρηστη.

Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ θεία εὐχαριστία ἀνήκει ὁλόκληρη στοὺς πιστούς, οἱ ὁποίοι ἔχουν ἄμεση ἀνάγκη νὰ συμμετέχουν στὶς εὐχὲς καὶ νὰ ἀπαντοῦν σ’ αὐτὲς οἰκοδομούμενοι πολλαπλῶς. Ἡ λειτουργία εἶναι πλήρης, ἀρκετὴ καὶ δὲν χρειάζεται ἐνέσεις. Ὑπάρχουν πλεῖστα ὅσα ἄλλα στοιχεία τῆς λατρείας ποὺ περιμένουν τὸ ζῆλο μας.
 

ybulbu

Μπουλμπουτζής Ιωάννης
Επειδή η παραπάνω διατύπωση είναι παρεξηγήσιμη (κι εγώ αλλιώς την κατάλαβα αρχικά), φαντάζομαι πως οι όροι "αντιλειτουργική" και "άχρηστη" αναφέρονται αποκλειστικά στην εισαγωγή της Ακολουθίας στην κοινή λατρεία και όχι γενικά στην εν γένει αξία της Ακολουθίας της Θ. Ματαλήψεως. Εάν όχι, η κουβέντα μεταφέρεται σε άλλο επίπεδο.
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Γιὰ τὴν θεία κοινωνία χρειάζεται ἐπίγνωση τῆς δωρεᾶς καὶ ταπείνωση (ἀκολουθία θείας μεταλήψεως), ἀλλὰ ὄχι μόνο αὐτά.
Προϋποθέσεις εἶναι καὶ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης, ἡ εὐχαριστία, ἡ δοξολογία, ἡ ἀγάπη, ἡ συγχώρηση, ἡ ἀνοχή, ἡ εἰρήνη, ἡ ἑνότητα, ἡ ὀρθοδοξία ὅλων, ἡ ἀνησυχία γιὰ τὸ ἄν ὁ ἄλλος δὲν κοινωνεῖ, ἡ προσοχή, τὸ «στῶμεν καλῶς», τὸ «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».
Τὰ μυστήρια ἀρκοῦν, δὲν χρειάζονται προσθῆκες.
 
Last edited:

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Δὲν ἀκυρώνω τὴν ἀκολουθία. Εἶναι βοηθητικὴ σὰν ἰδιωτικὴ πνευματικὴ προετοιμασία μετὰ ἀπὸ ἐπιτίμιο.

«Τὴν ἀκολουθία τῆς θείας μεταλήψεως, ὅταν τὴ διαβάσει καὶ ὁ πιὸ ἁμαρτωλός, ἁγιάζεται πολύ»

(Ὅσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος καὶ λόγοι 2003 σ. 341).
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Ὁ ἑορταστικός-ἐσχατολογικὸς χαρακτήρας τελέσεως τῆς θείας εὐχαριστίας εἶναι πάντοτε δεδομένος (Χρυσόστομος, Μάξιμος ὁμολογητής· βλ. συνημμένο).

Πένθος ἤ ὑπερβολικὴ ἁμαρτωλογία δὲν ἁρμόζουν στὴν ὑπερφυῆ δωρεὰ αὐτῆς τῆς τράπεζας. Κυρίως εὐχαριστοῦμε κατὰ τὸ δείπνο.
 

Attachments

  • Γονυκλισία λειτουργίας.pdf
    5.2 MB · Views: 66
Last edited:

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας
Ὁ ἑορταστικός-ἐσχατολογικὸς χαρακτήρας τελέσεως τῆς θείας εὐχαριστίας εἶναι πάντοτε δεδομένος (Χρυσόστομος, Μάξιμος ὁμολογητής· βλ. συνημμένο).

Πένθος ἤ ὑπερβολικὴ ἁμαρτολογία δὲν ἁρμόζουν στὴν ὑπερφυῆ δωρεὰ αὐτῆς τῆς τράπεζας. Κυρίως εὐχαριστοῦμε κατὰ τὸ δείπνο.

