Σε προηγούμενο σχόλιό μου ανέφερα ότι είχα πολύ καιρό να περιηγηθώ το ψαλτολόγιο. Σήμερα, θέλησα να το κάνω, μαζί με άλλα, και στο παραπάνω θέμα και, ομολογουμένως, δεν το μετάνοιωσα. Αρχικά, γιατί σε ωρισμένα σχόλια γέλασα με την καρδιά μου. Έπειτα, θεώρησα σκόπιμο να εκφράσω λίγα λόγια από την εμπειρία μου, μια και τα περισσότερα έχουν ειπωθεί. Προσωπικά, ακολουθώ τη βάση του ιερέα στις περισσότερες φορές των περιπτώσεων, όταν πρόκειται για τα λειτουργικά. Πολλές φορές και σε βάρος του ήχου της ημέρας, θεωρώντας ότι το σημαίνον είναι η δημιουργία κλίματος προσευχής και το δευτερεύον η ποικιλία των μελωδιών. Στην περίπτωση αυτή προσαρμόζω και τις φωνητικές μου δυνατότητες και την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Δηλαδή, δεν ξελαρυγγιάζομαι για να φτάσω τις ενδεχόμεμες κορώνες του ιερέα ή και το αντίθετο. Όμως, όταν πρόκειται για το "Ἅγιος ὁ Θεός" ή χερουβικό ή "τόν δεσπότην" ή τους αίνους ή τις καταβασίες ή δοξαστικά ή το "Ἅξιον ἐστίν", ανοιξαντάρια, "Κύριε ἐκέκραξα" και σε μερικές άλλες περιπτώσεις, έχοντας οδηγό το "διαπασών" παίρνω την τονικότητα στην οποία προσαρμόζεται καλύτερα η φωνή μου και έτσι την συντηρώ και στο καλύτερο επίπεδο, που θα ήθελα και δεν την καταπονώ υπερβολικά. Γνωρίζουμε από την εμπειρία μας, πόσο ωφέλιμο είναι κάτι τέτοιο και πόσες χρόνιες φαρυγγίτηδες κ.λ.π. προέρχονται από φωνητικές καταχρήσεις. Το αποτέλεσμα απ' αυτή μου τη στάση θεωρώ, μέχρι σήμερα, ότι είναι ικανοποιητικό και σε μεγάλο βαθμό.