Πράγματι, ἐκτός ἀπό τό ΤΔ, ἡ ἐκ τρίτου ψαλμῳδία ἀπολυτικίου δεσποτικῆς ἤ θεομητορικῆς ἑορτῆς δέν μαρτυρεῖται οὔτε ἀπό τό ἰσχῦον οὔτε ἀπό ἄλλα τυπικά.
Κι αὐτό γιατί δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ μικρά (λεγομένη) εἴσοδος γίνεται μέσα στό τρίτο ἀντίφωνο, ψαλλομένου δηλ. τοῦ τρίτου ἀντιφώνου.
Στίς δεσποτικές καί θεομητορικές ἑορτές ἔχουμε ἰδιαίτερα ἀντίφωνα, πού κανονικά ἔχουν τέσσερεις στίχους καί Δόξα. Καὶ νῦν. μέ τά κατά περίπτωση ἐφύμνια. Τό τρίτο ἔχει ἐφύμνιο τό ἀπολυτίκιο. Ἡ εἴσοδος γίνεται μεταξύ τοῦ τρίτου καί τετάρτου στίχου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί τό λεγόμενον εἰσοδικόν. Ὁπότε στόν τέταρτο στίχο προβλέπεται ἄλλη μία φορά τό ἀπολυτίκιον καί στό (ἐννοούμενο) Δόξα. Καὶ νῦν. τό κοντάκιον.
Τό ὅτι στόν στίχο πού λειτουργεῖ ὡς εἰσοδικόν προστίθεται τό ἐφύμνιο τοῦ δευτέρου ἀντιφώνου Σῶσον ἡμᾶς... εἶναι ἄλλο θέμα πού ἔχει συζητηθεῖ καί εἶναι ἀπομεινάρι ἀπό τότε πού ἐφύμνιο τοῦ τρίτου ἀντιφώνου ἦταν τό Σῶσον ἡμᾶς... ὅπως βλέπουμε στά ἀρχαῖα ἀντίφωνα, πού σήμερα τά λέμε «τῶν καθημερινῶν» ἤ σέ ἄλλα ἀρχαῖα τυπικά δέν προβλέπεται τό Σῶσον ἡμᾶς... καί μετά τόν εἰσοδικό στίχο προβλέπεται εὐθύς τό ἀπολυτίκιον.
Ὁπότε κανονικά δέν μπορεῖ νά προβλέπεται καί ἄλλη ἐπανάληψη τοῦ ἀπολυτικίου ἄνευ ἑτέρου στίχου. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι μεταγενέστερα ἔχουν προστεθεῖ καί ἄλλα ἀπολυτίκια τίς Κυριακές καί τίς ἄλλες ἡμέρες πού χαλᾶνε αὐτό τόν ἀρχαῖο κανόνα.
Σήμερα, ἀφοῦ δέν λέγεται τρεῖς φορές τό ἀπολυτίκιο στό τρίτο ἀντίφωνο πρίν ἀπό τήν μικρή εἴσοδο, πρακτικοί λόγοι, ὅπως τοῦ θυμιάματος ἀπό ἀρχιερέα ἤ τῆς ἐναλλαγῆς χοροῦ ἱερέων - ψαλτῶν, μπορεῖ νά ἐπιβάλλουν ἀναλόγως τῶν περιστάσεων τήν ἐπανάληψη τοῦ ἀπολυτικίου μία καί δύο φορές. Ὄχι ὅμως ὅτι αὐτό εἶναι διάταξη τυπικοῦ.
Τώρα γιατί τό προβλέπει τό ΤΔ πού νά ξέρουμε. Ἄν δέν εἶναι ἰδιοτροπία (μέ τήν κυριολεκτική ἔννοια) κάτι θά ἐξυπηρετοῦσε κατά τήν κρίση τοῦ συντάκτου.