Κύριε Θεοδωράκη,

είναι αξιέπαινος ο ζήλος σας, αλλά πολλές φορές το υποκειμενικό σας στοιχείο, που για το αδαές μάτι είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτο, δημιουργεί συγχύσεις, παρερμηνείες και λοιπούς σολοικισμούς. Το τί είναι η ακολουθία της θείας μεταλήψεως και αν είναι καλό να προηγείται της θείας ευχαριστίας δεν έχει να κάνει με καμιά υπερβολική αμαρτωλογία (sic) και άλλα συναφή. Για όλα αυτά έχει μιλήσει η εκκλησία μας με την πράξη της και την παράδοσή της. Υπάρχει καλή συνήθεια λοιπόν όταν πρόκειται να μεταλάβουμε (με την ευλογία του εξομολόγου πάντα) να προηγείται μια προετοιμασία μέσα στην οποία χώρος υπάρχει και για την ανάγνωση της ακολουθίας αυτής. Τα ιστορικά στοιχεία της διαμόρφωσης της ακολουθίας αυτής έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν της στερούν το χαρακτήρα που έχει τόσους αιώνες.

δ.
 
Last edited:

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ

Attachments

  • 13. Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.pdf
    309.9 KB · Views: 95
Last edited by a moderator:

Παναγιώτης

σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Ὅσο ἐκλείπει ἡ πίστη, στὶς εὐχὲς τονίζεται ἡ ἀναξιότητα

Ὅσο αὐξάνει ἡ πίστη, καὶ ὁ Θεὸς φωτίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ καταλάβει τὴν ἀναξιότητά του, καὶ ὅτι χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν, τότε τονίζεται ἡ ἀναξιότητα.

λείπει ὅμως ἡ παλιά συλλογικότητα, τὸ «μυστήριον τῆς συνάξεως», «ὅτι εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γὰρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μετέχομεν» (Α’ Κορ. ι’ 17).

Λείπει καὶ ἡ κοινὴ ἐξομολόγηση, καὶ νὰ ἔχουν οἱ Χριστιανοὶ κοινὰ τὰ πάντα.

Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ θεία εὐχαριστία ἀνήκει ὁλόκληρη στοὺς πιστούς, οἱ ὁποίοι ἔχουν ἄμεση ἀνάγκη νὰ συμμετέχουν στὶς εὐχὲς καὶ νὰ ἀπαντοῦν σ’ αὐτὲς οἰκοδομούμενοι πολλαπλῶς.

Γνώμη μου εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ προσέγγιση, ὀδηγεῖ βαθμιαίως σὲ ὀρθολογιστική ἀντίληψη τῆς Θείας Λατρείας.

Γνώμη μου εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη συμμετοχῆς τοῦ λαοῦ στὶς Μυστικὲς Εὐχές. Τόσους αἰώνες (ἀπὸ τοὐλάχιστον τὸν 8ο αἰ. μέχρι καὶ σήμερα) ἡ Ἐκκλησία (ὄχι μόνο ἡ Ἑλληνική) αὐτὸ μᾶς δίδαξε μὲ τὴν πράξη της.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμμετεῖχε στὶς Μυστικὲς Εὐχές, ποὺ ἄκρα σιωπὴ «ἀκούγεται» (ἐπὶ τὸ πλεῖστον) στὸ Ἅγιον Ὅρος τὴν ὥρα τῶν Μυστικῶν Εὐχῶν;

Ἡ οἰκοδομὴ τῶν πιστῶν, γίνεται μὲ τὴν ἐκούσια Κατήχηση, τὸν ἐκούσιο Ἐκκλησιασμό (μὲ τὴν προσοχὴ στὰ ψαλλόμενα, καὶ τὴν Προσευχή), τὴν κατ' οἶκον Προσευχή, τὴν τακτικὴ ἐξομολόγηση στὸν Πνευματικό, τὴν κατ' οἶκον πνευματικὴ μελέτη, τὴν ἐκούσια συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐν τέλει γίνεται κατὰ τρόπο μυστικό, διότι Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες.

Τὰ μυστήρια ἀρκοῦν, δὲν χρειάζονται προσθῆκες.

Ἐὰν δοκοῦμεν ἐστᾶναι τότε... δὲν χρειάζονται. Ἐὰν ὅμως βλέπομεν μὴ πέσωμεν, τότε μᾶς χρειάζονται, ὅπως τὸ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος ποὺ ἀναφέρατε.

