Σχετικά με το δοξαστικό «Των Αγίων Πατέρων» που αναφέρθηκε ως παράδειγμα, εκτός από τη σύνθεση του Πέτρου υπάρχει και αυτή του Ιακώβου, σύντομη πολύ σε σχέση με τα λοιπά δοξαστικά του, την οποία ψάλλει και ο Ναυπλιώτης στους δίσκους. Θα μου πείτε, σύμφωνοι, ψάλλε μία από τις δύο. Γιατί να μην ψάλλω, όμως, του Πρίγγου που μου αρέσει και τη βρίσκω καλλιτεχνικότατη, αφού πιστεύω πως εδράζει πάνω στην παράδοση, με κάποιες ίσως πιο εξεζητημένες γραμμές κατά τόπους; Και στο Πατριαρχείο αυτό έψαλλε για να το καταγράφει (σημειώσατε πως εκεί δεν μπορούσε να εισάγει καινοτομίες). Η παράδοση πρέπει να παγιωθεί στα γραπτά του Πέτρου, δεν υπάρχει διαδοχή μέχρι τις μέρες μας; Και γιατί, ψάλλοντάς το εκ στήθους, να μη χρησιμοποιήσω θέσεις και άλλων παραδοσιακών ψαλτών που με αναπαύουν καθώς πιστεύω πως στολίζουν το μέλος χωρίς να το καθιστούν τραγούδι; Δεν υποστηρίζω την ασυδοσία στη σύνθεση, κάποιο μέτρο πρέπει να υπάρχει για να μη γίνονται αποδεκτές παρεμβάσεις που αφαιρούν την εκκλησιαστικότητα της σύνθεσης, όμως και η κατάργηση της όποιας μουσικής φαντασίας δε με βρίσκει σύμφωνο.