domesticus
Lupus non curat numerum ovium
Πολύ γραφειοκρατικό μου ακούγεται. Αν ο λαός χάσει το εκκλησιαστικό αισθητήριο/κριτήριο, δεν μας (τον) σώζει τίποτε, όσες εγκύκλιοι κι αν βγουν και οδηγίες κι αν δοθούν, κι όσο πιστός μένει κανείς στην παράδοση, όπως την αντιλαμβάνεται. Η θα αλλάξει κι αυτός και θα αφομοιωθεί με τους πολλούς (τους μη έχοντες πια επίγνωση)
ή θα απομονωθεί και θα εγκαταλειφθεί, έως ότου εγκαταλείψει.
Στὴν ὀρθοδοξία μετρᾶ καὶ ἡ προσπάθεια καὶ ἡ διάθεση καὶ ἡ πίστη. Ἑγκαταλείπει κανείς γιατὶ τὸ θέλει κατὰ βάθος ὁ ἴδιος πιά ὄχι γιατὶ τὸν ἀπογοητεύουν οἱ ἄλλοι.
Μοῦ θυμίζεις τὸν μύθο μὲ τὸ τρελό νερό ποὺ ἀναφέρει ὁ Κόντογλου στὸ Εὐλογημένο Καταφύγιο.
Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἤ ἔχουμε συνείδηση τῶν πράξεών μας ὡς ψάλτες ἤ ἁπλὰ ἐκτελοῦμε παραγγελιές τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ πρὸς τέρψιν δαιμονίου μεσημβρινοῦ.