Πένθος ἤ ὑπερβολικὴ ἁμαρτωλογία δὲν ἁρμόζουν στὴν ὑπερφυῆ δωρεὰ αὐτῆς τῆς τράπεζας. Κυρίως εὐχαριστοῦμε κατὰ τὸ δείπνο.

Ἂς ἀκούσουμε καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ποὺ λέει ὅτι, ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί.
 
Last edited:
Αγαπητοί αδελφοί εν Χριστώ αναστάντι, Χριστός ανέστη.
Απευθύνομαι προς τους διαχειριστές του forum. Νομίζω ότι η παραπάνω ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως ψαλλομένη από την χορωδία του συλλόγου Ιεροψαλτών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος υπό την διεύθυνση του αειμνήστου πρωτοψάλτη Μιχαήλ Μελέτη, εκτός του ότι πρέπει να είναι και εδώ, νομίζω ότι ταιριάζει να είναι και μαζί με τις άλλες ηχογραφήσεις της χορωδίας αυτής. Εκτός και δεν το κάνετε αυτό λογω οικονομίας χώρου στον servant που φορτώνονται όλα αυτά τα ψηφιακά αρχεία. Το αφηνω στην διάκριση σας και σας ευχαριστώ.

Πατήρ Αντώνιος Βανικιώτης
Νέο μέλος
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Ἁγίου Συμεὼν Θεσσαλονίκης (+1429)

