Η Σερβική λαϊκή εκκλησιαστική μουσική αν και "παραμορφώθηκε" στο πέρασμα των αιώνων, εν τούτοις διατηρεί ικανά στοιχεία ενδεικτικά της προελεύσεώς της από την ψαλτική:
1) Στην Οκτώηχο γενικά:
α) ο α΄ ἠχος οι μελωδίες του οποίου κάνουν καταλήξεις στον Δι και εάν δεν ψαλλεί με αρμονία δίνει ένα άκουσμα που θυμίζει τον ψαλτικό α΄ ήχο
β) ο γ' ήχος με καταλήξεις στον Πα, Γα και Νη
γ) ο πλ. α΄ ήχος με καταλήξεις στον Δι
δ) ο βαρύς ήχος με καταλήξεις στον Γα και τον Δι
ε) ο πλ. δ΄ήχος με μέλος ομοιάζον προς τον ειρμολογικό εκ του Γα πλ. δ΄ της ψαλτικής.
Δεν υπάρχει μέλος ειρμολογικό ή στιχηραρικό. Τα μεν από τα δε διαφέρουν κάπως σε "μελισματικότητα" αλλά όχι σημαντικά.
2) Στην ψαλμωδία της Θ. Λειτουργίας ενώ υπάρχουν χερουβικά, άξιον εστί και κοινωνικά σε όλους τους ήχους
δεν υπάρχει ποικιλία τρισαγίου ύμνου, λειτουργικών κλπ σταθερών ύμνων.
3) Η ύπαρξη ειδικών λειτουργικών για τη Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.
4) Η ψαλμωδία των καλοφωνικών ειρμών "Τό όμμα της καρδίας μου", "Εν Σιναίω τω όρει" και "Μη της φθοράς".
5) Η ύπαρξη απηχημάτων!
Πριν την ψαλμωδία του κοινωνικού ή του καλοφωνικού ειρμού "Εν Σιναίω τω όρει" (και σε μερικές μελωδίες πριν το "Άγιος, άγιος.." στη λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου) Βέβαια, η λέξη "ναι" δεν σήμαινε τίποτε στους ψάλτες με τον καιρό οπότε μετετράπη σε "ντνες" (=σήμερον).
Βλ.
http://svetosavlje.org/pojanje/zbornik/str.php?id=028