«...κτίστῃ τὰ κτίσματα προσεγγίσαι δυνατόν, εἰ μὴ κατὰ συγκατάβασιν ἄκραν τῆς χάριτός σου μόνης μεταδῴης αὐτοῖς, φιλάγαθε. Εἰ οὖν καὶ τοῖς πρώτοις τῶν ἄνω τάξεων φρικτὸς ὑπάρχεις καὶ φοβερὸς καὶ τοῖς μυστηρίοις σου πάντες ἄγγελοι παρακύψαι ἐπιθυμοῦσι καὶ τῶν ἁγίων ἕκαστος μετὰ φρίκης μετέχει τῶν δωρημάτων σου, πῶς ἄξιος ὅλως ἐγώ, δέσποτα, ὁ πέρα πάσης κακίας ἔργα ἐνεργήσας καὶ μηδὲ τῶν ὁπωσοῦν ὄντων ἁμαρτημάτων παραλιπών, δυνήσομαι ἀναβλέψαι πρὸς σὲ ἢ μετασχεῖν σου τῶν μυστηρίων, ὁ διὰ παντὸς τρόπου καὶ πάσης αἰσθήσεως καὶ δυνάμεως ψυχικῆς ὁμοῦ καὶ σωματικῆς ἁμαρτήσας, ὁ πάντας ὑπερβαλὼν ταῖς ἁμαρτίαις ἁμαρτωλούς, μᾶλλον δὲ μόνος ἁμαρτωλὸς φανεὶς ἐν τοῖς τὸ σὸν περιφέρουσιν ὄνομα; Πάντες γὰρ εὐσεβεῖς ἔργα δικαιοσύνης πλουτοῦσιν, ἐγὼ δὲ μόνος οὐ μόνον οὐδὲν ἀγαθὸν ἔπραξα, ἀλλὰ καὶ πλεῖστα τὰ πονηρά, ἐν ἔργοις καὶ λόγοις, ἐννοίαις τε καὶ κινήμασι καὶ σὲ παρώργισα τὸν δεσπότην ἐν πάσῃ ἡμέρᾳ τε καὶ νυκτὶ καὶ ὥρᾳ καὶ στιγμῇ καὶ ῥοπῇ καὶ ἁπλῶς ἐν παντὶ καιρῷ. Καὶ ταῦτα μετὰ τηλικαύτας καὶ τοσαύτας δωρεάς τε καὶ χάριτας παρὰ σοῦ τοῦ ἀγαθοῦ περὶ τὸν ἐλάχιστον ἐμὲ γεγονυίας. Πῶς οὖν, Κύριε φιλάνθρωπε, προσέλθω σοι ἢ προσεγγίσω τῷ παναγίῳ καὶ καθαρῷ καὶ κοινωνῆσαί σου τολμήσω ὁ καὶ τὸν οὐρανὸν ὁρᾶν καὶ τὸν ἥλιον βλέπειν καὶ τὸν ἀέρα πνέειν ἀνάξιος, ὁ τὴν γῆν περιπατῶν καὶ ταύτην καταμολύνων καὶ μηδὲν ἐν αὐτῇ ποιῶν τῶν ἱερῶν ἐνταλμάτων σου, εἰς ἐπίχαρμα δὲ μᾶλλον τοῖς πονηροῖς προκείμενος δαίμοσι καὶ πολλοῖς ἔνοχος καὶ ἀμυθήτοις τυγχάνων ἐγκλήμασι καὶ διὰ τοῦτο ἀναριθμήτων τιμωριῶν καὶ κολάσεων ἄξιος. Εἰ οὖν πρὸς τοὺς ἐμοὺς πονηροτάτους τρόπους ἐπίδῃς καὶ τὰ ἐγκλήματα, πλεῖσται ἀναμένουσί με κολάσεις. Ὅθεν καὶ φρίττω προσελθεῖν σοι τῷ μόνῳ ἁγίῳ καὶ ἀπολαῦσαί σου τῷ εἰς ἀμοιβὴν τοῖς κατορθοῦσιν ἑαυτὸν παρασχόντι καὶ τοῖς ἐπιστρέφουσι γνησίως εἰς λύτρωσιν προκειμένῳ καὶ μόνῳ ὄντι ἀπόλαυσιν καὶ φῶς καὶ ζωὴν καὶ τροφὴν καὶ παράκλησιν, αἰώνιόν τε τοῖς δικαίοις κληρονομίαν. Καὶ τρέμω καὶ δέδοικα καὶ οὐ τολμῶ πλησιάσαι σοι, δέσποτα, μήπως καὶ τοῦτό μοι βάρος γένηται καὶ μείζονος κολάσεως ἀφορμὴ καὶ εἰς κατάκριμα, καθὼς γέγραπται, τὰ πρόξενα παντὸς ἀγαθοῦ, κατὰ τὸ πρέπον ἐμοί. Ἀλλ’ ὅμως εἰ καὶ νοῶ ταῦτα τῶν ἐμῶν πλημμελημάτων ἀξίως καὶ οὕτως ἔχει, ὡς ἐξαγγέλλω σοι, δέσποτα, πάλιν θαρρεῖν με καταναγκάζει καὶ παρακαλεῖ πρὸς τὴν σὴν κοινωνίαν ἡ ἀγαθότης σου καὶ τὸ τῆς εὐσπλαγχνίας σου ἀμέτρητον, ἔτι δὲ καὶ αὐτά σου τὰ φρικτὰ καὶ θεῖα μυστήρια. Καθορώμενα γὰρ μόνον ἢ καὶ νοούμενα θάρρος ἐντίθησι τῇ ψυχῇ μου καὶ τὴν ἐλπίδα φέρει καὶ παρακινεῖ προθύμως τρέχειν πρὸς τὴν μετοχήν σου, φιλάνθρωπε. Δίδωσί μοι γὰρ ἐννοεῖν, ὅτι σὺ μὲν ἀόρατος καὶ ἀπερίληπτος τῇ θεότητι, διὰ τί δὲ ἄνθρωπος περιληπτὸς καὶ ὁρατὸς ἐγένου καὶ παθεῖν καὶ σταυρωθῆναι ἠθέλησας. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ ἱερουργεῖσθαι δι’ ἡμᾶς σαυτὸν παραδέδωκας καὶ τοῦτο οὐκ ἀοράτως μόνον, ἀλλὰ καὶ ὁρατῶς διὰ τούτων τῶν σεπτῶν μυστηρίων σου. Αἰτίαν οὖν εὑρίσκω σοῦ τὸ ἄκρον τῆς ἀγαθότητος, ἐμοῦ δὲ τὴν ἄκραν πονηρίαν, ἵνα ταύτην ἐξέλῃς καὶ διὰ σαυτοῦ σώσῃς με. Ἐπεὶ οὖν οὐκ ἔστι σωθῆναί με χωρὶς σοῦ, ὅτι σὺ εἶ μόνος ὁ σῴζων, οὐδὲ δυνατόν τινος μετασχεῖν τῶν ἀγαθῶν χωρὶς τοῦ γεύσασθαί σου τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδὲ γὰρ ἄλλο τὸ ἀγαθὸν καὶ ἐραστὸν εἰ μὴ σύ, οὐδὲ δυνατὸν ἐπανορθωθῆναί με, εἰ μὴ ἐπανορθώσῃς αὐτὸς ὁ πλάσας με ἐξ ἀρχῆς, οὐδὲ εἶναί με ὅλως δυνατὸν τὸν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος γεγονότα καὶ φθείρεσθαι καὶ θνῄσκειν διὰ τὴν ἁμαρτίαν κατακριθέντα δίχα σοῦ τοῦ ἀεὶ ὄντος ἐν τῷ ἀεὶ ὄντι Πατρὶ μετὰ τοῦ ζωοποιοῦ Πνεύματος, τολμῶν προσέρχομαί σοι ἐν φόβῳ, πλὴν θαρρῶν καὶ ἐλπίζων ἐλεηθῆναι. Καὶ γὰρ πτοοῦμαι μὲν ὡς ἀκάθαρτος, πιστεύω δέ μου τὴν σωτηρίαν εὑρεῖν τῇ μετοχῇ σου καὶ μετὰ πόθου προστρέχω σοι. Λίαν γὰρ ἐξέχομαί σου καὶ ἐκκρέμαμαι τῆς ἀγάπης σου, εἰ καὶ τυραννοῦμαι τῇ συνηθείᾳ καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ ἑκὼν δουλοῦμαι ὁ ἄθλιος. Σὺ γὰρ εἶ ἡ μόνη ἔφεσις καὶ τὸ μόνον καὶ ἀληθῶς ὂν καλὸν καὶ ἐραστὸν καὶ μακάριον, οὗ καὶ μόνον πάντα τὰ θείως κινούμενα λογικὰ ἐφίεται. Μᾶλλον δὲ σὺ εἶ ὁ τὴν ἔφεσιν πᾶσι δούς, ὡς μόνος ὢν ἐφετός, ἵνα σοῦ ἐφιέμενοι ἀπολαύωμέν σου τῆς καλλονῆς, εἰ καὶ ταύτην ἡμεῖς τὴν ἀγαθὴν κίνησιν, φεῦ, μετάγομεν εἰς τὰ κάκιστα, αὐτεξουσίῳ γνώμῃ πονηρᾷ ποθοῦντες καὶ ζητοῦντες τὰ βδελυρά. Ἀλλ’ οὖν καὶ οὕτως ἐχόντων ἡμῶν, αὐτὸς ἡμᾶς οὐ βδελύσσῃ, προκείμενος δὲ διατελεῖς εἰς τὸ μεταλαμβάνειν σου πάντας, καὶ μᾶλλον παρέχεις σαυτὸν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὡς ἂν τὸ δι’ ὃ ἦλθες ἐνεργῆται, φιλάνθρωπε. Ἦλθες γὰρ «ἁμαρτωλοὺς σῶσαι», ὡς γέγραπται, «ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ». Καὶ «οὐκ ἦλθες», ὡς ἔφης, «κρίναι τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος διὰ σοῦ». Διὸ κἀμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ συγχωρήσας ἅπαντά μου τὰ πταίσματα, σῶσόν με τῇ κοινωνίᾳ σου φιλανθρώπως. Καὶ ἐν τῷ ὁρᾶν σε διὰ τῶν μυστηρίων σου, λάμπρυνόν μου τοὺς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ὀφθαλμούς, καὶ ἐν τῷ ἅπτεσθαί σου, τὰ μέλη ἁγίασόν μου, καὶ ἐν τῷ γεύεσθαί σου, κάθαρόν μου τὰ χείλη, τὴν γλῶσσαν, καρδίαν τε καὶ νεφροὺς καὶ πάσας τὰς αἰσθήσεις τοῦ ταλαιπώρου μου σώματος. Τὴν ψυχήν μου δὲ πλήρωσον τοῦ γλυκυτάτου φωτός σου καὶ τὸν νοῦν μου χαρίτωσον καὶ πάσας μου τὰς ψυχικὰς δυνάμεις πρὸς τὴν ὑπακοήν σου ἐνίσχυσον καὶ ὅλον κατάστησόν με κινεῖσθαι καὶ νοεῖν καὶ λέγειν καὶ ἐνεργεῖν μόνα τὰ σοὶ εὐάρεστα, Κύριε. Δίωξον ἀπ’ ἐμοῦ τῇ κοινωνίᾳ σου, ἀγαθέ, πᾶσαν ἐπήρειαν, πᾶσαν νόσον, πᾶσαν φαρμακείαν, πᾶσαν πονηρίαν, πᾶσαν κακίαν, πᾶσαν ἐνέργειαν καὶ ἐπιβουλὴν πονηρῶν ἀνθρώπων τε καὶ δαιμόνων καὶ μηδεὶς τούτων αἰσθητῶς ἢ νοητῶς ἰσχύσαι ὅλως ἐπηρεάζειν ἢ καταβλάπτειν με. Κάθαρόν μου τὴν καρδίαν, ὁ καθαρός· λάμπρυνόν με, τὸ φῶς τὸ ἄδυτον· ζώωσόν με, ἡ ζωή· ἐνίσχυσόν με, ἡ ἰσχύς· ἴασαί με, ὁ ἰατρός· ἡ σωτηρία, ψυχῇ καὶ σώματι σῶσόν με· ὁ μόνος βασιλεύς, τῆς τῶν παθῶν τυραννίδος με λύτρωσαι· ὁ Κύριος τῶν κυρίων, ἐλεύθερόν με δαιμονικῆς ἐξουσίας ἀπόδειξον καὶ ζῶντα καὶ τελευτῶντα καὶ ἐν τῷ μέλλοντι· ἐνοίκησον ἐν ἐμοί, ὁ πανταχοῦ, καὶ οὐ χώραν ἕξει τι πονηρὸν ἐν ἐμοί· πλήρωσόν με τῆς εὐφροσύνης σου, ὁ μόνος ὑπάρχων χαρά· εὐωδίασόν με, τὸ ἀκένωτον καὶ ζῶν μύρον· ἁγίασόν με, ὁ ἅγιος· μὴ ἀποστῇς ἀπ’ ἐμοῦ, ὁ τὰ πάντα πληρῶν, καὶ ἔσομαι πλήρης πάντων τῶν ἀγαθῶν σου. Ἀξίωσόν με ἱλαρὸν κατιδεῖν σε καὶ εὐμενῆ καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ φρικτῇ παρουσίᾳ σου καὶ καθαρώτερον μετασχεῖν σου καὶ τοῦ φωτὸς ἀπολαῦσαί σου καὶ κληρονόμον τῆς ἀθανάτου γενέσθαι βασιλείας σου. Πρεσβείαις τῆς παναγίας καὶ ἀειπαρθένου μητρός σου καὶ πάντων τῶν ἁγίων σου, οἰκτιρμοῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ ἀνάρχου σου Πατρός, μεθ’ οὗ εὐλογητὸς καὶ αἰνετὸς ὑπάρχεις σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν»

(Ἰ. Φουντούλη Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τὰ Λειτουργικὰ Συγγράμματα, Εὐχαὶ καὶ Ὕμνοι [Ἐπιστημονικαὶ Πραγματείαι, σειρὰ Φιλολογικὴ καὶ Θεολογικὴ 10. Θεσσαλονίκη: Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, 1968]).
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Μετὰ τὴν μετάληψη:

«Ἅγιε, ἅγιε, ἅγιε, ἄῤῥητε Τριὰς δὸς μοι τοῦ μεταλαμβάνειν τὸ σῶμα τοῦτο εἰς ζωὴν καὶ μὴ εἰς κατάκρισιν καὶ δὸς τοῦ ποιῆσαι κἀμὲ τὸ ἀρεστὸν σοι καὶ ἐν σοὶ ζήσω ποιῶν τὰς ἐντολὰς τὰς σὰς καὶ μετὰ θάρσους καλῶν σε Πατέρα καὶ ἐπικαλούμενος τὴν βασιλείαν σου καὶ τὸ θέλημά σου. Ἁγιασθήτω δὴ Κύριε καὶ τὸ ὄνομά σου ἐν ἐμοί, ὅτι δυνατὸς εἶ καὶ δοξαστὸς καὶ ὑμνητὸς καὶ σοὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν»

(χφ. Πρωτάτου 72 ΤΑΣ ιγ’ αἰ. φ. 2v).
 
Last edited:

Shota

Παλαιό Μέλος
Μετὰ τὴν μετάληψη:

«Ἅγιε, ἅγιε, ἅγιε, ἄρρητε Τριὰς δὸς μοι τοῦ μεταλαμβάνειν τὸ σῶμα τοῦτο εἰς ζωὴν καὶ μὴ εἰς κατάκρισιν καὶ δὸς τοῦ ποιῆσαι κἀμὲ τὸ ἀρεστὸν σοι καὶ ἐν σοὶ ζήσω ποιῶν τὰς ἐντολὰς τὰς σὰς καὶ μετὰ θάρσους καλῶν σε Πατέρα καὶ ἐπικαλούμενος τὴν βασιλείαν σου καὶ τὸ θέλημά σου. Ἁγιασθήτω δὴ Κύριε καὶ τὸ ὄνομά σου ἐν ἐμοί, ὅτι δυνατὸς εἶ καὶ δοξαστὸς καὶ ὑμνητὸς καὶ σοὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν»

(χφ. Πρωτάτου 72 ΤΑΣ ιγ’ αἰ. φ. 2v).

Αυτή η ευχή είναι ευχή της μεταλήψεως του ιερέως στην γεωργιανή εκδοχή της Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου, αλλά υπάρχει και σε άλλες Λειτουργίες (κοπτική και αιθιοπική). Προέρχεται από την Διαθήκη Κυρίου (Testamentum Domini), μια λειτουργικό-κανονική συλλογή του 5ου αι., η οποία μάλλον γράφτηκε στη Συρία. Σώζεται στην συριακή μετάφραση, ενώ στα ελληνικά μέχρι τώρα εντοπίστηκε μόνο ένα μικρό σπάραγμα

https://www.ucl.ac.uk/volterra/texts/testamentum-domini

Σε μερικά χφφ. σώζεται επίσης υπό το όνομα του Αγ. Βασιλείου φερόμενος εξορκισμός

https://www.pdcnet.org/agstm/content/agstm_1992_0032_0002_0261_0277

Για άλλες ευχές στα γεωργιανά βλ.

https://www.academia.edu/2197765/Fragmente_des_Testamentum_Domini_in_georgischer_Übersetzung

και εδώ, σσ. 118-120

https://www.academia.edu/8215729/Die_altkirchlichen_Ordinationsgebete_Jerusalems

Όποτε, κ. Μανόλη, έχετε κάνει μια πολύ ωραία ανακάλυψη :)(y)
 

Attachments

  • 7A13E93A-847B-4D64-82EB-3D94CB0BB9A7.jpeg
    7A13E93A-847B-4D64-82EB-3D94CB0BB9A7.jpeg
    543.6 KB · Views: 13
  • EEC976D8-90EA-4D44-94C6-10F0AEC5C3E9.jpeg
    EEC976D8-90EA-4D44-94C6-10F0AEC5C3E9.jpeg
    556.6 KB · Views: 13

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Μετὰ τὴν μετάληψη:


«Στίχοι Συμεὼν τοῦ μεταφραστοῦ.



Ἴδες ἄνθρωπε τὸ πῦρ τῶν σπλάχνων ἔνδον

οὐ κατεκαύθης, οὐ γὰρ ἐν ξύλῳ ἔχει

ἄναψιν αὐτό, κἄν φλογίζει καὶ μένει

δροσίζων ὄντως, ψυχαγωγοῦν καρδίαν.

Φύλαξον οὐκοῦν ἔνδον αὐτὴν τὴν χάριν

μή πῦρ σβέσει σου σφαλμάτων θείαν δρόσον,

ἀλλὰ δρόσος πῦρ καὶ τὸ πῦρ ἔστω δρόσος.

Κύριέ μου ζῶν εὐχαριστῶ σοι τρέμων,

φύσει γὰρ ὤν πῦρ οὐ φλέγεις, ἀλλὰ τρέφεις.

Δίελθε τοίνυν εἰς μελῶν μου συνθέσεις

Εἰς πάντας ἁρμοὺς εἰς νεφροὺς εἰς καρδίαν

ἅγνιζε καὶ κάθαρε πάντα μου ῥῦπον

αἰσθήσεών μου συγκαθαίρων κοιλάδα

ὁ δοὺς τροφήν μοι σάρκα σὴν ἑκουσίως,

ὁ πῦρ ὑπάρχων καὶ φλέγων ἀναξίους...»



(Σινὰ 2035 ὡρολόγιο ιε’-ιστ’ αἰ. φ. 315v-316v).
 
Top